Sprawa T-72/04

Sonja Hosman-Chevalier

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Artykuł 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Pojęcie „pracy wykonywanej dla innego państwa”

Streszczenie wyroku

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania – Praca wykonywana dla innego państwa lub organizacji międzynarodowej – Pojęcie „pracy wykonywanej dla innego państwa” – Osoba pracująca na rzecz stałego przedstawicielstwa państwa członkowskiego przy Unii Europejskiej – Włączenie

(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))

2.      Prawo wspólnotowe – Wykładnia – Zasady – Wykładnia autonomiczna – Granice – Odesłanie w pewnych przypadkach do prawa państw członkowskich

1.      Racją bytu wyjątku, dotyczącego przyznania dodatku zagranicznego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie ostatnie zdanie załącznika VII do regulaminu pracowniczego, urzędnikom, którzy wykonywali pracę dla innego państwa lub dla organizacji międzynarodowej w okresie referencyjnym pięciu lat, kończącym się sześć miesięcy przed wstąpieniem do służby, jest fakt, że w takich warunkach nie można uznać, by urzędnicy ci wytworzyli trwałe związki z państwem miejsca zatrudnienia, z uwagi na czasowy charakter ich oddelegowania do tego państwa.

Pojęcie państwa zawarte w tym przepisie obejmuje wyłącznie państwo jako osobę prawną i jednolity podmiot prawa międzynarodowego oraz jego organy władzy. W związku z tym aby danej osoby w pełni dotyczył wyjątek przewidziany w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego, wystarczającym jest, by wykonywała ona działalność na rzecz podmiotu będącego częścią państwa, takiego jak stałe przedstawicielstwo przy Unii Europejskiej, niezależnie od tego, jakie konkretne, szczegółowe zadania wykonuje w ramach tego podmiotu.

(por. pkt 28, 29, 42)

2.      Zarówno z wymogów jednolitego stosowania prawa wspólnotowego, jak i z zasady równości wynika, że pojęcia użyte w przepisie prawa wspólnotowego, który w celu ustalenia ich znaczenia i zakresu nie odsyła wyraźnie do prawa państw członkowskich, powinny w zasadzie w całej Wspólnocie podlegać autonomicznej i jednolitej wykładni, do której należy dążyć z uwzględnieniem kontekstu przepisu i celu danego uregulowania. Mimo braku wyraźnego odesłania, stosowanie prawa wspólnotowego może jednak wymagać odwołania się do prawa państw członkowskich, w sytuacji gdy sąd wspólnotowy nie znajduje w prawie wspólnotowym lub ogólnych zasadach prawa wspólnotowego czynników umożliwiających ustalenie znaczenia i zakresu w drodze autonomicznej wykładni.

(por. pkt 40)