Απόφαση του Δικαστηρίου (έβδομο τμήμα) της 24ης Ιουνίου 2021 [αίτηση του Juzgado de lo Social n° 14 de Madrid (Ισπανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] – EV κατά Obras y Servicios Públicos S.A., Acciona Agua, S.A.
(Υπόθεση C-550/19) 1
(Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική πολιτική – Οδηγία 1999/70/ΕΚ – Συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP – Ρήτρα 5 – Μέτρα για την πρόληψη των καταχρήσεων από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου – Διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στον κατασκευαστικό κλάδο, επονομαζόμενες «fijos de obra» – Έννοια των «αντικειμενικών λόγων» που δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων – Οδηγία 2001/23/ΕΚ – Άρθρο 1, παράγραφος 1 – Μεταβίβαση επιχείρησης – Άρθρο 3, παράγραφος 1 – Διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων – Υπεισέλευση στις συμβάσεις εργασίας δυνάμει των όρων συλλογικής σύμβασης – Συλλογική σύμβαση η οποία περιορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των εργαζομένων τους οποίους αφορά η μεταβίβαση μόνο σε εκείνα που απορρέουν από την τελευταία σύμβαση που συνήφθη με την προηγούμενη ανάδοχο)
Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική
Αιτούν δικαστήριο
Juzgado de lo Social n° 14 de Madrid
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
EV
κατά
Obras y Servicios Públicos S.A., Acciona Agua, S.A.
Διατακτικό
Η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχει την έννοια ότι εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εκτιμήσει, σύμφωνα με το σύνολο των εφαρμοστέων κανόνων του εθνικού δικαίου, αν, αφενός, ο περιορισμός, πλην ειδικών περιπτώσεων, σε τρία συναπτά έτη της απασχόλησης των εργαζομένων ορισμένου χρόνου, δυνάμει συμβάσεων «fijos de obra», στην ίδια επιχείρηση σε διαφορετικούς τόπους εργασίας εντός της ίδιας επαρχίας, και, αφετέρου, η καταβολή κατά τη λύση της εργασιακής σχέσης στους εν λόγω εργαζομένους αποζημίωσης, εφόσον το εθνικό δικαστήριο διαπιστώσει ότι τα μέτρα αυτά ισχύουν όντως έναντι των συγκεκριμένων εργαζομένων, αποτελούν κατάλληλα μέτρα για την πρόληψη της κατάχρησης που προκύπτει από τη χρήση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και, αν απαιτείται, για την επιβολή κυρώσεων για την κατάχρηση αυτή ή αποτελούν «ισοδύναμα νομοθετικά μέτρα» κατά την έννοια της ρήτρας 5, σημείο 1. Εν πάση περιπτώσει, η εθνική αυτή νομοθεσία δεν μπορεί να εφαρμόζεται από τις αρχές του συγκεκριμένου κράτους μέλους κατά τέτοιο τρόπο ώστε η ανανέωση διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου «fijos de obra» να θεωρείται δικαιολογημένη από «αντικειμενικούς λόγους», κατά την έννοια της ρήτρας 5, σημείο 1, στοιχείο α΄, της ως άνω συμφωνίας πλαισίου, για τον αποκλειστικό λόγο ότι κάθε μία από αυτές τις συμβάσεις συνάπτεται κατά κανόνα για ένα και μόνον εργοτάξιο, ανεξαρτήτως της διάρκειάς του, δεδομένου ότι η εθνική αυτή νομοθεσία δεν εμποδίζει τον συγκεκριμένο εργοδότη να καλύπτει στην πράξη μέσω της ανανέωσης αυτής πάγιες και διαρκείς ανάγκες του σε προσωπικό.
Το άρθρο 3, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 2001/23/ΕΚ του Συμβουλίου, της 12ης Μαρτίου 2001, περί προσεγγίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, σχετικά με τη διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε περίπτωση μεταβιβάσεων επιχειρήσεων, εγκαταστάσεων ή τμημάτων εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική κανονιστική ρύθμιση δυνάμει της οποίας, κατά τη μεταφορά προσωπικού στο πλαίσιο δημοσίων συμβάσεων, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις από τα οποία δεσμεύεται η νέα ανάδοχος περιορίζονται αποκλειστικά σε εκείνα που απορρέουν από την τελευταία σύμβαση εργασίας που είχε συνάψει ο εργαζόμενος με την επιχείρηση που παύει να είναι ανάδοχος της δημόσιας σύμβασης, υπό την προϋπόθεση ότι η εφαρμογή της ρύθμισης αυτής δεν περιάγει τον εργαζόμενο σε δυσμενέστερη θέση αποκλειστικά λόγω της συγκεκριμένης μεταφοράς προσωπικού, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.
____________
1 ΕΕ C 77 της 9.3.2020.