Sprawa T‑378/13
Apple and Pear Australia Ltd
i
Star Fruits Diffusion
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego English pink – Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy PINK LADY i wcześniejsze graficzne wspólnotowe znaki towarowe Pink Lady – Obowiązek uzasadnienia – Obowiązek staranności – Orzeczenie sądu orzekającego w sprawach wspólnotowych znaków towarowych – Brak powagi rzeczy osądzonej
Streszczenie – wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 25 marca 2015 r.
1. Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji – Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 – Zakres identyczny z zakresem art. 296 TFUE
(art. 296 TFUE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)
2. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów Urzędu – Badanie przez izbę odwoławczą – Zakres – Okoliczności faktyczne i dowody nieprzedstawione na poparcie sprzeciwu w wyznaczonym w tym celu terminie – Uwzględnienie – Swobodna ocena przysługująca izbie odwoławczej – Brak odmiennych przepisów
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 76 ust. 2)
3. Wspólnotowy znak towarowy – Spory dotyczące naruszenia oraz ważności wspólnotowych znaków towarowych – Jurysdykcja krajowa w sprawach o naruszenia
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, motywy 16, 17, art. 95, 96)
4. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Konwalidacja braku uzasadnienia w trakcie postępowania spornego – Niedopuszczalność
(art. 296 TFUE)
5. Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Obowiązek staranności – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 76 ust. 1)
6. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Zmiana decyzji Urzędu – Warunki – Orzeczenie sądu orzekającego w sprawach wspólnotowych znaków towarowych – Brak powagi rzeczy osądzonej
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, motywy 16, 17, art. 65 ust. 3)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 22)
2. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 23)
3. Artykuł 95 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego stanowi, iż państwa członkowskie wyznaczają na swoich terytoriach sądy krajowe działające jako „sądy [orzekające] w sprawach wspólnotowych znaków towarowych”. Sądy te są zatem zobowiązane do pełnienia funkcji powierzonych im na mocy wspomnianego rozporządzenia. W tym względzie art. 96 rozporządzenia nr 207/2009 wskazuje, że sądy orzekające w sprawach wspólnotowych znaków towarowych mają w szczególności właściwość w wypadkach powództw, których przedmiotem jest naruszenie, a także roszczeń wzajemnych o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego.
Zgodnie z motywem 16 rozporządzenia nr 207/2009 „orzeczenia dotyczące ważności i naruszenia wspólnotowego znaku towarowego są skuteczne i obejmują całe terytorium Wspólnoty, jako że jest to jedyny sposób uniknięcia sprzecznych orzeczeń ze strony sądów i Urzędu oraz zapewnienia, że jednolity charakter wspólnotowych znaków towarowych nie zostanie naruszony”. Podobnie motyw 17 rozporządzenia nr 207/2009 wskazuje, że należy unikać sprzecznych orzeczeń wydanych w oparciu o powództwa dotyczące tych samych czynów i stron, które są wnoszone w oparciu o wspólnotowy znak towarowy i odpowiadające mu krajowe znaki towarowe. Mechanizmy ustanowione w rozporządzeniu nr 207/2009 mają zatem na celu zapewnienie jednolitej ochrony wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Unii. Prawodawca potwierdza zatem jednolity charakter wspólnotowego znaku towarowego.
Sąd orzekający w sprawach wspólnotowych znaków towarowych posiada właściwość, by zakazać kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia prawa do wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Unii. A zatem system określony w rozporządzeniu nr 207/2009 pozwala na ograniczenie takiego sporu do jednego postępowania dla celów zapewnienia jednolitej ochrony wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Unii.
(por. pkt 24–26)
4. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 35)
5. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 46)
6. Kompetencja o charakterze reformatoryjnym nie skutkuje przyznaniem Sądowi uprawnienia do dokonania oceny, w przedmiocie której izba odwoławcza nie przedstawiła jeszcze swojego stanowiska. Wykonanie kompetencji o charakterze reformatoryjnym powinno w konsekwencji ograniczyć się zasadniczo do sytuacji, w których Sąd, po przeprowadzeniu kontroli oceny dokonanej przez wspomnianą izbę, na podstawie ustalonych elementów stanu faktycznego i prawnego jest w stanie określić, jaką decyzję powinna była wydać izba odwoławcza.
Należy stwierdzić, że orzeczenie sądu krajowego wydane przezeń w charakterze sądu orzekającego w sprawach wspólnotowych znaków towarowych w przedmiocie powództwa o naruszenie prawa do wspólnotowego znaku towarowego nie korzysta z żadnej powagi rzeczy osądzonej w stosunku do instancji Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu wobec rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, nawet jeśli jest on identyczny z krajowym znakiem towarowym, którego dotyczy powództwo o naruszenie prawa. Z powyższego wynika, że istnienie takiego orzeczenia, nawet gdy jest ono prawomocne, nie wystarcza samo w sobie, aby umożliwić Sądowi określenie decyzji, którą powinna była wydać Izba Odwoławcza.
Jest prawdą, że w rozporządzeniu nr 207/2009 prawodawca Unii ustanowił mechanizmy mające na celu zapewnienie jednolitej ochrony wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Unii, potwierdzając zatem jednolity charakter wspólnotowego znaku towarowego. W tym kontekście utworzył sądy orzekające w sprawach wspólnotowych znaków towarowych uprawnione do wydawania zakazów kontynuowania działań stanowiących naruszenie lub stwarzających groźbę naruszenia prawa do wspólnotowego znaku towarowego obejmujących swoim zakresem całe terytorium Unii.
Jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zgodność z prawem decyzji izb odwoławczych należy oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia nr 207/2009, z uwzględnieniem jego wykładni dokonywanej przez sąd Unii, nie zaś na podstawie wcześniejszej praktyki orzeczniczej, co odnosi się także do postępowania w sprawie sprzeciwu wszczętego na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Podobna sytuacja ma miejsce, a fortiori, jeśli chodzi o wpływ wcześniejszych orzeczeń krajowych na sposób, w jaki w niniejszym wypadku należy rozstrzygnąć spór. System prawa znaków towarowych w Unii jest bowiem systemem autonomicznym, który tworzą uregulowania stanowiące pewną całość, zmierzającą do osiągnięcia szczególnych celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszystkich systemów krajowych. Z powyższego wynika, że odmowę rejestracji należy oceniać wyłącznie na podstawie właściwego uregulowania Unii, a wcześniejsze orzeczenia krajowe nie mogą w żadnym razie podawać w wątpliwość zgodności spornej decyzji z prawem.
Należy także podkreślić, że rozporządzenie nr 207/2009 nie zawiera żadnego przepisu, zgodnie z którym wydane w ramach powództwa o naruszenie prawa do znaku orzeczenie sądu orzekającego w sprawach wspólnotowych znaków towarowych byłoby wiążące dla Urzędu, gdy wykonuje on swoją wyłączną kompetencję w zakresie rejestracji wspólnotowych znaków towarowych i gdy w tym kontekście rozpatruje on sprzeciwy wobec zgłoszeń wspólnotowych znaków towarowych do rejestracji. Przepisy rozporządzenia nr 207/2009 związane ze stosowaniem zasady powagi rzeczy osądzonej dotyczą bowiem innych sytuacji.
Ponadto wskazany w motywach 16 i 17 rozporządzenia nr 207/2009 wymóg jednolitego charakteru wspólnotowego znaku towarowego nie skutkuje tym, że ze względu na zasadę powagi rzeczy osądzonej instancje Urzędu i w konsekwencji sąd Unii nie mogą dodatkowo rozpatrywać, czy istnieje ewentualne prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu wobec rejestracji nowego wspólnotowego znaku towarowego, nawet gdy jest on identyczny z krajowym znakiem towarowym, w odniesieniu do którego sąd orzekający w sprawach wspólnotowych znaków towarowych orzekł, iż narusza on wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy.
Należy podkreślić, że Urząd jest bowiem jedynym organem upoważnionym przez prawodawcę Unii do rozpatrywania zgłoszeń do rejestracji i w konsekwencji do wydawania zgody na rejestrację wspólnotowego znaku towarowego lub odmowy tej rejestracji. W ramach tej kompetencji decyzje, które zgodnie z rozporządzeniem nr 207/2009 muszą wydać izby odwoławcze, dotyczące rejestracji lub ochrony oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, są objęte wykonywaniem ograniczonej swobody, a nie wykonywaniem uprawnień dyskrecjonalnych. A zatem zgodność z prawem decyzji izb odwoławczych należy oceniać wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, z uwzględnieniem jego wykładni dokonywanej przez sąd Unii. Tymczasem rozporządzenie nr 207/2009 nie zawiera przepisu, zgodnie z którym ze względu na zasadę powagi rzeczy osądzonej orzeczenie sądu orzekającego w sprawach wspólnotowych znaków towarowych stwierdzające naruszenie prawa do wspólnotowego znaku towarowego przez krajowy znak towarowy byłoby wiążące dla Urzędu.
(por. pkt 56–63)