Sprawa T‑466/12

RFA International, LP

przeciwko

Komisji Europejskiej

Dumping – Przywóz żelazokrzemu pochodzącego z Rosji – Odrzucenie wniosków o zwrot uiszczonego cła antydumpingowego – Określenie ceny eksportowej – Jeden podmiot gospodarczy – Określenie marginesu dumpingu – Zastosowanie innej metody niż metoda stosowana w pierwotnym okresie dochodzenia – Zmiana okoliczności – Artykuł 2 ust. 9 i art. 11 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009

Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba) z dnia 17 marca 2015 r.

1.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Kontrola sądowa – Granice

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej – Odwołanie się do skonstruowanej ceny eksportowej – Przesłanki – Powiązanie między eksporterem a importerem

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 9)

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej – Odwołanie się do skonstruowanej ceny eksportowej – Dostosowania – Zastosowanie z urzędu – Uwzględnienie uzasadnionej marży zysku i uzasadnionej marży na koszty poniesione między przywozem a odsprzedażą – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Kontrola sądowa – Granice

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 9)

4.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej – Odwołanie się do skonstruowanej ceny eksportowej – Dostosowania – Racjonalny charakter – Ciężar dowodu

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 9)

5.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej – Odwołanie się do skonstruowanej ceny eksportowej – Dostosowania – Uwzględnienie uzasadnionej marży zysku – Obliczenie na podstawie danych pochodzących od niezależnego importera

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 9)

6.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwość sądu Unii – Zakres – Zakaz orzekania ultra petita

(art. 263 TFUE)

7.      Postępowanie sądowe – Podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania – Zarzut podniesiony po raz pierwszy na rozprawie – Zarzut, którego nie można uznać za rozszerzenie istniejącego zarzutu – Niedopuszczalność

(regulamin postępowania przed Sądem, art. 48 § 2)

8.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Wybór między różnymi metodami obliczania – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Kontrola sądowa – Granice

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 11)

9.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Wniosek o zwrot ceł antydumpingowych oparty na art. 11 ust. 8 rozporządzenia nr 1225/2009 – Ocena przez Komisję – Odwołanie się do innej metody obliczania niż metoda stosowana w pierwotnym okresie dochodzenia – Warunki – Zmiana okoliczności – Ścisła wykładnia – Ciężar dowodu – Obowiązek zastosowania metody zgodnej z postanowieniami art. 2 rozporządzenia nr 1225/2009

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 11 ust. 8, 9)

10.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Wniosek o zwrot ceł antydumpingowych oparty na art. 11 ust. 8 rozporządzenia nr 1225/2009 – Ocena przez Komisję – Odwołanie się do innej metody obliczania niż metoda stosowana w pierwotnym okresie dochodzenia – Warunki – Zmiana okoliczności uzasadniająca zmianę metody obliczania – Zmiana struktury i zmiana kanałów sprzedaży w celach wywozu w ramach grupy producentów eksportujących – Ocena

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 11 ust. 8, 9)

11.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Określenie ceny eksportowej – Okoliczności, jakie należy przyjąć – Cena stosowana w zwykłym obrocie handlowym – Cena zapłacona przez pierwszego nabywcę niezależnego od jednego produkcyjno-eksportowego podmiotu gospodarczego – Pojęcie jednego podmiotu gospodarczego – Wpływ na zakwalifikowanie spółek należących do jednego podmiotu gospodarczego jako producentów eksportujących – Brak

[rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 1, 10, i)]

12.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Wniosek o zwrot ceł antydumpingowych oparty na art. 11 ust. 8 rozporządzenia nr 1225/2009 – Ocena przez Komisję – Określenie metody obliczania na podstawie art. 11 ust. 9 rozporządzenia nr 1225/2009 – Konieczność dokonywania wykładni w zgodzie z porozumieniem antydumpingowym GATT z 1994 r. – Brak

(Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., „porozumienie antydumpingowe z 1994 r.”, art. 18 ust. 3; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 11 ust. 9)

13.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Zwrot ceł antydumpingowych – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Skutek wydanych przez Komisję wytycznych

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 11 ust. 8; komunikat Komisji 2002/C 127/06)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 37)

2.      Na podstawie art. 2 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 do celów obliczania marginesu dumpingu instytucje, w wypadku powiązania pomiędzy eksporterem i importerem, mają prawo skonstruować cenę eksportową.

(por. pkt 39)

3.      Do celów skonstruowania ceny eksportowej na podstawie ceny zapłaconej przez pierwszego niezależnego nabywcę lub na innej uzasadnionej podstawie instytucje dokonują z urzędu dostosowań przewidzianych w art. 2 ust. 9 akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 po to, aby ustalić wiarygodną cenę eksportową na poziomie granicy Unii. W tym względzie art. 2 ust. 9 akapity drugi i trzeci rozporządzenia podstawowego nie wyklucza, aby dostosowania te dokonywane były w odniesieniu do kosztów powstałych przed przywozem, jeżeli importer zwykle ponosi te koszty.

Ponadto przepis ten nie wskazuje metody obliczenia lub określenia uzasadnionej marży dla wspomnianych kosztów i zysku. Ogranicza się on do odesłania do uzasadnionego charakteru tej marży będącej przedmiotem dostosowania.

Wreszcie instytucjom przysługuje szeroki zakres uznania przy określaniu uzasadnionej marży dla wspomnianych kosztów i zysku, w związku z czym sąd Unii sprawuje tu jedynie ograniczoną kontrolę. Kwestia ustalenia uzasadnionej marży w sposób nieuchronny wiąże się bowiem z dokonywaniem złożonych ocen ekonomicznych.

(por. pkt 40–43)

4.      W kontekście obliczania marginesu dumpingu na podstawie skonstruowanej ceny eksportowej to do zainteresowanej strony, zamierzającej zakwestionować zakres dostosowań przeprowadzonych na podstawie art. 2 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009, ze względu na nadmierną wysokość marży ustalonych z tego tytułu, należy przedstawienie konkretnych dowodów i obliczeń uzasadniających jej twierdzenia i w szczególności alternatywną stawkę, jeśli taką proponuje. Zainteresowana strona jest zobowiązana przedstawić zwłaszcza dane liczbowe na poparcie jej zarzutu, takie jak konkretne wyliczenia uzasadniające jej twierdzenia. W tym względzie w szczególności twierdzenie o istnieniu jednego podmiotu gospodarczego łączącego funkcje przywozowe i funkcje wywozowe nie może spowodować przeniesienia ciężaru dowodu, doprowadzając do zobowiązania instytucji do rozróżnienia z urzędu pomiędzy dwiema funkcjami, a mianowicie funkcją przywozową i funkcją wywozową oraz związanymi z nimi kosztami i zyskiem.

(por. pkt 44, 61–63)

5.      Uzasadniona marża zysku, o której mowa w art. 2 ust. 9 akapit trzeci podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009, może w przypadku powiązania między producentem i importerem do Unii zostać obliczona nie na podstawie danych dostarczonych przez powiązanego importera, na które może mieć wpływ takie powiązanie, lecz na podstawie danych pochodzących od niezależnego importera.

(por. pkt 68)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 77, 78)

7.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 80–82)

8.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 86)

9.      We wszystkich przeglądach w rozumieniu art. 11 ust. 8 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 Komisja, zgodnie z art. 11 ust. 9 tego rozporządzenia, stosuje metodę wykorzystywaną w trakcie pierwotnego dochodzenia, które doprowadziło do nałożenia spornego cła, pod warunkiem że okoliczności nie uległy zmianie, z należytym uwzględnieniem w szczególności przepisów art. 2 tego rozporządzenia.

W tym względzie wyjątek pozwalający Komisji na zastosowanie w postępowaniu w sprawie zwrotu metody innej od użytej w dochodzeniu pierwotnym, w przypadku gdy uległy zmianie okoliczności, musi podlegać ścisłej wykładni, ponieważ odstępstwo lub wyjątek od zasady ogólnej należy interpretować wąsko. To zatem do Komisji należy wykazanie, że okoliczności uległy zmianie, jeśli zamierza ona zastosować metodę różniącą się od użytej w dochodzeniu pierwotnym.

Ponadto, aby zmiana metody była uzasadniona w świetle art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, musi ona wiązać się ze stwierdzoną zmianą okoliczności.

W tym względzie, co się tyczy wyjątkowego charakteru tego rodzaju zmiany okoliczności, wymóg ścisłej wykładni nie pozwala Komisji na interpretowanie i stosowanie tego przepisu w sposób niezgodny z jego brzmieniem i celem. W tym zakresie przepis ten przewiduje w szczególności, iż zastosowana metoda powinna być zgodna z przepisami art. 2 rozporządzenia podstawowego. Z powyższego wynika, że gdyby na etapie postępowania w sprawie zwrotu okazało się, iż metoda zastosowana na etapie dochodzenia pierwotnego nie była zgodna z art. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja byłaby zobowiązana odstąpić od stosowania tej metody, zważywszy, że Komisja ma obowiązek wykazać, iż metoda zastosowana podczas dochodzenia pierwotnego nie była zgodna z art. 2 rozporządzenia podstawowego. Dla uzasadnienia zmiany metody nie wystarczy natomiast, aby nowa metoda była bardziej odpowiednia od dawnej metody, w sytuacji gdy dawna metoda była zgodna z art. 2 rozporządzenia podstawowego.

(por. pkt 87–91)

10.    W ramach oceny wniosku o zwrot uiszczonego cła antydumpingowego Komisja ma prawo zastosować inną metodę obliczania marginesu dumpingu niż metoda, której użyła w ramach pierwotnego dochodzenia w sprawie zwrotu, tylko wówczas, gdy może wykazać, że zmiana okoliczności uzasadniała posłużenie się nową metodą.

W tym względzie zmiana struktury grupy przedsiębiorstw i organizacji sprzedaży tej grupy w celach wywozu poprzez utworzenie nowego kanału sprzedaży, umożliwiającego ustalenie po raz pierwszy indywidualnych cen eksportowych dla poszczególnych należących do tej grupy producentów eksportujących, uzasadnia posłużenie się nową metodą, polegającą na obliczeniu indywidualnych marginesów dumpingu dla każdego z dwóch rozpatrywanych producentów eksportujących przed ustaleniem, wobec przynależności każdego z nich do danej grupy przedsiębiorstw, średniego ważonego marginesu dumpingu.

W tych okolicznościach, nawet jeśli Komisja nie zażąda podczas dochodzenia pierwotnego przedstawienia indywidualnych danych, takie zaniechanie nie może wywołać bezprawności wniosku o wystąpieniu zmiany okoliczności.

(por. pkt 98–102, 117)

11.    Co się tyczy analizy praktyk antydumpingowych, do celów ustalania wartości normalnej w rozumieniu art. 2 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 zostało rozwinięte pojęcie jednego podmiotu gospodarczego. Gdy producent powierza bowiem zadania należące zwykle do wewnętrznego działu sprzedaży spółce zajmującej się dystrybucją jego produktów, którą kontroluje pod względem gospodarczym, wykorzystanie w celu ustalenia wartości normalnej cen zapłaconych przez pierwszego niezależnego nabywcę rzeczonej spółce dystrybuującej jest uzasadnione, zważywszy, że ceny te można uważać za ceny pierwszej sprzedaży produktu dokonanej w zwykłym obrocie handlowym w rozumieniu art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego. Podejście to można zastosować na zasadzie analogii w odniesieniu do dostosowań ceny eksportowej przeprowadzanych na mocy art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. W tym kontekście, jeżeli producent rozprowadza swe produkty w Unii za pośrednictwem spółki prawnie odrębnej, lecz kontrolowanej przez niego pod względem ekonomicznym, wymóg dokonania ustalenia, które odzwierciedla rzeczywistość gospodarczą stosunków pomiędzy tym producentem i tą spółką zajmującą się sprzedażą, przemawia raczej na rzecz zastosowania przy obliczaniu ceny eksportowej pojęcia jednego podmiotu gospodarczego. W tym kontekście wyraźnie orzeczono, że jeżeli producent rozprowadza swe produkty w Unii za pośrednictwem spółki prawnie odrębnej, lecz kontrolowanej przez niego pod względem ekonomicznym, wymóg dokonania ustalenia, które odzwierciedla rzeczywistość gospodarczą stosunków pomiędzy tym producentem i tą spółką zajmującą się sprzedażą, przemawia raczej na rzecz zastosowania pojęcia jednego podmiotu gospodarczego w ramach obliczenia ceny eksportowej.

Z powyższego wynika, że pojęcie jednego podmiotu gospodarczego opiera się w szczególności na konieczności uwzględnienia rzeczywistej sytuacji gospodarczej stosunków pomiędzy producentem i sprzedającą spółką, przy czym spółka ta wykonuje na rzecz tego producenta zadania zintegrowanego działu sprzedaży.

Natomiast okoliczność, iż dwaj producenci należą do tej samej grupy i tworzą jeden podmiot gospodarczy wraz z prawnie odrębną spółką również należącą do rzeczonej grupy i pełniącą zadania zintegrowanego działu sprzedaży, nie zobowiązuje instytucji do uznania, że jako producenta eksportującego można zakwalifikować jedynie rzeczony jeden podmiot gospodarczy. Takie założenie nie uwzględnia bowiem rzeczywistej sytuacji gospodarczej polegającej na tym, iż dwaj producenci pomimo przynależności, jako spółki siostrzane w posiadaniu tych samych akcjonariuszy, do tej samej grupy, a nawet – przy założeniu że zostanie to wykazane – do jednego podmiotu gospodarczego, mogą stanowić dwa odrębne podmioty prawne, które podczas dochodzenia w sprawie zwrotu produkowały i sprzedawały swoje produkty indywidualnie.

(por. pkt 108–112)

12.    Na podstawie motywu 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego rozporządzenie to ma na celu między innymi transponowanie do prawa Unii w możliwym zakresie przepisów zawartych w porozumieniu o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumieniu antydumpingowym”). Wobec tego przepisy rozporządzenia podstawowego należy interpretować, w możliwym zakresie, w świetle odpowiadających im przepisów porozumienia antydumpingowego. Tymczasem, co cię tyczy metody obliczania mającej zastosowanie do celów rozpoznania wniosku o zwrot uiszczonego cła antydumpingowego, porozumienie antydumpingowe nie zawiera przepisów równoważnych z art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, w związku z czym wskazanej w nim reguły nie można postrzegać jako transpozycji jednego z bardziej szczegółowych przepisów tego rozporządzenia, który należy interpretować w zgodzie z nim. Ponadto z brzmienia i kontekstu art. 18.3 i 18.3.1 porozumienia antydumpingowego wynika, że w odróżnieniu od art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, który wskazuje metodę mającą zastosowanie w całym dochodzeniu w sprawie zwrotu, art. 18.3.1 porozumienia antydumpingowego wpisuje się w postanowienia końcowe tegoż porozumienia, a dokładniej w te wskazane w art. 18.3, które określają jego stosowanie w czasie.

(por. pkt 135–137, 139)

13.    Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 142–144)