WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 11 listopada 2008 r.
Sprawa T‑390/07 P
Michael Alexander Speiser
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Dopuszczalność – Dodatek zagraniczny – Decyzja wyłącznie potwierdzająca – Zażalenie złożone z przekroczeniem terminu
Przedmiot: Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 10 września 2007 r. w sprawie F‑146/06 Speiser przeciwko Parlamentowi, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego postanowienia.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Każda ze stron pokrywa koszty poniesione przez siebie w postępowaniu odwoławczym.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut dotyczący niezastosowania w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia wydanego w innym wyroku
(art. 225 A WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
2. Akty instytucji – Ogólny obowiązek informowania adresatów o środkach odwoławczych i terminach – Brak
3. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin – Prekluzja – Usprawiedliwiony błąd
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
4. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin – Prekluzja – Otwarcie na nowo – Przesłanka – Nowa okoliczność faktyczna
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
5. Postępowanie – Koszty – Wniosek o rozstrzygnięcie według norm przepisanych
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 87 § 2 akapit pierwszy)
1. Choć niezastosowanie w wyroku, od którego wniesiono odwołanie, rozstrzygnięcia wydanego przez sąd wspólnotowy w innym wyroku nie może jako takie stanowić naruszenia prawa wspólnotowego, podlegającego negatywnej ocenie w ramach odwołania, tego rodzaju zarzut jest jednak dopuszczalny, o ile dotyczy on naruszenia ustalonej w tym wyroku zasady.
(zob. pkt 19)
Odesłanie: Sąd do spraw Służby Publicznej, sprawa F‑101/05 Grünheid przeciwko Komisji, 28 czerwca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑55, II‑A‑1‑199
2. Na instytucjach wspólnotowych nie spoczywa ogólny obowiązek informowania adresatów wydanych przez nie aktów o przysługujących środkach odwoławczych ani o obowiązujących w odniesieniu do nich terminach.
(zob. pkt 32)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑163/07 P Diy‑Mar Insaat Sanayi ve Ticaret i Akar przeciwko Komisji, 27 listopada 2007 r., Zb.Orz. s. I‑10125, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo
3. W zakresie terminów do wniesienia skargi pojęcie usprawiedliwionego błędu winno być interpretowane w sposób zawężający i może dotyczyć wyłącznie wyjątkowych okoliczności, w szczególności gdy instytucja zachowała się w taki sposób, który sam w sobie lub w przeważającej mierze przyczynił się do powstania zrozumiałej wątpliwości u podmiotu, który działa w dobrej wierze i dochowuje należytej staranności wymaganej od dostatecznie poinformowanej osoby. Nie jest tak w przypadku pisma administracji, w którym wprawdzie wspomniano o możliwości złożenia zażalenia przez zainteresowanego, lecz nie wyjaśniono, którego aktu powinno ono dotyczyć.
(zob. pkt 33, 34)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone T‑8/95 i T‑9/95 Pelle i Konrad przeciwko Radzie i Komisji, 27 września 2007 r., Zb.Orz. s. I‑4117, pkt 93 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Decyzja, w której administracja zgodziła się, na wniosek zainteresowanego, na zmianę jego miejsca pochodzenia, ustalając je w innej miejscowości, niż miasto wskazane jako miejsce naboru, nie ma żadnego wpływu na to, czy jest on uprawniony do dodatku zagranicznego, a zatem nie może wszcząć ponownie biegu terminu do złożenia zażalenia w stosunku do wcześniejszej decyzji odmownej w sprawie omawianego dodatku. Ustalenie miejsca pochodzenia urzędnika z jednej strony oraz przyznanie dodatku zagranicznego z drugiej strony odpowiadają bowiem innym potrzebom i interesom. Tym samym, o ile przyznanie dodatku zagranicznego uzależnione jest od braku zwykłego miejsca zamieszkania lub braku wykonywania głównej działalności zawodowej na europejskim terytorium państwa zatrudnienia w okresie odniesienia, o tyle pojęcie miejsca pochodzenia, o którym mowa w art. 7 ust. 3 akapit pierwszy załącznika VII do regulaminu pracowniczego, jest terminem technicznym, stosowanym w celu ustalenia określonych uprawnień urzędnika w zakresie uposażenia, tak aby nie pomylić jego miejsca pochodzenia z miejscem, w którym zamieszkiwał na stałe i wykonywał działalność zawodową przed zatrudnieniem.
(zob. pkt 37–42)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 144/84 De Angelis przeciwko Komisji, 2 maja 1985 r., Rec. s. 1301, pkt 13; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑90/92 Magdalena Fernández przeciwko Komisji, 28 września 1993 r., Rec. s. II‑971, pkt 26, 30 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Zgodnie z art. 87 § 2 akapit pierwszy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Podniesionego w ramach żądań wniosku, by w sprawie kosztów rozstrzygnięto według norm przepisanych, nie można uznać za wniosek o obciążenie kosztami strony przegrywającej sprawę.
(zob. pkt 48)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone C‑30/91 P Lestelle przeciwko Komisji, 9 czerwca 1992 r., Rec. s. I‑3755, pkt 38