WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 12 lutego 2014 r.(*)
Dumping – Przywóz elementów złącznych ze stali nierdzewnej pochodzących z Chin i Tajwanu – Wniosek o zwrot pobranych należności celnych – Artykuł 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 – Pewność prawa
W sprawie T‑81/12
Beco Metallteile-Handels GmbH, z siedzibą w Spaichingen (Niemcy), reprezentowana przez adwokata T. Pfeiffera,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez H. van Vlieta oraz M.T. Maxiana Ruschego, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 9112 wersja ostateczna z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie wniosku o zwrotu ceł antydumpingowych uiszczonych w związku z przywozem elementów złącznych ze stali nierdzewnej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu,
SĄD (druga izba),
w składzie: N.J. Forwood, prezes, F. Dehousse i J. Schwarcz (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: K. Andová, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 czerwca 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Beco Metallteile‑Handels GmbH, w okresie od dnia 8 września 2000 r. do dnia 5 maja 2003 r. prowadziła przywóz do Niemiec elementów złącznych ze stali nierdzewnej, uznanych przez Hauptzollamt Karlsruhe [naczelny urząd celny w Karlsruhe (Niemcy), zwany dalej „Hauptzollamt”] za pochodzące z Chin i Tajwanu.
2 Na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 393/98 z dnia 16 lutego 1998 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz elementów złącznych ze stali nierdzewnej oraz ich części pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Korei, Malezji, Tajwanu i Tajlandii (Dz.U. L 50, s. 1) Hauptzollamt wydał w dniu 17 sierpnia 2005 r. decyzję podatkową, w której poinformowano skarżącą, że była zobowiązana do zapłaty kwoty w wysokości 815 754,32 EUR z tytułu ceł antydumpingowych nałożonych na wyżej wymieniony przywóz (zwaną dalej „decyzją podatkową z 2005 r.”).
3 W dniu 22 sierpnia 2005 r. skarżąca wniosła odwołanie od decyzji podatkowej z 2005 r. do Hauptzollamt i zażądała zawieszenia wykonania rzeczonej decyzji.
4 Decyzją z dnia 2 września 2005 r. Hauptzollamt zawiesił wykonanie decyzji podatkowej z 2005 r. do czasu wydania rozstrzygnięcia co do istoty.
5 W decyzji korygującej z dnia 14 kwietnia 2010 r. (zwanej dalej „pierwszą korygującą decyzją podatkową z 2010 r.”) Hauptzollamt obniżył cła antydumpingowe należne od skarżącej do kwoty 633 475,99 EUR, nakazując jej zapłacenie ich najpóźniej do dnia 30 kwietnia 2010 r. Ta korygująca decyzja podatkowa w dniu wniesienia skargi w niniejszej sprawie była przedmiotem odwołania wniesionego do Finanzgericht Baden‑Württemberg [sądu finansowego Badenii‑Wirtembergii (Niemcy)].
6 W dniu 19 kwietnia 2010 r. skarżąca na podstawie art. 11 ust. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) złożyła wniosek o zwrot ceł antydumpingowych nałożonych w decyzji podatkowej z 2005 r., to jest kwoty w wysokości 815 754,32 EUR. W odpowiedzi na pytanie Sądu skarżąca wskazała, co nie zostało zakwestionowane przez Komisję Europejską, powody, dla których ten wniosek o zwrot dotyczył kwoty wskazanej w decyzji podatkowej z 2005 r., a nie kwoty wskazanej w pierwszej korygującej decyzji podatkowej z 2010 r. W zakresie, w jakim ta ostatnia decyzja została odebrana przez adwokata skarżącej dopiero w dniu 19 kwietnia 2010 r., nie została ona uwzględniona w rzeczonym wniosku o zwrot, który został wysłany w tym samym dniu, gdyż adwokat skarżącej nie mógł się z nią zapoznać przed dokonaniem tejże wysyłki.
7 Skarżąca stwierdziła we wniosku o zwrot, że margines dumpingu, który stanowił podstawę decyzji podatkowej z 2005 r., został wyeliminowany, czy też zredukowany do poziomu niższego niż stawka nałożonego cła antydumpingowego. Uznawszy, że taki wniosek o zwrot zakładał, iż dane cła antydumpingowe zostały już uiszczone, skarżąca, opierając się na przypisie 6 obwieszczenia Komisji dotyczącego zwrotu ceł antydumpingowych (Dz.U. 2002, C 127, s. 10, zwanego dalej „obwieszczeniem interpretującym”), zwróciła się również o zawieszenie dochodzenia do czasu ostatecznego ustalenia wskazanych ceł.
8 W dniu 28 kwietnia 2010 r. Hauptzollamt wydał drugą korygującą decyzję podatkową (zwaną dalej „drugą korygującą decyzją podatkową z 2010 r.”), w której zażądał retrospektywnie od skarżącej zapłaty kwoty w wysokości 101 356,15 EUR z tytułu importowego podatku przywozowego z uwagi na fakt, że przywóz ten był przedmiotem nieprawidłowego zwolnienia.
9 W dniach 30 kwietnia i 14 maja 2010 r. skarżąca zapłaciła, odpowiednio, kwotę w wysokości 633 475,99 EUR w wykonaniu pierwszej korygującej decyzji podatkowej z 2010 r. oraz kwotę w wysokości 101 356,15 EUR w wykonaniu drugiej korygującej decyzji podatkowej z 2010 r.
10 Pismem z dnia 15 listopada 2010 r. Komisja poinformowała skarżącą, że omawiany wniosek o zwrot zostanie uznany za niedopuszczalny w świetle art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego i obwieszczenia interpretującego.
11 W piśmie z dnia 15 grudnia 2010 r. skarżąca odpowiedziała, że na podstawie pkt 2.1 obwieszczenia interpretującego termin na wniesienie wniosku o zwrot ceł antydumpingowych nie biegnie, dopóki rzeczone cła nie zostaną uiszczone. Jej zdaniem w świetle przypisu 6, zawartego w pkt 2.1 obwieszczenia interpretującego, mogła ona złożyć wniosek o zwrot przed uiszczeniem omawianych ceł antydumpingowych, lecz nie była do tego zobowiązana. W zakresie, w jakim uiściła ona odnośne cła antydumpingowe dopiero w dniu 30 kwietnia 2010 r., rozważany wniosek o zwrot powinien zostać uznany za złożony w przepisowym terminie sześciu miesięcy, a zatem za dopuszczalny.
12 W piśmie z dnia 2 sierpnia 2011 r. Komisja poinformowała skarżącą o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których należało odrzucić omawiany wniosek o zwrot.
13 W odpowiedzi z dnia 15 września 2011 r. skarżąca podtrzymała swą wykładnię obwieszczenia interpretującego, przedstawioną w pkt 11 powyżej. Podniosła ona również, że odrzucając omawiany wniosek o zwrot, Komisja nie działała w dobrej wierze i naruszyła zasadę pewności prawa, a także uzasadnione oczekiwania wynikające z treści obwieszczenia interpretującego.
14 Decyzją Komisji C(2011) 9112 wersja ostateczna z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie wniosku o zwrotu ceł antydumpingowych uiszczonych w związku z przywozem elementów złącznych ze stali nierdzewnej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Komisja odrzuciła omawiany wniosek o zwrot.
15 W motywie 5 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że termin sześciu miesięcy na złożenie omawianego wniosku o zwrot zaczął biec od chwili, w której kwota ceł antydumpingowych została prawidłowo ustalona, to znaczy w dniu 17 sierpnia 2005 r. Zdaniem Komisji rzeczony termin upłynął zatem w dniu 17 lutego 2006 r. Ponieważ wskazany wniosek o zwrot został złożony przez skarżącą dopiero w dniu 19 kwietnia 2010 r., nie mógł on być rozstrzygnięty co do istoty z uwagi na jego oczywistą niedopuszczalność.
16 W celu podważenia argumentacji przedstawionej przez skarżącą w ramach postępowania administracyjnego Komisja stwierdziła przede wszystkim w motywach 8, 9 i 15 zaskarżonej decyzji, że to art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego dotyczy w szczególności terminów na złożenie wniosku o zwrot. Jej zdaniem przepis ten przewiduje, że to chwila, w której kwota ceł antydumpingowych została prawidłowo ustalona, to znaczy dzień 17 sierpnia 2005 r., a nie chwila uiszczenia tych ceł stanowi początek biegu terminu na złożenie wniosku o zwrot. Okoliczność, że Hauptzollamt zawiesił wykonanie decyzji podatkowej z 2005 r., nic nie zmienia w tym względzie.
17 Następnie w motywach 10, 11 i 15 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że treść pkt 2.1 lit. b) obwieszczenia interpretującego powinno odczytywać się w całości, co oznacza, że należało uwzględnić zarówno tekst tego przepisu, jak i tekst przypisu 6, który został w nim zamieszczony. W przypisie tym Komisja stwierdzała, że jeżeli importer kwestionuje nałożenie cła antydumpingowego w związku z dokonywaną przez niego transakcją, to powinien on jednak, jeśli chce, złożyć wniosek o zwrot ceł antydumpingowych w terminie sześciu miesięcy, a także wniosek o zawieszenie dochodzenia prowadzonego przez Komisję do czasu wyjaśnienia kwestii zobowiązania do zapłaty ceł. Wyrażenia „powinien” i „jeśli chce” użyte we wskazanym przypisie odnoszą się do faktu, że importer może zdecydować ‒ bądź nie ‒ o złożeniu takiego wniosku w terminie sześciu miesięcy, przewidzianym w art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, lecz nie oznaczają jednak, iż importer może zasadnie żądać zwrotu po upływie tego terminu. W pkt 15 zaskarżonej decyzji Komisja podniosła, że pkt 3.1.3 obwieszczenia interpretującego potwierdza to stanowisko, stanowiąc, że termin sześciu miesięcy powinien być zachowany, nawet jeśli stosowanie rozporządzenia nakładającego omawiane cła zostało zakwestionowane przed krajowymi organami sądowymi i administracyjnymi.
18 W rezultacie Komisja w motywie 17 zaskarżonej decyzji stwierdziła, że obwieszczenie interpretujące nie jest sprzeczne z art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego i nie daje podstawy do uzasadnionych oczekiwań w przypadku, w którym cła nie zostały zapłacone.
19 W motywie 16 zaskarżonej decyzji Komisja zauważyła również, że zachowanie skarżącej wydawało się sprzeczne w świetle podniesionego argumentu, zgodnie z którym wniosek o zwrot ceł antydumpingowych jest dopuszczalny, wyłącznie jeśli wskazane cła zostały już uiszczone. Skarżąca złożyła wniosek o zwrot w dniu 19 kwietnia 2010 r., podczas gdy odnośne cła antydumpingowe zostały uiszczone dopiero w dniu 30 kwietnia tego roku.
20 Wreszcie, co się tyczy różnych wyroków cytowanych przez skarżącą na poparcie tezy, że odrzucając jej wniosek o zwrot, Komisja nie działała w dobrej wierze i naruszyła zasadę pewności prawa oraz uzasadnione oczekiwania wynikające z tekstu obwieszczenia interpretującego, Komisja w pkt 19–21 zaskarżonej decyzji uznała, że wskazane wyroki nie mogły służyć poparciu wniosku skarżącej.
Przebieg postępowania i żądania stron
21 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 lutego 2012 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
22 W ramach środków organizacji postępowania Sąd (druga izba) wezwał strony do dostarczenia określonych dokumentów i udzielenia odpowiedzi na niektóre pytania. Strony ustosunkowały się do tego żądania w wyznaczonym terminie.
23 Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy Sąd (druga izba) postanowił o otwarciu procedury ustnej.
24 Strony nie przedstawiły uwag w odniesieniu do sprawozdania na rozprawę.
25 Na rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 r. Sąd wysłuchał wystąpień stron i ich odpowiedzi na zadane pytania.
26 W swej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
27 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
28 Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie dwa zarzuty. Zarzut pierwszy oparty jest na naruszeniu art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego i obwieszczenia interpretującego. Zarzut drugi oparty jest na naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej wiary i pewności prawa.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego i obwieszczenia interpretującego
29 Zarzut pierwszy dzieli się na dwa argumenty. Pierwszy dotyczy naruszenia art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, a drugi naruszenia obwieszczenia interpretującego.
W przedmiocie argumentu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego
30 Skarżąca uważa ‒ odwołując się do art. 11 ust. 8 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym „importer może wnioskować o zwrot pobranych ceł w przypadku wykazania, że margines dumpingu, na podstawie którego cła te uiszczono, został wyeliminowany lub zredukowany poniżej poziomu obowiązującego cła” ‒ że taki wniosek o zwrot jest dopuszczalny wyłącznie po uiszczeniu odnośnych ceł dumpingowych.
31 Komisja uważa natomiast, że art. 11 ust. 8 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego przewiduje wyłącznie materialne przesłanki, po spełnieniu których cła antydumpingowe uiszczone przez zainteresowanego importera mogą zostać zwrócone, a akapit drugi tego ustępu przewiduje szczególne zasady w zakresie procedury.
32 Zdaniem Komisji kwota cła antydumpingowego jest ponadto prawidłowo ustalona wraz z powiadomieniem o wysokości długu celnego zgodnie z art. 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1, zwanego dalej „Wspólnotowym kodeksem celnym”), ponieważ to od tej chwili kwota ta jest znana dłużnikowi. Nie istnieje żaden systemowy powód, który sprawiałby, że konieczne jest oczekiwanie na rozstrzygnięcie skargi o stwierdzenie nieważności na szczeblu krajowym przed złożeniem wniosku o zwrot na mocy art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, skoro to nie władze krajowe, lecz wyłącznie Komisja może stwierdzić w przypadku konkretnego importera zredukowanie lub wyeliminowanie marginesu dumpingu, na podstawie którego obliczono cła antydumpingowe.
33 W tym względzie, o ile art. 11 ust. 8 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego przewiduje, że „[n]iezależnie od przepisów ust. 2 importer może wnioskować o zwrot pobranych ceł w przypadku wykazania, że margines dumpingu, na podstawie którego cła te uiszczono, został wyeliminowany lub zredukowany poniżej poziomu obowiązującego cła”, o tyle wyrażenia „pobrane cła” i „cła [które] uiszczono”, zawarte we wskazanym przepisie, precyzują jedynie, że przedmiotem zwrotu mogą być wyłącznie kwoty, które zostały już uiszczone. Przepis ten definiuje jedynie zasadę i materialne przesłanki zwrotu.
34 Jeśli chodzi o procedurę, jaką należy zastosować, istotnym przepisem jest art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego. Treść tego przepisu odnosi się do ceł antydumpingowych, „które należy uiścić”. Nie zawiera on zatem przesłanki dotyczącej uiszczenia rzeczonych ceł, tak aby wniosek o zwrot był dopuszczalny.
35 W rezultacie początek biegu terminu sześciu miesięcy przewidzianego w art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego nie jest w żadnym razie uzależniony od przesłanki w postaci wcześniejszego uiszczenia ceł antydumpingowych.
36 Jednakże w następstwie pytania zadanego przez Sąd skarżąca podnosi, że art. 11 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego ma pośredni wpływ na określenie początku biegu terminu, o którym mowa w akapicie drugim tego ustępu.
37 Artykuł 11 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego stanowi, że: „wniosek o zwrot uważa się za należycie poparty dowodami, jeżeli zawiera on dokładne informacje na temat żądanej kwoty zwrotu cła antydumpingowego i towarzyszy mu pełna dokumentacja celna dotycząca obliczenia i uiszczenia tej kwoty. Wniosek powinien także zawierać dowody wartości normalnych i cen eksportowych do [Unii], stosowanych w reprezentatywnym okresie przez eksportera lub producenta objętego cłem. W przypadku gdy importer nie jest związany z danym eksporterem ani producentem i informacje te nie są natychmiast dostępne albo eksporter lub producent nie jest skłonny przekazać ich importerowi, wniosek musi zawierać oświadczenie eksportera lub producenta stwierdzające, iż margines dumpingu został wyeliminowany lub zmniejszony, jak określono w niniejszym artykule, oraz że odpowiednie dowody potwierdzające zostaną przekazane do Komisji. W przypadku gdy dowody takie nie zostaną przekazane przez eksportera lub producenta w uzasadnionym terminie, wniosek zostaje odrzucony”.
38 Skarżąca twierdzi, że w zakresie, w jakim art. 11 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego przewiduje w zdaniu pierwszym, iż aby wniosek o zwrot został uznany „za należycie poparty”, musi mu towarzyszyć pełna dokumentacja celna dotycząca obliczenia i uiszczenia kwoty danych ceł antydumpingowych, rzeczona zapłata stanowi zatem przesłankę dopuszczalności wniosku o zwrot.
39 W tym względzie, jak zauważyła Komisja, art. 11 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego wywołuje skutki wyłącznie w zakresie określenia początku biegu terminu, o którym mowa w art. 11 ust. 8 akapit czwarty zdanie drugie tegoż rozporządzenia. Zdanie to przewiduje bowiem, że „[z]wrot ceł [antydumpingowych] zwykle następuje w ciągu 12 miesięcy, a w żadnym wypadku nie później niż 18 miesięcy po dacie złożenia przez importera produktu objętego cłem antydumpingowym należycie popartego dowodami wniosku o zwrot ceł”.
40 Ponadto nic w treści art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego nie pozwala uznać, że wnioski o zwrot powinny być należycie poparte w rozumieniu akapitu trzeciego tego ustępu od chwili ich złożenia. Wnioski te mogą być uzupełnione w toku postępowania. W przeciwnym razie prawodawca wskazałby w art. 11 ust. 8 akapit czwarty zdanie drugie, że wskazany termin 12 czy 18 miesięcy biegnie od chwili złożenia wniosku, a nie od chwili, w której wniosek ten został „należycie poparty”.
41 Wynika stąd, że argument oparty na art. 11 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego nie może podważyć wniosków przyjętych w pkt 34 i 35 powyżej.
42 W replice skarżąca twierdzi również, że aby uznać, iż cła antydumpingowe zostały prawidłowo ustalone, konieczne jest, aby ich kwota została poprawnie obliczona. Tymczasem w zakresie, w jakim pierwsza korygująca decyzja podatkowa z 2010 r. znacząco obniżyła kwotę ceł antydumpingowych podlegających zapłacie, nie można uznać, że kwota ostatecznych ceł antydumpingowych, które należy uiścić, została „prawidłowo” ustalona w decyzji podatkowej z 2005 r. Wniosek skarżącej o zwrot nie może być zatem uznany za złożony po upływie terminu.
43 W niniejszym przypadku wystarczy stwierdzić, jak zauważyła słusznie Komisja, że omawiany argument oparty jest na przyjęciu przez krajowe organy pierwszej korygującej decyzji podatkowej z 2010 r., o której istnieniu Komisja nie wiedziała, wydając zaskarżoną decyzję.
44 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zgodność z prawem zaskarżonego aktu należy oceniać na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejących w chwili wydania tego aktu (wyroki Trybunału: z dnia 7 lutego 1979 r. w sprawach połączonych 15/76 i 16/76 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. 321, pkt 7; z dnia 5 lipca 1984 r. w sprawie 114/83 Société d’initiatives et de coopération agricoles i Société interprofessionnelle des producteurs et expéditeurs de fruits, légumes, bulbes et fleurs d’Ille‑et‑Vilaine przeciwko Komisji, Rec. s. 2589, pkt 22; wyroki Sądu: z dnia 22 października 1996 r. w sprawach połączonych T‑79/95 i T‑80/95 SNCF i British Railways przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1491, pkt 48; z dnia 22 stycznia 2013 r. w sprawie T‑46/09 Grecja przeciwko Komisji, pkt 149). W szczególności dokonane przez Komisję oceny winny być zbadane tylko na podstawie tych dowodów, którymi dysponowała ona w momencie ich dokonywania (wyrok Sądu z dnia 11 maja 2005 r. w sprawach połączonych T‑111/01 i T‑133/01 Saxonia Edelmetalle i ZEMAG przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1579, pkt 67).
45 Jednakże skarżąca podnosi w istocie, że brak przedstawienia lub brak powołania się na pierwszą korygującą decyzję podatkową z 2010 r. w toku postępowania administracyjnego wynika w pełni z braku należytej staranności ze strony Komisji. Twierdzi ona, że wbrew postanowieniom pkt 3.2.1 lit. b) obwieszczenia interpretującego Komisja nie zażądała od niej dalszych informacji, w szczególności w zakresie podstawy obliczenia dokładnej kwoty pobranych ceł antydumpingowych.
46 Jeśli prawdą jest, że pkt 3.2.1 obwieszczenia interpretującego przewiduje, iż Komisja przekazuje skarżącemu informacje, które jest on zobowiązany podać, wyznaczając rozsądny termin na przedstawienie wymaganych dowodów, a informacje te obejmują dokumentację celną określającą transakcje przywozu, w odniesieniu do których zażądano zwrotu, oraz wskazującą w szczególności okoliczności, które posłużyły określeniu ceł podlegających zapłacie, a także dokładną kwotę pobranych ceł antydumpingowych, to Komisja słusznie twierdzi, że nie jest zobowiązana zbadać z urzędu i na podstawie przypuszczeń, jakie informacje mogły zostać jej przekazane. Przepis ten może być bowiem rozumiany wyłącznie w ten sposób, że nakazuje Komisji poinformowanie skarżącego o tym, jakie rodzaje lub kategorie informacji lub dokumentów powinny być jej przedstawione w celu rozpatrzenia wniosku o zwrot.
47 W rezultacie argument skarżącej, zgodnie z którym kwota ostatecznych ceł antydumpingowych, które należy uiścić, nie została „prawidłowo” ustalona w decyzji podatkowej z 2005 r., nie może zostać uwzględniony.
48 Argument oparty na naruszeniu art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego należy zatem oddalić.
W przedmiocie argumentu drugiego, dotyczącego naruszenia obwieszczenia interpretującego
49 Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza pkt 1, pkt 2.1 lit. b) i zawarty w nim przypis 6, a także pkt 2.2 lit. a) obwieszczenia interpretującego.
50 W tym względzie wystarczy zauważyć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż akt interpretujący, taki jak obwieszczenie interpretujące, który zgodnie ze swą preambułą definiuje wytyczne stosowania art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, nie może prowadzić do zmiany bezwzględnie obowiązujących zasad zawartych w rozporządzeniu (wyrok Trybunału z dnia 28 stycznia 1992 r. w sprawie C‑266/90 Soba, Rec. s. I‑287, pkt 19; wyrok Sądu z dnia 22 kwietnia 1993 r. w sprawie T‑9/92 Peugeot przeciwko Komisji, Rec. s. II‑493, pkt 44).
51 Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że Komisja jest związana wytycznymi i komunikatami, które wydaje, o ile nie są one rozbieżne z normami wyższej od nich rangi (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie C‑464/09 P Holland Malt przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑12443, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
52 W przypadku pokrywania się oraz niezgodności z taką normą to akt interpretujący musi ustąpić miejsca (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie C‑110/03 Belgia przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑2801, pkt 33).
53 Wynika stąd, że ewentualne niezachowanie niektórych przepisów obwieszczenia interpretującego w zaskarżonej decyzji nie może mieć wpływu na prawidłowe stosowanie przez Komisję art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, które jest podstawą prawną zaskarżonej decyzji. W zakresie, w jakim w swoich argumentach skarżąca powołuje się de facto na naruszenie zasady pewności prawa, argumenty te pokrywają się z argumentami przedstawionymi w ramach drugiego zarzutu i w rezultacie zostaną zbadane w pkt 55 i nast. poniżej.
54 W rezultacie należy oddalić drugi argument i tym samym zarzut pierwszy w całości.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej wiary i pewności prawa
55 Sąd uważa, że należy przede wszystkim zbadać zarzut oparty na naruszeniu zasady pewności prawa.
56 Skarżąca podnosi, że zasada pewności prawa wymaga, by uregulowanie było jasne i precyzyjne, tak by podlegające mu podmioty prawa mogły ustalić w sposób jednoznaczny swoje prawa i obowiązki. Tymczasem w sytuacji gdy pkt 1, pkt 2.1 lit. b) i pkt 2.2 lit. a) obwieszczenia interpretującego odnoszą się, odpowiednio, do „pobranych ceł antydumpingowych”, do „transakcji, w odniesieniu do których cła antydumpingowe zostały w całości uiszczone” oraz do „[k]ażdego importera mogącego wykazać, że uiścił [...] cła antydumpingowe w odniesieniu do danego przywozu”, rzeczona zasada zakazywałaby odrzucenia wniosku o zwrot skarżącej z uwagi na fakt, że skarżąca powinna była złożyć wniosek jeszcze przed uiszczeniem ceł antydumpingowych.
57 Ponadto wzór wniosku o zwrot załączony do obwieszczenia interpretującego przewiduje, że „obowiązkowe podstawowe informacji”, które należy dostarczyć, obejmują oświadczenie, iż cła antydumpingowe, o zwrot których wniesiono, zostały w całości uiszczone.
58 Jednocześnie przypis 6 obwieszczenia interpretującego, umieszczony w pkt 2.1 lit. b) tegoż obwieszczenia, stanowi, że „[j]eżeli importer kwestionuje nałożenie cła antydumpingowego na dokonane przez siebie transakcje (niezależnie od tego, czy działanie to zawiesza zapłatę ceł, czy też jej nie zawiesza) lub w sytuacji gdy krajowe organy zaakceptowały złożenie zabezpieczenia na pokrycie ewentualnych zobowiązań z tytułu ceł antydumpingowych, importer powinien jednak (jeśli chce) złożyć wniosek o zwrot ceł antydumpingowych w terminie sześciu miesięcy, a także wniosek o zawieszenie dochodzenia prowadzonego przez Komisję do czasu wyjaśnienia kwestii zobowiązania do zapłaty ceł” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tego obwieszczenia poniżej]. Wyrażenia „powinien” i „jeśli chce” zawarte w tym przypisie wskazywałyby, że w razie zakwestionowania kwoty ceł antydumpingowych podlegających zapłacie termin sześciu miesięcy nie biegnie.
59 Z przypisu nr 6 obwieszczenia interpretującego wynikałoby, że dopóki omawiane cła antydumpingowe nie zostaną uiszczone, dopóty zainteresowany importer może ‒ nie będąc do tego zobowiązany ‒ złożyć wniosek o zwrot. Wbrew temu, co twierdzi Komisja, rzeczony przypis stosuje się nie tylko do przypadku, w którym złożone zostało zabezpieczenie.
60 Tymczasem skarżąca twierdzi, że zachowała obowiązujące przepisy, składając w dniu 19 kwietnia 2010 r. wniosek o zwrot ceł antydumpingowych, określonych w decyzji podatkowej z 2005 r., wraz z wnioskiem o zawieszenie dochodzenia w zakresie, w jakim rzeczone cła nie zostały jeszcze uiszczone.
61 Z tego powodu skarżąca podnosi, że termin przewidziany w art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego nie mógł upłynąć, zanim mogła ona przepisowo złożyć wniosek o zwrot.
62 Komisja ze swej strony uważa, że obwieszczenie interpretujące jasno przewidywało, iż termin na złożenie wniosku o zwrot wynosi sześć miesięcy, począwszy od chwili, w której kwota podlegającego zapłacie cła antydumpingowego została prawidłowo ustalona.
63 Treść pkt 2.1 lit. b) obwieszczenia interpretującego należy odczytywać w całości, to znaczy wraz z przypisem 6 tego obwieszczenia, który jest w nim zawarty. Wynika stąd, że jeżeli importer kwestionuje nałożenie cła antydumpingowego w odniesieniu do dokonywanej przez siebie transakcji, powinien on jednak złożyć wniosek o zwrot cła antydumpingowego w terminie sześciu miesięcy, a także wniosek o zawieszenie dochodzenia prowadzonego przez Komisję do czasu wyjaśnienia kwestii zobowiązania do zapłaty ceł.
64 Punkt 2.1 lit. b) obwieszczenia interpretującego dotyczy bowiem zasadniczo sytuacji, w której kwota cła antydumpingowego nie została jeszcze prawidłowo ustalona i w której importer składa zabezpieczenie do czasu takiego ustalenia tej kwoty. Przypis 6 tego obwieszczenia dotyczy przypadku, w którym sam Wspólnotowy kodeks celny przewiduje złożenie zabezpieczenia.
65 Chodzi o sytuację, w której importer na mocy art. 234 Wspólnotowego kodeksu celnego skorzystał z prawa odwołania się do organów krajowych w zakresie prawidłowego ustalenia cła antydumpingowego. Artykuł 244 tego kodeksu przewiduje, że jeżeli krajowe organy wstrzymują wyjątkowo wykonanie decyzji, jest to uzależnione od złożenia zabezpieczenia. Przypis 6 obwieszczenia interpretującego wskazuje, że w tym drugim przypadku możliwe jest złożenie wniosku o zwrot. Wynika to z faktu, że w przeciwieństwie do pierwszego przypadku, którego dotyczy pkt 2.1 lit. b) wskazanego obwieszczenia, cło antydumpingowe zostało już prawidłowo ustalone. Komisja twierdzi, że posługując się wyrażeniami „powinien” i „jeśli chce”, zamierzała ona podkreślić, że po pierwsze, złożenie wniosku o zwrot nie jest uprzednią przesłanką skorzystania z prawa do odwołania się do organów krajowych, a po drugie, że to do importera należy decyzja o złożeniu takiego wniosku. Z wyrażeń tych nie można wywnioskować, że importer może jeszcze zasadnie zażądać zwrotu po upływie terminu.
66 Podobnie jak art. 11 ust. 8 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, pkt 1, pkt 2.1 lit. b) i pkt 2.2 lit. a) obwieszczenia interpretującego, na których opiera się skarżąca, ustanawiają wyłącznie materialne przesłanki zwrotu. Jest bowiem normalne, że dana kwota powinna zostać zapłacona, zanim będzie mogła podlegać zwrotowi. Natomiast zasady dotyczące stosowanej procedury są z kolei przewidziane w pkt 2.6 lit. a) i w pkt 3.1.3 lit. a) akapit drugi obwieszczenia interpretującego, zatytułowanych, odpowiednio, „Terminy, które należy zachować” oraz „Termin sześciomiesięczny”. Stanowiąc, że „[w]nioski na podstawie art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego powinny być złożone [...] w terminie sześciu miesięcy, począwszy od dnia, w którym ustalona została kwota ceł antydumpingowych, które należy pobrać w odniesieniu do tych produktów”, a „ten sześciomiesięczny termin powinien być zachowany, nawet jeśli rozporządzenie ustanawiające dane cła jest przedmiotem skargi do Sądu [...] lub jego stosowanie jest kwestionowane przed krajowymi organami sądowymi i administracyjnymi”, potwierdzają one prawnie wiążący charakter sześciomiesięcznego terminu, od chwili gdy kwota ostatecznych ceł antydumpingowych została prawidłowo ustalona.
67 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dla potrzeb wykładni przepisu prawa Unii należy brać pod uwagę nie tylko brzmienie tego przepisu, lecz także jego kontekst oraz cele regulacji, której część on stanowi (wyrok Trybunału z dnia 17 listopada 1983 r. w sprawie 292/82 Merck, Rec. s. 3781, pkt 12). Należy zatem rozpatrywać pkt 1, pkt 2.1 lit. b) i pkt 2.2 lit. a) obwieszczenia interpretującego nie w oderwaniu, lecz właśnie w kontekście innych przepisów tego obwieszczenia oraz art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.
68 W tym względzie z orzecznictwa wynika, że zasada pewności prawa stanowi podstawową zasadę prawa Unii, która wymaga w szczególności, aby uregulowanie było jasne i precyzyjne, tak by podlegające mu podmioty mogły ustalić w sposób jednoznaczny swoje prawa i obowiązki oraz podjąć w konsekwencji odpowiednie kroki. Jednakże ponieważ pewien stopień niepewności co do znaczenia i zakresu przepisu prawnego jest nierozerwalnie związany z samym przepisem, należy zbadać, czy rozpatrywany przepis jest na tyle niejednoznaczny, że stanowi to przeszkodę dla stron w pozbyciu się ewentualnych wątpliwości co do zakresu i znaczenia tego przepisu (wyrok Sądu z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie T‑216/05 Mebrom przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1507, pkt 108).
69 Na wstępie należy przypomnieć, jak stwierdzono w analizie pierwszego argumentu w ramach zarzutu pierwszego, że przyjęta przez skarżącą wykładnia art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego musi zostać odrzucona. Jednakże należy również zauważyć, że przepis ten, który stanowi podstawę prawną zaskarżonej decyzji, zawiera pewien stopień niepewności co do znaczenia i zakresu odnośnej normy prawa. Ten stopień niepewności wynika z jednoczesnego użycia w tym samym przepisie wyrażeń „cła uiszczone” lub „cła pobrane”, w przeciwieństwie do zwrotów „ostateczne cła, które należy uiścić”, których kwota „została [prawidłowo] ustalona”.
70 Należy przypomnieć, że wytyczne zawarte w komunikatach lub obwieszczeniach interpretujących Komisji przyjmowane są w celu zagwarantowania przejrzystości, przewidywalności i pewności prawa w zakresie działań podejmowanych przez Komisję (wyrok Trybunału z dnia 30 maja 2013 r. w sprawie C‑270/11 Komisja przeciwko Szwecji, pkt 41).
71 Z ww. w pkt 68 wyroku w sprawie Mebrom przeciwko Komisji, pkt 109, wynika, że obwieszczenie interpretujące może w pewnych okolicznościach utrudniać podmiotom prawa rozstrzygnięcie z wystarczającą pewnością ewentualnych wątpliwości co do zakresu i znaczenia interpretowanego przepisu.
72 W niniejszym przypadku z preambuły obwieszczenia interpretującego wynika, że ma ono na celu zdefiniowanie wytycznych do celów stosowania art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego oraz w rezultacie powiadomienie stron zainteresowanych procedurą zwrotu w szczególności o przesłankach, jakim musi odpowiadać wniosek. Zostało ono zatem przyjęte w celu wzmocnienia pewności prawa art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego w interesie wskazanych stron.
73 W zakresie, w jakim obwieszczenie interpretujące jest adresowane do podmiotów gospodarczych, które nie są zobowiązane korzystać systematycznie z pomocy prawnej w odniesieniu do bieżących transakcji, zasadnicze znaczenie ma, aby wykładnia art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego w nim zawarta była dokonana w jak najbardziej jasny i jednoznaczny sposób. Z uwagi na cel i charakter rzeczonego obwieszczenia analiza jego przepisów powinna umożliwić świadomemu i uważnemu podmiotowi gospodarczemu zapoznanie się jednoznacznie z jego prawami i obowiązkami, jak również rozwianie ewentualnych wątpliwości co do zakresu lub znaczenia rzeczonych zasad.
74 Tymczasem wymogi te nie są spełnione w obwieszczeniu interpretującym, które zawiera sprzeczne sygnały co do przesłanek złożenia wniosku o zwrot ceł antydumpingowych.
75 W niniejszym przypadku pkt 2.6 lit. a) obwieszczenia interpretującego przewiduje w istocie, że wnioski na podstawie art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego powinny być składane w terminie sześciu miesięcy, począwszy od dnia, w którym kwota ceł antydumpingowych została prawidłowo ustalona.
76 Jeśli chodzi o pkt 1 obwieszczenia interpretującego, stwierdza on wyłącznie, podobnie jak art. 11 ust. 8 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, że przedmiotem zwrotu mogą być wyłącznie kwoty, które zostały już uiszczone (zob. pkt 33 powyżej). Przepis ten ogranicza się zatem do zdefiniowania materialnych przesłanek zwrotu.
77 Jednakże w zakresie, w jakim pkt 2.1 lit. b) i pkt 2.2 lit. a) obwieszczenia interpretującego przewidują, po pierwsze, że wyłącznie transakcje, w odniesieniu do których cła antydumpingowe zostały w całości uiszczone, mogą stanowić przedmiot wniosku o zwrot, a po drugie, że o zwrot ceł antydumpingowych może ubiegać się importer, który wykazał, że uiścił te cła, przepisy te są sprzeczne z pkt 2.6 lit. a) obwieszczenia interpretującego.
78 Stanowisko skarżącej znajduje również potwierdzenie w załączniku do obwieszczenia interpretującego, zawierającym wzór i konspekt wniosków o zwrot, w zakresie, w jakim załącznik ten przewiduje w rubryce „obowiązkowe podstawowe informacje”, że podmiot składający wniosek o zwrot składa oświadczenie, iż cła, o których zwrot wnosi, zostały w całości uiszczone.
79 Co się tyczy przypisu 6 obwieszczenia interpretującego ‒ na którym skarżąca oparła w szczególności swe żądania i który stanowi, że importer „powinien” jednak, jeśli chce, a nie że „musi” złożyć wniosek o zwrot ceł antydumpingowych w terminie sześciu miesięcy, a także wniosek o zawieszenie dochodzenia prowadzonego przez Komisję do czasu wyjaśnienia kwestii zobowiązania do zapłaty ceł, jeżeli importer ów kwestionuje nałożenie cła antydumpingowego w odniesieniu do dokonanych przez siebie transakcji, niezależnie od tego, czy działanie to zawiesza zapłatę ceł, czy też jej nie zawiesza ‒ to nie może być on rozumiany ze swej strony jako zobowiązujący importera znajdującego się w takiej sytuacji do złożenia wniosku w terminie sześciu miesięcy od chwili, gdy kwota ceł antydumpingowych została prawidłowo ustalona. Przypis ten jest zatem sprzeczny jako taki z pkt 2.6 lit. a) obwieszczenia interpretującego.
80 Zważywszy jednak, że ze zdania pierwszego pod tytułem pkt 2 obwieszczenia interpretującego wynika, iż cały ten punkt jest streszczeniem procedury zwrotu, opisanej szczegółowo w pkt 3 rzeczonego obwieszczenia, przypis 6 tego obwieszczenia należy interpretować w świetle jego pkt 3.1.3 lit. a) akapit drugi, przewidującego również sytuację, w której kwota ceł antydumpingowych podlegających uiszczeniu została zakwestionowana przed organami krajowymi. Przepis ten stanowi ze swej strony, że termin sześciu miesięcy określony w art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego musi być zachowany również w tym przypadku.
81 Jednakże na mocy pkt 3.1.3 lit. a) akapit trzeci i ostatni obwieszczenia interpretującego wnioski muszą spełniać wszystkie przesłanki określone w pkt 3.1.1 tego obwieszczenia w terminie sześciu miesięcy, począwszy od chwili, w której kwota ceł antydumpingowych została prawidłowo ustalona. Tymczasem w zakresie, w jakim pkt 3.1.1 ppkt (i) i (ii) stanowi, że składający wniosek o zwrot musi zawrzeć w swoim wniosku oświadczenie, zgodnie z którym cła antydumpingowe, o zwrot których wniesiono, zostały w całości uiszczone, dopuszczalność tego wniosku jest w rzeczywistości uzależniona od uiszczenia danych ceł antydumpingowych w terminie przewidzianym w art. 11 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego. Obowiązek taki nie jest zgodny z tym ostatnim przepisem ani z pkt 2.6 lit. a) obwieszczenia interpretującego, a ponadto może być niemożliwy do wykonania przez importera, który pragnie skorzystać z zawieszenia wykonania decyzji podatkowej, przyznanego mu na mocy decyzji krajowych organów zgodnie ze Wspólnotowym kodeksem celnym. W celu zachowania skuteczności tego ostatniego środka bieg terminu na wniesienie wniosków o zwrot ceł antydumpingowych nie może zatem rozpocząć się tak długo, jak zainteresowany nie ma obowiązku uiszczenia odnośnych ceł antydumpingowych.
82 Wynika stąd, że przypis 6 w związku z pkt 3.1.3 lit. a) akapit trzeci obwieszczenia interpretującego jest sprzeczny z pkt 2.6 lit. a) tego obwieszczenia.
83 W rezultacie obwieszczenie interpretujące, które ma właśnie wyjaśniać podmiotom gospodarczym procedurę zwrotu ceł antydumpingowych, a zatem przyczyniać się do wzmocnienia względem nich pewności prawa, prowadzi do przeciwnego skutku (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 16 grudnia 1975 r. w sprawach połączonych od 40/73 do 48/73, 50/73, od 54/73 do 56/73, 111/73, 113/73 i 114/73 Suiker Unie i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 1663, pkt 556, 557). Podmioty gospodarcze takie jak skarżąca, które odwołują się do obwieszczenia interpretującego w prowadzeniu bieżącej działalności, mogą przy analizie tego obwieszczenia mieć uzasadnione wątpliwości co do prawidłowej wykładni, jaką należy przypisać art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.
84 Ponadto wniosek przyjęty w pkt 83 powyżej znajduje potwierdzenie w odpowiedziach Komisji udzielonych na pytania, które Sąd zadał na rozprawie, a które dotyczyły niezgodności niektórych przepisów obwieszczenia interpretującego. W odpowiedziach tych Komisja przyznała w istocie, że tekst tego obwieszczenia mógłby być lepszy.
85 Zarzut oparty na naruszeniu zasady pewności prawa jest zatem zasadny.
86 Bez konieczności badania innych argumentów należy uwzględnić zarzut drugi i w rezultacie stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
87 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania zgodnie z żądaniem skarżącej.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2011) 9112 wersja ostateczna z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie wniosku o zwrot ceł antydumpingowych uiszczonych w związku z przywozem elementów złącznych ze stali nierdzewnej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu.
2) Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 12 lutego 2014 r.
Podpisy