WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)
z dnia 3 września 2014 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Fundusze strukturalne – Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna – Rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 – Artykuł 38 –Rozporządzenie (WE) nr 2792/1999 – Artykuł 19 – Rybołówstwo – Spór sądowy na szczeblu krajowym – Ciążący na państwie członkowskim obowiązek podjęcia środków niezbędnych w celu zapewnienia właściwego wykonania decyzji dotyczącej przyznania pomocy po zakończeniu postępowania sądowego
W sprawie C‑410/13
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Vilniaus apygardos administracinis teismas (Litwa) postanowieniem z dnia 25 czerwca 2013 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 19 lipca 2013 r., w postępowaniu:
„Baltlanta” UAB
przeciwko
Lietuvos valstybė,
przy udziale:
Nacionalinė mokėjimo agentūra prie Žemės ūkio ministerijos,
Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministerija,
Lietuvos Respublikos finansų ministerija,
TRYBUNAŁ (druga izba),
w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, K. Lenaerts (sprawozdawca), wiceprezes Trybunału, J.L. da Cruz Vilaça, J.C. Bonichot i A. Arabadjiev, sędziowie,
rzecznik generalny: Y. Bot,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu rządu litewskiego przez D. Kriaučiūnasa oraz G. Taluntytė, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez Z. Malůškovą oraz A. Steiblytė, działające w charakterze pełnomocników,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 38 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, s. 1), art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/99 z dnia 17 grudnia 1999 roku ustanawiającego szczegółowe zasady i uzgodnienia dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa (Dz.U. L 337, s. 10) oraz sekcji 6 i 7 decyzji Komisji COM(2006) 3424 wersja ostateczna z dnia 1 sierpnia 2006 r. ustanawiającej wytyczne dotyczące zamknięcia pomocy (2000–2006) finansowanej z funduszy strukturalnych (zwanych dalej „wytycznymi Komisji”).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy „Baltlantą” UAB, spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prawa litewskiego (zwaną dalej „Baltlantą”), a Lietuvos valstybė (państwem litewskim) w przedmiocie wniesionego przez tę spółkę żądania odszkodowania mającego na celu naprawienie szkody materialnej, jaką miała ona ponieść, i zadośćuczynienie za krzywdę, jakiej miała ona doznać z powodu uniemożliwienia jej skorzystania z pomocy finansowej z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej.
Ramy prawne
Prawo Unii
Rozporządzenie nr 1260/1999
3 Motyw 52 rozporządzenia nr 1260/1999 stanowił:
„Odpowiedzialność państw członkowskich za ściganie i naprawianie nieprawidłowości i naruszeń, jak również Komisji, w sytuacji gdy państwa członkowskie nie spełniają swych zobowiązań, powinna zostać sprecyzowana”.
4 Artykuł 8 ust. 3 i 4 tego rozporządzenia brzmiał następująco:
„3. Zgodnie z zasadą pomocniczości wykonywanie pomocy jest zadaniem państwa członkowskiego na właściwym poziomie terytorialnym, zgodnie ze szczególnymi porozumieniami każdego państwa członkowskiego i zastrzeżeniem kompetencji Komisji, zwłaszcza w zakresie wykonania ogólnego budżetu Wspólnot Europejskich.
4. Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu zapewnienia, aby środki były wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami”.
5 Artykuł 9 rzeczonego rozporządzenia definiował pojęcia „planu rozwoju” i „działania” następująco:
„Do celów niniejszego rozporządzenia:
[…]
b) »plan rozwoju« (zwany dalej »planem«): oznacza przygotowaną przez państwo członkowskie analizę sytuacji w świetle celów, określonych w art. 1, jak również potrzeb priorytetowych służących osiągnięciu tych celów, wraz ze strategią, planowanymi działaniami priorytetowymi, ich szczegółowymi celami i odpowiadającymi im indykatywnymi zasobami finansowymi;
[…]
k) »działanie«: oznacza projekt lub czynność podejmowaną przez bezpośrednich beneficjentów pomocy”.
6 Zgodnie z art. 30 ust. 1, 2 i 4 tego rozporządzenia:
„1. Wydatki dotyczące działań kwalifikują się do współfinansowania z funduszy jedynie wówczas, gdy te operacje [działania] tworzą część danej pomocy.
2. Wydatki nie mogą zostać uznane za kwalifikujące się do wkładu z funduszy, jeżeli zostały one opłacone przez bezpośredniego beneficjenta przed dniem, w którym wniosek o przyznanie pomocy został doręczony Komisji. Data ta stanowi punkt wyjścia do kwalifikowania wydatków.
Ostateczny termin kwalifikowania wydatków jest ustanawiany w decyzji przyznającej wkład z funduszy. Odnosi się do wypłat dokonanych przez bezpośrednich beneficjentów. Może on być przedłużony przez Komisję na należycie uzasadniony wniosek państwa członkowskiego, zgodnie z art. 14 i 15.
[…]
4. Państwa członkowskie zapewniają, że [by] działanie zachowuje [zachowywało] wkład z funduszy, jedynie wówczas gdy to działanie, w okresie pięciu lat od daty decyzji właściwych organów krajowych lub instytucji zarządzającej w sprawie wkładu funduszy, nie podlega znacznym modyfikacjom:
a) wpływającym na jej charakter lub warunki jej wykonania lub przyznające firmie lub instytucji publicznej nienależne korzyści;
oraz
b) wynikającym albo ze zmiany charakteru własności danej pozycji infrastruktury, albo zaprzestania lub zmiany lokalizacji działalności produkcyjnej.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich takich modyfikacjach. Jeżeli nastąpi taka modyfikacja, stosuje się art. 39”.
7 Artykuł 38 rozporządzenia nr 1260/1999 stanowił:
„1. Bez uszczerbku dla odpowiedzialności Komisji za wykonanie ogólnego budżetu [Unii Europejskiej] państwa członkowskie biorą w pierwszej instancji odpowiedzialność za finansową kontrolę pomocy. W tym celu podjęte środki obejmują:
a) sprawdzenie [czy systemy] zarządzania i uzgodnień dotyczących kontroli zostały ustanowione i są wykonywane w sposób zapewniający efektywne i prawidłowe wykorzystanie funduszy Wspólnoty;
[…]
e) zapobieganie, wykrywanie i poprawianie nieprawidłowości, informowanie o nich Komisji zgodnie z przepisami oraz informowanie Komisji o postępie postępowań administracyjnych i procedur sądowych;
[…]
h) windykacja [odzyskanie] kwot utraconych w wyniku stwierdzonych nieprawidłowości wraz z naliczeniem, gdzie sytuacja tego wymaga, odsetek za zwłokę.
[…]
3. Komisja i państwa członkowskie na podstawie dwustronnych ustaleń administracyjnych współpracują w zakresie koordynowania planów, metod i wykonania kontroli, tak aby maksymalizować użyteczność prowadzonych kontroli. Niezwłocznie wymieniają [między sobą] wyniki przeprowadzonych kontroli.
Przynajmniej raz w roku, a w każdym razie przed rocznym przeglądem przewidzianym w art. 34 ust. 2, następujące elementy zostaną zbadane i ocenione:
[…]
c) finansowe oddziaływanie stwierdzonych nieprawidłowości, kroków już podjętych lub wymaganych w zakresie ich poprawienia i, w miarę potrzeby, dostosowania systemów zarządzania i kontroli.
4. Po przeprowadzeniu badania i oceny i z zastrzeżeniem dla środków, które mają być podjęte niezwłocznie przez państwo członkowskie w ramach niniejszego artykułu i art. 39, Komisja może sformułować uwagi, szczególnie w zakresie finansowego oddziaływania stwierdzonych nieprawidłowości. Uwagi te są adresowane do państwa członkowskiego i organu zarządzającego daną pomocą. Do uwag mogą być dołączone, w danym przypadku, wnioski o podjęcie działań naprawczych w celu usunięcia błędów powstałych w wyniku ograniczeń w zakresie zarządzania oraz skorygowania tych nieprawidłowości, które nie zostały jeszcze skorygowane. Państwo członkowskie ma możliwość ustosunkowania się do tych uwag.
[…]
5. Bez uszczerbku dla niniejszego artykułu Komisja, po odpowiednim sprawdzeniu, może zawiesić całość lub część płatności okresowej, jeżeli stwierdzi, że dany wydatek wiąże się z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana, i konieczne jest natychmiastowe działanie. Komisja powiadamia dane państwo członkowskie o podjętym działaniu i jego przyczynach. Jeśli po upływie pięciu miesięcy powód zawieszenia płatności nie został usunięty lub państwo członkowskie nie powiadomiło Komisji o środkach podjętych w celu skorygowania poważnej nieprawidłowości, mają zastosowanie przepisy ustanowione na mocy art. 39.
[…]”.
8 Artykuł 39 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi:
„Państwa członkowskie w pierwszej instancji biorą odpowiedzialność za śledzenie nieprawidłowości, działając na podstawie dowodów wszelkich zasadniczych zmian wpływających na charakter lub warunki wykonania lub nadzorowania pomocy i dokonując wymaganych korekt finansowych.
Państwo członkowskie dokonuje wymaganych korekt finansowych w związku z indywidualnymi lub systemowymi nieprawidłowościami. Korekty dokonywane przez państwo członkowskie polegają na anulowaniu całości lub części wkładu Wspólnoty. Uwolnione w ten sposób fundusze wspólnotowe mogą zostać ponownie wykorzystane przez państwo członkowskie na daną pomoc zgodnie z rozwiązaniami, które zostaną określone na podstawie art. 53 ust. 2”.
9 Rozporządzenie nr 1260/1999 zostało uchylone z dniem 1 stycznia 2007 r. na podstawie art. 107 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie nr 1260/1999 (Dz.U. L 210, s. 25). Artykuł 105 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 precyzuje:
„Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na kontynuację lub modyfikację, łącznie z całkowitym lub częściowym anulowaniem, pomocy współfinansowanej z funduszy strukturalnych lub projektu współfinansowanego z Funduszu Spójności zatwierdzonych przez Komisję na podstawie [rozporządzenia nr 1260/1999] lub wszelkich [jakichkolwiek] innych przepisów prawa mających zastosowanie do tej pomocy na dzień 31 grudnia 2006 r., które w związku z tym będą miały zastosowanie po tym terminie do tej pomocy lub danych projektów aż do momentu ich zamknięcia”.
Rozporządzenie (WE) nr 438/2001
10 Artykuł 4 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 438/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia nr 1260/1999 dotyczącego zarządzania i systemów kontroli pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (Dz.U. L 63, s. 21) stanowił:
„Systemy zarządzania i kontroli zawierają procedury umożliwiające sprawdzenie dostarczania współfinansowanych towarów i usług oraz prawdziwość wnioskowanych wydatków, a także zapewniające zgodność z warunkami ustanowionymi we właściwej decyzji Komisji zgodnej z art. 28 [rozporządzenia nr 1260/1999] oraz z odpowiednimi [obowiązującymi] zasadami krajowymi i wspólnotowymi dotyczącymi w szczególności kwalifikowania wydatków do wsparcia z funduszy strukturalnych w ramach rozpatrywanej pomocy, zamówień publicznych, pomocy państwa (włącznie z zasadami dotyczącymi łączenia pomocy), ochrony środowiska i równości szans”.
11 Rozporządzenie nr 438/2001 zostało uchylone z dniem 16 stycznia 2007 r. na podstawie art. 54 i 55 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia nr 1083/2006 oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz.U. L 371, s. 1). Artykuł 54 ust. 1 rozporządzenia nr 1828/2006 precyzuje:
„[…]
Przepisy [rozporządzenia nr 438/2001] nadal mają zastosowanie do pomocy zatwierdzonej na mocy rozporządzenia [nr 1260/1999]”.
Rozporządzenie nr 2792/1999
12 Artykuł 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zatytułowany „Powiadamianie o programach pomocy finansowej”, w pierwotnej wersji miał następujące brzmienie:
„1. Państwa członkowskie powiadomią Komisję o programach pomocy finansowej przewidzianych w planach, określonych [przewidzianych] w art. 3 ust. 3 oraz określonych w art. 9 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1260/99, zgodnie z postanowieniami art. 87–89 traktatu.
2. W zakresie objętym niniejszym rozporządzeniem państwa członkowskie mogą wprowadzać uzupełniające środki odnośnie do pomocy finansowej, zgodnie z warunkami oraz zasadami innymi niż te, które ustanowione są w niniejszym rozporządzeniu, lub [też środki] obejmujące kwotę przekraczającą kwoty maksymalne określone w załączniku IV, pod warunkiem że są one zgodne z postanowieniami art. od 87–89 traktatu”.
13 Rozporządzenie nr 2792/1999 zostało w szczególności zmienione rozporządzeniem Rady nr 2369/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. (Dz.U. L 358, s. 49), które weszło w życie w dniu 1 stycznia 2003 r.
14 Motyw 11 rozporządzenia 2369/2002 brzmi następująco:
„Artykuły 87, 88 i 89 traktatu mają zastosowanie w przypadku pomocy udzielanej państwom członkowskim w sektorze rybołówstwa lub akwakultury. Jednakże aby przyspieszyć zwrot [zwrócenie] przez Komisję funduszy wniesionych przez państwa członkowskie, powinien być wprowadzony wyjątek od zasady obowiązkowego wkładu finansowego państw członkowskich w stosunku do środków współfinansowanych przez Wspólnotę i zapewnionych w wyniku planów rozwoju określonych w rozporządzeniu [nr 1260/1999]”.
15 Artykuł 1 pkt 3 lit. b) rozporządzenia nr 2369/2002 stanowił, że art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 2792/1999 otrzymuje brzmienie:
„Plany rozwoju, określone w art. 9 lit. b) rozporządzenia [nr 1260/1999], wskazują, że niezbędne jest wsparcie publiczne w odniesieniu do celów, które mają zostać zrealizowane, a w szczególności że bez wsparcia publicznego rzeczone floty rybackie nie będą mogły zostać zmodernizowane i że planowane środki nie zagrożą długoterminowej równowadze rybołówstwa.
[…]”.
16 Artykuł 1 pkt 15 rozporządzenia nr 2369/2002 przewidywał, że art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999 powinien otrzymać brzmienie:
„Obowiązkowy wkład finansowy i pomoc państwa
1. Bez naruszania warunków ust. 2 pomoc dla państw członkowskich w sektorze rybołówstwa i akwakultury jest udzielana zgodnie z art. 87, 88 i 89 traktatu.
2. Artykuły 87, 88 i 89 traktatu nie mają zastosowania w przypadku obowiązkowego wkładu państw członkowskich do środków współfinansowanych przez Wspólnotę i uwzględnionych w ramach planów rozwoju, określonych w art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia i zdefiniowanych w art. 9 lit. b) [rozporządzenia nr 1260/1999] lub w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2370/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. [ustalającego nadzwyczajne środki Wspólnoty na złomowanie statków rybackich (Dz.U. L 358, s. 57)].
3. Środki wymagające publicznego finansowania wykraczającego poza warunki niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia [nr 2370/2002], dotyczące obowiązkowego wkładu finansowego, jak wspomniano w ust. 2, będą w całości traktowane [oceniane] na podstawie ust. 1”.
17 Rozporządzenie nr 2792/1999 zostało uchylone z dniem 1 stycznia 2007 r. na podstawie art. 104 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (Dz.U. L 223, s. 1). Artykuł 103 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006 stanowi:
„Rozporządzenie niniejsze nie ma wpływu na kontynuację lub modyfikację, w tym anulowanie w całości lub w części, pomocy zatwierdzonej przez Komisję na podstawie [rozporządzenia nr 2792/99] lub innych przepisów mających zastosowanie do takiej pomocy na dzień 31 grudnia 2006 r., które będą nadal mieć zastosowanie do tej pomocy aż do jej zamknięcia”.
Wytyczne Komisji
18 Sekcje 6 i 7 wytycznych Komisji mają następujące brzmienie:
„6. Projekty nieukończone lub nieoddane do użytku przy zamykaniu pomocy
Instytucja zarządzająca, instytucja pośrednicząca, instytucja płatnicza oraz państwo członkowskie mają obowiązek zapewnienia dostawy współfinansowanych produktów oraz świadczenia współfinansowanych usług w celu zagwarantowania, że wydatki, których dotyczą wnioski o płatność, odpowiadają rzeczywistości i są poprawne, zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansowego.
W sprawozdaniu końcowym państwo członkowskie musi przedstawić, z rozbiciem na poszczególne działania, listę [wykaz] projektów nieukończonych lub nieoddanych do użytku w momencie zamykania pomocy, z odniesieniem do podanych celów projektu, decyzji przyznającej pomoc danemu projektowi oraz wszelkich warunków związanych z tym projektem […]. Na liście takiej [w wykazie takim] należy uwzględnić:
– operacje [działania], które nie będą współfinansowane z funduszy wspólnotowych w następnym okresie programowania: państwo członkowskie powinno zobowiązać się do ukończenia lub oddania do użytku na własny koszt wszelkich nieukończonych lub nieuruchomionych projektów najpóźniej dwa lata po upływie terminu złożenia sprawozdania końcowego. Po zakończeniu tego dwuletniego okresu państwo członkowskie powinno powiadomić Komisję o tym, czy dany projekt został ukończony lub oddany do użytku. W odniesieniu do projektów nieukończonych lub nieoddanych do użytku na koniec tego okresu Komisja podejmie niezbędne działania w celu odzyskania środków wspólnotowych.
– operacje [działania], których współfinansowanie z funduszy wspólnotowych przewiduje się w następnym okresie programowania: na każdy okres programowania instytucje państwa członkowskiego muszą sporządzić w sposób przejrzysty odrębny i szczegółowy opis danej operacji [danego działania]. Operację [działanie] należy podzielić na co najmniej dwa odrębne, możliwe do wyróżnienia etapy finansowe i fizyczne lub etapy rozwoju projektu, odpowiadające dwóm »formom pomocy«, których operacja ta [działanie to] dotyczy. Podział ten służy zapewnieniu przejrzystego wdrażania i monitoringu operacji [działania] oraz ułatwieniu kontroli. Jeżeli pierwsza część danego projektu nie zostanie ukończona lub oddana do użytku w pierwszym okresie programowania, wydatki związane z jej ukończeniem lub oddaniem do użytku mogą zostać uznane w drugim okresie programowania, pod warunkiem że spełnione zostaną warunki współfinansowania i kwalifikowalności (włączenie do drugiego programu oraz zobowiązania prawne i finansowe ze strony odpowiedzialnej instytucji). W takich przypadkach państwo członkowskie powinno zagwarantować, że te same prace nie będą finansowane dwukrotnie z funduszy wspólnotowych.
7. Operacje [działania] zawieszone w związku z postępowaniem sądowym lub administracyjnym
W odniesieniu do każdej operacji będącej [każdego działania będącego] przedmiotem postępowania sądowego lub odwoławczego postępowania administracyjnego skutkującego zawieszeniem tej operacji [tego działania] państwo członkowskie musi – przed terminem złożenia poświadczonej deklaracji wydatków końcowych, w tym końcowego wniosku o płatność oraz końcowego sprawozdania z wdrażania programu – podjąć decyzję, czy dana operacja powinna [dane działanie powinno w całości lub w części]:
– zostać wyłączona [wyłączone] z programu lub zastąpiona inną operacją [zastąpione innym działaniem] (np. rezerwową [rezerwowym]) przed upływem terminu; po powiadomieniu Komisji o takim wyłączeniu lub zamianie państwo członkowskie jest nadal odpowiedzialne za wszelkie konsekwencje związane z operacją wyłączoną [działaniem wyłączonym] lub zastąpioną inną [zastąpionym innym], takie jak konsekwencje finansowe czy nieściągalne należności; lub
– pozostać w programie. Po złożeniu końcowej poświadczonej deklaracji wydatków w ramach programu operacyjnego operacja będąca [działanie będące] przedmiotem postępowania sądowego lub odwoławczego postępowania administracyjnego skutkującego jej [jego] zawieszeniem nie może zostać zastąpiona [zastąpione] inną [innym], nawet rezerwową operacją [rezerwowym działaniem], która mogła [które mogło] zostać zakończona [zakończone] przed ostatecznym terminem kwalifikowalności wydatków.
Wyboru operacji [działań] zastępczych dokonywać należy zgodnie z art. 9 ust. 2 lit. b) [ppkt] (ii) [rozporządzenia nr 438/2001]. Państwa członkowskie muszą zapewnić, że operacje [działania] zastępcze będą zgodne z wszystkimi mającymi zastosowanie europejskimi i krajowymi przepisami, włącznie, lecz nie ograniczając się do reguł dotyczących systemów zarządzania i kontroli, kwalifikowalności, informacji, upubliczniania oraz reguł dotyczących zamówień publicznych, konkurencji i środowiska naturalnego.
[…]”.
Prawo litewskie
19 Punkt 16 Gairės pareiškėjams, teikiantiems projektus paramai gauti 2007 metais pagal Lietuvos 2004–2006 metų bendrojo programavimo dokumento (BPD) Kaimo plėtros ir žuvininkystės prioriteto priemonės „Veikla, susijusi su žvejybos laivynu” veiklos sritį „Laivų žvejybinės veiklos nutraukimas visam laikui” [wytycznych dla wnioskodawców ubiegających się o pomoc dla projektów w 2007 r. w ramach działania „Działania związane z flotą rybacką”, poddziałania „Trwałe wycofanie statków rybackich z działalności połowowej”, priorytetu „Rozwój obszarów wiejskich i rybackich” jednolitego dokumentu programowego (JDP) dla Litwy na lata 2004–2006], przyjętych zarządzeniem ministra rolnictwa Republiki Litewskiej nr 3D‑96 z dnia 28 lutego 2007 r. (zwanych dalej „wytycznymi ministerstwa rolnictwa”), stanowi:
„[p]rzydziela się na to ogłoszenie o naborze wniosków w ramach działania »Działania związane z flotą rybacką«, poddziałania JDP »Trwałe wycofanie statków rybackich z działalności połowowej« […] środki wsparcia w kwocie 8 000 000 LTL (ośmiu milionów litów litewskich)”.
20 Punkt 23.4.5 wytycznych ministerstwa rolnictwa ma następujące brzmienie:
„Statek dokonywał połowów w morzu (czyli przebywał na morzu w celu połowów) co najmniej przez 75 dni w każdym z dwóch ostatnich dwunastomiesięcznych okresów poprzedzających dzień złożenia wniosku (bieg tych okresów rozpoczyna się w dniu poprzedzającym dzień zarejestrowania wniosku w agencji) lub przebywał na morzu w celu połowów co najmniej w dniach, które stanowią 80% liczby dni, na które udzielono zgody wspomnianemu statkowi zgodnie z ustawodawstwem krajowym”.
21 W pkt 114 Lietuvos 2004–2006 m. bendrojo programavimo dokumento priemonių ir projektų, finansuojamų įgyvendinant šias priemones, administravimo ir finansavimo taisyklės (zasad finansowania i administrowania działaniami objętymi jednolitym dokumentem programowym dla Litwy na lata 2004–2006 oraz projektami finansowanymi za pośrednictwem tych działań), przyjętych zarządzeniem ministerstwa finansów Republiki Litewskiej nr 1K‑033 z dnia 28 stycznia 2004 r., wskazano, że „organy pośredniczące i wdrażające zawierają umowę o przyznanie pomocy z wnioskodawcami, których projektom ma zostać przyznana pomoc”.
Okoliczności faktyczne postępowania głównego i pytania prejudycjalne
22 W następstwie ogłoszenia o naborze wniosków publikowanego od dnia 9 marca 2007 r. do dnia 30 marca 2007 r., w ramach poddziałania „Trwałe wycofanie statków rybackich z działalności połowowej”, działania „Działania związane z florą rybacką”, priorytetu „Rozwój obszarów wiejskich i rybackich” JDP zostały złożone trzy wnioski o pomoc finansową, w tym wniosek Baltlanty.
23 W dniu 15 marca 2007 r. Baltlanta UAB złożyła wniosek o pomoc finansową w wysokości 8 000 000 LTL dla projektu „Trwałe wycofanie z działalności połowowej statku rybackiego Kiras-1”.
24 Wszystkie wnioski o pomoc finansową powinny być złożone zgodnie z wytycznymi ministerstwa rolnictwa.
25 Decyzją z dnia 3 sierpnia 2007 r. Nacionalinė mokėjimo agentura (krajowy organ płatniczy w ministerstwie rolnictwa, zwany dalej „agencją”) nie uwzględnił wniosku Baltlanty, powołując się na to, że przedłożony mu projekt nie spełnia kryterium kwalifikowalności określonego w pkt 23.4.5 wytycznych ministerstwa rolnictwa, ponieważ ze wstępnego dochodzenia w sprawie karnej wynika, że przedstawione przez Baltlantę informacje dotyczące działalności połowowej Kiras-I były niepoprawne.
26 Ponieważ dwa pozostałe wnioski złożone w ramach ogłoszenia o naborze wniosków publikowanego w okresie od dnia 9 marca 2007 r. do dnia 30 marca 2007 r. również nie spełniały wspomnianego kryterium kwalifikowalności, nieprzyznana pomoc w kwocie 8 000 000 LTL została rozdzielona w okresie od sierpnia 2007 r. do czerwca 2008 r. na wnioski złożone w następstwie innych naborów wniosków.
27 Baltlanta wniosła w dniu 3 sierpnia 2007 r. na decyzję agencji skargę do Vilniaus apygardos administracinis teismas (okręgowego sądu administracyjnego w Wilnie), który, ustaliwszy, że statek Kiras-1 spełnia kryterium wskazane w pkt 23.4.5 wytycznych ministerstwa rolnictwa, uwzględnił skargę. Wyrokiem z dnia 27 grudnia 2007 r. uchylił on zatem decyzję agencji.
28 Orzeczeniem z dnia 14 maja 2012 r. Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (naczelny sąd administracyjny Litwy) utrzymał w mocy wyrok z dnia 27 grudnia 2007 r., który w tym dniu stał się prawomocny.
29 W wykonaniu wspomnianych orzeczeń agencja ponownie rozpatrzyła wniosek Baltlanty i uznała, że projekt Baltlanty kwalifikuje się do pomocy w wysokości 8 000 000 LTL w ramach działania objętego JDP.
30 Pismem z dnia 17 stycznia 2013 r. ministerstwo rolnictwa poinformowało jednak Baltlantę, że jej wnioskowi nie można nadać dalszego biegu, z tego względu, iż po pierwsze, umowy o przyznanie pomocy w ramach JDP mogły być zawarte tylko do dnia 1 lipca 2008 r., po drugie, okres kwalifikacji wydatków kwalifikujących się do finansowania z JDP upłynął w dniu 30 czerwca 2009 r., i po trzecie, działania „Trwałe wycofanie z działalności połowowej statku rybackiego Kiras-1” nie zostały sfinansowane do tego dnia z funduszy JDP ani nie zostały uznane za podlegające zgłoszeniu Komisji przed tym dniem.
31 W dniu 20 lutego 2013 r. Baltlanta wniosła do Vilniaus apygardos administracinis teismas skargę przeciwko państwu litewskiemu o zasądzenie odszkodowania w kwocie 8 000 000 LTL i zadośćuczynienie w kwocie 2 000 000 LTL za poniesioną przez nią krzywdę. Wskazała ona, że ministerstwo rolnictwa, przez swoje zaniechanie, uniemożliwiło jej w sposób nieuzasadniony skorzystanie z pomocy. Według Baltlanty ministerstwo rolnictwa ani nie podjęło w odpowiednim czasie wszystkich właściwych środków, ani nie poinformowało Komisji, że kwestia kwalifikacji wniosku Baltlanty do skorzystania z pomocy jest przedmiotem postępowania sądowego, ani nie ustanowiło systemu pomocy, ani też nie zapewniło środków finansowych na moment rozstrzygnięcia sporu. Tym samym to zaniechanie ministerstwa wyrządziło Baltlancie szkodę.
32 Ze swej strony ministerstwo rolnictwa, reprezentujące państwo litewskie w postępowaniu głównym, uważa w pierwszej kolejności, że art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999 nie wprowadza ciążącego na państwie członkowskim obowiązku polegającego na finansowaniu działań JDP poza zakres przewidziany tym rozporządzeniem. W drugiej kolejności to nie zarzucany ministerstwu niezgodny z prawem charakter jego zaniechania uniemożliwił Baltlancie skorzystanie z pomocy finansowej, lecz fakt, iż termin wdrożenia JDP upłynął w okresie trwania postępowań sądowych dotyczących decyzji agencji z dnia 3 sierpnia 2007 r. W trzeciej kolejności ministerstwo wskazało, że fakt złożenia wniosku sam w sobie nie oznacza, że kwota pomocy objęta wnioskiem dotyczącym projektu bezwarunkowo zostanie wypłacona wnioskodawcy. Przypomina ono, że ryczałtowy zwrot pomocy jest przyznawany beneficjentowi pomocy tylko w sytuacji, gdy wypełnił on obowiązki określone w umowie o przyznanie pomocy i wytycznych ministerstwa rolnictwa w terminie określonym w umowie o przyznanie pomocy.
33 Ministerstwo finansów, występujące jako interwenient popierający żądania państwa litewskiego, wyjaśnia, że z Baltlantą nie została zawarta żadna umowa o przyznanie pomocy, a zatem zgodnie z art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999 Republika Litewska nie miała obowiązku informowania Komisji o postępowaniu sądowym, którego przedmiotem był ten wniosek. Ponadto wskazało ono, że ministerstwo rolnictwa nie miało pod względem prawnym możliwości utworzenia rezerwy środków finansowych dla projektów będących przedmiotem postępowań sądowych.
34 W tych okolicznościach Vilniaus apygardos administracinis teismas postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
„1) Czy art. 38 rozporządzenia nr 1260/1999, nakładający na państwo członkowskie obowiązek informowania Komisji […] o postępie postępowań administracyjnych i sądowych oraz obowiązek współpracy z Komisją […], należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on państwo członkowskie do informowania Komisji […] o wszelkich sporach sądowych dotyczących działań lub zaniechań organów wdrażających, pośredniczących, zarządzających lub wypłacających, związanych z oceną wniosku, wyborem, wydaniem decyzji o przyznaniu pomocy lub z wdrażaniem projektu?
2) Czy art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999 należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on państwo członkowskie do ustanowienia programów pomocowych i zapewnienia środków finansowych, w porozumieniu z Komisją […], [w przypadku] sporów sądowych dotyczących działań lub zaniechań organów wdrażających, pośredniczących, zarządzających lub wypłacających, związanych z oceną wniosku, wyborem, wydaniem decyzji o przyznaniu pomocy lub z wdrażaniem projektu?
3) Czy pkt 6 i 7 [wytycznych Komisji] należy interpretować w ten sposób, że zobowiązują one państwo członkowskie do informowania Komisji […] o wszelkich sporach sądowych dotyczących działań lub zaniechań organów wdrażających, pośredniczących, zarządzających lub wypłacających, związanych z oceną wniosku, wyborem, wydaniem decyzji o przyznaniu pomocy lub z wdrażaniem projektu, oraz do podjęcia decyzji, czy projekt powinien zostać w całości lub w części wyłączony z programu i (lub) zastąpiony innym projektem i tak dalej, czy też powinien on pozostać w programie, lub do podjęcia innej czynności w celu zapewnienia właściwego wykonania decyzji o przyznaniu pomocy po zakończeniu postępowania sądowego?
4) Czy fakt, że w sprawie rozpatrywanej przez sąd krajowy nie zostały przyjęte przepisy szczególne przewidujące zadania właściwych organów państwa w przypadku sporów sądowych dotyczących działań lub zaniechań organów wdrażających, pośredniczących, zarządzających lub wypłacających, związanych z oceną wniosku, wyborem, wydaniem decyzji o przyznaniu pomocy lub z wdrażaniem projektu, to znaczy fakt, że brak jest przepisu, który zobowiązywałby właściwe organy państwa do informowania Komisji […] o toczących się postępowaniach sądowych i do podjęcia kroków, aby dla pomocy będącej przedmiotem sporu środki finansowe zostały zarezerwowane do chwili ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy przyznania pomocy, jest zgodny z ciążącym na państwie członkowskim stosownie do art. 38 rozporządzenia nr 1260/1999 obowiązkiem informowania Komisji […] o postępie postępowań administracyjnych i sądowych oraz współpracy z Komisją […], z art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999 oraz wymogami pkt 6 i 7 [wytycznych Komisji]?”.
W przedmiocie pytań prejudycjalnych
35 Na wstępie należy zauważyć, że art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, o którego wykładnię zwrócił się sąd odsyłający, w pierwotnym brzmieniu nie znajduje zastosowania ratione temporis do sporu głównego, ponieważ, jak wynika z akt przedstawionych Trybunałowi, Baltlanta złożyła wniosek o pomoc finansową w ramach poddziałania, które zostało zatwierdzone po wejściu w życie rozporządzenia nr 2369/2002 (czyli po dniu 1 stycznia 2003 r.), którego art. 1 pkt 15 zmienia art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999.
36 W konsekwencji należy zbadać pytania prejudycjalne dotyczące wykładni art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002.
37 Należy zatem uznać, że poprzez pytania prejudycjalne, które należy rozpatrywać łącznie, sąd odsyłający zmierza w istocie do ustalenia, czy art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999, art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002, oraz sekcje 6 i 7 wytycznych Komisji należy interpretować w ten sposób, że zobowiązują one dane organy władzy publicznej do informowania Komisji o istnieniu sporu sądowego dotyczącego takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego decyzji administracyjnej odnoszącej się do kwalifikacji wniosku o pomoc finansową i do podjęcia środków niezbędnych w celu zarezerwowania funduszy na wspomnianą pomoc, której przyznania dotyczy to postępowanie, do chwili ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy tego przyznania pomocy.
38 W pierwszej kolejności przepis art. 38 ust. 1 rozporządzenia nr 1260/1999 stanowi, że bez uszczerbku dla odpowiedzialności Komisji za wykonanie ogólnego budżetu Unii państwa członkowskie biorą w pierwszej instancji odpowiedzialność za finansową kontrolę pomocy. Wspomniany przepis zawiera niewyczerpujący wykaz środków, które państwa członkowskie powinny podjąć w tym celu.
39 Do środków tych zalicza się środek przewidziany w art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999, który to przepis stanowi, że państwa członkowskie zapobiegają nieprawidłowościom, wykrywają je i poprawiają. Zgodnie z obowiązującymi przepisami państwa te informują o nich Komisję oraz powiadamiają ją o postępie postępowań administracyjnych i procedur sądowych.
40 W celu wyjaśnienia sytuacji określonych w art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999 należy zauważyć, że w rozporządzeniu tym nie zdefiniowano pojęcia „nieprawidłowości” zawartego we wspomnianym przepisie.
41 W rezultacie w braku w rozporządzeniu nr 1260/1999 jakiejkolwiek definicji pojęcia „nieprawidłowości” określenie znaczenia i zakresu tego wyrażenia należy ustalić, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, poprzez odwołanie się do jego zwyczajowego znaczenia w języku potocznym, przy jednoczesnym uwzględnieniu kontekstu, w którym zostało ono użyte, i celów uregulowania, którego jest ono częścią (zob. wyrok Diakité, C‑285/12, EU:C:2014:39, pkt 27 i 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
42 Zwyczajowe znaczenie pojęcia „nieprawidłowości” w języku potocznym odnosi się do sytuacji, w której naruszono przepis prawa, to jest w niniejszej sprawie przepis prawa Unii.
43 Co się tyczy celu rozporządzenia nr 1260/1999, należy zauważyć, że rozporządzenie to stanowi w art. 8 ust. 3, iż zgodnie z zasadą pomocniczości i z zastrzeżeniem kompetencji Komisji, zwłaszcza jako odpowiedzialnej za wykonanie ogólnego budżetu Unii, wykonywanie pomocy jest przede wszystkim zadaniem państwa członkowskiego na właściwym poziomie terytorialnym, w zależności od specyfiki każdego państwa członkowskiego. Zasada ta jest zatem potwierdzona w art. 38 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia.
44 Biorąc na siebie odpowiedzialność za taką kontrolę finansową, dane państwo członkowskie staje się głównym odpowiedzialnym za skuteczne wykorzystanie środków Unii, co – z zastrzeżeniem kompetencji Komisji – przyczynia się do właściwego wykonania ogólnego budżetu Unii.
45 Artykuł 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999 ma zatem na celu ochronę ogólnego budżetu Unii przed każdym działaniem lub zaniechaniem, które mogłoby spowodować w nim szkodę.
46 W odniesieniu do kontekstu normatywnego, w jaki wpisuje się art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999, należy zauważyć, że art. 38 ust. 3 i 4 tego rozporządzenia przewiduje, iż dane państwo członkowskie informuje o finansowym oddziaływaniu stwierdzonych nieprawidłowości Komisję, która może wówczas sformułować uwagi. Podobnie art. 38 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że Komisja może zawiesić całość lub część płatności okresowej, jeżeli stwierdzi, że dany wydatek wiąże się z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana, i konieczne jest natychmiastowe działanie.
47 Co więcej, należy przypomnieć, że w pkt 44 wyroku Comune di Ancona (C‑388/12, EU:C:2013:734) Trybunał orzekł, iż zgodnie z tym, co zostało ustanowione w art. 38 ust. 1 lit. e) i h) rozporządzenia nr 1260/1999, dane państwo członkowskie musi sprawdzić, czy modyfikacja, która pozostaje poza zakresem stosowania art. 30 ust. 4 tego rozporządzenia, nie stanowi nieprawidłowości w rozumieniu art. 38 i 39 tego rozporządzenia, w odniesieniu do której będzie należało następnie dokonać koniecznych korekt finansowych oraz odzyskać odpowiednie utracone kwoty z naliczeniem w odpowiednim przypadku odsetek za zwłokę.
48 Z ogólnej systematyki art. 38 rozporządzenia nr 1260/1999 wynika, że pojęcie „nieprawidłowości” dotyczy niezgodnego z prawem wykorzystania funduszy Unii.
49 W świetle powyższych rozważań pojęcie „nieprawidłowości”, o którym mowa w art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999, należy interpretować jako odnoszące się do każdego naruszenia prawa Unii wynikającego z działania lub zaniechania, które mogłoby spowodować szkodę w ogólnym budżecie Unii.
50 Uwzględniając wspomnianą definicję „nieprawidłowości”, art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999 należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on państwa członkowskie do zapobiegania wynikającym z działania lub zaniechania naruszeniom prawa Unii, które mogłoby spowodować szkodę w ogólnym budżecie Unii, do ich wykrywania i poprawiania, do informowania o takich nieprawidłowościach Komisji oraz do powiadamiania jej o postępie postępowań administracyjnych i sądowych dotyczących tych nieprawidłowości.
51 Ponadto należy zauważyć, że art. 9 lit. k) rozporządzenia nr 1260/1999 definiuje pojęcie „działania” jako oznaczające projekt lub czynność podejmowaną przez bezpośrednich beneficjentów pomocy. Włączenie projektu lub czynności do danego przypadku pomocy jest zatem składowym elementem tego pojęcia.
52 Zgodnie z art. 30 ust. 1 rozporządzenia nr 1260/1999 „[w]ydatki dotyczące działań kwalifikują się do współfinansowania z funduszy jedynie wówczas, gdy te operacje [działania] tworzą część danej pomocy”. Z brzmienia tego przepisu wynika, że tylko „działania” w rozumieniu art. 9 lit. k) tego rozporządzenia kwalifikują się do współfinansowania ze wspomnianych funduszy.
53 W związku z powyższym tylko nieprawidłowości dotyczące „działań” w rozumieniu art. 9 lit. k) rozporządzenia nr 1260/1999 mogą spowodować szkodę w ogólnym budżecie Unii.
54 Należy zatem zbadać, czy projekt taki jak przedstawiony przez Baltlantę w ramach sporu w postępowaniu głównym wchodzi w zakres pojęcia „działania” w rozumieniu art. 9 lit. k) rozporządzenia nr 1260/1999.
55 Zgodnie z art. 38 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1260/1999 państwa członkowskie sprawdzają, czy systemy zarządzania i kontroli zostały ustanowione i są wykonywane w sposób zapewniający efektywne i prawidłowe wykorzystanie funduszy Unii. Artykuł 4 rozporządzenia nr 438/2001 precyzuje, że wspomniane systemy zawierają procedury zapewniające zgodność z obowiązującymi zasadami krajowymi i z zasadami Unii dotyczącymi w szczególności kwalifikowania wydatków do wsparcia z funduszy strukturalnych w ramach rozpatrywanej pomocy.
56 Należy ponadto przypomnieć, że system dotacji wynikający z przepisów Unii opiera się w szczególności na wykonaniu przez beneficjenta szeregu obowiązków uprawniających go do otrzymania przewidzianej pomocy finansowej (zob. wyrok Vereniging Nationaal Overlegorgaan Sociale Werkvoorziening i in., od C‑383/06 do C‑385/06, EU:C:2008:165, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).
57 W ramach procedur przewidzianych krajowymi systemami zarządzania i kontroli do właściwych władz krajowych należy zatem zapewnienie, by beneficjent zobowiązał się do wykonania obowiązków uprawniających go do otrzymania przewidzianej pomocy finansowej.
58 W tym celu państwa członkowskie są uprawnione do wymagania, by takie zobowiązanie zostało podjęte przez wnioskodawcę, któremu została przyznana pomoc finansowa na wykonanie projektu, zanim wspomniany projekt zostanie włączony do danej pomocy.
59 Ma to miejsce w przypadku procedury będącej przedmiotem postępowania głównego, ustanowionej przez prawo litewskie i przewidującej, że powinna być zawarta umowa z wnioskodawcą, któremu przyznano pomoc.
60 Z powyższego wynika, że w braku takiej umowy projekt taki jak przedstawiony przez Baltlantę nie może być częścią danej pomocy, a zatem nie może być uznany za „działanie” w rozumieniu art. 9 lit. k) rozporządzenia nr 1260/1999.
61 Skoro zatem nie popełniono żadnej „nieprawidłowości” związanej z „działaniami” w rozumieniu art. 9 lit. k) rozporządzenia nr 1260/1999, art. 38 ust. 1 lit. e) tego rozporządzenia nie znajduje zastosowania do sporu w postępowaniu głównym.
62 W drugiej kolejności, w odniesieniu do art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002, należy zauważyć, że przepis ten stanowi wyjątek od obowiązku zgłoszenia przewidzianego w art. 108 TFUE, w myśl którego państwa członkowskie nie muszą powiadamiać Komisji o systemach pomocy przewidzianych w planach, przewidzianych w art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002 i określonych w art. 9 lit. b) rozporządzenia nr 1260/1999. Natomiast inne przypadki pomocy przyznanej przez państwa członkowskie w sektorze rybołówstwa muszą być zgłaszane Komisji.
63 W konsekwencji art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002, nie zobowiązuje w żaden sposób danego państwa członkowskiego do ustanowienia systemu pomocy mającego na celu finansowanie projektu, który został w sposób nieuzasadniony pozbawiony możliwości skorzystania z pomocy finansowej.
64 W trzeciej kolejności, w odniesieniu do sekcji 6 i 7 wytycznych Komisji, należy zauważyć z jednej strony, że chociaż wytyczne te nie mają wiążącego charakteru, sądy krajowe są zobowiązane wziąć je pod uwagę w celu rozwiązania wniesionych przed nie sporów, w szczególności kiedy ułatwiają one wykładnię przepisów krajowych wydanych w celu zapewnienia ich wdrożenia lub kiedy mają na celu uzupełnienie wiążących przepisów prawa Unii (zob. podobnie wyrok Grimaldi, C‑322/88, EU:C:1989:646, pkt 18; wyrok Altair Chimica, C‑207/01, EU:C:2003:451, pkt 41).
65 Z drugiej strony należy zauważyć, że wytyczne te powinny być interpretowane zgodnie z wiążącymi przepisami prawa Unii, których uzupełnienie jest celem tych wytycznych, a mianowicie z rozporządzeniem nr 1260/1999.
66 W tym względzie sekcje 6 i 7 wspomnianych wytycznych odsyłają odpowiednio do „operacji [działań] nieukończonych lub nieoddanych do użytku w dniu zamknięcia pomocy” i do „operacji [działań] zawieszonych w związku z postępowaniem sądowym lub administracyjnym”. Wynika stąd, że pojęcie „operacji [działania]” w rozumieniu wytycznych Komisji powinno być interpretowane zgodnie z pojęciem „działania” wskazanym w art. 9 lit. k) rozporządzenia nr 1260/1999.
67 Ponieważ zakres stosowania wytycznych Komisji jest ograniczony do „operacji [działań]”, które tworzą część danej pomocy, należy stwierdzić, że wytyczne te także nie znajdują zastosowania w postępowaniu głównym.
68 Wnioskodawca ubiegający się o pomoc finansową, taki jak Baltlanta, nie może zatem powoływać się ani na art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999, ani na art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002, ani na sekcje 6 i 7 wytycznych Komisji w postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności państwa, takim jak postępowanie będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym.
69 Niemniej jednak należy zauważyć, że wspomniane przepisy prawa Unii nie mają wpływu na możliwość wystąpienia przeciwko państwu ze skargą o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej wniesioną na podstawie zarzucanego mu naruszenia prawa krajowego.
70 Mając na względzie powyższe rozważania, na zadane pytania należy odpowiedzieć, że art. 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1260/1999, art. 19 rozporządzenia nr 2792/1999, zmienionego rozporządzeniem nr 2369/2002, oraz sekcje 6 i 7 wytycznych Komisji należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązują one danych organów władzy publicznej ani do informowania Komisji o istnieniu sporu sądowego dotyczącego takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego decyzji administracyjnej odnoszącej się do kwalifikacji wniosku o pomoc finansową, ani do podjęcia środków niezbędnych w celu zarezerwowania funduszy na wspomnianą pomoc, której przyznania dotyczy to postępowanie, do chwili ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy tego przyznania pomocy.
W przedmiocie kosztów
71 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:
Artykuł 38 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych, art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/99 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady i uzgodnienia dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa oraz sekcje 6 i 7 decyzji Komisji COM(2006) 3424 wersja ostateczna z dnia 1 sierpnia 2006 r. ustanawiającej wytyczne dotyczące zamknięcia pomocy (2000–2006) finansowanej z funduszy strukturalnych należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązują one danych organów władzy publicznej ani do informowania Komisji Europejskiej o istnieniu sporu sądowego dotyczącego takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego decyzji administracyjnej odnoszącej się do kwalifikacji wniosku o pomoc finansową, ani do podjęcia środków niezbędnych w celu zarezerwowania funduszy na wspomnianą pomoc, której przyznania dotyczy to postępowanie, do chwili ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy tego przyznania pomocy.
Podpisy