Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2012 r. - Marouf przeciwko Radzie

(Sprawa T-569/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Soulieman Marouf (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: V. Davies, solicitor, T. Eicke, QC, A. Sander, barrister, i R. Franklin, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/739/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i uchylającej decyzję 2011/782/WPZiB (zmienionej) (zwanej dalej "decyzją Rady") w zakresie, w jakim dotyczy skarżącego;

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającego rozporządzenie (UE) nr 442/2011 (zmienionego) lub rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 944/2012 z dnia 15 października 2012 r. lub rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1117/2012 z dnia 29 listopada 2012 r. dotyczących wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (zwanych dalej "rozporządzeniami Rady") w zakresie, w jakim odnoszą się one do skarżącego;

stwierdzenie nieważności decyzji Rady zawartej w piśmie z dnia 30 listopada 2012 r. (syg. SGS12/013373) stwierdzającej, "że skarżący powinien nadal być umieszczony w wykazie osób i podmiotów ujętych w załącznikach I i II do decyzji Rady 2012/739/WPZiB i w załącznikach II i IIa do rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 [...]" (zwanej dalej "decyzją");

zasądzenie odszkodowania od Unii Europejskiej na rzecz skarżącego; oraz

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze, skarżący podnosi, że brak jest podstawy prawnej dla środków ograniczających skierowanych przeciwko niemu lub doszło do oczywistego błędu w ocenie na tej podstawie, że nie ma racjonalnego związku pomiędzy nim a jednostkami, przeciwko którym mają być skierowane środki ograniczające przyjęte przez Unię, mianowicie osobami, które są odpowiedzialne za gwałtowne represje wobec ludności cywilnej w Syrii.

Po drugie, skarżący twierdzi, że brak jest podstawy prawnej dla art. 24 decyzji Rady 2012/739/WPZiB mającego na celu uniemożliwienie mu wjazdu na terytoria państw członkowskich lub przejazdu przez nie na podstawie przysługujących skarżącemu praw jako obywatelowi Unii na mocy art. 20 ust. 2 lit. a) i art. 21 TFUE oraz dyrektywy 2004/38/WE.

Po trzecie, skarżący uważa, że decyzja Rady i rozporządzenia Rady naruszają przysługujące skarżącemu prawa podstawowe chronione Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej lub europejską konwencją praw człowieka, w tym prawo skarżącego do godności ludzkiej, prawo do dobrej administracji, prawo do skutecznej skargi i rzetelnego procesu sądowego, prawo do domniemania niewinności i prawo do obrony, prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i komunikowania się, swobodę działalności gospodarczej oraz jego prawo własności.

____________