Υπόθεση T-45/01 DEP

Stephen G. Sanders κ.λπ.

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Διαδικασία – Καθορισμός των δικαστικών εξόδων»

Περίληψη της διατάξεως

1.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν – Στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη

(Κανονισμός Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

2.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Υποχρέωση συνεκτιμήσεως της συμπεριφοράς στην οποία οφείλονται – Δεν υφίσταται

(Κανονισμός Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, άρθρο 87 §§ 1 και 3, εδ. 2)

1.      Τα έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν περιορίζονται, αφενός, σε εκείνα τα οποία πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της ενώπιον του Πρωτοδικείου διαδικασίας και, αφετέρου, σε εκείνα τα οποία υπήρξαν απολύτως αναγκαία για τον σκοπό αυτόν. Ελλείψει κοινοτικών διατάξεων σχετικών με την τιμολόγηση, το Πρωτοδικείο οφείλει να εκτιμά ελευθέρως τα δεδομένα της υποθέσεως, λαμβάνοντας υπόψη το αντικείμενο και τη φύση της διαφοράς, τη σημασία της υπό το πρίσμα του κοινοτικού δικαίου καθώς και τις δυσχέρειες της υποθέσεως, τον όγκο της εργασίας που επωμίστηκαν λόγω της ένδικης διαδικασίας οι εκπρόσωποι και οι σύμβουλοι οι οποίοι μετείχαν σε αυτήν, καθώς και τα οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσώπευε η διαφορά για τους διαδίκους.

(βλ. σκέψεις 27-28)

2.      Ενώ ο καταχρηστικός χαρακτήρας της συμπεριφοράς ενός διαδίκου ασκεί, βάσει του άρθρου 87, παράγραφοι 1 και 3, δεύτερο εδάφιο, του Κανονισμού Διαδικασίας, επιρροή στην κατανομή των δικαστικών εξόδων που διατάσσει το Πρωτοδικείο με την απόφαση ή τη διάταξη η οποία περατώνει τη δίκη, αντιθέτως, δεν ασκεί καμία επιρροή κατά το στάδιο του καθορισμού εκ μέρους του Πρωτοδικείου των δικαστικών εξόδων, κατά την έννοια του άρθρου 92, παράγραφος 1, του ίδιου κανονισμού, δεδομένου ότι η διαδικασία καθορισμού των δικαστικών εξόδων είναι μια αντικειμενική διαδικασία που έχει ως σκοπό τον προσδιορισμό των απολύτως απαραίτητων για τις ανάγκες της ένδικης διαδικασίας εξόδων, ανεξαρτήτως του καταχρηστικού ή μη χαρακτήρα της συμπεριφοράς στην οποία οφείλονται τα έξοδα αυτά.

(βλ. σκέψη 36)