Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2013 r. - Philips przeciwko Komisji
(Sprawa T-92/13)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Koninklijke Philips Electronics NV (Eindhoven, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci J. de Pree i S. Molin)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 5 grudnia 2012 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/39437 - Lampy do ekranów telewizyjnych i komputerowych w części, w jakiej dotyczy ona Koninklijke Philips Electronics N.V.;
tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub obniżenie kwot nałożonych na Koninklijke Philips Electronics N.V. w art. 2 zaskarżonej decyzji grzywien, oraz
obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG oraz naruszenia zasady pewności prawa polegający na tym, że Komisja stwierdziła dokonane przez grupę Philips naruszenia a przypisała odpowiedzialność za nie skarżącej.
Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG i art. 27 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003
2, naruszenia prawa do obrony w szczególności prawa do bycia wysłuchanym i zasady dobrej administracji ze względu na to, że Komisja nie przypisała LG Philips Displays (zwanej dalej "LPD") odpowiedzialności za jej własne domniemane naruszenia.
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady równego traktowania, popełnienia oczywistego błędu w ocenie, naruszenia obowiązku uzasadnienia, naruszenia art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i art. 15 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 oraz naruszenia prawa do obrony, a w szczególności zasady dobrej administracji i prawa do bycia wysłuchanym, ze względu na to, że Komisja zastosowała odmienne standardy w odniesieniu do przedsiębiorstw podlegających temu samemu postępowaniu przy przypisywaniu odpowiedzialności za domniemane naruszenia oraz ze względu na to, że Komisja zastosowała odmienne standardy przy ustalaniu kwoty grzywny w odniesieniu do przedsiębiorstw podlegających temu samemu postępowaniu.
Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, naruszenia art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz naruszenia zasady równego traktowania ze względu na to, że Komisja uwzględniła sprzedaż dokonaną poza EOG we właściwym obrocie w celu obliczania podstawowej kwoty grzywien.
Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien ze względu na to, że Komisja nie obliczyła właściwego obrotu na podstawie ostatniego pełnego roku obrotowego uczestnictwa w domniemanym naruszeniu.
Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, ze względu na niezastosowanie przez Komisję 10% górnego limitu obrotu do obrotu grupy LPD w odniesieniu do grzywien nałożonych na grupę LPD za domniemane naruszenia.
Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady rozsądnego terminu, art. 41 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 europejskiej konwencji praw człowieka.
Zarzut ósmy dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności; skarżąca wnosi do Sądu o skorzystanie przez niego z nieograniczonego prawa orzekania na podstawie art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w celu obniżenia kwoty nałożonych na skarżącą grzywien.
____________1 - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).2 - Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Dz. U. L 123, s. 18).3 - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2)