Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)

z dnia 29 maja 2024 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) – Decyzja SRB w sprawie obliczania składek ex ante za 2022 r. – Określenie rocznego poziomu docelowego SRF – Pułap przewidziany w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia (UE) nr 806/2014 – Artykuł 291 ust. 2 TFUE – Artykuł 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/81 – Uprawnienia wykonawcze przyznane Radzie – Należycie uzasadnione szczególne przypadki – Zakres uprawnień wykonawczych – Ograniczenie w czasie skutków wyroku

W sprawie T‑395/22

Hypo Vorarlberg Bank AG, z siedzibą w Bregencji (Austria), którą reprezentowali G. Eisenberger, A. Brenneis i J. Holzmann, adwokaci,

strona skarżąca,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali J. Kerlin, C. Flynn, D. Ceran, T. Wittenberg i K.‑P. Wojcik, w charakterze pełnomocników, których wspierali B. Meyring i T. Klupsch, adwokaci,

strona pozwana,

popieranej przez

Parlament Europejski, który reprezentowali J. Etienne, G. Bartram i M. Menegatti, w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali J. Haunold, J. Bauerschmidt i A. Westerhof Löfflerová, w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),

w składzie: A. Kornezov, prezes, G. De Baere, D. Petrlík (sprawozdawca), K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: S. Jund, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 8 lutego 2024 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W swej opartej na art. 263 TFUE skardze wnosząca ją, Hypo Vorarlberg Bank AG, żąda stwierdzenia nieważności decyzji SRB/ES/2022/18, wydanej przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji [Single Resolution Board (SRB)] w dniu 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczanych ex ante za 2022 r. składek do jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji [Single Resolution Fund (SRF)] (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy.

 Okoliczności powstania sporu

2        Skarżąca jest instytucją kredytową z siedzibą w Austrii.

3        SRB ustaliła w zaskarżonej decyzji, zgodnie z art. 70 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1), składki ex ante na rzecz SRF (zwane dalej „składkami ex ante”) należne za rok 2022 (zwany dalej „okresem składkowym 2022”) od instytucji objętych art. 2 w związku z art. 67 ust. 4 tego rozporządzenia (zwanych dalej „instytucjami”), w tym skarżącej.

4        Decyzją o poborze składki z dnia 22 kwietnia 2022 r. Finanzmarktaufsichtsbehörde (FMA, urząd nadzoru rynków finansowych, Austria), jako krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014, nakazał skarżącej uiszczenie ustalonej przez SRB składki ex ante za okres składkowy 2022.

 Zaskarżona decyzja

5        Zaskarżona decyzja składa się z części głównej, której towarzyszą trzy załączniki.

6        W części głównej zaskarżonej decyzji opisano proces ustalania składek ex ante za okres składkowy 2022, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji.

7        W tym celu SRB przede wszystkim przypomniała w sekcji 5 zaskarżonej decyzji, że przed końcem początkowego ośmioletniego okresu, licząc od dnia 1 stycznia 2016 r. (zwanego dalej „okresem początkowym”), dostępne w SRF środki finansowe powinny osiągnąć poziom docelowy (zwany dalej „ostatecznym poziomem docelowym”) w wysokości co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych (zwanych dalej „depozytami gwarantowanymi”) wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności we wszystkich państwach członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych [Single Resolution Mechanism (SRM)] (zwanych dalej „uczestniczącymi państwami członkowskimi”).

8        Następnie w sekcji 5 zaskarżonej decyzji SRB określiła roczny poziom docelowy, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określającego jednolite warunki stosowania rozporządzenia nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1), odnośnie do okresu składkowego 2022 (zwany dalej „rocznym poziomem docelowym”). W tym względzie SRB wyjaśniła, że uwzględniła elementy przewidziane w art. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/747 z dnia 17 grudnia 2015 r. uzupełniającego rozporządzenie nr 806/2014 w odniesieniu do kryteriów dotyczących obliczania składek ex ante oraz okoliczności i warunków, na jakich zapłata nadzwyczajnych składek ex post może zostać częściowo lub całkowicie odroczona (Dz.U. 2017, L 113, s. 2).

9        SRB wyjaśniła ponadto, że ustaliła roczny poziom docelowy na jedną ósmą 1,6 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji w 2021 r., zgodnie z danymi przekazanymi przez systemy gwarancji depozytów na podstawie art. 16 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

10      W sekcji 6 zaskarżonej decyzji SRB opisała metodę obliczania składek ex ante za okres składkowy 2022. W tym względzie w motywie 74 wspomnianej decyzji wyjaśniła ona, że w odniesieniu do tego okresu 6,67 % składek ex ante obliczono na „podstawie krajowej”, czyli na podstawie danych przekazanych przez instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium danego uczestniczącego państwa członkowskiego (zwanej dalej „podstawą krajową”), zgodnie z art. 103 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190) oraz zgodnie z art. 4 rozporządzenia delegowanego 2015/63. Pozostała część składek ex ante (około 93,33 %) została obliczona na podstawie „unii bankowej”, czyli na podstawie danych przekazanych przez wszystkie instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich (zwanej dalej „podstawą unii bankowej”), zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

11      W sekcji 6 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła też, że instytucje inne niż te, które uiszczały składkę ryczałtową ze względu na ich szczególne cechy, powinny uiszczać składkę ex ante dostosowywaną do ich profilu ryzyka, którą SRB ustaliła w wymienionych poniżej głównych etapach.

12      Na pierwszym etapie SRB obliczyła, zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, „składkę ryczałtową” dla każdej instytucji, która jest proporcjonalna do kwoty zobowiązań danej instytucji, z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych (zwanych dalej „zobowiązaniami netto”), w odniesieniu do zobowiązań netto wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich (składka zwana dalej „podstawową składką roczną”). Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB odliczyła niektóre rodzaje zobowiązań od zobowiązań netto instytucji, które należy uwzględnić przy określaniu tej składki.

13      Na drugim etapie obliczania składki ex ante SRB dokonała korekty podstawowej składki rocznej w zależności od profilu ryzyka danej instytucji, zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. b) rozporządzenia nr 806/2014.

14      SRB obliczyła składkę ex ante każdej instytucji, dzieląc roczny poziom docelowy między wszystkie instytucje na podstawie wskaźnika opartego na podstawowej składce rocznej skorygowanej w zależności od profilu ryzyka.

 Żądania stron

15      Skarżąca wnosi w istocie do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wraz z załącznikami w dotyczącym jej zakresie;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

16      SRB wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania;

–        tytułem żądania ewentualnego, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji – utrzymania jej skutków w mocy aż do momentu jej zastąpienia inną decyzją lub, co najmniej, na okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

17      Parlament Europejski wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi w zakresie, w jakim opiera się ona na zarzucie niezgodności z prawem dyrektywy 2014/59 i rozporządzenia nr 806/2014;

–        obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.

18      Rada Unii Europejskiej wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

19      Na poparcie skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów, dotyczących:

–        pierwszy – naruszenia art. 1 akapit drugi TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE oraz art. 42 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) ze względu na brak podania do wiadomości zaskarżonej decyzji w całości;

–        drugi – tego, że SRB ustaliła roczny poziom docelowy z naruszeniem zasady proporcjonalności, art. 102 dyrektywy 2014/59, art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, a także art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63;

–        trzeci i czwarty – naruszenia art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty ze względu na niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji;

–        piąty – naruszenia art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. a) Karty ze względu na nieprzestrzeganie prawa do bycia wysłuchanym;

–        szósty – niezgodności z prawem art. 4–7 i 9 oraz załącznika I do rozporządzenia delegowanego 2015/63, ze względu na naruszenie prawa do dobrej administracji, prawa do skutecznej ochrony sądowej, zasady pewności prawa, art. 16, 17, 20 i 21 Karty, zasady proporcjonalności i art. 290 TFUE;

–        siódmy – niezgodności z prawem art. 8 ust. 1, 4 i 5 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, ze względu na naruszenie art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 291 ust. 2 TFUE, a także niezgodności z prawem art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014, ze względu na naruszenie art. 291 ust. 2 TFUE w związku z art. 296 akapit drugi TFUE;

–        ósmy – niezgodności z prawem dyrektywy 2014/59 i rozporządzenia nr 806/2014, ze względu na naruszenie art. 1 akapit drugi TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE, art. 16, 17, 41, 42 i 47 Karty, obowiązku uzasadnienia i zasady pewności prawa.

20      W pierwszej kolejności należy zbadać zarzut siódmy.

 W przedmiocie zarzutu siódmego, dotyczącego niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia wykonawczego 2015/81

21      W ramach zarzutu siódmego skarżąca twierdzi, że rozporządzenie nr 806/2014 i rozporządzenie wykonawcze 2015/81 są niezgodne z prawem. Zarzut ten dzieli się zasadniczo na dwie części, z których pierwsza dotyczy tego, że art. 8 ust. 1, 4 i 5 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 narusza granice uprawnień wykonawczych określonych w art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 i w art. 291 ust. 2 TFUE, a druga tego, że rozporządzenie nr 806/2014 nie zawiera uzasadnienia decyzji o przyznaniu kompetencji wykonawczych przewidzianych w art. 70 ust. 7 tego rozporządzenia Radzie, a nie Komisji Europejskiej, co stanowi naruszenie art. 291 ust. 2 TFUE.

22      Analizę należy rozpocząć od części drugiej zarzutu siódmego.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu siódmego, dotyczącej niezgodności z prawem art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014

23      Skarżąca utrzymuje zasadniczo, że art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 – w zakresie, w jakim przyznaje on Radzie uprawnienia wykonawcze – narusza art. 291 ust. 2 TFUE w związku z art. 296 akapit drugi TFUE, a to ze względu na to, że wspomniane rozporządzenie nie przedstawia powodów, dla których takie przyznanie stanowi „należycie uzasadniony przypadek” w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE.

24      Zdaniem SRB, Parlamentu i Rady motyw 114 rozporządzenia nr 806/2014 zawiera wystarczające uzasadnienie w odniesieniu do przyznania Radzie uprawnienia wykonawczego, o którym mowa w pkt 23 powyżej.

25      W drodze środka organizacji postępowania z dnia 18 grudnia 2023 r. i na rozprawie Sąd wezwał SRB, Parlament i Radę do sprecyzowania uwag w przedmiocie tego, w jakim zakresie rozporządzenie nr 806/2014 zawiera wystarczające uzasadnienie w odniesieniu do przyznania Radzie uprawnienia wykonawczego, o którym mowa w pkt 23 powyżej. W odpowiedzi na ten środek organizacji postępowania i na pytania zadane na rozprawie SRB Parlament i Rada powtórzyły swój argument, zgodnie z którym uzasadnienie przedstawione w motywie 114 tego rozporządzenia było wystarczające.

26      Zgodnie z art. 291 ust. 2 TFUE jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w „należycie uzasadnionych przypadkach” oraz w przypadkach określonych w art. 24 i 26 TUE, Radzie.

27      Co się tyczy konkretnie wymogu uzasadnienia przyznania takiego uprawnienia Radzie, z orzecznictwa wynika, że art. 291 ust. 2 TFUE wymaga przedstawienia w sposób szczegółowy powodów, dla których instytucji tej powierzono przyjęcie środków wykonawczych do prawnie wiążącego aktu Unii (zob. wyrok z dnia 28 lutego 2023 r., Fenix International, C‑695/20, EU:C:2023:127, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

28      W tym względzie autor aktu podstawowego, który ma zostać wykonany, ma obowiązek uzasadnić we właściwy sposób, w zależności od charakteru i treści aktu podstawowego, wyjątek od zasady, zgodnie z którą to na Komisji spoczywa zwykle wykonanie uprawnienia wykonawczego (zob. podobnie wyrok z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo).

29      W tym wypadku art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 przyznaje Radzie uprawnienie wykonawcze w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE, upoważniając ją do przyjmowania w ramach aktów delegowanych przyjmowanych przez Komisję na podstawie art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 aktów wykonawczych w celu określenia warunków wykonywania art. 70 ust. 1, 2 i 3 tego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do stosowania metodyki obliczania składek indywidualnych i praktycznych warunków dotyczących przypisywania instytucjom czynników ryzyka określonych we wspomnianych aktach delegowanych (zwanych dalej „odnośnymi uprawnieniami wykonawczymi”).

30      Co się tyczy dwóch sytuacji przewidzianych w art. 291 ust. 2 TFUE, w których możliwe jest przyznanie uprawnień wykonawczych Radzie, należy stwierdzić, że odnośne uprawnienie wykonawcze nie dotyczy przypadków, o których mowa w art. 24 i 26 TUE. W konsekwencji do prawodawcy Unii należało uzasadnienie w sposób szczegółowy oraz z uwzględnieniem charakteru i treści rozporządzenia nr 806/2014, że przyznanie tego uprawnienia Radzie stanowi należycie uzasadniony przypadek w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE.

31      W tym względzie SRB, Parlament i Rada utrzymują, że w rozporządzeniu nr 806/2014 uzasadniono przyznanie Radzie odnośnego uprawnienia wykonawczego, konkretnie w motywie jego 114, który stanowi, co następuje:

„W oparciu o akty delegowane przyjęte na mocy dyrektywy 2014/59 […] Rada powinna przyjąć akty wykonawcze określające stosowanie metodyki obliczania składek indywidualnych na rzecz [SRF] oraz ustalenia techniczne dotyczące obliczania składki ryczałtowej i składki skorygowanej o ryzyko. Metodyka ta powinna zapewniać, by zarówno aspekt ryczałtu, jak i skorygowania o ryzyko był uwzględniony we wzorze obliczania składek indywidualnych w sposób spójny z zasadami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na mocy z art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 […]. Metodyka ta powinna uwzględniać zasadę proporcjonalności, nie prowadząc do zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich”.

32      Przede wszystkim należy zauważyć, że motyw ten nie zawiera żadnego uzasadnienia co do powodów, dla których prawodawca Unii postanowił powierzyć odnośne uprawnienie wykonawcze Radzie. Wspomniano w nim bowiem jedynie o celu i treści aktów wykonawczych, które mają zostać przyjęte, oraz o decyzji o przyznaniu Radzie kompetencji do ich przyjęcia, nie podając jednak najmniejszej wskazówki co do powodów, dla których to nie Komisji, ale Radzie przyznano uprawnienia wykonawcze w tym zakresie.

33      Powody takie nie wynikają w szczególności ze wspomnianej w zdaniu drugim tego motywu konieczności zapewnienia zgodności aktów wykonawczych do rozporządzenia nr 806/2014 z aktami delegowanymi przyjętymi na mocy art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59. Sama konieczność zapewnienia takiej zgodności nie tłumaczy bowiem powodów, dla których uznano, że to Rada, a nie Komisja, powinna zapewnić tę zgodność. Jest tak tym bardziej, że taka konieczność jest nierozerwalnie związana z wykonywaniem uprawnień wykonawczych, bez względu na to, komu uprawnienia te przysługują, oraz że wspomniane akty delegowane są przyjmowane przez Komisję, a nie przez Radę.

34      Co więcej, rozporządzenie nr 806/2014 nie zawiera innych elementów uzasadnienia, z których dałoby się wywieść szczególne powody uzasadniające przyznanie odnośnego uprawnienia wykonawczego Radzie. SRB, Parlament i Rada nie powołały się zresztą na istnienie takich elementów w swoich pismach ani w ramach dyskusji na rozprawie, ale ograniczyły się do odesłania do motywu 114 tego rozporządzenia.

35      W szczególności, jak podkreśla sama Rada, motyw 24 rozporządzenia nr 806/2014 nie zawiera takiego uzasadnienia, ponieważ ma on na celu uzasadnienie przyznania Radzie uprawnień wykonawczych przewidzianych w art. 18 ust. 7 tego rozporządzenia w odniesieniu do procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a nie przyznania Radzie uprawnień wykonawczych na podstawie art. 70 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, które jest przedmiotem analizy w niniejszej sprawie.

36      W rzeczywistości motyw 24 rozporządzenia nr 806/2014 ilustruje brak uzasadnienia w odniesieniu do decyzji o powierzeniu odnośnego uprawnienia wykonawczego Radzie, stanowiąc, że „[m]ając na uwadze znaczny wpływ decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na stabilność finansową państw członkowskich i Unii jako takiej, a także na suwerenność budżetową państw członkowskich, ważne jest przyznanie Radzie uprawnienia wykonawczego do podejmowania niektórych decyzji dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”. Tymczasem motyw 114 tego rozporządzenia, na którym opierają się SRB, Parlament i Rada, nie zawiera takiego uzasadnienia przyznania Radzie odnośnego uprawnienia wykonawczego.

37      Ponadto chociaż w pewnych okolicznościach możliwe jest uzasadnienie przyznania uprawnień wykonawczych Radzie kontekstem, w jaki wpisuje się owo przyznanie (zob. podobnie wyrok z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 60–65), z jednej strony należy zauważyć, że SRB, Parlament i Rada nie oparły się w swoich pismach procesowych ani w trakcie dyskusji na rozprawie na żadnej konkretnej okoliczności wynikającej z kontekstu przyjęcia rozporządzenia nr 806/2014, z której mogłyby wynikać powody uzasadniające przyznanie odnośnego uprawnienia wykonawczego Radzie, a nie Komisji.

38      Z drugiej strony, w przeciwieństwie do sprawy, w której zapadł wyrok z dnia 16 lipca 2014 r., National Iranian Oil Company/Rada (T‑578/12, niepublikowany, EU:T:2014:678), na który powołuje się Rada, rozporządzenie nr 806/2014 ani inny akt ustawodawczy Unii nie zawierają żadnego elementu uzasadnienia, który świadczyłby o tym, że przyznanie odnośnego uprawnienia wykonawczego Radzie było uzasadnione szczególną rolą, jaką instytucja ta miałaby odgrywać w dziedzinie obliczania składek ex ante (wyrok z dnia 16 lipca 2014 r., National Iranian Oil Company/Rada, T‑578/12, niepublikowany, EU:T:2014:678, pkt 77–82; potwierdzony w postępowaniu odwoławczym wyrokiem z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 60–65).

39      W tym względzie należy uściślić, że nie można powoływać się na argumenty zawarte w motywach 14 i 15 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, które odnoszą się do stopniowego uwspólniania SRF, przewidzianego w umowie międzyrządowej o przekazywaniu i uwspólnianiu składek na rzecz SRF, podpisanej w Brukseli w dniu 21 maja 2014 r. (zwanej dalej „umową z dnia 21 maja 2014 r.”), w celu uzasadnienia przyznania odnośnego uprawnienia wykonawczego Radzie. Skoro bowiem obowiązek uzasadnienia decyzji o powierzeniu uprawnień wykonawczych Radzie spoczywa na autorze aktu podstawowego podlegającego wykonaniu, czyli w niniejszej sprawie na Parlamencie i na Radzie w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, to Rada nie ma obowiązku uzasadniania ex post przyznania takiego uprawnienia sobie samej w ramach aktu wykonawczego, który przyjmuje w późniejszym czasie.

40      Podobnie, przy założeniu, że w celu uzasadnienia przyznania tego uprawnienia Radzie można uwzględnić umowę z dnia 21 maja 2014 r., do której odsyła rozporządzenie nr 806/2014 w art. 1, 67 i 77, wystarczy zauważyć, że umowa ta nie dotyczy obliczania składek ex ante jako takiego, a zatem nie zawiera elementów, które wskazywałyby na szczególną rolę, jaką Rada miałaby odgrywać w szczególnej dziedzinie obliczania tych składek. Ponadto ani SRB, ani Parlament, ani Rada nie wskazały w swoich pismach ani na rozprawie wspomnianej umowy jako elementu mogącego świadczyć o takiej szczególnej roli.

41      Wreszcie Rada nie może twierdzić, jak czyniła to na rozprawie, że decyzja prawodawcy Unii o przyznaniu jej odnośnego uprawnienia wykonawczego była uzasadniona „względami politycznymi”. Po pierwsze, takie uzasadnienie nie wynika ani z motywu 114 rozporządzenia nr 806/2014, ani z innego motywu czy innego przepisu tego rozporządzenia. Po drugie, ze względu na ogólny charakter wspomnianego wyjaśnienia nie spełnia ono wymogów wynikających z orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 i 28 powyżej, ponieważ nie jest ono ani szczegółowe, ani związane z charakterem lub treścią rozporządzenia nr 806/2014.

42      W świetle powyższego należy stwierdzić, że rozporządzenie nr 806/2014 nie zawiera żadnego uzasadnienia w odniesieniu do przyznania odnośnego uprawnienia wykonawczego Radzie.

43      Należy zatem uwzględnić zarzut niezgodności z prawem i stwierdzić, że art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 nie ma zastosowania w niniejszej sprawie na podstawie art. 277 TFUE. W konsekwencji rozporządzenie wykonawcze 2015/81, które zostało przyjęte przez Radę na podstawie tego przepisu i w odniesieniu do którego zaskarżona decyzja stanowi środek wykonawczy, również nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

44      W związku z powyższym i w interesie należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości należy zbadać również część pierwszą zarzutu siódmego, w zakresie, w jakim dotyczy ona niezgodności z prawem art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, a także zarzut drugi, dotyczący określenia rocznego poziomu docelowego.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu siódmego, w zakresie, w jakim dotyczy ona niezgodności z prawem art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81

45      Skarżąca podnosi, że akt wykonawczy przyjęty na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE może jedynie doprecyzować ramy prawne określone przez prawodawcę Unii i nie może zmieniać ani uzupełniać danego aktu ustawodawczego, i to nawet w odniesieniu do elementów innych niż istotne. Tymczasem art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 nie ogranicza się do uściślenia treści rozporządzenia nr 806/2014, lecz uzupełnia to rozporządzenie poprzez zmianę ustanowionej w nim metody obliczania składek ex ante.

46      SRB i Rada nie zgadzają się z argumentacją skarżącej. W szczególności z motywów 14 i 15 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 wynika, że art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia wykonawczego ogranicza się do dostosowania ram określonych w rozporządzeniu nr 806/2014 i że nie zmienia ani nie uzupełnia on tego ostatniego rozporządzenia. Ich zdaniem art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania art. 103 dyrektywy 2014/59 i art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, aby uniknąć zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich. Zdaniem SRB i Rady zakłócenia te wynikały z znacznej różnicy między kwotą składek ex ante ustaloną zgodnie z metodą ustanowioną w rozporządzeniu nr 806/2014 a kwotą tych składek, jaką instytucje powinny były uiścić na podstawie przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2014/59. Zdaniem SRB takie zakłócenia mogłyby ponadto wystąpić w przypadku rozbieżności między z jednej strony składkami ex ante ustalonymi na podstawie rozporządzenia nr 806/2014 a z drugiej strony finansowaniem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji potencjalnie dostępnym dla zainteresowanych instytucji w okresie początkowym, na podstawie reguł dotyczących stopniowego uwspólniania SRF, jak wynika z motywów 13 i 14 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

47      W tym względzie należy przypomnieć, że rozporządzenie wykonawcze 2015/81 jest oparte na art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014, który upoważnia Radę do przyjmowania aktów wykonawczych w celu określenia warunków wykonywania art. 70 ust. 1, 2 i 3 tego ostatniego rozporządzenia, oraz że w art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 zastosowano art. 291 ust. 2 TFUE (zob. pkt 29 powyżej).

48      W związku z tym granice powierzonego Komisji uprawnienia wykonawczego zostały określone zarówno w art. 291 ust. 2 TFUE, jak i w art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 22 marca 2023 r., Tazzetti/Komisja, T‑825/19 i T‑826/19, EU:T:2023:148, pkt 155).

49      Co się tyczy granic uprawnień wykonawczych wynikających z art. 291 ust. 2 TFUE, to w świetle orzecznictwa uprawnienia te obejmują w istocie uprawnienie do przyjmowania środków, które są niezbędne lub przydatne do jednolitego wprowadzenia w życie przepisów aktu ustawodawczego, na podstawie którego są one przyjmowane, i które ograniczają się do uściślenia jego treści przy zachowaniu zgodności z zasadniczymi celami ogólnymi realizowanymi przez ten akt, nie zmieniając ani nie uzupełniając go w odniesieniu do jego elementów istotnych lub elementów innych niż istotne (wyrok z dnia 28 lutego 2023 r., Fenix International, C‑695/20, EU:C:2023:127, pkt 49).

50      Ściślej rzecz ujmując, środek wykonawczy ogranicza się do uściślenia przepisów danego aktu ustawodawczego, jeżeli zmierza wyłącznie – w sposób ogólny lub w odniesieniu do pewnych szczególnych przypadków – do wyjaśnienia zakresu tych przepisów lub do określenia zasad ich stosowania, pod tym wszakże warunkiem, że środek ten nie pozostaje przy tym w jakiejkolwiek sprzeczności z celami tych przepisów i nie zmienia w jakikolwiek sposób normatywnej treści tego aktu ani jego zakresu stosowania (wyrok z dnia 28 lutego 2023 r., Fenix International, C‑695/20, EU:C:2023:127, pkt 50).

51      W związku z tym w celu ustalenia, czy przyjmując środek wykonawczy, Komisja lub Rada przestrzegały granic uprawnień wykonawczych przyznanych im na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE przez akt ustawodawczy, należy zbadać, czy taki środek, po pierwsze, jest zgodny z zasadniczymi ogólnymi celami tego aktu ustawodawczego, a w szczególności z celami przepisu tego aktu, którego dotyczy wspomniany środek wykonawczy, po drugie, jest niezbędny lub przydatny do ułatwienia jednolitego wprowadzania w życie tego przepisu, a po trzecie, w żaden sposób nie uzupełnia ani nie zmienia tego ostatniego przepisu (wyrok z dnia 28 lutego 2023 r., Fenix International, C‑695/20, EU:C:2023:127, pkt 51).

52      W niniejszej sprawie skarżąca nie twierdzi, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 nie spełnia pierwszego i drugiego z warunków, o których mowa w pkt 51 powyżej. Podnosi ona natomiast, że przepis ten nie spełnia trzeciego ze wspomnianych tam warunków, ponieważ przepis ów nie ogranicza się do uściślenia treści rozporządzenia nr 806/2014, lecz je uzupełnia. Należy zatem zbadać, czy art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 spełnia ten trzeci warunek.

53      Co się tyczy zakresu tego badania, należy stwierdzić, że przepisy zawarte w art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 nie mają na celu określenia warunków wdrożenia art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014, dotyczącego nieodwołalnych zobowiązań płatniczych, w związku z czym należy ograniczyć badanie niniejszego zarzutu niezgodności z prawem do kwestii, czy przyjmując art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, Rada przekroczyła granice uprawnienia wykonawczego przyznanego jej w celu wdrożenia art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014.

54      W związku z tym należy zbadać, czy art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 ogranicza się do uściślenia treści art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, czy też uzupełnia on ten przepis, jak twierdzi skarżąca.

55      W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 składkę ex ante każdej instytucji oblicza się proporcjonalnie do kwoty jej zobowiązań netto w odniesieniu do łącznych zobowiązań netto wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

56      Artykuł 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 stanowi, że obliczanie wysokości składek ex ante należnych od poszczególnych instytucji opiera się na dwóch składnikach, a mianowicie, po pierwsze, na podstawowej składce rocznej, która jest proporcjonalna do kwoty zobowiązań netto instytucji w odniesieniu do łącznych zobowiązań netto wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, a po drugie, na składce skorygowanej o profil ryzyka, której podstawą są kryteria określone w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59, przy uwzględnieniu zasady proporcjonalności i bez powodowania zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich.

57      Artykuł 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 ma następujące brzmienie:

„W odniesieniu do każdego okresu składkowego [SRB] oblicza […] roczną składkę należną od każdej instytucji na podstawie rocznego poziomu docelowego [SRF]. Roczny poziom docelowy ustala się przez odniesienie do poziomu docelowego funduszu, o którym mowa w art. 69 ust. 1 i art. 70 rozporządzenia […] nr 806/2014, oraz zgodnie z metodyką określoną w rozporządzeniu delegowanym […] 2015/63”.

58      Co się tyczy art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, zatytułowanego „Szczególne korekty w okresie początkowym”, stanowi on, że w drodze odstępstwa od art. 4 tego rozporządzenia składki ex ante instytucji w okresie początkowym oblicza się zgodnie ze „skorygowaną metodyką”. Wspomniany przepis określa, w odniesieniu do siedmiu z ośmiu lat okresu początkowego, część składek ex ante, która jest obliczana na bazie podstawy krajowej, a mianowicie zgodnie z art. 103 dyrektywy 2014/59 i art. 4 rozporządzenia delegowanego 2015/63, oraz część tych składek, która jest obliczana na bazie podstawy unii bankowej, a mianowicie zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

59      Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 przewiduje zatem w istocie, że z każdym kolejnym rokiem coraz mniejsza część składek ex ante jest obliczana na bazie podstawy krajowej, podczas gdy coraz większa część tych składek jest obliczana na bazie podstawy unii bankowej.

60      Co się tyczy konkretnie okresu składkowego 2022, o którym mowa niniejszej sprawie, art. 8 ust. 1 lit. g) rozporządzenia wykonawczego 2015/81 stanowi mianowicie że „w drodze odstępstwa od art. 4 [rozporządzenia wykonawczego 2015/81]” instytucje wnoszą „6,67 % ich rocznych składek obliczonych zgodnie z art. 103 dyrektywy 2014/59 […] i art. 4 rozporządzenia delegowanego […] 2015/63 oraz 93,33 % ich rocznych składek obliczonych zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia […] nr 806/2014 oraz art. 4 [rozporządzenia wykonawczego 2015/81]”.

61      W tym względzie należy stwierdzić, że po pierwsze, z samego brzmienia art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 wynika, iż ustanowiona w tym przepisie metoda obliczania podstawowej składki rocznej poszczególnych instytucji jest oparta na stosunku zobowiązań netto każdej instytucji do łącznych zobowiązań netto wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności „na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich”. I tak zgodnie z tymi przepisami rozporządzenia nr 806/2014 dane wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, są uwzględniane do celów obliczenia składki ex ante każdej instytucji, przynajmniej w odniesieniu do pierwszego składnika tej składki, czyli podstawowej składki rocznej.

62      Po drugie, zgodnie z tymi samymi przepisami metoda obliczania ustanowiona w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014, a w szczególności reguła określająca podstawę danych, które należy uwzględnić w kontekście tej metody, ma zastosowanie w całości do każdego roku okresu początkowego, w tym okresu składkowego 2022.

63      Tymczasem „skorygowana metodyka” wprowadzona przez art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 ma na celu doprowadzenie do tego, aby część składek ex ante była obliczana przez prawie cały okres początkowy w oparciu o bazę danych inną niż ta przewidziana w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014.

64      I tak zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 w związku z art. 103 dyrektywy 2014/59 do celów obliczenia części składek ex ante za ten okres uwzględnia się jedynie dane przekazane przez instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium danego uczestniczącego państwa członkowskiego, z wyłączeniem danych przekazanych przez instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium innych uczestniczących państw członkowskich, podczas gdy w ramach metody obliczania ustanowionej w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 przy obliczaniu podstawowej składki rocznej pod uwagę bierze się właśnie również dane dotyczące instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium innych uczestniczących państw członkowskich.

65      Z powyższego wynika, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 modyfikuje metodę obliczania składek ex ante przewidzianą w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014, w szczególności w odniesieniu do jej pierwszego składnika, służącego do obliczania podstawowej składki rocznej, poprzez zmianę bazy danych, którą należy uwzględnić w ramach tej metody, a tym samym samej podstawy tej metody.

66      Konsekwencją tego jest, jak zresztą przyznała Rada na rozprawie, że kwoty składek ex ante należnych od instytucji takich jak skarżąca, które są obliczane zgodnie ze „skorygowaną metodyką” wprowadzoną w art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, siłą rzeczy różnią się od kwot, które wynikałyby z zastosowania metody ustanowionej w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014.

67      Zakres zmiany, o której mowa w pkt 65 powyżej, podkreśla fakt, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 ustanawia odstępstwo od metody przewidzianej w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014 w odniesieniu do siedmiu z ośmiu lat okresu początkowego, w związku z czym rzeczona metoda jest pozbawiona pełnych skutków przez prawie cały ten okres.

68      W drugiej kolejności należy stwierdzić, że – jak wynika z art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 – Rada jest rzeczywiście uprawniona do wdrożenia art. 70 ust. 2 tego rozporządzenia, który stanowi w akapicie drugim lit. b), że składka skorygowana o profil ryzyka powinna opierać się na kryteriach określonych w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59, przy uwzględnieniu zasady proporcjonalności i bez powodowania zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich.

69      Jednakże cel art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, jakim jest uniknięcie zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich, takich jak te przedstawione zwięźle w pkt 46 powyżej, odnosi się do kwestii, czy dany akt wykonawczy jest zgodny z zasadniczymi celami ogólnymi aktu ustawodawczego i czy jest on konieczny lub przydatny do ułatwienia jednolitego wykonania tego aktu. Kwestia ta dotyczy zatem warunków pierwszego i drugiego, przypomnianych w pkt 51 powyżej, w celu ustalenia, czy przyjmując środek wykonawczy, Rada przestrzegała granic uprawnień wykonawczych przyznanych jej na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE przez akt ustawodawczy. Tymczasem, jak przypomniano w pkt 52 powyżej, skarżąca nie twierdzi, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 narusza te warunki, ponieważ ma na celu uniknięcie zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich, lecz podnosi, że uzupełnia on treść normatywną aktu ustawodawczego, naruszając w ten sposób trzeci warunek przypomniany w pkt 51 powyżej.

70      Co się tyczy tego trzeciego warunku, o którym mowa w pkt 52 powyżej, z rozważań przypomnianych w pkt 49 i 50 powyżej wynika, że gdy dana instytucja przyjmuje środki wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE, powinna ona ograniczyć się do uściślenia aktu podstawowego, bez zmiany jego treści normatywnej. Tak więc przy założeniu, że w art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 Rada miała na celu uniknięcie zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich, była ona zobowiązana do przestrzegania granic przyznanych jej uprawnień wykonawczych, a mianowicie do poprzestania na uściśleniu metody obliczania składek ex ante przewidzianej w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014 i powstrzymania się od zmiany treści normatywnej tego przepisu w odniesieniu do tej metody.

71      Tymczasem w niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 55–67 powyżej, „skorygowana metodyka” wynikająca z art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 zmienia metodę obliczania składek ex ante przewidzianą w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014. W tych okolicznościach wprowadzenie takiej metody nie może być uzasadnione zgodnym z prawem celem polegającym na uniknięciu zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich.

72      W konsekwencji przyjętego przez prawodawcę Unii celu, wyrażonego w art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. b) rozporządzenia nr 806/2014 i polegającego na uniknięciu zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich, nie można rozumieć w ten sposób, że upoważnia on Radę do zmiany w akcie wykonawczym samej podstawy metody obliczania tych składek, wynikającej w szczególności z art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) tego rozporządzenia.

73      W trzeciej kolejności, w zakresie, w jakim SRB i Rada powołują się konkretnie na konieczność zapewnienia jednolitego stosowania przepisów art. 103 dyrektywy 2014/59 i art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w celu umożliwienia, w okresie początkowym, przejścia z obliczania opartego na metodzie przewidzianej w dyrektywie 2014/59 na metodę opartą na rozporządzeniu nr 806/2014, należy przypomnieć, że obliczanie składek ex ante, które zasilają SRF i które powinny być uiszczane przez instytucje objęte zakresem stosowania rozporządzenia nr 806/2014, takie jak skarżąca, jest uregulowane w art. 70 tego rozporządzenia, a nie w art. 103 dyrektywy 2014/59, który dotyczy składek ex ante zasilających krajowe mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

74      Rada przyznała zresztą na rozprawie, że gdyby art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 nie został przyjęty, składkę ex ante za okres składkowy 2022 instytucji takich jak skarżąca należałoby obliczać wyłącznie na podstawie metody przewidzianej w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014, a tym samym z uwzględnieniem danych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

75      Prawdą jest, że zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. b) rozporządzenia nr 806/2014 korekta o profil ryzyka składek ex ante na podstawie tego przepisu powinna być oparta na „kryteria[ch] określon[ych] w art. 103 ust. 7 [tej] dyrektywy”. Ponadto zgodnie z art. 70 ust. 7 tego rozporządzenia Rada przyjmuje akty wykonawcze „w ramach aktów delegowanych” przyjmowanych przez Komisję na podstawie art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 w celu doprecyzowania pojęcia skorygowania składek o profil ryzyka instytucji. Jednakże te przepisy rozporządzenia nr 806/2014 odnoszą się jedynie do pojęcia dostosowania składek ex ante do profilu ryzyka przewidzianego w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59. I tak art. 70 ust. 2 i 7 rozporządzenia nr 806/2014 nie odsyła w szczególności do art. 103 ust. 2 tej dyrektywy ani do samej metody obliczania tych składek ustanowionej w art. 103 ust. 2 wspomnianej dyrektywy, która polega na uwzględnieniu jedynie danych instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium danego państwa członkowskiego.

76      W tym stanie rzeczy nawet gdyby przy przyjmowaniu rozporządzenia wykonawczego 2015/81 Rada musiała uwzględnić przewidziane w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 pojęcie dostosowania składek do profilu ryzyka oraz akty delegowane przyjęte przez Komisję na podstawie tego przepisu w celu doprecyzowania tego pojęcia, to ani z art. 70 rozporządzenia nr 806/2014, ani z art. 103 dyrektywy 2014/59, ani ze wspomnianych aktów delegowanych, nie wynika, że była ona uprawniona do wprowadzenia do tego rozporządzenia wykonawczego dostosowanej metody obliczania, w ramach której część podstawowych składek rocznych oblicza się na podstawie krajowej, a mianowicie na podstawie danych określonych w art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59.

77      W czwartej kolejności należy stwierdzić, że żaden przepis rozporządzenia nr 806/2014 ani też zresztą dyrektywy 2014/59 nie przewiduje ustanawiania przez Radę metody obliczania składek ex ante opartej na stopniowym odchodzeniu od metody obliczania opartej na podstawie krajowej i jej stopniowego zastępowania metodą opartą na podstawie unii bankowej ani nie upoważnia jej do tego.

78      O ile zatem Rada, przyjmując art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, mogła z pewnością realizować zgodny z prawem cel polegający na uniknięciu zakłóceń między strukturami sektora bankowego państw członkowskich i o ile nie jest wykluczone, że skorygowana metoda obliczania składek ex ante przewidziana w art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 jest do tego konieczna, o tyle jednak to do prawodawcy Unii należy ustanowienie ewentualnego stopniowego odchodzenia od metody obliczania opartej na podstawie krajowej i jej stopniowego zastępowania metodą opartą na podstawie unii bankowej, oraz – w stosownym wypadku – upoważnienie Rady do określenia szczegółowych warunków jej stosowania w akcie wykonawczym. Rada nie mogła zatem uregulować takiej zmiany metody, w miejsce prawodawcy Unii, w ramach aktu wykonawczego, bez przekroczenia granic przysługujących jej uprawnień wykonawczych.

79      Podobnie ani art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014, ani żaden inny przepis tego rozporządzenia nie upoważnia Rady do przyjmowania aktów wykonawczych mających na celu zmniejszenie różnicy między składkami ex ante ustalonymi na podstawie tego rozporządzenia a finansowaniem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji potencjalnie dostępnym dla zainteresowanych instytucji w okresie początkowym, zgodnie z zasadami dotyczącymi stopniowego uwspólniania SRF.

80      Takie upoważnienie nie wynika w szczególności z art. 77 rozporządzenia nr 806/2014, który przewiduje warunki korzystania z SRF.

81      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 77 akapit pierwszy rozporządzenia nr 806/2014 „[w]ykorzystanie [SRF] zależy od Umowy, na mocy której uczestniczące państwa członkowskie uzgadniają przekazywanie do [SRF] składek pobieranych na szczeblu krajowym zgodnie z […] rozporządzeniem [nr 806/2014] i dyrektywą [2014/59]”. Ponadto zgodnie z art. 77 akapit drugi tego rozporządzenia w okresie początkowym SRB wykorzystuje SRF „zgodnie z zasadami opartymi na podziale [SRF] na krajowe pule przyporządkowane każdemu z uczestniczących państw członkowskich oraz na stopniowym łączeniu poszczególnych środków pobieranych na szczeblu krajowym i przydzielanych na krajowe pule [SRF], zgodnie z Umową”. To art. 5 umowy z dnia 21 maja 2014 r. przewiduje zasady, zgodnie z którymi SRB jest uprawniona do dysponowania pulami SRF poprzez określenie tempa jego stopniowego uwspólniania.

82      Ponieważ jednak art. 77 rozporządzenia nr 806/2014 nie upoważnia Rady do przyjmowania aktów wykonawczych, a rozporządzenie wykonawcze 2015/81 opiera się wyłącznie na art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014, art. 77 rozporządzenia nr 806/2014 również nie może uzasadniać wprowadzenia „skorygowanej metodyki” wynikającej z art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81. To samo dotyczy a fortiori umowy z dnia 21 maja 2014 r.

83      W piątej kolejności, w zakresie, w jakim SRB i Rada utrzymują, że ta ostatnia dysponowała ona szerokim zakresem uznania co do sposobu, w jaki należało uściślić art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, należy zauważyć, co następuje.

84      Z orzecznictwa wynika, że w ramach uprawnień wykonawczych, których granice są wyznaczone w szczególności przez zasadnicze, ogólne cele rozpatrywanego aktu ustawodawczego, Rada jest uprawniona do wprowadzania wszelkich środków wykonawczych niezbędnych lub przydatnych dla wykonania tego aktu, o ile nie są one z nim sprzeczne (zob. podobnie wyrok z dnia 15 października 2014 r., Parlament/Komisja, C‑65/13, EU:C:2014:2289, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo). Jednakże ten zakres uznania, jakim dysponuje dana instytucja, odnosi się do kwestii, czy środek wykonawczy jest przydatny lub konieczny do wykonania danego aktu ustawodawczego, a nie do zakazu uzupełniania tego aktu przez środek wykonawczy, ponieważ te dwie przesłanki są odrębne (zob. podobnie wyrok z dnia 15 października 2014 r., Parlament/Komisja, C‑65/13, EU:C:2014:2289, pkt 44, 45).

85      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 zmienia treść normatywną art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014 w odniesieniu do bazy danych, którą należy uwzględnić w ramach metody obliczania składek ex ante. Wynika z tego, że przyjmując art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, Rada przekroczyła uprawnienia wykonawcze przyznane jej w art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 291 ust. 2 TFUE.

86      Ponieważ zakres zarzutu niezgodności z prawem powinien ograniczać się do tego, co jest niezbędne dla rozstrzygnięcia sporu (wyrok z dnia 25 października 2018 r., KF/CSUE, T‑286/15, EU:T:2018:718, pkt 156), oraz zważywszy, że zaskarżona decyzja dotyczy okresu składkowego 2022, a zatem stosuje art. 8 ust. 1 lit. g) rozporządzenia wykonawczego 2015/81, który odnosi się do tego okresu, należy uwzględnić niniejszy zarzut niezgodności z prawem w zakresie, w jakim dotyczy on art. 8 ust. 1 lit. g) wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, i uznać, że ten ostatni przepis nie ma zastosowania do sytuacji w niniejszej sprawie na podstawie art. 277 TFUE.

87      Ta niezgodność z prawem wystarcza do uwzględnienia części pierwszej zarzutu siódmego, bez konieczności badania zgodności z prawem art. 8 ust. 4 i 5 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

88      W interesie należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości należy ponadto zbadać zarzut drugi, dotyczący określenia rocznego poziomu docelowego.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego tego, że SRB ustaliła roczny poziom docelowy z naruszeniem art. 102 dyrektywy 2014/59 i art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, a także art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63

89      Skarżąca utrzymuje, że ustalając roczny poziom docelowy na kwotę 14 253 573 821,46 EUR, który odpowiada jednej ósmej 1,6 % depozytów gwarantowanych w 2021 r., SRB naruszyła art. 102 dyrektywy 2014/59, art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, a także art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

90      Zdaniem skarżącej z art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wynika, że łączna kwota składek rocznych nie może w żadnym wypadku wynosić więcej niż 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego (zwanego dalej „pułapem 12,5 %”). W przypadku prognozowanego ostatecznego poziomu docelowego wynoszącego 80 mld EUR – jak w tym przypadku – SRB nie mogła zatem pobrać w 2022 r. więcej niż 10 mld EUR.

91      SRB utrzymuje tytułem głównym, że przewidziana w art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 zasada dotycząca nieprzekraczania pułapu 12,5 %, nie ma zastosowania w okresie początkowym. Jej zdaniem przewidziana w art. 69 ust. 2 tego rozporządzenia zasada, zgodnie z którą składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia poziomu docelowego, ma pierwszeństwo przed wymogiem wynikającym z art. 70 ust. 2 tego rozporządzenia, ponieważ pierwsza zasada stanowi lex specialis ratione temporis w stosunku do drugiego wymogu, który z kolei jest jedynie lex generalis.

92      SRB podnosi tytułem ewentualnym, jak wyjaśniła w szczególności na rozprawie, że przewidziana w art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 zasada dotycząca nieprzekraczania pułapu 12,5 % nie jest bezwzględna. Jej zdaniem niemożliwe jest zastosowanie tej zasady jednocześnie z wymogiem wynikającym z art. 69 ust. 1 tego rozporządzenia, który zobowiązuje ją do zagwarantowania, że SRF osiągnie ostateczny poziom docelowy odpowiadający co najmniej 1 % depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego. Niemożność ta wynika głównie z dynamicznego charakteru ostatecznego poziomu docelowego, w tym znaczeniu, że ów poziom może wzrosnąć w okresie początkowym. Tak więc w przypadku wzrostu depozytów gwarantowanych, który oznaczałby wzrost ostatecznego poziomu docelowego, oraz w przypadku niedoszacowania przez SRB kwoty tego poziomu docelowego na początku okresu początkowego literalne stosowanie art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 uniemożliwiłoby SRB dokonanie jakiejkolwiek późniejszej korekty środków finansowych, jakie należy zebrać w ramach SRF, w celu zaradzenia temu niedoszacowaniu. Tymczasem byłoby trudne, a wręcz niemożliwe, aby SRB dokładnie przewidziała, jaki będzie ostateczny poziom docelowy, ze względu na ryzyko, jakie może wystąpić w okresie początkowym, które może mieć wpływ na zmianę kwoty depozytów gwarantowanych. W świetle tych okoliczności i biorąc pod uwagę realizowany przez SRF cel interesu ogólnego, jakim jest przyczynianie się do stabilności finansowej Unii Europejskiej, SRB powinna była przyznać pierwszeństwo celowi polegającemu na osiągnięciu ostatecznego poziomu docelowego po upływie okresu początkowego, w związku z czym przewidziany w art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wymóg należy pominąć lub interpretować w sposób elastyczny.

93      W tym względzie SRB utrzymuje ponadto, że gdyby przewidziana w art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 zasada dotycząca nieprzekraczania pułapu 12,5 % miała zastosowanie w okresie początkowym i gdyby była ściśle stosowana, SRB nie mogłaby dochować art. 69 ust. 2 tego rozporządzenia, który wymaga, po pierwsze, by składki ex ante były rozłożone w czasie możliwie równomiernie, a po drugie, aby SRB uwzględniła fazę cyklu koniunkturalnego i wpływ, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji. Aby usunąć napięcie między dwoma rozpatrywanymi przepisami, należałoby w szczególności interpretować pułap 12,5 % w ten sposób, że ma on jedynie na celu skonkretyzowanie w sposób niewiążący wymogu, zgodnie z którym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie.

94      Parlament i Rada uważają, że wbrew temu, co SRB twierdzi tytułem głównym, wynikający z art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wymóg dotyczący nieprzekraczania pułapu 12,5 % ma zastosowanie w okresie początkowym. Jednakże zgadzają się one z zajętym przez SRB tytułem ewentualnym stanowiskiem, zgodnie z którym wymóg ten nie jest bezwzględny i należy go interpretować oraz stosować w sposób elastyczny w świetle głównego celu, zgodnie z którym SRF powinien osiągnąć ostateczny poziom docelowy przed końcem okresu początkowego.

95      W tym względzie należy przypomnieć, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 stanowi, iż przed końcem okresu początkowego środki finansowe dostępne w SRF muszą osiągnąć ostateczny poziom docelowy, który odpowiada co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

96      Zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w okresie początkowym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia wspomnianego w pkt 95 powyżej ostatecznego poziomu docelowego, jednak przy należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji.

97      Następnie art. 70 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 806/2014 przewiduje, że „[k]ażdego roku […] [SRB] oblicza wysokość indywidualnych składek w celu zapewnienia, aby składki należne od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekraczały 12,5 % poziomu docelowego”. W art. 70 ust. 2 akapit czwarty tego rozporządzenia dodano, że „[w] każdym przypadku łączna kwota indywidualnych składek od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich […], nie przekracza w ciągu roku 12,5 % poziomu docelowego”.

98      W pierwszej kolejności, co się tyczy stosowania w czasie wymogu pułapu 12,5 % przewidzianego w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014, należy przypomnieć, że Sąd orzekł już, iż wymóg ten ma zastosowanie w okresie początkowym (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 68, 69, 100).

99      Wynika to przede wszystkim z jasnego brzmienia art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, który przewiduje, że „[w] okresie początkowym” składki ex ante oblicza się „zgodnie z art. 70” tego rozporządzenia, przy czym takie odesłanie wskazuje jednoznacznie, że wszystkie wymogi przewidziane w art. 70, w tym wymóg przewidziany w jego ust. 2 akapity pierwszy i czwarty, mają zastosowanie w okresie początkowym.

100    Ponadto w art. 70 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 806/2014 uściślono, że SRB musi spełnić wymóg pułapu 12,5 % „[k]ażdego roku”, nie ograniczając w żaden sposób jego stosowania w czasie do okresu następującego po okresie początkowym.

101    Podobnie żaden inny przepis rozporządzenia nr 806/2014 nie wskazuje, by wymóg pułapu 12,5 % nie miał zastosowania w okresie początkowym lub by SRB mogła od niego odstąpić w tym okresie.

102    Wreszcie wykładnia, zgodnie z którą wspomniany wymóg ma zastosowanie w okresie początkowym, znajduje potwierdzenie w genezie rozporządzenia nr 806/2014.

103    Z pkt 4.3.2 uzasadnienia i z art. 65 ust. 1 wniosku Komisji Europejskiej COM(2013) 520 final z dnia 10 lipca 2013 r., który doprowadził do przyjęcia rozporządzenia nr 806/2014, wynika bowiem, że Komisja zaproponowała w swoim wniosku ustawodawczym, by początkowy okres tworzenia SRF został rozłożony na dziesięć lat.

104    Na kolejnych etapach procedury ustawodawczej Rada zaproponowała, jak wynika z dokumentu międzyinstytucjonalnego z dnia 27 marca 2014 r. (8078/1/14 REV 1), który był przedmiotem dyskusji na rozprawie, aby składki ex ante należne od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, były corocznie ograniczone do 10 % ostatecznego poziomu docelowego. Tymczasem gdy Parlament i Rada uzgodniły w toku procedury ustawodawczej skrócenie okresu początkowego do ośmiu lat, postanowiły jednocześnie podwyższyć do 12,5 % pułap przewidziany w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014.

105    Wynika stąd, jak zresztą Rada potwierdziła w ramach niniejszego postępowania, że prawodawca Unii ustanowił związek między liczbą lat objętych okresem początkowym a wartością procentową pułapu określoną w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014.

106    Z całości powyższych rozważań wynika, że przewidziany w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 pułap 12,5 % ma zastosowanie w okresie początkowym.

107    Ponadto sama SRB przyznała to w pkt 106 załącznika III do zaskarżonej decyzji, który zawiera jej ocenę uwag instytucji uczestniczących w konsultacjach dotyczących składek ex ante na rzecz SRF za 2022 r., gdy wyjaśniła, że „[p]rzy stosowaniu współczynnika do [jednej ósmej] całkowitej kwoty przedmiotowych depozytów przestrzega ona pułapu 12,5 %”.

108    W drugiej kolejności, co się tyczy treści wymogu pułapu 12,5 %, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 SRB jest zobowiązana zapewnić, by składki należne od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekraczały 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego, o którym mowa w art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

109    W tym względzie należy zauważyć, że – jak potwierdzają to prace przygotowawcze nad rozporządzeniem nr 806/2014 – art. 69 ust. 1 tego rozporządzenia opiera się na dynamicznym podejściu do ostatecznego poziomu docelowego, w tym znaczeniu, że ten ostateczny poziom docelowy należy ustalić w świetle kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego. W pkt 4.3.2 uzasadnienia wniosku COM(2013) 520 final z dnia 10 lipca 2013 r., który doprowadził do przyjęcia tego rozporządzenia, Komisja wyjaśniła bowiem, że ostateczny poziom docelowy pozostanie dynamiczny i że będzie wzrastał w miarę rozwoju sektora bankowego.

110    Konieczność uwzględnienia zmiany kwoty depozytów gwarantowanych wynika ponadto z celu poboru składek ex ante, którym jest w szczególności zagwarantowanie zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM środki finansowe wystarczające do tego, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, jak wynika z motywu 41 rozporządzenia nr 806/2014 (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden‑Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113). Celem SRM jest w szczególności, zgodnie z motywem 12 tego rozporządzenia, wzmacnianie stabilności instytucji w uczestniczących państwach członkowskich oraz zapobieganie przenoszeniu się ewentualnych kryzysów do nieuczestniczących państw członkowskich.

111    W tym względzie z pkt 4.3.2 uzasadnienia wniosku COM(2013) 520 final wynika, że im bardziej z upływem czasu rośnie sektor bankowy, tym większe powinny być zasoby finansowe, które należy udostępnić SRF. Oszacowanie wielkości sektora bankowego pozwala zatem przewidzieć kwotę środków finansowych, które powinny zostać zapewnione SRF, aby w przypadku kryzysu mającego wpływ na sektor bankowy ów fundusz mógł zostać wykorzystany do finansowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i do zapewnienia w ten sposób ich skutecznego stosowania, zgodnie z art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z motywem 101 tego rozporządzenia.

112    Tymczasem w ramach art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 prawodawca Unii wybrał podejście, zgodnie z którym kwota depozytów gwarantowanych ma na celu oszacowanie wielkości sektora bankowego i obliczenie w ten sposób zasobów finansowych, które należy udostępnić SRF. Z tego punktu widzenia ewentualny wzrost kwoty depozytów gwarantowanych między początkiem i końcem okresu początkowego odzwierciedla wzrost sektora bankowego, co oznacza zwiększenie środków finansowych wymaganych przez SRF pod koniec tego okresu.

113    Z powyższego wynika, że kwota ostatecznego poziomu docelowego, w stosunku do którego pułap 12,5 % ma zastosowanie, powinna zostać określona w świetle kwoty depozytów gwarantowanych według stanu na koniec okresu początkowego, przy czym owa kwota może być znana z całą pewnością dopiero pod koniec tego okresu.

114    Niemniej jednak w zakresie, w jakim zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 obliczanie składek ex ante jest podejmowaną co roku czynnością opierającą się na określeniu ostatecznego poziomu docelowego, który należy osiągnąć przed końcem okresu początkowego, a następnie na określeniu rocznego poziomu docelowego, który należy rozdzielić między instytucje (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden‑Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113), do SRB należy dokonanie, w odniesieniu do każdego okresu składkowego, jak najdokładniejszego oszacowania ostatecznego poziomu docelowego w świetle danych dostępnych w momencie tego oszacowania (zwanego dalej „prognozowanym ostatecznym poziomem docelowym”).

115    Wynika z tego, że to prognozowany ostateczny poziom docelowy ma decydujące znaczenie dla zastosowania pułapu 12,5 %.

116    W konsekwencji gdy SRB oblicza składki ex ante w danym okresie składkowym, musi ona upewnić się, zgodnie z art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014, że kwota składek ex ante należnych od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekracza 12,5 % prognozowanego ostatecznego poziomu docelowego.

117    Wniosku tego nie podważa argumentacja SRB, Parlamentu i Rady, zgodnie z którą wymóg pułapu 12,5 % należy albo pominąć, albo interpretować „w sposób elastyczny”. W tym względzie SRB podniosła w istocie, że nie byłaby w stanie spełnić jednocześnie wspomnianego pułapu i wymogów wynikających z art. 69 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, zgodnie z którymi, po pierwsze, SRB powinna zapewnić, aby SRF osiągnął ostateczny poziom docelowy wynoszący co najmniej 1 % depozytów gwarantowanych przed końcem okresu początkowego, a po drugie, składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia ostatecznego poziomu docelowego, jednak przy należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji. SRB, popierana przez Parlament i Radę, wywnioskowała z tego w szczególności, że art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 należy interpretować w świetle art. 69 ust. 2 tego rozporządzenia, zgodnie z którym składki ex ante powinny być rozłożone „w czasie możliwie równomiernie”, co ich zdaniem pozwala na elastyczną wykładnię wymogu pułapu 12,5 %.

118    W tym względzie należy stwierdzić, że znaczenie art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 wynika jednoznacznie z samego brzmienia tego przepisu.

119    Tymczasem z utrwalonego orzecznictwa wynika, że wykładnia przepisu prawa Unii w świetle jego kontekstu i celu nie może skutkować pozbawieniem wszelkiej skuteczności (effet utile) jasnego i precyzyjnego brzmienia tego przepisu, gdyż byłoby to postępowanie contra legem, a tym samym niezgodne z wymogami zasady pewności prawa. W związku z tym jeżeli znaczenie przepisu prawa Unii wynika jednoznacznie z samego jego brzmienia, sąd Unii nie może odejść od tej wykładni (zob. podobnie wyroki: z dnia 13 lipca 2023 r., Mensing, C‑180/22, EU:C:2023:565, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 16 czerwca 2021 r., Lucaccioni/Komisja, T‑316/19, EU:T:2021:367, pkt 118 i przytoczone tam orzecznictwo).

120    Jest tak tym bardziej w przypadku art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014, ponieważ przepis ten jest sformułowany w sposób imperatywny, o czym świadczy użycie wyrażeń „nie [będą] przekraczały 12,5 % poziomu docelowego” (akapit pierwszy) i „[w] każdym przypadku łączna kwota indywidualnych składek […] nie przekracza w ciągu roku 12,5 % poziomu docelowego” (akapit czwarty). Ponadto wspomniany przepis ustala górną granicę dokładnie na 12,5 %, powtarzając ją dwukrotnie i bez żadnych wyjątków, w związku z czym nie może ona być modyfikowana lub dostosowywana przez organ odpowiedzialny za obliczanie składek ex ante.

121    W tych okolicznościach nie można utrzymywać, że art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 można interpretować w świetle wymogu przewidzianego w art. 69 ust. 1 tego rozporządzenia w ten sposób, że pułap 12,5 % można pominąć lub że ma on jedynie charakter orientacyjny, w związku z czym SRB mogła od niego odstąpić w celu osiągnięcia ostatecznego poziomu docelowego.

122    Podobnie art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, który przewiduje w szczególności, że składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia ostatecznego poziomu docelowego, nie pozwala interpretować pułapu 12,5 % przewidzianego w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty tego rozporządzenia w ten sposób, że jest on niewiążący lub czysto orientacyjny. Abstrahując bowiem od faktu, że taka wykładnia byłaby sprzeczna z jasnym i precyzyjnym brzmieniem art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty wspomnianego rozporządzenia, z jednej strony należy podkreślić, że przewidując wyraźnie w art. 69 ust. 2 tego rozporządzenia, iż składki ex ante powinny być „obliczane zgodnie z art. 70”, sam prawodawca Unii przewidział jednoczesne zastosowanie zarówno pułapu 12,5 %, jak i wymogu rozłożenia wspomnianych składek ex ante w czasie możliwie równomiernie. Z drugiej strony art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 ma na celu rozłożenie w czasie i możliwie równomiernie obciążenia finansowego spoczywającego na instytucjach, aby uniknąć istotnych zmian tego obciążenia w poszczególnych latach, a tym samym aby uwzględnić fazę cyklu koniunkturalnego oraz wpływ, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową tych instytucji. Natomiast art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty tego rozporządzenia ma na celu ograniczenie, w odniesieniu do każdego roku rozpatrywanego indywidualnie, kwoty składek należnych od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich. Wynika z tego, że art. 69 ust. 2 i art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 służą realizacji odrębnych, choć uzupełniających się celów. W związku z tym należy oddalić argument, zgodnie z którym art. 69 ust. 2 tego rozporządzenia narzuca „elastyczną” wykładnię wymogu pułapu 12,5 % przewidzianego w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty tego rozporządzenia.

123    Wniosek ten nasuwa się tym bardziej, że wbrew twierdzeniom SRB nie jest niemożliwe pogodzenie wymogów przypomnianych w pkt 117 powyżej.

124    Prawdą jest, że ze względu na długość okresu początkowego i ryzyko wystąpienia zdarzeń, których nie można przewidzieć podczas tego okresu, oszacowanie ostatecznego poziomu docelowego opiera się na prospektywnej analizie zmian kwoty depozytów gwarantowanych, która charakteryzuje się niepewnością co do tej oceny.

125    Uwzględnienie takiej niepewności jest jednak nierozerwalnie związane z zadaniami powierzonymi SRB. W tym względzie należy przypomnieć, że SRB jest odpowiedzialna za zapewnienie skutecznego i spójnego funkcjonowania SRM, zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014. W tym celu do SRB należy upewnienie się, że ostateczny poziom docelowy zostanie osiągnięty przed końcem okresu początkowego, przy jednoczesnym przestrzeganiu pułapu 12,5 %. Prospektywny charakter oszacowania ostatecznego poziomu docelowego oznacza, że SRB musi oszacować z wystarczającą ostrożnością zmiany kwoty depozytów gwarantowanych przez cały okres początkowy, aby dysponować środkami wystarczającymi do pogodzenia przestrzegania pułapu 12,5 % z wymogami przypomnianymi w pkt 117 powyżej.

126    Jest tak tym bardziej, że zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 ostateczny poziom docelowy musi osiągnąć „co najmniej” 1 % depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego. Przepis ten nie zobowiązuje zatem SRB do upewnienia się, że ten poziom docelowy odpowiada dokładnie 1 % kwoty depozytów gwarantowanych, lecz pozwala jej oszacować, na podstawie ostrożnych prognoz, zmiany kwoty depozytów gwarantowanych w taki sposób, aby wspomniany poziom docelowy został osiągnięty, przy jednoczesnym przestrzeganiu pułapu 12,5 %.

127    Ponadto należy zauważyć, że przy opracowywaniu rozporządzenia delegowanego 2017/747 Komisja rozważała też jednoczesne zastosowanie pułapu 12,5 % i wymogów wynikających z art. 69 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, które zostały przypomniane w pkt 117 powyżej. Rozporządzenie delegowane 2017/747, które stosownie do jego art. 1 pkt 1 ma na celu w szczególności określenie kryteriów rozłożenia w czasie składek na rzecz SRF zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, przewiduje bowiem w art. 3 ust. 4, że w każdym okresie poboru składek wysokość składek rocznych może być stosunkowo niższa od średnich rocznych składek „obliczonych zgodnie z art. 69 ust. 1 i art. 70 ust. 2 rozporządzenia […] nr 806/2014”, tylko w przypadku gdy SRB stwierdzi, że w oparciu o ostrożne prognozy ostateczny poziom docelowy może zostać osiągnięty przed upływem okresu początkowego.

128    W trzeciej kolejności należy zatem zbadać, czy SRB spełniła w zaskarżonej decyzji przewidziany w art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 wymóg pułapu 12,5 %.

129    W tym względzie przede wszystkim z motywów 45 i 60 zaskarżonej decyzji wynika, że SRB oszacowała prognozowany ostateczny poziom docelowy na kwotę 79 987 450 580 EUR.

130    Tak więc gdy SRB obliczyła składki ex ante za okres składkowy 2022, była ona zobowiązana upewnić się, zgodnie z art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 oraz na podstawie własnego oszacowania ostatecznego poziomu docelowego, że kwota składek ex ante należnych od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekracza kwoty 9 998 431 322,50 EUR.

131    Tymczasem, jak wynika z motywu 62 zaskarżonej decyzji w związku z pkt 124 załącznika III do tej decyzji i kolumną „Ostateczna kwota zgłoszona na 2022 r. (iii)” tabeli znajdującej się na pierwszej stronie załącznika II do tej decyzji, SRB ustaliła roczny poziom docelowy w okresie składkowym 2022 na kwotę 14 253 573 821,46 EUR, przy czym kwota ta została obniżona do 13 675 366 302,18 EUR między innymi po dokonaniu odliczeń na podstawie art. 8 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

132    W konsekwencji należy stwierdzić, jak SRB przyznała zresztą na rozprawie, że w zaskarżonej decyzji ustalono kwotę składek ex ante należnych od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, na kwotę, która przekraczała pułap 12,5 % prognozowanego ostatecznego poziomu docelowego.

133    Z powyższego wynika, że SRB naruszyła art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014 i zarzut drugi należy w konsekwencji uwzględnić, bez konieczności orzekania w przedmiocie naruszenia przez SRB innych przepisów przywołanych przez skarżącą w ramach tego zarzutu.

 Wnioski

134    Jak wynika z pkt 43 i 86 powyżej, Sąd uwzględnił zarzuty niezgodności z prawem podniesione przez skarżącą i stwierdził niemożność stosowania art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia wykonawczego 2015/81 oraz, tytułem uzupełnienia, art. 8 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia wykonawczego.

135    Wynika z tego, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, która opiera się w szczególności na rozporządzeniu wykonawczym 2015/81, a ściślej rzecz ujmując, na art. 8 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia, w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej.

136    Ponadto, jak wynika z pkt 133 powyżej, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji również ze względu na to, że narusza ona art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014, bez konieczności badania pozostałych zarzutów i zastrzeżeń podniesionych przez skarżącą.

 W przedmiocie ograniczenia w czasie skutków wyroku

137    SRB wnosi do Sądu o utrzymanie w mocy, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, jej skutków do czasu zastąpienia jej inną decyzją lub co najmniej przez okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się wyroku, ponieważ takie stwierdzenie nieważności miałoby poważne konsekwencje dla stabilności finansowej w unii bankowej.

138    Na rozprawie SRB wyjaśniła, że w przypadku gdyby Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na niezgodność z prawem rozporządzenia nr 806/2014 lub rozporządzenia wykonawczego 2015/81, skutki tej decyzji powinny zostać utrzymane w mocy przez okres sześciu miesięcy od daty przyjęcia nowego uregulowania.

139    W tym ostatnim względzie Parlament stwierdził, również na rozprawie, że od chwili złożenia wniosku przez Komisję prawodawca Unii potrzebuje okresu, który generalnie wynosi średnio 15–20 miesięcy, aby przyjąć akt ustawodawczy.

140    Skarżąca sprzeciwia się żądaniom SRB, twierdząc w szczególności, że SRB nie przedstawiła żadnego argumentu, który pozwoliłby uzasadnić obciążenie jej negatywnymi konsekwencjami aktu, którego nieważność stwierdzono, w oczekiwaniu na przyjęcie nowej decyzji.

141    Zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE sąd Unii może wskazać, jeśli uzna to za niezbędne, które skutki aktu, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne. W celu wykonania uprawnienia przyznanego sądowi Unii na mocy tego artykułu uwzględnia on poszanowanie zasady pewności prawa i innych interesów publicznych lub prywatnych (zob. wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Komisja/Szwecja, C‑389/19 P, EU:C:2021:131, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 22 grudnia 2008 r., Régie Networks, C‑333/07, EU:C:2008:764, pkt 122).

142    Artykuł 264 akapit drugi TFUE został zinterpretowany w szczególności w ten sposób, że pozwala on – przez wzgląd na pewność prawa, ale również po to, aby uniknąć zerwania ciągłości lub regresu we wdrażaniu polityk prowadzonych lub wspieranych przez Unię – na utrzymanie w mocy w rozsądnym okresie skutków aktu, którego nieważność stwierdzono (wyrok z dnia 27 stycznia 2021 r., Polska/Komisja, T‑699/17, EU:T:2021:44, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).

143    W niniejszej sprawie, jak wynika z pkt43, 86 i 133 powyżej, Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji bez stwierdzenia w niniejszym postępowaniu błędu mającego wpływ na sam obowiązek uiszczenia przez skarżącą składki ex ante za okres składkowy 2022, wynikający z art. 2, art. 67 ust. 4 i art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

144    W tych okolicznościach, podobnie jak Trybunał orzekł w wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden‑Württemberg i SRB (C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 177), należy uznać, że stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji bez utrzymania w mocy jej skutków mogłoby naruszać wdrożenie dyrektywy 2014/59, rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia delegowanego 2015/63, które stanowią zasadniczą część unii bankowej, przyczyniającej się do stabilności strefy euro oraz stabilności finansowej Unii jako całości. Gdyby bowiem SRB była zobowiązana do zwrotu ze skutkiem natychmiastowym kwoty składki ex ante skarżącej oraz kwot składek ex ante innych instytucji, takich jak te, które wniosły podobne skargi, podnosząc te same zarzuty co zarzuty uwzględnione w niniejszym postępowaniu, podczas gdy owe instytucje pozostają co do zasady zobowiązane do uiszczania składek ex ante, taki zwrot groziłby pozbawieniem SRF środków finansowych, które mogą okazać się niezbędne do zapewnienia stabilności strefy euro i stabilności finansowej Unii.

145    W konsekwencji oddalenie wniosku o utrzymanie w mocy skutków zaskarżonej decyzji mogłoby naruszyć cel polegający na zapewnieniu stabilności finansowej i przewidziany w art. 3 ust. 4 TUE cel polegający na utworzeniu unii gospodarczej i walutowej.

146    W tych okolicznościach oraz biorąc pod uwagę fakt, że jedna z podstaw stwierdzenia nieważności uznanych przez Sąd dotyczy niezgodności z prawem art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia wykonawczego 2015/81, należy utrzymać w mocy skutki zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, do czasu wprowadzenia niezbędnych środków, które zapewnią wykonanie niniejszego wyroku, a to w rozsądnym terminie, który nie może przekroczyć 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

 W przedmiocie wniosku o otwarcie na nowo ustnego etapu postępowania dotyczącego ograniczenia w czasie skutków wyroku

147    Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 marca 2024 r. skarżąca wniosła o otwarcie na nowo ustnego etapu postępowania. We wniosku tym wskazuje ona, że po rozprawie, która odbyła się w dniu 8 lutego 2024 r., zapoznała się ona z komunikatem prasowym SRB z dnia 15 lutego 2024 r., w którym wskazano, że na dzień 31 grudnia 2023 r. kwota środków finansowych dostępnych w SRF wynosiła 78 mld EUR, podczas gdy ostateczny poziom docelowy odpowiadający 1 % depozytów gwarantowanych wynosił 75 mld EUR. Zdaniem skarżącej SRF wykazuje zatem nadwyżkę 3 mld EUR, co ma znaczenie dla ewentualnej decyzji Sądu o utrzymaniu w mocy skutków zaskarżonej decyzji w przypadku stwierdzenia jej nieważności. Co się tyczy instytucji, które wniosły skargę na tę decyzję, podnosząc zarzut odpowiadający zarzutowi drugiemu niniejszej skargi – wspomniana nadwyżka pozwala bowiem na zwrot części składek ex ante tych instytucji przekraczającej pułap 12,5 %, przy czym środki finansowe dostępne w ramach SRF nie spadną poniżej ostatecznego poziomu docelowego wynoszącego 75 mld EUR.

148    Na podstawie art. 113 § 2 lit. c) regulaminu postępowania Sąd może postanowić o otwarciu ustnego etapu postępowania na nowo, jeżeli wnosi o to strona główna, powołując się na fakty mogące mieć decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia Sądu, których nie mogła przedstawić przed zamknięciem ustnego etapu postępowania.

149    W tym względzie należy stwierdzić, że nowa okoliczność, na którą powołuje się skarżąca, nie może w żadnym razie mieć decydującego wpływu na rozstrzygnięcie Sądu.

150    Z jednej strony bowiem, jak przyznaje sama skarżąca, komunikat prasowy SRB, o którym mowa w pkt 147 powyżej, jest bez znaczenia dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji i dla wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie żądań skargi. Z drugiej strony ten komunikat prasowy nie ma również decydującego znaczenia dla utrzymania w mocy skutków zaskarżonej decyzji. W tej kwestii wystarczy zauważyć, że kwota składki ex ante skarżącej i kwoty składek ex ante innych instytucji, takich jak instytucje, które wniosły podobne skargi, podnosząc te same zarzuty, które zostały uwzględnione w niniejszym postępowaniu, mogą w każdym razie przekroczyć wspomnianą przez skarżącą kwotę 3 mld EUR.

151    W związku z tym wniosek skarżącej o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo należy oddalić.

 W przedmiocie kosztów

152    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ SRB przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem skarżącej należy orzec, że pokryje ona własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.

153    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem Parlament i Rada winny pokryć własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczania składek wnoszonych ex ante za 2022 r. na poczet jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) w zakresie, w jakim dotyczy ona Hypo Vorarlberg Bank AG.

2)      Utrzymuje się w mocy skutki decyzji SRB/ES/2022/18 w zakresie, w jakim dotyczy ona Hypo Vorarlberg Bank, do czasu, gdy podjęte zostaną niezbędne środki, które zapewnią wykonanie niniejszego wyroku, a to w rozsądnym terminie, który nie może przekroczyć 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

3)      SRB pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Hypo Vorarlberg Bank.

4)      Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

Kornezov De Baere Petrlík

Kecsmár Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 29 maja 2024 r.

Sekretarz Prezes

T. Henze, zastępca sekretarza      

*      Język postępowania: niemiecki.