WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (siódma izba)
z dnia 15 października 2008 r.
Sprawa T‑66/04
Christos Gogos
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Konkurs wewnętrzny na wyższą kategorię – Powołanie – Grupa zaszeregowania – Artykuł 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w przedmiocie zaszeregowania skarżącego do grupy A7, stopień 3 oraz decyzji z dnia 24 listopada 2003 r. oddalającej złożone przez niego zażalenie administracyjne.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Zatrudnienie – Powołanie do grupy zaszeregowania – Powołanie do wyższej grupy zaszeregowania – Brak zastosowania do powołania będącego wynikiem konkursu wewnętrznego na wyższą kategorię
(regulamin pracowniczy, art. 5, art. 31 ust. 1, 2, art. 45 ust. 2; załącznik I)
2. Urzędnicy – Zatrudnienie – Powołanie do grupy zaszeregowania – Powołanie do wyższej grupy zaszeregowania – Uprawnienia dyskrecjonalne organu powołującego
(regulamin pracowniczy, art. 31 ust. 2)
3. Urzędnicy – Zatrudnienie – Powołanie do grupy zaszeregowania – Powołanie do wyższej grupy zaszeregowania – Uwzględnienie wyjątkowych kwalifikacji zainteresowanego
(regulamin pracowniczy, art. 5 ust. 3, art. 31 ust. 2)
1. O ile wprawdzie wykładnia literalna art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 45 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie stoi na przeszkodzie temu, by urzędnik został powołany do wyższej grupy zaszeregowania na podstawie art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego, gdy zostaje laureatem konkursu wewnętrznego na wyższą kategorię, o tyle jednak taka wykładnia pozostawałaby w sprzeczności z systematyką i celem tych przepisów. Z jednej bowiem strony korzystanie z możliwości określonej w art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego należy pogodzić z wymogami charakteryzującymi pojęcie kariery zawodowej wynikającymi z art. 5 oraz załącznika I do regulaminu pracowniczego. W konsekwencji zatrudnienie w wyższej grupie zaszeregowania dopuszczalne jest jedynie wyjątkowo, a tym samym warunki uzasadniające takie zaszeregowanie należy interpretować w sposób zwężający. Z drugiej strony celem odstępstwa określonego w art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego jest umożliwienie danej instytucji jako pracodawcy zapewnienia sobie, w kontekście rynku pracy, usług osoby, o którą mogliby starać się liczni inni potencjalni pracodawcy, a zatem osoby, która mogłaby z niej odejść. Tym samym, art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego oferuje instytucjom możliwość zaproponowania wyjątkowemu kandydatowi, w drodze wyjątku, bardziej atrakcyjnych warunków celem zapewnienia sobie jego usług. W sytuacji, gdy powołanie następuje w wyniku pomyślnego przejścia konkursu wewnętrznego na wyższą kategorię, do którego mogą przystąpić urzędnicy i pracownicy już zatrudnieni w ramach instytucji, brak jest takiego uzasadnienia możliwości wyższego zaszeregowania zainteresowanego w drodze odstępstwa. Ponadto w ramach konkursu wewnętrznego na wyższą kategorię doświadczenie zdobyte w strukturach instytucji zostało już uwzględnione przy określeniu warunków dopuszczenia do konkursu, do którego mogą przystąpić urzędnicy zatrudnieni dotąd w niższej kategorii, i nie może ono stanowić wyjątkowego przymiotu, jaki należałoby uwzględnić celem ustalenia, czy nowy urzędnik mógłby korzystać z innego zaszeregowania niż zaszeregowanie w podstawowej grupie, do której został zatrudniony, ponieważ oznaczałoby to uwzględnienie po raz drugi tych samych informacji. Z tego wynika, że art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie znajduje zastosowania do powołania będącego wynikiem konkursu wewnętrznego na wyższą kategorię.
(zob. pkt 30–35)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑155/98 P Alexopoulou przeciwko Komisji, 1 lipca 1999 r., Rec. s. I‑4069, pkt 32, 33; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑195/96 Alexopoulou przeciwko Komisji, 13 lutego 1998 r., RecFP s. I‑A‑51, II‑117, pkt 37; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑235/97 Campoli przeciwko Komisji, 12 października 1998 r., RecFP s. I‑A‑577, II‑1731, pkt 32; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑203/97 Forvass przeciwko Komisji, 6 lipca 1999 r., RecFP s. I‑A‑129, II‑705, pkt 44; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑284/03 Aycinena przeciwko Komisji, 16 lutego 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑29, II‑125, pkt 71; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑145/04 Righini przeciwko Komisji, 15 listopada 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑349, II‑1547, pkt 49; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑65/05 Seldis przeciwko Komisji, 14 lutego 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 55
2. Zadaniem organu powołującego jest zbadanie w konkretnym przypadku, czy nowo zatrudniony urzędnik lub pracownik, który wnioskuje o zastosowanie art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego, posiada wyjątkowe kwalifikacje lub czy szczególne potrzeby służby wymagają zatrudnienia urzędnika szczególnie wykwalifikowanego. Gdy organ powołujący stwierdzi, że jedno z tych kryteriów zostało spełnione, zobowiązany jest do dokonania rzeczywistej oceny ewentualnego zastosowania art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Może jeszcze zdecydować na tym etapie, uwzględniając ogólny interes służby, czy należy przyznać nowo zatrudnionemu urzędnikowi czy pracownikowi zaszeregowanie w wyższej grupie. Użycie czasownika „może” w art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego oznacza bowiem, że nie ma on obowiązku zastosowania tego przepisu i że nowo zatrudnieni pracownicy czy urzędnicy nie mają roszczenia o takie zaszeregowanie. Z powyższego wynika, że Komisji przysługuje szeroki zakres uznania w ramach ustalonych w art. 31 regulaminu pracowniczego, zarówno w zakresie badania, czy stanowisko do obsadzenia wymaga zatrudnienia osoby o szczególnych kwalifikacjach lub czy ta osoba posiada wyjątkowe kwalifikacje, jak i w zakresie badania konsekwencji tych ustaleń.
W tych okolicznościach sąd wspólnotowy nie może zastąpić oceny organu powołującego własną oceną, więc powinien ograniczyć się do sprawdzenia, czy nie miało miejsca naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, czy organ powołujący nie oparł swojej decyzji na niedokładnych lub niekompletnych ustaleniach faktycznych lub czy nie nadużyto władzy lub nie popełniono oczywistego błędu w ocenie przy jej podjęciu i czy jest ona wystarczająco uzasadniona.
(zob. pkt 39–42)
Odesłanie: Trybunał, ww. sprawa Alexopoulou przeciwko Komisji, pkt 43; Sąd Pierwszej Instancji, ww. sprawa Alexopoulou przeciwko Komisji, pkt 21; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑133/02 Chawdhry przeciwko Komisji, 17 grudnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑329, II‑1617, pkt 44; Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑55/03 Brendel przeciwko Komisji, 26 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑311, II‑1437, pkt 61; ww. sprawa Righini przeciwko Komisji, pkt 52; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑411/03 Herbillon przeciwko Komisji, 15 marca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑45, II‑A‑2‑193, pkt 25
3. Ponieważ wyjątkowego charakteru kwalifikacji nowo zatrudnionego urzędnika, zgodnie z art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego, nie można oceniać w sposób abstrakcyjny, lecz pod kątem wymogów stanowiska pracy, na które prowadzony jest nabór, ocena ta ma charakter kazuistyczny, sprzeciwiający się temu, by zainteresowany mógł skutecznie podnosić naruszenie zasady równego traktowania.
Jest tak tym bardziej w sytuacji urzędników powołanych w następstwie konkursu wewnętrznego na wyższą kategorię. W takim bowiem przypadku szczególne doświadczenie zawodowe zostało już uwzględnione przy powołaniu urzędnika do wyższej kategorii.
(zob. pkt 45, 46)
Odesłanie: ww. sprawa Chawdhry przeciwko Komisji, pkt 102