Wydanie tymczasowe
POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (szósta izba)
z dnia 8 lipca 2024 r. (*)
Odwołanie – Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Prawo instytucjonalne – Artykuł 263 WE – Skarga o stwierdzenie nieważności – Pełne stosowanie przepisów dorobku Schengen w Rumunii – Brak aktu zaskarżalnego – Nieuzyskanie wymaganej jednomyślności – Oczywista niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji – Odwołanie oczywiście bezzasadne
W sprawie C‑732/23 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 30 listopada 2023 r.,
Răzvan-Eugen Nicolescu, zamieszkały w Bukareszcie (Rumunia),
Exclusive Car Trading SRL, z siedzibą w Băicoi (Rumunia),
Asociația pentru Energie Curată și Combaterea Schimbărilor Climatice, z siedzibą w Bukareszcie,
których reprezentowali Y. Beşleagă, M. Bodea, D. S. Bogdan, C. Pintilie i V. Stoica, avocaţi,
strona wnosząca odwołanie,
w której drugą stroną postępowania jest:
Rada Unii Europejskiej
strona pozwana w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (szósta izba),
w składzie: T. von Danwitz, prezes izby, P. G. Xuereb (sprawozdawca) i A. Kumin, sędziowie,
rzecznik generalny: M. Campos Sánchez-Bordona,
sekretarz: A. Calot Escobar,
postanowiwszy, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, orzec w formie postanowienia z uzasadnieniem, zgodnie z art. 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem,
wydaje następujące
Postanowienie
1 We wniesionym odwołaniu Răzvan-Eugen Nicolescu, Exclusive Car Trading SRL i Asociația pentru Energie Curată și Combaterea Schimbărilor Climatice (stowarzyszenie dla czystej energii i walki ze zmianą klimatu) żądają uchylenia postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 października 2023 r., Nicolescu i in./Rada (T‑272/23, zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”, EU:T:2023:694), w którym Sąd oddalił ich wniesioną na podstawie art. 263 TFUE skargę o stwierdzenie nieważności „decyzji” Rady Unii Europejskiej z dnia 8 grudnia 2022 r. o nieprzyjęciu projektu nr 15218/22 decyzji Rady w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Bułgarii i Rumunii (zwanej dalej „spornym aktem”).
Ramy prawne
2 Zgodnie z brzmieniem art. 4 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii oraz zmian do traktatów założycielskich Unii Europejskiej (Dz.U. 2005, L 157, s. 203, zwanego dalej „aktem przystąpienia”), załączonego do Traktatu między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Republiką Bułgarii oraz Rumunią dotyczącego przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U. 2005, L 157, s. 11), na podstawie art. 2 ust. 2 tego traktatu, który został podpisany w dniu 25 kwietnia 2005 r. i wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2007 r.:
„1. Przepisy dorobku Schengen włączone w ramy Unii Europejskiej oraz akty na nim oparte lub w inny sposób z nim związane, wymienione w [z]ałączniku II, jak również jakiekolwiek dalsze akty przyjęte przed dniem przystąpienia, są wiążące i mają zastosowanie w Bułgarii i Rumunii od dnia przystąpienia.
2. Przepisy dorobku Schengen włączone w ramy Unii Europejskiej oraz akty na nim oparte lub w inny sposób z nim związane, które nie zostały wymienione w ustępie 1, będąc wiążącymi dla Bułgarii i Rumunii od dnia przystąpienia, stosowane są w każdym z tych państw wyłącznie na mocy decyzji Rady podjętej w tym celu, po sprawdzeniu, zgodnie ze stosowanymi procedurami oceny Schengen, iż w tym państwie zostały spełnione niezbędne warunki dla stosowania [wszystkich odpowiednich części] tego dorobku.
Rada podejmuje decyzję, po konsultacji z Parlamentem Europejskim, stanowiąc na zasadzie jednomyślności swych członków reprezentujących rządy państw członkowskich, w stosunku do których przepisy, o których mowa w niniejszym ustępie, już zostały wprowadzone w życie, oraz przedstawiciela rządu państwa członkowskiego, w stosunku do którego te przepisy mają zostać wprowadzone w życie. […]”.
Okoliczności leżące u podstaw sporu
3 Okoliczności powstania tego sporu zostały przedstawione przez Sąd w pkt 2–18 zaskarżonego postanowienia i dla celów niniejszego postępowania można je streścić w następujący sposób:
4 Skarżący w pierwszej instancji są: mającym obywatelstwo rumuńskie członkiem Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIT), mającą siedzibą w Rumunii spółką prowadzącą działalność w sektorze transportu międzynarodowego oraz rumuńską organizacją pozarządową promującą ochronę środowiska.
5 W następstwie przystąpienia do Unii w dniu 1 stycznia 2007 r. Rumunia podjęła w latach 2009–2011 w ramach procedur oceny Schengen szereg działań w celu spełnienia kryteriów niezbędnych do pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen.
6 Prezydencja Rady opracowała dwa projekty decyzji w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii.
7 W konkluzjach z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie zakończenia procesu oceny stopnia przygotowania Rumunii do wdrożenia wszystkich przepisów dorobku Schengen (9166/3/11 REV 3) grupa robocza Rady do spraw Schengen w składzie ds. oceny Schengen odnotowała zakończenie procedur oceny Schengen dotyczących Rumunii. Po stwierdzeniu, że warunki we wszystkich dziedzinach dorobku Schengen zostały w przypadku Rumunii spełnione, grupa ta stwierdziła, że Rada może podjąć decyzję, o której mowa w art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia.
8 Po przygotowaniu przez prezydencję Rady obu projektów decyzji w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii Parlament przyjął szereg rezolucji wyrażających poparcie dla przystąpienia Rumunii do strefy Schengen i wzywających Radę do podjęcia niezbędnych w tym celu działań. Te dwa projekty nie stały się jednak przedmiotem głosowania w Radzie.
9 W dniu 29 listopada 2022 r. prezydencja Rady sporządziła na podstawie art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia projekt nr 15218/22 decyzji Rady w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Bułgarii i Rumunii.
10 Na posiedzeniu w dniu 8 grudnia 2022 r. Rada (w składzie) ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (WSiSW) zebrała się w celu podjęcia decyzji w sprawie projektu nr 15218/22, ujętego w pkt 3 lit. a) porządku obrad tego posiedzenia, w którym przewidziano możliwość złożenia wniosku o przeprowadzenie głosowania w celu ewentualnego przyjęcia go przez przedstawicieli rządów państw członkowskich. Wobec braku jednomyślności projekt ten nie został przyjęty.
11 W dniu 22 marca 2023 r. skarżący w pierwszej instancji otrzymali protokół z tego spotkania i w ten sposób powzięli wiadomość o nieprzyjęciu projektu nr 15218/22.
Skarga do Sądu i zaskarżone postanowienie
12 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 maja 2023 r. skarżący w pierwszej instancji wnieśli na podstawie art. 263 TFUE skargę o stwierdzenie nieważności spornego aktu.
13 Sąd nie podjął, na podstawie art. 126 regulaminu postępowania, dalszych czynności procesowych i w dniu 26 października 2023 r. odrzucił tę skargę jako oczywiście niedopuszczalną.
14 Sąd stwierdził przede wszystkim, w pkt 28 zaskarżonego postanowienia, że decyzja Rady, o której mowa w art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia, mogłaby zaistnieć, pomimo przeprowadzenia procedur oceny Schengen, a zatem – wywołać wiążące skutki prawne dla skarżących w pierwszej instancji, tylko wówczas, gdyby została przyjęta jednomyślnie na warunkach przewidzianych w akapicie drugim tego ustępu.
15 Sąd wskazał następnie, po pierwsze, w pkt 29 zaskarżonego postanowienia, że pomimo przeprowadzenia procedur oceny Schengen i przyjęcia przez Parlament szeregu rezolucji nie uzyskano w Radzie podczas głosowania nad projektem nr 15218/22 jednomyślności przedstawicieli rządów państw członkowskich uczestniczących w głosowaniu, która jest wymagana na mocy art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia, i, po drugie, w pkt 30 tego postanowienia, że w art. 4 tego aktu przystąpienia nie określono żadnego terminu, po upływie którego Rada winna podjąć decyzję lub też decyzję tę uznaje się za podjętą.
16 Sąd uznał w pkt 31 tego postanowienia, że sprzeczne z brzmieniem tego artykułu – w którym wyraźnie została przewidziana wieloetapowa procedura, której przeprowadzenie nie zostało obwarowane żadnym terminem – byłoby wywiedzenie, z faktu ukończenia etapów wstępnych, utraty przez Radę uprawnienia do przyjęcia, jednomyślnie przez przedstawicieli rządów uczestniczących w tej procedurze państw członkowskich, decyzji w rozumieniu tego artykułu, i że w związku z tym przewidzianej w tym artykule decyzji Rady nie można uznać za akt o charakterze wyłącznie potwierdzającym spełnienie „kryteriów technicznych”, które zostały ustanowione wcześniej w ramach procedur oceny Schengen.
17 Ponadto w pkt 32 zaskarżonego postanowienia Sąd wyjaśnił, że Rada nadal mogła ponownie umieścić projekt nr 15218/22 w porządku obrad kolejnego posiedzenia, czy też prezydencja Rady mogła sporządzić nowy projekt decyzji Rady w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii.
18 Tak więc w pkt 33 tego postanowienia Sąd stwierdził, że, ze względu na to, iż podczas głosowania nad projektem nr 15218/22 nie uzyskano wymaganej jednomyślności, Rada nie podjęła żadnej decyzji w rozumieniu art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia i że głosowanie skutkujące nieprzyjęciem tego projektu nie jest jako takie równoznaczne z późniejszą odmową przyjęcia takiej decyzji przez Radę.
19 W konsekwencji Sąd orzekł w pkt 34 tego postanowienia, że spornego aktu nie można uznać za akt zaskarżalny w rozumieniu art. 263 TFUE.
Żądania stron i postępowanie przed Trybunałem
20 We wniesionym w dniu 30 listopada 2023 r. odwołaniu wnoszący je żądają od Trybunału uchylenia zaskarżonego postanowienia.
W przedmiocie odwołania
21 Zgodnie z art. 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest w całości lub w części oczywiście niedopuszczalne lub oczywiście bezzasadne, Trybunał może w każdej chwili, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, odpowiednio, odrzucić lub oddalić to odwołanie w całości lub w części w drodze postanowienia z uzasadnieniem.
22 W niniejszej sprawie należy zastosować ten właśnie przepis.
23 Na poparcie odwołania wnoszący je podnoszą trzy zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że przy ustalaniu, czy sporny akt wywołuje skutki prawne, Sąd powinien był wziąć pod uwagę przysługujące obywatelom Unii prawo do swobodnego przemieszczania się, a także ciążący zarówno na Unii, jak i na państwach członkowskich po spełnieniu warunków technicznych przewidzianych w art. 4. ust. 2 aktu przystąpienia obowiązek wyrażenia zgody na pełne stosowanie przepisów dorobku Schengen; drugi zarzut dotyczy naruszenia prawa ze względu na to, że sporny akt stanowi akt zaskarżalny mogący być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 263 TFUE, zaś trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym – naruszenia prawa ze względu na to, że w wyjątkowych okolicznościach brak wydania aktu może stanowić akt zaskarżalny w rozumieniu tego artykułu.
W przedmiocie zarzutów pierwszego i drugiego
24 W zarzutach pierwszym i drugim, które należy zbadać łącznie, w pierwszej kolejności wnoszący odwołanie podnoszą w istocie, że w pkt 28 zaskarżonego postanowienia Sąd dopuścił się błędu, ponieważ powinien był zakwalifikować sporny akt jako „akt zaskarżalny” w rozumieniu art. 263 TFUE.
25 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE w związku z akapitem pierwszym tego postanowienia mogą być wszelkie przepisy wydane przez instytucje, bez względu na ich formę, które mają na celu wywołanie wiążących skutków prawnych mogących wpływać na interesy osób fizycznych lub prawnych poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej. Aby określić, czy dany akt wywołuje takie wiążące skutki i, co za tym idzie, może stać się przedmiotem takiej skargi, należy skupić się na istocie tego aktu i oceniać te skutki na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak treść wspomnianego aktu, z uwzględnieniem, w razie potrzeby, kontekstu jego wydania oraz uprawnień instytucji, która go wydała (wyrok z dnia 18 czerwca 2024 r., Komisja/SRB, C‑551/22 P, EU:C:2024:520, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 W odniesieniu do kontekstu przyjęcia spornego aktu i uprawnień instytucji Unii, która go wydała, należy zauważyć, że w art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia przewidziano szereg etapów proceduralnych i że jedynie zakończenie wszystkich tych etapów może prowadzić do pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii. Wspomniane etapy obejmują sprawdzenie, zgodnie z mającymi zastosowanie w tej dziedzinie procedurami oceny Schengen, czy w danym państwie zostały spełnione warunki konieczne do zastosowania wszystkich odpowiednich części tego dorobku, konsultacje z Parlamentem (zwane dalej łącznie „warunkami technicznymi”) oraz przyjęcie przez Radę, stanowiącą na zasadzie jednomyślności, decyzji w sprawie pełnego stosowania przepisów tego dorobku w Rumunii.
27 Ponadto w odniesieniu do treści spornego aktu należy stwierdzić, że polega ona, jak wskazał Sąd w pkt 17 zaskarżonego postanowienia, na stwierdzeniu podczas posiedzenia Rady ds. WSiSW w dniu 8 grudnia 2022 r. braku przyjęcia projektu nr 15218/22 decyzji Rady w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii ze względu na brak uzyskania podczas głosowania nad tym projektem jednomyślności przedstawicieli rządów państw członkowskich.
28 Biorąc pod uwagę istotę spornego aktu, która została należycie uwzględniona przez Sąd, należy odrzucić podnoszoną przez wnoszących odwołanie argumentację, zgodnie z którą głosowanie to stanowi zajęcie przez Radę stanowiska w przedmiocie braku zastosowania w pełni dorobku Schengen, w sytuacji gdy uzgodniono, że przyjęcie decyzji, o której mowa w art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia, powinno nastąpić najpóźniej we wrześniu 2011 r. i że wtedy Rada odroczyła to głosowanie.
29 Choć bowiem prawdą jest, że w dniu 24 czerwca 2011 r. uzgodniono, iż decyzję tę należy podjąć najpóźniej we wrześniu 2011 r., to nie jest to równoznaczne z przyjęciem decyzji Rady w rozumieniu tego postanowienia, która jest obwarowana warunkami wymienionymi w pkt 26 niniejszego postanowienia, a w szczególności wymogiem natury proceduralnej odnoszącym się do jednomyślnego charakteru głosowania w ramach tej instytucji.
30 Tak więc Sąd nie naruszył prawa, orzekając w pkt 28 zaskarżonego postanowienia, że, pomimo przeprowadzenia procedur oceny Schengen, decyzja Rady w rozumieniu art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia mogłaby zaistnieć, a tym samym – wywoływać wiążące dla skarżących w pierwszej instancji skutki prawne, tylko wówczas, gdyby została ona przyjęta jednomyślnie na określonych w tym przepisie warunkach.
31 Wniosku tego nie może podważyć podnoszona przez wnoszących odwołanie argumentacja oparta na wyroku z dnia 31 marca 1971 r., Komisja/Rada (22/70, EU:C:1971:32). W wyroku tym Trybunał niewątpliwie orzekł, iż uchwała Rady z dnia 20 marca 1970 r. w sprawie negocjowania i zawarcia przez państwa członkowskie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe stanowi akt zaskarżalny w rozumieniu art. 173 akapit pierwszy zdanie pierwsze WE (obecnie art. 263 akapit pierwszy TFUE).
32 Niemniej jednak w sprawie, w której zapadł ten wyrok, Rada przyjęła na tym posiedzeniu szereg „konkluzji” w przedmiocie stanowiska, jakie rządy państw członkowskich powinny zająć w podczas decydującej rundy negocjacji nad tą umową. Trybunał stwierdził zaś, że przyjmując tę uchwałę Rada miała na celu określenie linii postępowania, która będzie obowiązkowa zarówno dla instytucji Unii, jak i dla państw członkowskich, oraz że Rada przyjęła przepisy mogące stanowić odstępstwo od przewidzianych w traktacie procedur dotyczących negocjacji z państwami trzecimi, w związku z czym uchwała ta, niezależnie od jej charakteru lub formy, wywołała wiążące skutki prawne (zob. podobnie wyrok z dnia 31 marca 1971 r., Komisja/Rada, 22/70, EU:C:1971:32, pkt 44, 53–55). Sporny akt nie wywołał zaś takich skutków.
33 Podobnie, wbrew temu, co twierdzą wnoszący odwołanie, nie można zarzucać Sądowi, że w pkt 28 i 34 zaskarżonego postanowienia zastosował w drodze analogii wyrok z dnia 13 lipca 2004 r., Komisja/Rada (C‑27/04, EU:C:2004:436), w którym Trybunał orzekł, iż, w przypadku gdy podczas głosowania w Radzie wymagana większość nie zostaje osiągnięta, nie dochodzi do wydania żadnej decyzji w rozumieniu art. 104 ust. 8 i 9 WE (obecnie art. 126 ust. 8 i 9 TFUE), nie istnieje żaden przepis prawa wspólnotowego ustanawiający termin, po upływie którego należałoby uznać, że decyzja na podstawie tego przepisu została podjęta w sposób dorozumiany, i określający treść tej decyzji, oraz że brak przyjęcia aktów przewidzianych w tym przepisie nie może być uważane za akt zaskarżalny w rozumieniu art. 230 WE (obecnie art. 263 TFUE) (zob. podobnie wyrok z dnia 13 lipca 2004 r., Komisja/Rada, C‑27/04, EU:C:2004:436, pkt 31, 32, 34).
34 Choć bowiem, jak podkreślają wnoszący odwołanie, w sprawie, w której zapadł ten wyrok, Trybunał wyjaśnił, że w takim przypadku Komisja Europejska może skorzystać ze skargi na bezczynność, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 265 akapit pierwszy TFUE poza instytucjami Unii również osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na bezczynność na warunkach przewidzianych w art. 265 akapit trzeci TFUE. Niemniej jednak, po pierwsze, z akt sprawy przedłożonych Trybunałowi nie wynika, by Rada została wezwana do działania w niniejszej sprawie, i, po drugie, Rada winna jednak działać z poszanowaniem wymogu jednomyślności, o którym mowa w pkt 26 niniejszego postanowienia.
35 Ponadto, jeśli chodzi o twierdzenie wnoszących odwołanie, zgodnie z którym rzekome nieistnienie terminu, po upływie którego Rada powinna wydać decyzję lub należy uznać tę decyzję za podjętą, to nie jest ono ani prawidłowe, ani istotne, gdyż opiera się na błędnym rozumieniu pkt 30 zaskarżonego postanowienia.
36 Jak bowiem wynika z pkt 29 niniejszego postanowienia, przyjęcie decyzji Rady w rozumieniu art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia jest uzależnione, poza wymogami technicznymi, od spełnienia wymogu natury proceduralnej odnoszącego się do jednomyślnego charakteru głosowania w ramach tej instytucji.
37 Pozbawione znaczenia w tym względzie jest powołane w niniejszej sprawie przez wnoszących odwołanie orzecznictwo wynikające z wyroku z dnia 19 listopada 2013 r., Komisja/Rada (C‑63/12, EU:C:2013:752). W sprawie, w której zapadł ten wyrok, zaskarżona decyzja była decyzją Rady, na mocy której instytucja ta odrzuciła propozycję dotyczącą rozporządzenia Komisji, która została przedstawiona na podstawie art. 3 załącznika XI do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej.
38 Trybunał orzekł w tym względzie, że Rada nie odroczyła swej decyzji w przedmiocie tej propozycji, lecz, jak wynika z motywów tej decyzji, odrzuciła ją, kończąc w ten sposób przewidzianą w art. 3 ust. 1 załącznika XI do tego regulaminu i wszczętą na podstawie tego art. 3 „zwykłą” procedurę corocznego dostosowania wynagrodzeń i emerytur, a następnie stwierdził, że zaskarżona decyzja zmierzała do wywołania wiążących skutków prawnych (zob. podobnie wyrok z dnia 19 listopada 2013 r., Komisja/Rada, 22/12, EU:C:2013:752, pkt 32, 33).
39 Należy zaś stwierdzić, że sporny w niniejszej sprawie akt nie kończy procedury oceny Schengen dotyczącej Rumunii, a zatem nie ma on charakteru ostatecznego.
40 Tak więc Sąd również nie dopuścił się naruszenia prawa, gdy w pkt 32 zaskarżonego postanowienia wyjaśnił, że Rada nadal mogła ponownie umieścić projekt nr 15218/22 w porządku obrad kolejnego posiedzenia, czy też prezydencja Rady mogła sporządzić nowy projekt decyzji Rady w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii.
41 W drugiej kolejności wnoszący odwołanie podnoszą, że przy ustalaniu, czy sporny akt wywołuje skutki prawne, Sąd powinien był wziąć pod uwagę zarówno przysługujące obywatelom Unii prawo do swobodnego przemieszczania się, jak i spoczywający zarówno na Unii, jak i na państwach członkowskich, wynikający z zasad lojalnej współpracy i wzajemnego zaufania obowiązek wyrażenia zgody na pełne stosowanie przepisów dorobku Schengen w Rumunii, jeśli spełnione zostały przewidziane w art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia warunki techniczne, co ma miejsce w niniejszej sprawie.
42 Po pierwsze zaś, jak wynika z pkt 26 i 29 niniejszego postanowienia, nie ma niczego, co pozwalałoby uznać, że przyjęcie decyzji, o której mowa w art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia, jest uzależnione jedynie od spełnienia wymogów technicznych, nie zaś od przejścia wszystkich określonych w tym przepisie etapów proceduralnych, w tym jednomyślnego przyjęcia decyzji przez Radę. Przeciwnie, instytucja ta powinna spełnić ten warunek jednomyślności.
43 Po drugie, co się tyczy podnoszonego naruszenia przysługującej obywatelom rumuńskim swobody przemieszczania się w Unii, w odwołaniu nie zawarto żadnego konkretnego elementu, który pozwalałby uznać, że podnoszone zarzuty szczegółowe dotyczą normy prawa Unii, która mogłaby mieć zastosowanie do Rumunii na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 aktu przystąpienia w związku z załącznikiem II do tego aktu.
44 Ponadto, co się tyczy tego, że Rumunia miała zostać potraktowana w dyskryminacyjny w porównaniu z Republiką Chorwacji sposób, należy stwierdzić, że wnoszący odwołanie nie wyjaśniają, w jaki sposób takie odmienne traktowanie, przy założeniu, że zostanie ono wykazane, miałoby mieć wpływ na przyjęcie decyzji Rady w rozumieniu art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia.
45 Tak więc Sąd nie naruszył prawa, uznawszy w pkt 31 zaskarżonego postanowienia, że przewidzianej w art. 4 aktu przystąpienia decyzji Rady nie można uznać za akt o charakterze wyłącznie potwierdzającym spełnienie „kryteriów technicznych”, które zostały ustanowione w art. 4 ust. 2.
46 W trzeciej kolejności, co się tyczy podniesionej przez wnoszących odwołanie argumentacji, zgodnie z którą, przy założeniu, że sporny akt jest aktem pośrednim, stanowi on akt zaskarżalny w rozumieniu art. 263 TFUE, Trybunał orzekł, że akt pośredni, który wywołuje samodzielne skutki prawne, może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, ponieważ wadliwość, jaką jest on dotknięty, nie może zostać usunięta w ramach skargi na decyzję końcową, względem której stanowi on etap przygotowawczy (wyrok z dnia 15 grudnia 2022 r., Picard/Komisja, C‑366/21 P, EU:C:2022:984, pkt 110 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 Jeżeli więc zakwestionowanie zgodności z prawem aktu pośredniego w ramach takiej skargi nie jest w stanie zapewnić skarżącemu skutecznej ochrony sądowej przed skutkami tego aktu, powinna istnieć możliwość wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności takiego aktu (wyrok z dnia 15 grudnia 2022 r., Picard/Komisja, C‑366/21 P, EU:C:2022:984, pkt 111 i przytoczone tam orzecznictwo).
48 Należy jednak stwierdzić, że wnoszącym odwołanie nie udało się udowodnić, iż sporny akt jako taki wywołuje w odniesieniu do ich sytuacji samodzielne skutki prawne.
49 W konsekwencji podniesione w ramach odwołania zarzuty pierwszy i drugi należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu trzeciego
50 Wreszcie, co się tyczy podniesionego tytułem ewentualnym trzeciego zarzutu odwołania, zgodnie z którym milczenie instytucji może być wyjątkowo uznane za zaskarżalne, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł, iż samo milczenie instytucji nie może być traktowane na równi z dorozumianą odmową, jeśli taki skutek nie został wyraźnie przewidziany w przepisie prawa Unii oraz iż nie można wykluczyć, że zasada ta w pewnych okolicznościach szczególnych może nie znaleźć zastosowania, wobec czego milczeniu lub niepodjęciu działania przez instytucję można przypisać, w drodze wyjątku, znaczenie dorozumianej decyzji odmownej (wyrok z dnia 9 grudnia 2004 r., Komisja/Greencore, C‑123/03 P, EU:C:2004:783, pkt 45).
51 W tym względzie należy zaś stwierdzić, po pierwsze, że powoływany przez wnoszących odwołanie wyrok z dnia 9 grudnia 2004 r., Komisja/Greencore (C‑123/03 P, EU:C:2004:783) nie dotyczy kwestii pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii. Po drugie, wbrew temu, co twierdzą wnoszący odwołanie, sporny akt nie stanowi milczenia ani bezczynności Rady, które miałyby stanowić dorozumianą decyzję odmowną w sprawie pełnego stosowania przepisów dorobku Schengen w Rumunii. Choć bowiem w braku uzyskania jednomyślności podczas głosowania akt ten nie może zostać uznany za decyzję w rozumieniu art. 4 ust. 2 aktu przystąpienia, to nie chodzi tu również o zwykłe milczenie lub bezczynność, lecz o akt polegający, jak wynika z pkt 27 niniejszego postanowienia, na braku przyjęcia projektu nr 15218/22 decyzji Rady dotyczącej tego pełnego stosowania, bez uszczerbku dla możliwości przyjęcia przez tę instytucję, na późniejszym etapie, takiej decyzji na podstawie tego postanowienia. W każdym razie wnoszący odwołanie nie przedstawili takich szczególnych okoliczności w rozumieniu orzecznictwa przywołanego w poprzednim punkcie niniejszego postanowienia.
52 Zarzut trzeci odwołania należy zatem oddalić.
53 Z całości powyższych rozważań wynika, że odwołanie należy odrzucić w całości jako oczywiście bezzasadne.
W przedmiocie kosztów
54 Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, o kosztach rozstrzyga się w postanowieniu kończącym postępowanie w sprawie.
55 Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem odwołania drugiej stronie postępowania, i, w konsekwencji zanim mógł on ponieść koszty, należy orzec, że wnoszący odwołanie pokrywają własne koszty.
Z powyższych względów Trybunał (szósta izba) postanawia, co następuje:
1) Odwołanie zostaje odrzucone jako oczywiście bezzasadne.
2) Răzvan-Eugen Nicolescu, Exclusive Car Trading SRL i Asociația pentru Energie Curată și Combaterea Schimbărilor Climatice pokrywają własne koszty.
Podpisy