Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2024 r. – CW/Europol i Eurojust
(Sprawa T-148/24)
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Strona skarżąca: CW (przedstawiciel: J. Reisinger, adwokat)
Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
zasądzenie, zgodnie z art. 268 TFUE w związku z art. 340 TFUE, odszkodowania w wysokości 10 000 EUR za szkodę poniesioną w wyniku podpisanego w dniu 10 kwietnia 2020 r. porozumienia w sprawie utworzenia wspólnego zespołu dochodzeniowo-śledczego Francja – Niderlandy oraz powiązanych z nim działań Europolu i Eurojustu;
obciążenie pozwanych kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skierowanej przeciwko działaniom Europolu i Eurojustu w ramach operacji EncroChat strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
Zarzut pierwszy: dane osobowe są pozyskiwane i przetwarzane w sposób niezgodny z prawem i nieproporcjonalny.
Podczas pozyskiwania i przetwarzania (w szczególności przechowywania, analizowania i rozpowszechniania) danych EncroChat naruszone zostały prawa podstawowe użytkowników, w tym strony skarżącej. W szczególności naruszone zostały art. 18, 28 i 38 rozporządzenia 2016/7941 , art. 9, 26 i 27 rozporządzenia 2018/17272 oraz art. 71 i 72 rozporządzenia 2018/17253 .
Naruszone zostały art. 7, 8 i 10–12 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) w związku z jej art. 51 i 52, a także art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) oraz art. 17 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP).
Skarżący uważa, że poniósł szkodę, ponieważ zhakowanie wszystkich użytkowników EncroChat nie było ani konieczne, ani proporcjonalne, ponieważ zamiast tego można było podjąć ukierunkowane i zindywidualizowane działania. Ponadto ani z wyprzedzeniem, ani a posteriori nie przedstawiono żadnego uzasadnienia takiego podejścia.
Zarzut drugi: brak możliwości zweryfikowania przydatności dowodu w sprawach karnych lub co najmniej brak gwarancji formalnych i materialnych
Strona skarżąca uważa, że dane EncroChat, w tym dane osobowe strony skarżącej, nie zostały – z punktu widzenia celu polegającego na wykorzystaniu tych danych w postępowaniu karnym – odpowiednio pozyskane i przetworzone. Z tego względu naruszone zostały przepisy wymienione w ramach zarzutu pierwszego, jak również art. 28 rozporządzenia 2016/794, art. 71 i 74 rozporządzenia 2018/1725, art. 47 i 48 Karty, art. 6 EKPC oraz art. 14 i 15 MPPOiP.
Zarzut trzeci: brak odpowiedniego bezpieczeństwa podczas pozyskiwania i przetwarzania danych EncroChat.
Strona skarżąca uważa, że z uwagi na charakter, objętość i złożoność pozyskanych danych nie można racjonalnie mówić o odpowiednim bezpieczeństwie określonym w wyżej wymienionych rozporządzeniach. Ponadto strona skarżąca uważa, że administrator musi ocenić skutki planowanego przetwarzania. Nie jest jasne, czy tak było. Jeżeli okaże się, że do tego nie doszło, może to spowodować dodatkową szkodę.
____________
1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW (Dz.U. 2016, L 135, s. 53).
1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1727 z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust) oraz zastąpienia i uchylenia decyzji Rady 2002/187/WSiSW (Dz.U. 2018, L 295, s. 138).
1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. 2018, L 295, s. 39).