Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2011 r. - Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji

(Sprawa T-22/11)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband (Münster, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci I. Liebach i A. Rosenfeld)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2010 r. C (2010) 9525 wersja ostateczna, pomoc państwa, MC 8/2009 i C 43/2009 - Niemcy - WestLB, w części, w której w decyzji tej odrzucony zostaje wniosek Niemiec z dnia 28 października 2010 r. o przedłużenie terminu na zbycie Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenie jej nowych operacji poza dzień 15 lutego 2011 r.;

posiłkowo stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2010 r. C (2010) 9525 wersja ostateczna, pomoc państwa, MC 8/2009 i C 43/2009 - Niemcy - WestLB, w części, w której w decyzji tej Komisja stwierdziła w sposób dorozumiany, że Niemcy złożyły tylko jeden jednolity wniosek o przedłużenie terminu na zbycie Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenie jej nowych operacji do dnia 15 lutego 2011 r., wobec czego wniosek o przedłużenie terminu poza tę datę nie podlega rozpatrzeniu;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi pięć zarzutów w uzasadnieniu skargi.

Zarzut pierwszy: naruszenie obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 ust. 2 TFUE

Skarżący twierdzi, że Komisja nie wyjaśniła, dlaczego połączyła dwa wnioski Niemiec o przedłużenie terminu w jeden jednolity wniosek.

Ponadto Komisja nie wyjaśniła, dlaczego nie miałyby wystąpić przesłanki przedłużenia terminu na podstawie art. 2 ust. 2 decyzji Komisji C (2009) 3900 wersja ostateczna poprawiona z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie pomocy państwa, której Niemcy zamierzają udzielić w celu restrukturyzacji WestLB AG (C 43/2008 (N 390/2008]) (zwanej dalej "decyzją z dnia 12 maja 2009 r.).

Zarzut drugi: błąd w ocenie i nadużycie władzy

Skarżący podnosi, że Komisja opiera swoją dyskrecjonalną decyzję w sprawie przedłużenia terminu na błędnym ustaleniu faktycznym. Zdaniem skarżącego zaskarżona decyzja przyjmuje błędnie tylko jeden wniosek o przedłużenie terminu do dnia 15 lutego 2011r. względnie w sposób dorozumiany stwierdza, że dalej idący wniosek o dłuższy termin nie podlega rozpatrzeniu.

Ponadto skarżący twierdzi, że Komisja nie skorzystała z przewidzianej wyraźnie w art. 2 ust. 2 decyzji z dnia 12 maja 2009 r. możliwości przedłużenia terminu, chociaż były ku temu warunki. Zamiast tego Komisja powołała się na niepisane prawo przedłużenia terminu sui generis, które nie ma podstawy prawnej i którego szczegółowe przesłanki są całkowicie niejasne.

Zarzut trzeci: naruszenie zasady proporcjonalności

Skarżący twierdzi między innymi, że decyzja Komisji o wstrzymaniu nowych operacji Westdeutsche Immobilienbank AG po dniu 15 lutego 2011 r. jest nieproporcjonalna do spowodowanych nią niekorzyści.

Zarzut czwarty: naruszenie zasady równego traktowania

W tym kontekście podniesiono, że Komisja w innych przypadkach kryzysu finansowego, w których instytucjom finansowym przyznano dużo wyższą pomoc, przyznała wyraźnie dłuższe terminy na zbycie udziałów i spółek finansujących nieruchomości.

Zarzut piąty: naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasady dobrej administracji

Skarżący podnosi, że Komisja nie ma prawa interpretować i oceniać wniosków złożonych przez państwo członkowskie sprzecznie z ich wyraźnym brzmieniem i celem.

____________