Skarga wniesiona w dniu 8 sierpnia 2006 r. - Quinn Barlo i in. przeciwko Komisji
(Sprawa T-208/06)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Quinn Barlo Ltd (County Cavan, Irlandia), Quinn Plastics NV (Geel, Belgia) i Quinn Plastics GmbH (Mainz, Niemcy) (Przedstawiciele: adwokaci W. Blau, F. Wijckmans i F. Tuytschaever)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim stwierdzono w niej naruszenie przez skarżące art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG (stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 w zakresie, w jakim dotyczą one skarżących);
ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim odnosi się on do skarżących;
tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art.2 decyzji w zakresie, w jakim nakłada on na skarżące grzywnę w wysokości 9 mln EUR oraz obniżenie grzywny na podstawie argumentów przedstawionych w niniejszej skardze;
obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące żądają częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.645 - Metakrylany, w której Komisja uznała, że skarżące naruszyły art. 81 WE i art. 53 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uczestnicząc w porozumieniach, decyzjach i uzgodnionych praktykach, polegających na dyskusjach w sprawie cen; zawieraniu, wprowadzaniu w życie i nadzorowaniu porozumień cenowych w formie podwyżek cen lub przynajmniej stabilizowania istniejących poziomów cen, dyskusjach w sprawie wprowadzenia dodatkowych kosztów usług dla klientów, wymianie ważnych pod względem handlowym i poufnych informacji dotyczących rynku i/lub przedsiębiorstw oraz uczestnicząc w regularnych spotkaniach i utrzymując innego rodzaju kontakty w celu ułatwienia naruszenia.
Na poparcie skargi skarżące podnoszą dwa zarzuty prawne.
Po pierwsze, skarżące stwierdzają, że zaskarżona decyzja jest błędna i nie udowadnia w wymagany sposób faktu, że skarżące uczestniczyły we wspólnej i łącznej antykonkurencyjnej zmowie i naruszeniu o ciągłym charakterze. Skarżące twierdzą ponadto, że rola przedstawicieli skarżących pełniona podczas czterech konkretnych spotkań została niewłaściwie oceniona, a pomijając obecność skarżących na wspomnianych czterech spotkaniach, zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego dowodu, że skarżące uwikłane były w zachowanie uznane w tej decyzji za bezprawne.
Po drugie, skarżące wskazują na naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003
1 poprzez nieprawidłową ocenę czasu trwania zarzucanego naruszenia, niewłaściwą ocenę jego wagi, jak również nieprawidłową ocenę okoliczności łagodzących.