Αναίρεση που άσκησε στις 28 Νοεμβρίου 2011 ο Luigi Marcuccio κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 8 Σεπτεμβρίου 2011 στην υπόθεση F-69/10, Marcuccio κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-616/11 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Luigi Marcuccio (εκπρόσωπος: G. Cipressa, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

κυρίως, να κάνει δεκτά όλα τα πρωτοδίκως υποβληθέντα από τον νυν αναιρεσείοντα αιτήματα περί των οποίων γίνεται λόγος και στην παρούσα αναιρετική διαδικασία,

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην καταβολή προς τον αναιρεσείοντα των εξόδων αυτού στην παρούσα αναιρετική διαδικασία,

επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο προκειμένου τούτο, υπό διαφορετική σύνθεση, να αποφανθεί εκ νέου επί της ουσίας όλων των αιτημάτων περί των οποίων γίνεται λόγος στα προηγούμενα σημεία.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η παρούσα αίτηση αναιρέσεως στρέφεται κατά της διατάξεως της 8ης Σεπτεμβρίου 2011, εκδοθείσας στην υπόθεση T-69/10, με την οποία απορρίφθηκε ως προδήλως στερούμενη νομικής βάσεως προσφυγή με αντικείμενο, αφενός, την ακύρωση της αποφάσεως με την οποία η Επιτροπή απέρριψε το αίτημά του για αποκατάσταση της ζημίας η οποία κατά την άποψή του προέκυψε λόγω της αποστολής στον εκπρόσωπό του στην υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 10ης Ιουνίου 2008, υπόθεση T-18/04, Marcuccio κατά Επιτροπής, σημειώματος σχετικά με την καταβολή της δικαστικής δαπάνης στο πλαίσιο της εν λόγω διαδικασίας και, αφετέρου, την καταδίκη της Επιτροπής σε αποκατάσταση της ζημίας.

Προς στήριξη της αναιρέσεως ο αναιρεσείων προβάλλει δύο λόγους:

Ο πρώτος λόγος αφορά την παντελή έλλειψη αιτιολογίας όσον αφορά τα "αιτήματα για αποζημίωση" (στις σκέψεις 21 και 22 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως), λαμβανομένης ιδίως υπόψη της πρόδηλης περιπλοκότητας, του παραλογισμού, της ανεπάρκειας οδηγιών και της παραμορφώσεως των πραγματικών περιστατικών, του αυταπόδεικτου, του παραλόγου, της ανακολουθίας και του μη εύλογου χαρακτήρα, της ανορθολογικής, εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των κανόνων δικαίου για τη θεμελίωση εξωδικαιοπρακτικής ευθύνης των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης· της έννοιας της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως που φέρουν όλα τα όργανα και ο δικαστής της Ευρωπαϊκής Ένωσης· της έννοιας της αναλογίας και της παράνομης συμπεριφοράς των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από τον παράνομο χαρακτήρα των κρίσεων του πρωτοβάθμιου δικαστή "επί των διαδικαστικών εξόδων και της δικαστικής δαπάνης" (στις σκέψεις 28 και 29 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως).

____________