Υπόθεση T‑747/20
EOC Belgium
κατά
Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (έβδομο πενταμελές τμήμα) της 21ης Δεκεμβρίου 2022
«Ντάμπινγκ – Εισαγωγές ορισμένων πολυβινυλικών αλκοολών καταγωγής Κίνας – Οριστικοί δασμοί αντιντάμπινγκ – Απαλλαγή των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο συγκεκριμένης χρήσης – Προσφυγή ακυρώσεως – Δυνατότητα διαχωρισμού – Κανονιστική πράξη για την εφαρμογή της οποίας απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα – Άμεσος επηρεασμός – Πράξη δεκτική προσφυγής – Παραδεκτό – Άρθρο 9, παράγραφος 5, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 – Δασμός που επιβάλλεται χωρίς διάκριση – Ίση μεταχείριση»
1. Προσφυγή ακυρώσεως – Αντικείμενο – Μερική ακύρωση – Προϋπόθεση – Δυνατότητα διαχωρισμού των προβαλλόμενων διατάξεων – Διάταξη κανονισμού της Επιτροπής που απαλλάσσει από δασμούς αντιντάμπινγκ ορισμένες εισαγωγές που αποτελούν αντικείμενο συγκεκριμένης χρήσης – Ακύρωση που δεν μεταβάλλει την ουσία του κανονισμού – Προϋπόθεση η οποία πληρούται – Παραδεκτό
(Άρθρο 263 ΣΛΕΕ· κανονισμός 2020/1336 της Επιτροπής, άρθρο 1 § 4)
(βλ. σκέψεις 14-41)
2. Προσφυγή ακυρώσεως – Φυσικά ή νομικά πρόσωπα – Έννοια της κανονιστικής πράξης κατά το άρθρο 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ – Κάθε πράξη γενικής ισχύος με εξαίρεση τις νομοθετικές πράξεις – Κανονισμός που επιβάλλει δασμούς αντιντάμπινγκ – Εμπίπτει
(Άρθρο 263, εδ. 4, ΣΛΕΕ)
(βλ. σκέψεις 49-55)
3. Προσφυγή ακυρώσεως – Φυσικά ή νομικά πρόσωπα – Κανονιστικές πράξεις – Πράξεις για την εφαρμογή των οποίων δεν απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα – Αντικείμενο της ένδικης διαφοράς περιοριζόμενο σε απαλλαγή από δασμούς αντιντάμπινγκ – Χρήστης του οικείου προϊόντος που δεν τυγχάνει απαλλαγής – Απουσία εκτελεστικών μέτρων – Παραδεκτό
(Άρθρο 263, εδ. 4, ΣΛΕΕ· κανονισμός 2020/1336 της Επιτροπής, άρθρο 1 § 4)
(βλ. σκέψεις 56-69)
4. Προσφυγή ακυρώσεως – Φυσικά ή νομικά πρόσωπα – Κανονιστικές πράξεις – Πράξεις για την εφαρμογή των οποίων δεν απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα και οι οποίες αφορούν άμεσα τον προσφεύγοντα – Έννοια του άμεσου επηρεασμού – Κριτήρια – Έλλειψη εξουσίας εκτίμησης των αποδεκτών που είναι επιφορτισμένοι με την εφαρμογή του προσβαλλόμενου μέτρου – Δεν ασκεί επιρροή σε περίπτωση απουσίας εκτελεστικών μέτρων – Παραδεκτό
(Άρθρο 263, εδ. 4, ΣΛΕΕ· κανονισμός 2020/1336 της Επιτροπής, άρθρο 1 § 4)
(βλ. σκέψη 72)
5. Προσφυγή ακυρώσεως – Φυσικά ή νομικά πρόσωπα – Κανονιστικές πράξεις – Πράξεις για την εφαρμογή των οποίων δεν απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα και οι οποίες αφορούν τον προσφεύγοντα άμεσα – Έννοια του άμεσου επηρεασμού – Κριτήρια – Πράξη που παράγει άμεσα αποτελέσματα επί της νομικής κατάστασης του προσφεύγοντος – Κανονισμός της Επιτροπής που απαλλάσσει από δασμούς αντιντάμπινγκ ορισμένες εισαγωγές που αποτελούν αντικείμενο συγκεκριμένης χρήσης – Προσφυγή ασκούμενη από εισαγωγείς που είναι ανταγωνιστές των δικαιούχων της απαλλαγής – Εισαγωγείς που αποδεικνύουν ότι επηρεάζεται άμεσα το δικαίωμά τους να μην υφίστανται τις συνέπειες της στρέβλωσης του ανταγωνισμού – Παραδεκτό
(Άρθρο 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ· κανονισμός 2020/1336 της Επιτροπής, άρθρο 1 § 4)
(βλ. σκέψεις 79-126)
6. Προσφυγή ακυρώσεως – Πράξεις δεκτικές προσφυγής – Πράξεις που προορίζονται να παράγουν έννομα αποτελέσματα – Έννοια
(Άρθρο 263 ΣΛΕΕ)
(βλ. σκέψεις 131-140)
7. Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Ερμηνεία – Μέθοδοι – Ερμηνεία υπό το πρίσμα των διεθνών συμφωνιών που έχει συνάψει η Ένωση – Ερμηνεία του κανονισμού 2016/1036 υπό το πρίσμα της συμφωνίας αντιντάμπινγκ της GATT του 1994 – Συνεκτίμηση της ερμηνείας που υιοθετεί το όργανο επίλυσης διαφορών
[Συμφωνία για την εφαρμογή του άρθρου VI της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (συμφωνία αντιντάμπινγκ του 1994)· κανονισμός 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 9 § 5]
(βλ. σκέψεις 162-178)
8. Κοινή εμπορική πολιτική – Άμυνα κατά των πρακτικών ντάμπινγκ – Επιβολή δασμών αντιντάμπινγκ – Υποχρέωση επιβολής δασμών αντιντάμπινγκ χωρίς διάκριση – Μη εφαρμογή στους χρήστες του οικείου προϊόντος που είναι εγκατεστημένοι στο έδαφος του μέλους του ΠΟΕ που επιβάλλει τους δασμούς αντιντάμπινγκ
(Κανονισμός 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 9 § 5)
(βλ. σκέψεις 179-191)
9. Κοινή εμπορική πολιτική – Άμυνα κατά των πρακτικών ντάμπινγκ – Επιβολή δασμών αντιντάμπινγκ – Υποχρέωση επιβολής δασμών αντιντάμπινγκ χωρίς διάκριση – Κανονισμός της Επιτροπής που απαλλάσσει από δασμούς αντιντάμπινγκ ορισμένες εισαγωγές που αποτελούν αντικείμενο συγκεκριμένης χρήσης – Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης – Δεν υφίσταται
(Κανονισμός 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 9 § 5)
(βλ. σκέψεις 195-217)
Σύνοψη
Το Γενικό Δικαστήριο απορρίπτει την προσφυγή ακυρώσεως του εκτελεστικού κανονισμού σχετικά με τους δασμούς αντιντάμπινγκ επί των εισαγωγών ορισμένων PVA καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Απορρίπτονται τα επιχειρήματα σύμφωνα με τα οποία η απαλλαγή της οποίας τυγχάνουν οι εισαγωγές PVA που προορίζονται συγκεκριμένα για την παραγωγή συγκολλητικής ύλης από ξηρό μείγμα εισάγει δυσμενή διάκριση.
Με τον εκτελεστικό κανονισμό 2020/1336 (1), η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέβαλε οριστικό δασμό αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές ορισμένων πολυβινυλικών αλκοολών (στο εξής: PVA) καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ο κανονισμός προβλέπει επίσης ότι οι εισαγωγές PVA που προορίζονται για την κατασκευή συγκολλητικών υλών από ξηρό μείγμα απαλλάσσονται από την επιβολή του εν λόγω δασμού αντιντάμπινγκ (στο εξής: επίμαχη απαλλαγή) (2).
Η Grünig KG και η EOC Belgium, δύο εταιρίες που χρησιμοποιούν PVA για να παράγουν υγρή συγκολλητική ύλη, άσκησαν προσφυγή με αίτημα την ακύρωση του επίδικου κανονισμού καθόσον αφορά την επίμαχη απαλλαγή.
Η Επιτροπή προέβαλε κατά της προσφυγής αυτής πλείονες ενστάσεις απαραδέκτου.
Οι εν λόγω ενστάσεις απαραδέκτου απορρίπτονται από το Γενικό Δικαστήριο το οποίο, με την ευκαιρία αυτή, διευκρινίζει την έννοια της «πράξης που μπορεί να διαχωριστεί» στην περίπτωση που προσβάλλεται η απαλλαγή και όχι η επιβολή δασμών αντιντάμπινγκ. Το Γενικό Δικαστήριο καταλήγει επίσης στο συμπέρασμα ότι υφίσταται άμεσος επηρεασμός των προσφευγουσών, εφαρμόζοντας την απόφαση Montessori (3) σε μια περίπτωση διαφορετική από εκείνη ενός ανταγωνιστή των δικαιούχων καθεστώτος κρατικής ενίσχυσης, ήτοι στην περίπτωση των χρηστών του οικείου προϊόντος που δεν τυγχάνουν, όπως άλλοι χρήστες του προϊόντος αυτού, απαλλαγής από δασμούς αντιντάμπινγκ. Τέλος, διευκρινίζει το πεδίο εφαρμογής της έννοιας της πράξης δεκτικής προσφυγής, σύμφωνα με την απόφαση της 11ης Νοεμβρίου 1981, IBM κατά Επιτροπής (4).
Εκτίμηση του Γενικού Δικαστηρίου
Πρώτον, όσον αφορά τη δυνατότητα διαχωρισμού της διάταξης που διέπει την επίμαχη απαλλαγή, το Γενικό Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η εξακρίβωση της δυνατότητας διαχωρισμού στοιχείων μιας πράξης της Ένωσης προϋποθέτει την εξέταση του περιεχομένου τους, προκειμένου να εκτιμηθεί, αντικειμενικά, αν η ακύρωση των στοιχείων αυτών θα μετέβαλλε το πνεύμα και την ουσία της συγκεκριμένης πράξης. Συναφώς, η επίμαχη απαλλαγή, καθόσον προβλέπει εξαίρεση από κανόνα που επιβάλλει δασμούς αντιντάμπινγκ, μπορεί, καταρχήν, να διαχωριστεί από τον κανονισμό που θεσπίζει τον εν λόγω κανόνα.
Τούτου λεχθέντος, στην απόφαση της 9ης Νοεμβρίου 2017, SolarWorld κατά Συμβουλίου (5), το Δικαστήριο ανέφερε ενδείξεις βάσει των οποίων είναι δυνατόν να προσδιοριστούν οι περιπτώσεις στις οποίες μια απαλλαγή από τους δασμούς αντιντάμπινγκ ενδέχεται να μην μπορεί να διαχωριστεί από τον κανονισμό που επιβάλλει τον σχετικό κανόνα και στις οποίες περιλαμβάνονται η ταυτότητα των σκοπών που επιδιώκονται τόσο με το μέτρο που επιβάλλει τους δασμούς αντιντάμπινγκ όσο και με το μέτρο που προβλέπει την απαλλαγή, ο συμπληρωματικός χαρακτήρας των δύο αυτών μέτρων καθώς και το γεγονός ότι η προβλεπόμενη απαλλαγή δεν έχει τον χαρακτήρα εξαιρέσεως. Ωστόσο, το Γενικό Δικαστήριο διαπιστώνει ότι στην υπό κρίση περίπτωση δεν υφίσταται καμία από τις ενδείξεις αυτές και ότι από καμία άλλη ένδειξη δεν μπορεί να συναχθεί ότι η επίμαχη απαλλαγή δεν αποτελεί εξαίρεση από τον κανόνα που προβλέπει την επιβολή δασμών αντιντάμπινγκ.
Δεύτερον, όσον αφορά την ενεργητική νομιμοποίηση των προσφευγουσών, το Γενικό Δικαστήριο επισημαίνει ότι αυτές δεν είναι αποδέκτες του επίδικου κανονισμού. Στο πλαίσιο αυτό, υπενθυμίζει ότι, σύμφωνα με το άρθρο 263, τέταρτο εδάφιο, τρίτη περίπτωση, ΣΛΕΕ, κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο μπορεί να ασκήσει προσφυγή κατά πράξης της οποίας δεν είναι αποδέκτης, αν η προσφυγή στρέφεται κατά κανονιστικής πράξης για την εφαρμογή της οποίας δεν απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα και η οποία το αφορά άμεσα.
Συναφώς, το Γενικό Δικαστήριο διαπιστώνει καταρχάς ότι ο επίδικος κανονισμός αποτελεί κανονιστική πράξη και ακολούθως ότι για την εφαρμογή του δεν απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα έναντι των προσφευγουσών. Διευκρινίζει ότι, στην περίπτωση που ο προσφεύγων ζητεί τη μερική μόνον ακύρωση πράξης, πρέπει, εφόσον παρίσταται ανάγκη, να λαμβάνονται υπόψη μόνον τα εκτελεστικά μέτρα τα οποία απαιτούνται ενδεχομένως για την εφαρμογή του μέρους της πράξης του οποίου ζητείται η ακύρωση. Εν προκειμένω, ακόμη και αν υποτεθεί ότι η επίμαχη απαλλαγή συνεπάγεται τη λήψη εκτελεστικών μέτρων από τις εθνικές αρχές, τα μέτρα αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν στις προσφεύγουσες καθόσον οι τελευταίες δεν είναι δικαιούχοι της επίμαχης απαλλαγής.
Όσον αφορά την προϋπόθεση περί άμεσου επηρεασμού, η προϋπόθεση αυτή απαιτεί να συντρέχουν δύο κριτήρια, ήτοι η πράξη να παράγει άμεσα αποτελέσματα επί της νομικής κατάστασης του συγκεκριμένου ιδιώτη και να μην καταλείπει εξουσία εκτίμησης στους αποδέκτες της που είναι επιφορτισμένοι με την εφαρμογή της. Δεδομένου ότι το δεύτερο αυτό κριτήριο δεν ασκεί επιρροή στο πλαίσιο μέτρου για την εφαρμογή του οποίου δεν απαιτούνται εκτελεστικά μέτρα έναντι του προσφεύγοντος, το Γενικό Δικαστήριο επικεντρώνει την ανάλυσή του στο πρώτο κριτήριο.
Στο πλαίσιο αυτό, το Γενικό Δικαστήριο επισημαίνει ότι οι προσφεύγουσες βρίσκονται σε θέση παρόμοια με εκείνη των προσφευγόντων στην απόφαση Montessori. Στην απόφαση αυτή, το Δικαστήριο διευκρίνισε ότι οι κανόνες περί κρατικών ενισχύσεων αποσκοπούν στη διατήρηση του ανταγωνισμού και ότι οι σχετικές διατάξεις της Συνθήκης ΛΕΕ θεμελιώνουν το δικαίωμα του ανταγωνιστή μιας επιχείρησης η οποία επωφελείται από ένα εθνικό μέτρο να μην υφίσταται τις συνέπειες της στρέβλωσης του ανταγωνισμού λόγω του μέτρου αυτού. Από τα ανωτέρω το Δικαστήριο συνήγαγε ότι απόφαση της Επιτροπής περί κρατικών ενισχύσεων η οποία ενδέχεται να θέσει μια επιχείρηση σε μειονεκτική θέση από απόψεως ανταγωνισμού μπορεί να θεωρηθεί ότι επηρεάζει άμεσα τη νομική κατάσταση της εν λόγω επιχείρησης. Εν προκειμένω, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει, ομοίως, ότι τα συμφέροντα ορισμένων χρηστών του οικείου προϊόντος για διατήρηση της ανταγωνιστικής τους θέσης έναντι των συνεπειών ενδεχόμενης στρέβλωσης η οποία οφείλεται σε μέτρο που έλαβε η Επιτροπή κατ’ εφαρμογήν του βασικού κανονισμού αντιντάμπινγκ (6) εμπίπτουν στο συμφέρον της Ένωσης, κατά την έννοια του άρθρου 21, παράγραφος 1, του εν λόγω κανονισμού, καθόσον ο κανονισμός αυτός δεν αποσκοπεί μόνο στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικής θέσης των παραγωγών του κλάδου παραγωγής της Ένωσης αλλά και στη διατήρηση του γνήσιου ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά. Κατά συνέπεια, οι χρήστες του οικείου προϊόντος, όπως οι προσφεύγουσες, έχουν το δικαίωμα να μην υφίστανται τις συνέπειες της στρέβλωσης του ανταγωνισμού που οφείλεται σε πράξη που εξέδωσε η Επιτροπή κατ’ εφαρμογήν του βασικού κανονισμού. Λαμβανομένης υπόψη της ύπαρξης του δικαιώματος αυτού, η επίμαχη απαλλαγή που μπορεί να το προσβάλλει επιφέρει συνέπειες στη νομική κατάσταση των προσφευγουσών και συνεπώς τις επηρεάζει άμεσα.
Τρίτον, όσον αφορά τον χαρακτηρισμό της διάταξης που διέπει την επίμαχη απαλλαγή ως πράξης δεκτικής προσφυγής, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει ότι η προϋπόθεση, που καθιερώθηκε με την απόφαση IBM, κατά την οποία τα δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα του προσβαλλόμενου μέτρου πρέπει να είναι ικανά να θίξουν τα συμφέροντα του προσφεύγοντος, μεταβάλλοντας ουσιωδώς τη νομική του κατάσταση, δεν έχει εφαρμογή στα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που δεν είναι αποδέκτες της προσβαλλόμενης πράξης και πληρούν ήδη τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 263, τέταρτο εδάφιο, τρίτη περίπτωση, ΣΛΕΕ.
Επί της ουσίας, το Γενικό Δικαστήριο απορρίπτει τον λόγο ακυρώσεως που αφορά παράβαση του άρθρου 9, παράγραφος 5, του βασικού κανονισμού αντιντάμπινγκ και στηρίζεται στο ότι η επίμαχη απαλλαγή εισάγει δυσμενή διάκριση εις βάρος των χρηστών PVA εντός της Ένωσης. Δυνάμει της διάταξης αυτής, οι δασμοί αντιντάμπινγκ πρέπει να επιβάλλονται στο ύψος που αναλογεί σε κάθε περίπτωση, χωρίς διάκριση, στις εισαγωγές ενός προϊόντος από κάθε πηγή, εισαγωγές για τις οποίες έχει διαπιστωθεί ότι αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ και ότι προξενούν ζημία. Συναφώς, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει, λαμβάνοντας υπόψη την ερμηνεία, από τα όργανα του ΠΟΕ που συμμετέχουν στη διαδικασία επίλυσης διαφορών, της αντίστοιχης διάταξης που περιλαμβάνεται στη συμφωνία για την εφαρμογή του άρθρου VI της συμφωνίας αντιντάμπινγκ (7), ήτοι του άρθρου 9.2, πρώτη περίοδος, της συμφωνίας, ότι το άρθρο 9, παράγραφος 5, του βασικού κανονισμού αντιντάμπινγκ δεν μπορεί να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η διάκριση στην οποία αναφέρεται αφορά διαφορετική μεταχείριση που εφαρμόζεται στους χρήστες του οικείου προϊόντος που είναι εγκατεστημένοι στο έδαφος του μέλους του ΠΟΕ που επιβάλλει τους δασμούς αντιντάμπινγκ.
Επιπλέον, το Γενικό Δικαστήριο διαπιστώνει ότι από τα στοιχεία της δικογραφίας δεν προκύπτει ότι η επίμαχη απαλλαγή οδηγεί σε de facto διάκριση μεταξύ των κινέζων εξαγωγέων PVA.
Υπό το πρίσμα των σκέψεων αυτών, το Γενικό Δικαστήριο απορρίπτει την προσφυγή στο σύνολό της.