WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (pierwsza izba)
z dnia 21 lutego 2008 r.(*)
Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie oceny – Procedura akredytacji – Ocena zdolności do pełnienia określonych funkcji – Naruszenie zakresu stosowania prawa – Uwzględnienie z urzędu
W sprawie F‑31/07
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i art. 152 EA,
Françoise Putterie-De-Beukelaer, urzędniczka Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkała w Brukseli (Belgia), reprezentowana przez adwokata É. Boigelota,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. Berardis-Kayser oraz K. Herrmann, działające w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: H. Kreppel, prezes, H. Tagaras i S. Gervasoni (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: C. Schilhan, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 13 listopada 2007 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze, która wpłynęła do sekretariatu Sądu w dniu 2 kwietnia 2007 r., Françoise Puterie De-Beukelaer żąda stwierdzenia nieważności sprawozdania z przebiegu jej kariery zawodowej za rok 2005, ponieważ w rubryce 6.5 tego sprawozdania „Zdolności do pełnienia określonej funkcji”, sporządzonego dla celów procedury akredytacji sprawozdanie to zawiera stwierdzenie, iż nie jest ona w stanie wykonywać zadań związanych z przynależnością do kategorii B*.
Ramy prawne
2 Zgodnie z art. 43 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”):
„Kwalifikacje, wydajność oraz zachowanie w ramach służby każdego urzędnika są przedmiotem okresowej oceny sporządzanej co najmniej raz na dwa lata, zgodnie z warunkami określonymi przez każdą z instytucji na podstawie art. 110. Każda instytucja przyjmuje przepisy regulujące prawo złożenia odwołania w ramach postępowania w sprawie oceny, które należy złożyć przed wniesieniem skargi, o której mowa w art. 90 ust. 2.
Począwszy od grupy zaszeregowania 4 dla urzędników w grupie funkcyjnej AST, ocena może zawierać opinię wydawaną na podstawie wykonywanych obowiązków służbowych odnośnie do zdolności pełnienia funkcji administratora przez danego urzędnika.
Sprawozdanie przekazuje się urzędnikowi. Urzędnik ma prawo do przedstawienia uwag, które uznaje za istotne”.
3 Decyzja Komisji Wspólnot Europejskich dotycząca ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu pracowniczego została przyjęta w dniu 23 grudnia 2004 r. (zwanych dalej „OPW 43”) i ma zastosowanie do oceny za rok 2006 (obejmującej okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2005 r.). OPW 43 definiują procedurę sporządzania rocznego sprawozdania oceniającego, zwanego sprawozdaniem z przebiegu kariery zawodowej (zwanego dalej „SPK”). Zgodnie z art. 43 ust. 1 regulaminu pracowniczego art. 8 ust. 1 OPW 43 przewiduje, że osoba zajmująca stanowisko może wnieść odwołanie z uzasadnieniem od SPK, w stosunku do którego osoba oceniająca odwołanie wydaje rozstrzygnięcie, uwzględniając opinię wydaną przez wspólny komitet oceniający (zwany dalej „WKO”).
4 W biuletynie Informations administratives nr 1‑2006 z dnia 12 stycznia 2006 r. w sprawie oceny za rok 2006, która jest oceną za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2005 r., w odniesieniu do rubryki dotyczącej oceny zdolności do pełnienia określonych funkcji wskazano:
„Rubrykę tę należy wypełnić w ramach postępowań akredytacyjnego i certyfikacyjnego. Oceniający będzie wypełniał ją tylko w przypadku, gdy osoba zajmująca stanowisko wyraźnie tego zażąda w swojej samoocenie (pole należy zakreślić).
Rubryka dotycząca zdolności do pełnienia określonych funkcji została zmieniona. Oceniający dysponuje w chwili obecnej wykazem grup funkcyjnych kategorii A* lub kategorii B*. Zakreśli on zadanie lub zadania wchodzące w zakres wyższej kategorii i oceni część pracy osoby zajmującej stanowisko związaną z wykonywaniem tych zadań, jak również jakość jej pracy przy wykonywaniu tych zadań.
[…]”.
5 Zgodnie z art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego:
„1. Urzędnicy pełniący służbę przed 1 maja 2004 r. w kategorii C lub D są kierowani z dniem 1 maja 2006 r. na ścieżkę kariery umożliwiającą awans:
a) z byłej kategorii C do grupy zaszeregowania AST 7;
b) z byłej kategorii D do grupy zaszeregowania AST 5.
[…]
3. Urzędnicy, do których stosuje się ust. 1, są członkami asystenckiej grupy funkcyjnej bez ograniczeń, jeżeli pomyślnie przejdą otwarty konkurs lub zostaną do niej zaliczeni w wyniku procedury akredytacji. Procedura akredytacji jest oparta o zasadę uwzględniania stażu pracy, doświadczenia, osiągnięć oraz poziomu wykształcenia urzędników, a także dostępność stanowisk w grupie funkcyjnej AST. Wspólny komitet rozpatruje kandydatury urzędników ubiegających się o akredytację. Instytucje przyjmują przepisy wykonawcze dla tej procedury przed 1 maja 2004 r. W miarę potrzeb instytucje wprowadzają przepisy szczegółowe mające na celu uwzględnienie zmiany prowadzącej do zmiany w mających zastosowanie wskaźnikach awansu”.
6 Zgodnie z art. 1 decyzji Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie zasad wdrożenia procedury akredytacji (zwanej dalej „decyzją z dnia 7 kwietnia 2004 r.”), która została opublikowana w biuletynie Informations administratives nr 70‑2004 z dnia 22 czerwca 2004 r.:
„1. Celem procedury akredytacji jest przeprowadzenie naboru urzędników pełniących służbę w kategoriach C lub D przed dniem 1 maja 2004 r., którzy mogą stać się członkami asystenckiej grupy funkcyjnej bez ograniczeń.
[…]”.
7 Zgodnie z art. 4 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r.:
„Przed dniem 30 września każdego roku [organ powołujący] określa liczbę stanowisk dla asystenckiej grupy funkcyjnej, które będą mogły zostać obsadzone w kolejnym roku przez urzędników akredytowanych w rozumieniu art. 8.
W wyniku tej decyzji [organ powołujący] publikuje zaproszenie do składania kandydatur”.
8 Zgodnie z art. 5 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r.:
„1. Urzędnicy, o których mowa w art. 1, którzy zgłosili swoją kandydaturę, zostają poddani procedurze akredytacji, jeśli spełniają następujące dwa kryteria:
– posiadają wykształcenie na poziomie co najmniej równym określonemu w art. 5 ust. 3 lit. a) regulaminu pracowniczego, aby zostać powołanym na stanowisko urzędnika w asystenckiej grupie funkcyjnej;
– mają co najmniej 5-letni staż pracy na ścieżce kariery zawodowej w kategorii C lub D. […]
2. W trakcie każdej procedury akredytacji [organ powołujący] sporządza i publikuje listę urzędników, którzy zgłosili swoją kandydaturę, dopuszczonych do procedury akredytacji.
[…]”.
9 Artykuł 6 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r. przewiduje:
„1. W trakcie każdej procedury akredytacji [organ powołujący] sporządza listę dopuszczonych urzędników, z zachowaniem kolejności uwzględniającej pierwszeństwo, na podstawie następujących kryteriów: poziomu wykształcenia, stażu pracy na ścieżce kariery zawodowej w kategorii C lub D, doświadczenia i osiągnięć ocenionych na podstawie dostępnych SPK.
2. Wartość i wagę kryteriów ustala [organ powołujący] do dnia 31 grudnia 2004 r., po zasięgnięciu opinii komitetu, o którym mowa w art. 9. Corocznie na zalecenie komitetu, o którym mowa w art. 9, wartość i waga kryteriów mogą zostać dostosowane w drodze decyzji [organu powołującego].
[…]
4. W terminie 10 dni roboczych od dnia podania do wiadomości tej informacji dopuszczeni urzędnicy mogą odwołać się do komitetu, o którym mowa w art. 9, jeżeli kwestionują liczbę punktów, jaką uzyskali. Muszą oni uzasadnić swoje odwołanie i przedstawić komitetowi, o którym mowa w art. 9, wszystkie pomocne dokumenty urzędowe.
W terminie 10 dni roboczych komitet, o którym mowa w art. 9, wydaje opinię i podaje ją do wiadomości [organu powołującego], który wydaje decyzję o dalszych działaniach, jakie należy podjąć”.
10 Zgodnie z art. 7 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r.:
„1. Pierwsi urzędnicy na liście, o której mowa w art. 6, aż do miejsca będącego dwukrotnością liczby stanowisk ustalonej zgodnie z art. 4, mają prawo, do dnia 31 grudnia następnego roku, ubiegać się o wolne stanowiska, jakie są do obsadzenia w asystenckiej grupie funkcyjnej.
2. Lista urzędników, o których mowa w ust. 1, publikowana jest przez [organ powołujący].
3. Informację o wolnych stanowiskach, które mogą być obsadzone przez urzędników, o których mowa w ust. 1, publikuje się w ogłoszeniu o wolnych stanowiskach”.
11 Zgodnie z art. 8 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r.:
„1. Urzędnicy, o których mowa w art. 7 ust. 1, powołani na wolne stanowiska, o których mowa w art. 7 ust. 3, uważani są za akredytowanych. Stają się oni członkami asystenckiej grupy funkcyjnej bez ograniczenia kariery zawodowej.
2. Przed dniem 31 marca każdego roku [organ powołujący] publikuje listę urzędników akredytowanych w trakcie ostatniej procedury akredytacji”.
12 Artykuł 9 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r. ustanawia wspólny komitet ds. akredytacji oraz określa jego skład, jak również zasady działania.
13 Decyzja z dnia 7 kwietnia 2004 r. została uchylona i zastąpiona decyzją Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie zasad wdrożenia procedury akredytacji (zwaną dalej „decyzją z dnia 29 listopada 2006 r.”).
14 Artykuł 5 ust. 1 decyzji z dnia 29 listopada 2009 r. stanowi:
„Urzędnicy, o których mowa w art. 1, którzy zgłosili swoją kandydaturę, zostają dopuszczeni, po wydaniu opinii przez komitet, o którym mowa w art. 7, do procedury akredytacji, jeśli spełniają następujące cztery kryteria:
– posiadają wykształcenie na poziomie co najmniej równym określonemu w art. 5 ust. 3 lit. a) regulaminu pracowniczego, aby zostać powołanym na stanowisko urzędnika w asystenckiej grupie funkcyjnej;
– mają co najmniej 5-letni staż pracy na ścieżce kariery zawodowej w kategorii C lub D. […];
– posiadają zdolności do pełnienia funkcji »Asystenta administracyjnego«;
– posiadają odpowiednie kwalifikacje zawodowe”.
15 Decyzja organu powołującego (zwanego dalej „AIPN”) dotycząca stosowania kryteriów dopuszczenia do procedury akredytacji na rok 2006, opublikowana w biuletynie Informations administratives nr 59‑2006 z dnia 21 grudnia 2006 r., stanowi w punkcie 3 zatytułowanym „Zdolności do pełnienia określonej funkcji”:
„Zdolności do pełnienia funkcji »Asystenta administracyjnego« powinny zostać pozytywnie zweryfikowane w ramach oceny dokonywanej za rok 2005.
[…]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
16 Skarżąca pracuje w charakterze urzędnika w Sekretariacie Generalnym Komisji od 1985 r. Do listopada 1996 r. była sekretarką dyrekcji, a następnie zmieniła profil zawodowy i została instruktorem z zakresu informatyki. W 2000 r. została oficjalnie uznana za osobę odpowiedzialną za szkolenia informatyczne.
17 Pozostając przed 1 maja 2004 r. w grupie zaszeregowania C 2, skarżąca uzyskała w tym dniu grupę zaszeregowania C*5, na podstawie art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, a następnie od dnia 1 maja 2006 r. grupę zaszeregowania AST 5, na mocy art. 8 ust. 1 regulaminu pracowniczego.
18 W okresie od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2005 r., objętym SPK (zwanym dalej „SPK 2005”), skarżąca wykonywała takie same zadania jak poprzednio. Przy sporządzaniu jej SPK 2005, jak w przypadku sporządzania poprzedniego SPK, zażądała, aby rubryka „Zdolności” została uzupełniona przez oceniającego, jak przewiduje biuletyn Informations administratives nr 1-2006, aby móc uczestniczyć w procedurze akredytacji za rok 2006.
19 We wspomnianej rubryce 6.5 SPK 2005, której podtytuł wskazuje, że musi być ona uwzględniona w kontekście procedury akredytacji, oceniający stwierdził, że zadania wykonywane przez skarżącą w okresie odniesienia nie odpowiadają, nawet częściowo, zadaniom wchodzącym w zakres obowiązków urzędnika należącego do kategorii B*. W związku z tym, tak jak w poprzednim SPK, oceniający uznał, że zainteresowana nie wykazała zdolności, aby móc wykonywać zadania w tej kategorii. Ponieważ osoba zatwierdzająca sprawozdanie postanowiła podobnie, w dniu 6 czerwca 2006 r. skarżąca złożyła odwołanie z uzasadnieniem przewidziane w art. 8 ust. 11 OPW 43, a zatem zwróciła się do WKO.
20 W swojej opinii WKO nie stwierdził braku spójności między komentarzami i ocenami przyznanymi skarżącej ani oczywistego błędu w ocenie odnośnie do nieuznania jej zdolności do pełnienia funkcji wchodzących w zakres obowiązków kategorii B*.
21 W decyzji z dnia 26 czerwca oceniający w postępowaniu odwoławczym potwierdził SPK 2005.
22 W dniu 26 września 2006 r. skarżąca złożyła „na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego” zażalenie na „decyzję swoich zwierzchników dotyczącą SPK 2005, uniemożliwiającą [jej] uzyskanie akredytacji ze względu na złą ocenę [jej] pracy [...] i błąd w nazwie stanowiska” (zwaną dalej „sporną decyzją”).
23 Decyzją z dnia 21 grudnia 2006 r. AIPN oddalił zażalenie skarżącej, stwierdzając, że osoba zatwierdzająca, do której „na podstawie informacji dostarczonych przez oceniającego należy [...] rozstrzygnięcie, czy oceniana osoba rzeczywiście nie wykazała zdolności, aby móc pełnić funkcje w wyższej kategorii”, nie popełniła „żadnego oczywistego błędu w ocenie”. Procedura akredytacji za rok 2006 rozpoczęła się tego samego dnia poprzez publikację zaproszenia do zgłaszania kandydatur w biuletynie Informations administratives nr 60‑2006.
24 Zgodnie z wyciągiem z elektronicznej dokumentacji Sysper 2 skarżącej, przedstawionym przez nią podczas rozprawy, jej kandydatura, przedłożona w dniu 25 stycznia 2007 r., została odrzucona w dniu 1 lutego 2007 r. ze względu na fakt nieuznania jej zdolności do pełnienia omawianych funkcji. Odwołanie wniesione przez skarżącą od tej decyzji w dniu 24 kwietnia 2007 r. zostało oddalone w dniu 25 maja 2007 r. przez AIPN po zbadaniu przez wspólny komitet postępowania akredytacyjnego. W swojej opinii, przyjętej przez AIPN, komitet ten uznał, że skarżąca nie może uzyskać akredytacji, z uwagi na to, że jej zdolności do pełnienia funkcji wchodzących z zakres obowiązków kategorii B* zostały ocenione negatywnie przez osobę zatwierdzającą SPK 2005.
Przebieg postępowania i żądania stron
25 W ramach środków organizacji postępowania, przewidzianych w art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, mającego zastosowanie mutatis mutandis do Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej na podstawie art. 3 ust. 4 decyzji Rady 2004/752/WE, Euratom z dnia 2 listopada 2004 r. ustanawiającej Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (Dz.U. L 333, s. 7) do czasu wejścia w życie regulaminu tego Sądu, Sąd zwrócił się do Komisji o udzielenie odpowiedzi na pytanie na piśmie i przekazanie mu dokumentów.
26 Co więcej, w piśmie z dnia 17 września 2007 r. Sąd poinformował strony, że zamierza uwzględnić z urzędu bezwzględną przyczynę nieważności z uwagi na naruszenie przez zaskarżony akt zakresów stosowania odpowiednio art. 43 regulaminu pracowniczego i art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu.
27 W dniu 15 października 2007 r. strony złożyły uwagi na piśmie w sprawie bezwzględnej przyczyny nieważności uwzględnionej z urzędu i podanej do wiadomości przez Sąd.
28 Strony przedstawiły stanowiska i udzieliły odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd podczas rozprawy w dniu 13 listopada 2007 r.
29 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności SPK 2005 w zakresie, w jakim nie uznaje ono jej zdolności do pełnienia funkcji związanych z przynależnością do kategorii B*;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
30 Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, a w każdym razie, oddalanie jej jako bezzasadnej;
– rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
Argumenty stron
31 Komisja uważa, po pierwsze, że pismo skarżącej z dnia 26 września 2006 r., zatytułowane „Zażalenie na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego”, nie jest zażaleniem w rozumieniu art. 90 ust. 2 i art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego, ale żądaniem. Skarżąca wzywa w nim jedynie administrację do podjęcia określonych działań, w szczególności do przyznania jej akredytacji podczas procedury akredytacji na rok 2006. Skoro nie poprzedziło jej zażalenie, niniejsza skarga jest zatem niedopuszczalna.
32 Po drugie, gdyby sąd uznał pismo z dnia 26 września 2006 r. za zażalenie, zachodziłaby oczywista niespójność między przedmiotem tego zażalenia a przedmiotem niniejszej skargi. W istocie o ile celem skargi jest stwierdzenie nieważności SPK 2005, w piśmie z dnia 26 września 2006 r. nawet nie wspomniano o tym SPK. W takim przypadku skarga byłaby również niedopuszczalna.
Ocena Sądu
33 Komisja twierdzi po pierwsze, że skargę poprzedziło żądanie, a nie zażalenie.
34 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dokładna kwalifikacja prawna pisma lub noty zależy od oceny Sądu, a nie od woli stron (zob. na przykład postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 lipca 1993 r. w sprawie T‑115/92 Hogan przeciwko Parlamentowi, Rec. s. II‑895, pkt 36).
35 W tym przypadku należy uznać pismo z dnia 26 września 2006 r. za zażalenie w rozumieniu przepisów art. 90 ust. 2 i art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
36 W istocie, należy po pierwsze zauważyć, że osoba zainteresowana skorzystała w tym piśmie z formularza zażalenia zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego i umieściła w rubryce „Zaskarżona decyzja” wpis „decyzja [jej] zwierzchników dotycząca SPK 2005 uniemożliwiająca [jej] uzyskanie akredytacji ze względu na złą ocenę [jej] pracy [w charakterze osoby odpowiedzialnej za szkolenia informatyczne] i błąd w ogólnej nazwie właściwego stanowiska”.
37 Po drugie pismo z dnia 26 września 2006 r. zawiera powtórzenie i rozwinięcie przedstawionej już przez skarżącą w ramach postępowania odwoławczego przewidzianego w OPW 43 argumentacji skierowanej przeciwko spornej decyzji. Co więcej, AIPN uznał, że pismo to jest kontynuacją zaskarżenia do WKO przez skarżącą jej SPK 2005, ponieważ w wyraźny sposób odrzuciła je ona jako zażalenie skierowane w stosunku do tego SPK.
38 Po trzecie zakładając, że pismo z dnia 26 września 2006 r. można byłoby interpretować jako żądanie, a nie zażalenie skierowane przeciwko spornej decyzji, i że skarżąca powinna była w związku z tym poprzedzić skargę złożeniem zażalenia przeciwko oddaleniu jej żądania, u podstaw nieprawidłowości, którymi zostałoby dotknięte postępowanie poprzedzające wniesieniu skargi, leżałby jednak usprawiedliwiony błąd.
39 Tak jest bowiem zgodnie z orzecznictwem w przypadku, gdy dana instytucja zachowała się w taki sposób, który sam w sobie lub w przeważającej mierze przyczynił się do powstania dopuszczalnej konfuzji w świadomości podmiotu działającego w dobrej wierze i dokładającego staranności wymaganej od przeciętnie zorientowanej osoby. W takim przypadku administracja nie może powoływać się na naruszenie przez siebie samą zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, które leżało u podstaw błędu popełnionego przez dany podmiot (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 maja 1991 r. w sprawie T‑12/90 Bayer przeciwko Komisji, Rec. s. II‑219, pkt 29).
40 A zatem jak wskazano w punkcie 37 niniejszego wyroku, w swojej odpowiedzi z dnia 21 grudnia 2006 r. na pismo z dnia 26 września 2006 r. AIPN w wyraźny sposób uznał to pismo za zażalenie skierowane przeciwko SPK 2005 w zakresie, w jakim nie uznaje ono, że skarżąca posiada wystarczające zdolności do tego, aby zostać dopuszczoną do procedury akredytacji. Z uwagi na tę odpowiedź skarżąca mogła w uzasadniony sposób oczekiwać, że spełnia wymogi postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, przewidziane w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego i że może wnieść skargę bezpośrednio do Sądu. W żadnym wypadku nie ma podstaw do tego, aby Komisja mogła powoływać się na niedopuszczalność, której przyczyną było jej postępowanie.
41 Z powyższych ustaleń wynika, że Komisja nie ma podstaw do tego, aby twierdzić, iż pismo z dnia 26 września 2006 r. powinno być uznane za żądanie ani że skarga powinna zostać odrzucona jako niedopuszczalna, ponieważ nie była poprzedzona zażaleniem.
42 Po drugie Komisja kwestionuje fakt, że skargę w każdym razie poprzedziło zażalenie, którego przedmiot był taki sam.
43 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przedmiot żądań zawartych w skargach urzędników musi być taki sam jak przedmiot żądań przedstawionych w uprzednim zażaleniu na drodze administracyjnej, a żądania te mogą zawierać jedynie zarzuty opierające się na tej samej podstawie co zarzuty podniesione w zażaleniu (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 1998 r. w sprawie T‑193/96 Rasmussen przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑495 i II‑1495, pkt 47).
44 Tymczasem, podczas gdy celem skargi jest stwierdzenie nieważności SPK 2005, to zdaniem Komisji o sprawozdaniu tym nawet nie wspomniano w treści pisma z dnia 26 września 2006 r., które w związku z tym nie może być uznane za zażalenie złożone wobec tego SPK.
45 Na wstępie należy zauważyć, że w przeciwieństwie do tego, co twierdzi Komisja, celem skargi nie jest stwierdzenie nieważności SPK 2005 skarżącej, ale stwierdzenie nieważności spornej decyzji, która zawarta w tym sprawozdaniu i której uzasadnienie jest umieszczone w rubryce 6.5 SPK, negatywnie ocenia zdolności skarżącej konieczne do dopuszczenia jej do asystenckiej grupy funkcyjnej, a w związku z tym odmawia jej dostępu do procedury akredytacji przewidzianego w art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.
46 Z treści pisma z dnia 26 września 2006 r. wynika zaś, że było już ono skierowane przeciwko spornej decyzji.
47 Przede wszystkim w zażaleniu z dnia 26 września 2006 r. skarżąca wskazała, o czym wspomniano w punkcie 36 niniejszego wyroku, że nie zgadza się „z decyzją [jej] zwierzchników dotyczącą SPK 2005 uniemożliwiającą [jej] uzyskanie akredytacji”. Następnie zakończyła ona swoje zażalenie, żądając od Komisji przyznania jej akredytacji, a mianowicie cofnięcia odmowy przyznania akredytacji zawartej w SPK 2005. Wreszcie wyraźnie starała się wykazać w tym zażaleniu, że „wskazane powody nieprzyznania [jej] akredytacji są nieprawidłowe”.
48 Wynika z tego, że zarzut niedopuszczalności ze względu na niespójność między przedmiotem zażalenia a przedmiotem skargi nie znajduje oparcia w stanie faktycznym i w związku z tym należy go oddalić.
49 Z powyższych ustaleń wynika, że oba podniesione przez Komisję zarzuty niedopuszczalności należy oddalić.
Co do istoty sprawy
50 Jak orzekł Sąd Pierwszej Instancji w wyroku z dnia 15 lipca 1994 r. w sprawach połączonych od T‑576/93 do T‑582/93 Browet i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑677, pkt 35, zarzut oparty na zakresie stosowania prawa stanowi bezwzględną przyczynę nieważności i Sąd rozpatruje go z urzędu.
51 W istocie Sąd naruszyłby powagę swego urzędu sędziego orzekającego o zgodności z prawem, gdyby powstrzymał się od stwierdzenia, nawet w przypadku braku sprzeciwu stron w tej kwestii, że zaskarżona do niego decyzja została wydana na podstawie normy, której nie można zastosować do danego przypadku, i gdyby w wyniku tego wydał orzeczenie w przedmiocie zawisłego przed nim sporu, sam stosując tę normę.
52 W tym przypadku należy uwzględnić z urzędu bezwzględną przyczynę nieważności opartą na naruszeniu przez sporną decyzję zakresów stosowania odpowiednio art. 43 regulaminu pracowniczego i art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.
53 W piśmie z dnia 17 września 2007 r. strony zostały poinformowane, że Sąd zamierza uwzględnić ten zarzut z urzędu, i wezwane do przedstawienia uwag.
54 W swojej odpowiedzi skarżąca wskazała, że zarzut uwzględniony z urzędu wydaje się jej zasadny.
55 Natomiast w swoich uwagach na piśmie w sprawie zarzutu przedstawionego przez Sąd Komisja zakwestionowała uprawnienie Sądu do uwzględnienia z urzędu zarzutów niezgodności z prawem materialnym. Przede wszystkim sąd wspólnotowy może rozpatrywać takie zarzuty tylko w przypadku, gdy podnoszą je skarżący lub, co najmniej, gdy mogą bezpośrednio wiązać się z argumentacją samych stron. Następnie możliwość rozpatrzenia przez sąd z urzędu kwestii dotyczących niezgodności z prawem materialnym zaskarżonego aktu pozbawiałaby wszelkiej skuteczności (effet utile) zarówno art. 48 ust. 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, który zabrania stronom podnoszenia nowych zarzutów w trakcie postępowania, jak i zasadę zgodności między skargą a zażaleniem. Wreszcie uwzględnienie z urzędu zarzutu niezgodności z prawem materialnym, poprzez zmianę ram debaty kontradyktoryjnej mogłoby prowadzić do naruszenia prawa do obrony.
56 Należy najpierw odpowiedzieć na te zasadnicze wątpliwości.
57 Po pierwsze, stwierdzono już, że, w przeciwieństwie do tego, co utrzymuje Komisja, sąd wspólnotowy ma prawo i, w stosownym przypadku, obowiązek uwzględnienia z urzędu pewnych zarzutów niezgodności z prawem materialnym. To samo dotyczy także, jak zostało przedstawione w punkcie 50, naruszenia zakresu stosowania prawa. Podobnie powaga rzeczy osądzonej jest zarzutem niezgodności z prawem materialnym o charakterze bezwzględnie obowiązującym, który sąd musi uwzględnić z urzędu (wyrok Trybunału z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych C‑442/03 P i C‑471/03 P P & O European Ferries (Vizcaya) i Diputación Foral de Vizcaya przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑4845, pkt 45). Wreszcie orzecznictwo wspólnotowe nakłada w pewnych przypadkach na sąd krajowy, zobowiązany do stosowania w ramach swoich kompetencji przepisów prawa wspólnotowego, obowiązek uwzględnienia z urzędu zarzutów niezgodności z prawem materialnym, w szczególności opartych na klauzuli niedozwolonej w umowach zawartych przez konsumentów z przedsiębiorcami (wyroki Trybunału z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie C‑473/00 Cofidis, Rec. s. I‑10875, pkt 36 i 38, oraz z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C‑168/05 Mostaza Claro, Zb.Orz. s. I‑10421, pkt 39).
58 Jeśli chodzi o argumentację Komisji, zgodnie z którą sąd może uwzględnić z urzędu zarzut niezgodności z prawem materialnym tylko w przypadku, gdy zarzut ten został podniesiony przez strony lub gdy bezpośrednio wiąże się z ich argumentacją, to stoi ona w sprzeczności z samym celem uwzględnienia z urzędu i jest równoważna z odmówieniem Sądowi wszelkiego prawa do uwzględnienia z urzędu zarzutu niezgodności z prawem materialnym, chociaż przewiduje to orzecznictwo.
59 Po drugie, w przeciwieństwie do argumentacji przedstawionej przez Komisję, wprowadzenie w stosunku do skarżących w sprawach z zakresu służby publicznej,zakazu podnoszenia w skardze zarzutów pozostających bez związku z argumentacją przedstawioną w ich uprzednim zażaleniu i zakazu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 regulaminu, podnoszenia nowych zarzutów po pierwszej wymianie pism ma zastosowanie do stron, a nie do Sądu.
60 Po trzecie, argument Komisji oparty na tym, że uwzględnienie z urzędu zarzutu niezgodności z prawem materialnym mogłoby naruszyć kontradyktoryjny charakter debaty prowadzonej w ramach sporu i zasadę przestrzegania prawa do obrony, nie może być uwzględniony. W istocie art. 77 regulaminu przewiduje, że Sąd może uwzględnić z urzędu zarzut niedopuszczalności ze względu na bezwzględne przeszkody procesowe, pod warunkiem uprzedniego wysłuchania stron. Tymczasem nie ma żadnego powodu by sądzić, że o ile wymóg ten stanowi wystarczającą gwarancję zasad kontradyktoryjności i przestrzegania prawa do obrony w przypadku uwzględnienia z urzędu zarzutu niedopuszczalności ze względu na bezwzględne przeszkody procesowe, to jednak nie jest tak w przypadku uwzględnienia z urzędu bezwzględnej przyczyny nieważności, niezależnie od tego, czy dotyczy ona niezgodności z prawem materialnym czy formalnym. Należy zatem uznać, że informując strony o bezwzględnej przyczynie nieważności, jaką zamierza uwzględnić, przyjmując pisemne uwagi stron dotyczące jego zamiaru i poddając je pod debatę prowadzoną podczas rozprawy, Sąd spełnił wymogi odnoszące się do zasad wskazanych przez Komisję.
61 Z powyższych ustaleń wynika, że argumenty przedstawione przez Komisję wobec uwzględnienia z urzędu zarzutu niezgodności z prawem materialnym należy oddalić.
62 W tym przypadku Sąd podniósł z urzędu naruszenie przez sporną decyzję zakresów stosowania odpowiednio art. 43 regulaminu pracowniczego i art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.
63 Na wstępie należy przypomnieć właściwy przedmiot tychże przepisów regulaminu pracowniczego.
64 Artykuł 43 ust. 1 regulaminu pracowniczego przewiduje sporządzenie dla każdego urzędnika, na warunkach określonych przez każdą instytucję, okresowego sprawozdania dotyczącego jego kwalifikacji, wydajności oraz zachowania w ramach służby. Jeśli chodzi o urzędnika z grupy funkcyjnej AST, począwszy od grupy zaszeregowania 4, dotyczące go sprawozdanie może zawierać również, na podstawie art. 43 ust. 2 regulaminu pracowniczego, opinię wydawaną na podstawie wykonywanych obowiązków służbowych dotyczącą zdolności do pełnienia funkcji administratora przez danego urzędnika.
65 Natomiast art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego stanowi przepis przejściowy. Dotyczy on przebiegu kariery urzędników z byłych kategorii C i D w asystenckiej grupie funkcyjnej, do której są kierowani od dnia 1 maja 2006 r. Artykuł 10 ust. 1 przypisuje tym urzędnikom ścieżki kariery do grup zaszeregowania odpowiednio AST 7 i AST 5. Na mocy art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędnicy byłych kategorii C i D mogą jednak stać się członkami asystenckiej grupy funkcyjnej bez ograniczeń, jeżeli pomyślnie przejdą otwarty konkurs lub zostaną do niej zaliczeni w wyniku procedury akredytacji. Akredytację przyznaje się na podstawie stażu pracy, doświadczenia, osiągnięć oraz poziomu wykształcenia urzędników i zgodnie z procedurą, której zasady uchwalone przez instytucje, obejmują w szczególności rozpatrywanie kandydatur przez wspólny komitet. Na podstawie art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego Komisja, w drodze decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., uchwaliła przepisy wykonawcze dla procedury akredytacji dotyczącej jej pracowników.
66 Postępowanie w sprawie oceny i procedura akredytacji, określone odpowiednio w OPW 43 i decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., są odrębnymi postępowaniami i opierają się na całkowicie różnych zasadach.
67 Postępowanie w sprawie oceny, które jest przeprowadzane każdego roku w okresie od stycznia do kwietnia, powierza oceniającemu i zatwierdzającemu obowiązek sporządzenia SPK urzędnika, stwarza urzędnikowi wewnętrzną drogę odwołania do WKO i daje oceniającemu w postępowaniu odwoławczym prawo do oceny sprawy na podstawie opinii wydanej przez ten komitet.
68 Procedura akredytacji ustanowiona decyzją z dnia 7 kwietnia 2004 r. obejmuje cztery etapy.
69 Po pierwsze, do dnia 30 września każdego roku AIPN określa liczbę stanowisk dla asystenckiej grupy funkcyjnej, które będą mogły zostać obsadzone w następnym roku przez akredytowanych urzędników. Po wydaniu tej decyzji publikowane jest zaproszenie do składania kandydatur.
70 Po drugie, na podstawie art. 5 ust. 2 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r. AIPN sporządza i publikuje listę kandydatów dopuszczonych do procedury akredytacji. Aby zostać umieszczonym na tej liście, kandydaci muszą spełniać jedynie dwa warunki: po pierwsze posiadać wykształcenie na poziomie co najmniej równym określonemu w art. 5 ust. 3 lit. a) regulaminu pracowniczego, aby zostać powołanym na stanowisko urzędnika w asystenckiej grupie funkcyjnej, i po drugie udokumentować co najmniej 5-letni staż pracy na ścieżce kariery zawodowej w kategorii C lub D. Lista ta może zostać zaskarżona do wspólnego komitetu ds. akredytacji, którego skład różni się od składu wspólnego komitetu oceniającego.
71 Po trzecie, na podstawie art. 6 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r. urzędnicy dopuszczeni do procedury akredytacji klasyfikowani są na podstawie następujących kryteriów: poziomu wykształcenia, stażu pracy na ścieżce kariery zawodowej w kategorii C lub D, doświadczenia i osiągnięć ocenianych na podstawie dostępnych SPK. Wartość kryteriów i ich wagę ustala AIPN do dnia 31 grudnia 2004 r. Klasyfikacja może zostać zaskarżona do wspólnego komitetu ds. akredytacji.
72 Po czwarte, pierwsi urzędnicy z listy, aż do miejsca stanowiącego dwukrotność liczby stanowisk do obsadzenia przez akredytowanych urzędników, mają prawo, do dnia 31 grudnia następnego roku, ubiegać się o wolne stanowiska, jakie są do obsadzenia w asystenckiej grupie funkcyjnej. Urzędnicy powołani na te stanowiska są uznawani za urzędników, którzy uzyskali akredytację.
73 W tym przypadku sporna decyzja, chociaż zawarta w SPK 2005 skarżącej, nie dotyczy jej oceny, ale – jak wskazuje tytuł rubryki 6.5 wspomnianego SPK – wymogów dopuszczenia skarżącej do procedury akredytacji. Przedmiotem tej decyzji jest negatywna ocena zdolności skarżącej, koniecznych do tego, aby stać się członkiem, bez ograniczeń, asystenckiej grupy funkcyjnej i, na co wskazuje stanowisko zajęte przez wspólny komitet ds. akredytacji i AIPN w trakcie procedury akredytacji na rok 2006 (zob. punkt 24 niniejszego wyroku), pozbawia ją jakiejkolwiek możliwości dopuszczenia do tej procedury.
74 Tymczasem z dokumentów wynika, że sporna decyzja została wydana zgodnie z zasadami kompetencji, przepisami proceduralnymi i materialnymi postępowania w sprawie oceny, a nie zgodnie z tymi, które jako jedyne znajdowały zastosowanie do procedury akredytacji.
75 Po pierwsze, z punktu 7.2 SPK 2005 wynika, że sporna decyzja została wydana przez zatwierdzającego sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącej, ponieważ całe SPK 2005 zostało zatwierdzone bez komentarza przez oceniającego w postępowaniu odwoławczym po uzyskaniu opinii WKO. Skądinąd w odpowiedzi na zażalenie Komisja stwierdziła, że „na podstawie informacji dostarczonych przez oceniającego do zatwierdzającego sprawozdanie należy rozstrzygnięcie, czy oceniana osoba rzeczywiście wykazała zdolności, aby móc pełnić funkcje w wyższej kategorii”.
76 Jednakże jeśli zatwierdzający jest, na podstawie art. 2 ust. 3 OPW 43, osobą właściwą do przyjęcia SPK, pod warunkiem że sprawozdanie nie zostanie zmienione przez oceniającego w postępowaniu odwoławczym, z art. 5, 6, 7 i 8 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, wynika, że to do AIPN należy na każdym etapie procedury akredytacji zajęcie stanowiska w sprawie kandydatur do akredytacji urzędników byłych kategorii C i D. W szczególności do AIPN, a zatem do organu innego niż zatwierdzający w postępowaniu w sprawie oceny, należy, zgodnie z art. 6 ust. 1 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., dokonanie na podstawie dostępnych SPK oceny doświadczenia i osiągnięć kandydatów do akredytacji. Co więcej, tylko AIPN może dokonać harmonizacji wymogów oceny tych kryteriów przez poszczególne służby Komisji, ponieważ zatwierdzający lub oceniający w postępowaniu odwoławczym posiadają znajomość rzeczy najczęściej ograniczoną do służb, które wchodzą w zakres ich kompetencji. A zatem sporna decyzja nie została wydana przez właściwy organ.
77 Po drugie, wcześniejsza skarga, wniesiona przez skarżącą w ramach sporządzania SPK 2005 na sporną decyzję, została rozpatrzona przez WKO. Uznał on, że zatwierdzający sprawozdanie nie popełnił oczywistego błędu w ocenie zdolności skarżącej do pełnienia funkcji kategorii B*. A zatem WKO bezpośrednio wypowiedział się w sprawie kandydatury skarżącej do procedury akredytacji. Natomiast wspólny komitet ds. akredytacji, do którego również odwołała się skarżąca w dniu 24 kwietnia 2007 r. w związku z odrzuceniem jej kandydatury do procedury akredytacji, nie uznał swej właściwości, wypowiadając się w następujący sposób: „W przypadku jeśli nie zgadza się Pani w całości lub części z Pani SPK (włącznie z rubryką »Zdolności do pełnienia określonej funkcji«), może Pani skorzystać z możliwości odwołania w ramach postępowania w sprawie oceny [; a]le wspólny komitet ds. akredytacji nie jest właściwy, aby kwestionować zamknięte SPK”.
78 Jednakże, o ile WKO, ustanowionemu na podstawie art. 9 OPW 43, przekazuje się do informacji wcześniejszą skargę wniesioną przez urzędnika w stosunku do jego SPK, sporządzonego na podstawie art. 43 ust. 1 regulaminu pracowniczego, o tyle zasięga się opinii wspólnego komitetu ds. akredytacji, o którym mowa w art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego i którego skład, określony w art. 9 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., różni się od składu WKO, w przypadku gdy urzędnik nie zgadza się z decyzją, na mocy której AIPN odrzucił jego kandydaturę do akredytacji, jak to wynika z art. 5 i 6 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r.
79 W związku z tym skarżąca nie mogła skutecznie wszcząć wewnętrznego postępowania odwoławczego, ustanowionego w sprawach akredytacji, aby sprzeciwić się odrzuceniu jej wniosku o dopuszczenie do procedury akredytacji.
80 Po trzecie, z uzasadnienia spornej decyzji, zawartego w punkcie 6.5 SPK 2005, wynika, że administracja odmówiła skarżącej dopuszczenia do akredytacji ze względu na fakt, iż w postępowaniu w sprawie oceny za 2006 r. nie wykazała, że posiada „zdolności do pełnienia określonych funkcji” koniecznych do uzyskania akredytacji.
81 Tym samym, w punkcie 6.5 SPK 2005 zatytułowanym „Zdolności do pełnienia określonych funkcji”, oceniający uznał, że zadania wypełniane przez skarżącą nie umożliwiają „potwierdzenia zdolności do pełnienia omawianych funkcji”. Mając na uwadze tę ocenę, zatwierdzający sprawozdanie wskazał, że skarżąca nie wykazała zdolności umożliwiających jej zostanie członkiem grupy funkcyjnej AST bez ograniczeń. WKO w opinii, którą wydał on w związku z odwołaniem wniesionym przez skarżącą wobec jej SPK 2005, wskazał w tej kwestii, że nie znalazł podstaw, „które mogłyby doprowadzić do zmiany decyzji wydanej [...] przez zatwierdzającego sprawozdanie, w odniesieniu do uznania zdolności zainteresowanej do pełnienia określonych funkcji w ramach procedury akredytacji”.
82 Tymczasem ani art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, ani decyzja z dnia 7 kwietnia 2004 r. nie określają, że akredytacja umożliwiająca dostęp bez ograniczeń do asystenckiej grupy funkcyjnej jest przyznawana na podstawie innych kryteriów niż staż pracy, doświadczenie, osiągnięcia i poziom wykształcenia. Możliwość dopuszczenia urzędnika do akredytacji, drugiego etapu postępowania opisanego w pkt 70 niniejszego wyroku, jest uzależniona, na podstawie art. 5 ust. 1 decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., wydanej w celu stosowania art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, tylko od spełnienia dwóch wymogów, a mianowicie poziomu wykształcenia i stażu pracy, a nie od wymogu posiadania zdolności do pełnienia określonych funkcji.
83 Pojęcie zdolności do pełnienia określonych funkcji jest umieszczone w art. 43 ust. 2 regulaminu pracowniczego tylko w związku z przydatnością urzędnika z grupy funkcyjnej AST do pełnienia funkcji administratora. Przepis ten, tak jak i OPW 43, w żaden sposób nie przewiduje, aby autor SPK miał się wypowiadać na temat zdolności urzędnika z byłych kategorii C i D ubiegającego się o akredytację, a mianowicie dostępu bez ograniczeń do grupy funkcyjnej AST.
84 Z powyższych ustaleń wynika, że administracja zastosowała w tym przypadku, przez analogię, art. 43 ust. 2 regulaminu pracowniczego, a nie art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.
85 Z pewnością autorzy SPK 2005 mogli, mając na uwadze biuletyn Informations administratives nr 1-2006 z dnia 12 stycznia 2006 r., dotyczący oceny za 2006 r., sądzić, że posiadają podstawy do dokonania oceny, czy skarżąca posiada zdolności, aby zostać dopuszczoną do procedury akredytacji. W istocie we wspomnianym biuletynie Informations administratives określono, że rubryka SPK 2005 zatytułowana „Zdolności do pełnienia określonych funkcji” powinna być wypełniona przez oceniającego w ramach procedury akredytacji, jeśli osoba zajmująca dane stanowisko zażąda tego w swojej samoocenie.
86 Jednakże w biuletynie Informations administratives nr 1-2006 z dnia 12 stycznia 2006 r. nie można zgodnie z prawem dodać nowego kryterium do kryteriów uzyskania akredytacji, ani nowego wymogu do wymogów dopuszczenia do procedury akredytacji, ponieważ te kryteria i wymogi zostały określone w przepisach decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., wydanej przez Komisję w celu stosowania art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Co więcej, Komisja bynajmniej nie twierdzi, że decyzja zawarta w biuletynie Informations administratives nr 1-2006 z dnia 12 stycznia 2006 r. mogłaby mieć taki zakres normatywny.
87 Z powyższych ustaleń wynika, że sporna decyzja, która stanowi przeszkodę dla dopuszczenia skarżącej do akredytacji, nie została wydana, tak jak powinna była, mając na uwadze jej przedmiot, na podstawie przepisów art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego i decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r., znajdujących zastosowanie do procedury akredytacji, lecz na podstawie przepisów art. 43 regulaminu pracowniczego i OPW 43, znajdujących zastosowanie do postępowania w sprawie oceny.
88 Wynika z tego, że w spornej decyzji, wydanej niesłusznie na podstawie art. 43 regulaminu pracowniczego, naruszono zakres stosowania wspomnianego art. 43, który różni się od zakresu stosowania art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, i niezależność postępowania w sprawie oceny i procedury akredytacji, określonych odpowiednio, w celu stosowania wyżej wymienionych przepisów regulaminowych, w OPW 43 i decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r.
89 Z pewnością Komisja stwierdziła podczas rozprawy, że jej decyzja z dnia 29 listopada 2006 r., która uchyliła i zastąpiła decyzję z dnia 7 kwietnia 2004 r., ustanowiła związek między procedurą akredytacji a postępowaniem w sprawie oceny. Artykuł 5 ust. 1 decyzji z dnia 29 listopada 2006 r. przewiduje bowiem, że kandydat może zostać dopuszczony do procedury akredytacji jedynie pod warunkiem, ze posiada zdolności do pełnienia funkcji „asystenta administracyjnego”.
90 Jednakże decyzja z dnia 29 listopada 2006 r. weszła w życie, zgodnie z jej art. 9, dopiero następnego dnia po jej wydaniu. A zatem decyzja z dnia 7 kwietnia 2004 r. dalej obowiązywała w dniu 26 czerwca 2006 r., kiedy to SPK 2005 zawierające sporną decyzję zostało zatwierdzone przez oceniającego w postępowaniu odwoławczym i zamknięte. W związku z tym, jeśli Komisja wydała sporną decyzję, tak jak twierdziła podczas rozprawy, na podstawie późniejszej decyzji z dnia 29 listopada 2006 r., i zakładając, że taką możliwość można dopuścić, nie naruszyła ona, oprócz zakresów stosowania art. 43 regulaminu pracowniczego i art. 10 ust. 3 załącznika do regulaminu pracowniczego i przepisów wykonawczych do nich, zakresów stosowania ratione temporis swoich decyzji z dnia 7 kwietnia 2004 r. i 29 listopada 2006 r.
91 Wobec powyższego skarżąca ma podstawy do tego, aby domagać się stwierdzenia nieważności spornej decyzji, a mianowicie jej SPK 2005 w zakresie, w jakim nie uznała ona jej zdolności, jakie są konieczne do pełnienia funkcji asystenta, i w związku z tym odmówiła jej dopuszczenia do procedury akredytacji.
W przedmiocie kosztów
92 Zgodnie z art. 122 regulaminu, przepisy rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu dotyczącego kosztów postępowania przed Sądem stosują się tylko do spraw wniesionych do Sądu po dniu wejścia w życie tego regulaminu, tj. 1 listopada 2007 r. Istotne w tym zakresie przepisy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji znajdują nadal zastosowanie odpowiednio do spraw zawisłych przed Sądem przed tą datą.
93 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją, zgodnie z żądaniami skarżącej, całością kosztów.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej Françoise Putterie-De-Beukelaer za okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. w zakresie, w jakim sprawozdanie to nie uznaje zdolności skarżącej do pełnienia funkcji związanych z przynależnością do kategorii B*.
2) Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa całość kosztów.
Kreppel | Tagaras | Gervasoni |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 lutego 2008°r.
Treść niniejszego orzeczenia, jak również cytowanych w nim, a dotychczas nieopublikowanych orzeczeń sądów wspólnotowych, jest dostępna na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości www.curia.europa.eu