Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2012 r. - Shahid Beheshti University przeciwko Radzie

(Sprawa T-120/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Shahid Beheshti University (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

Stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. w zakresie, w jakim dotyczy strony skarżącej, oraz

stwierdzenie, że decyzja 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. nie znajduje wobec strony skarżącej zastosowania na podstawie art. 277 TFUE, oraz

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. wprowadzającego w życie rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w zakresie, w jakim dotyczy strony skarżącej, oraz

stwierdzenie, że rozporządzenie (UE) nr 961/2010 nie znajduje wobec strony skarżącej zastosowania na podstawie art. 277 TFUE, oraz

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. w zakresie, w jakim dotyczy strony skarżącej, oraz

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. w zakresie, w jakim dotyczy strony skarżącej, oraz

stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady skierowanym do skarżącej w dniu 5 grudnia 2011 r. oraz

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku podstawy prawnej decyzji 2010/413/WPZiB, która stanowiła podstawę prawną decyzji 2011/299/WPZiB, jak również dotyczący naruszenia traktatów i prawa międzynarodowego. Decyzję 2010/413/WPZiB należałoby tym samym uznać za nieznajdującą zastosowania wobec strony skarżącej.

Zarzut drugi dotyczący braku podstawy prawnej rozporządzenia nr 961/2010, które stanowiło podstawę prawną rozporządzenia wykonawczego nr 503/2011. Strona skarżąca utrzymuje, że art. 215 TFUE nie może stanowić podstawy prawnej rozporządzenia nr 961/2010, ponieważ decyzja 2010/413/WPZiB, której wprowadzenie w życie do porządku prawnego Unii miałoby być celem tego rozporządzenia, nie została wydana zgodnie z rozdziałem 2 tytułu V TUE. Rozporządzenie nr 961/2010 należałoby tym samym uznać za nieznajdujące zastosowania wobec strony skarżącej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 215 TFUE podczas postępowania w sprawie wpisania strony skarżącej do załącznika VIII rozporządzenia nr 961/2010 przez rozporządzenie wykonawcze nr 503/2011.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia, w drodze decyzji 2011/299/WPZiB i rozporządzenia wykonawczego nr 503/2011, prawa do obrony, zasady dobrej administracji i prawa do skutecznej ochrony sądowej, ponieważ Rada nie przestrzegała prawa do bycia wysłuchanym, obowiązku doręczenia i obowiązku przedstawienia wystarczającego uzasadnienia.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do poszanowania własności.

Zarzut siódmy dotyczący okoliczności, że wpisanie strony skarżącej do wykazu podmiotów podlegających sankcjom wynikało z błędu co do stanu faktycznego, ponieważ strona skarżąca posiadająca - jako uniwersytet publiczny - osobowość prawną bez reprezentacji ze strony ministerstwa obrony i bez wsparcia logistycznego sił zbrojnych w jej organach zarządczych, nie jest w posiadaniu tego ministerstwa, ani nie jest przez niego kontrolowana, ani nie jest zaangażowana w badania naukowe nad bronią nuklearną.

____________