WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)
z dnia 18 kwietnia 2024 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Polityka azylowa – Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej – Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 – Przekazanie osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej – Artykuł 17 ust. 1 – Klauzula dyskrecjonalna – Artykuł 27 ust. 1 i 3 oraz art. 29 ust. 3 – Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Środki zaskarżenia – Skutek zawieszający
W sprawie C‑359/22
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez High Court (wysoki Trybunał, Irlandia) postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2022 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 3 czerwca 2022 r., w postępowaniu:
AHY
przeciwko
Minister for Justice,
TRYBUNAŁ (druga izba),
w składzie: A. Prechal, prezes izby, F. Biltgen, N. Wahl (sprawozdawca), J. Passer i M. L. Arastey Sahún, sędziowie,
rzecznik generalny: P. Pikamäe,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
rozważywszy uwagi, które przedstawili:
– w imieniu AHY – B. Burns, solicitor, E. Dornan, BL, i C. Power, SC,
– w imieniu Minister for Justice oraz Irlandii – M. Browne, Chief State Solicitor, A. Joyce, M. Tierney i G. Wells, w charakterze pełnomocników, których wspierali S.-J. Hillery, BL, i D. Colan Smyth, SC,
– w imieniu rządu greckiego – M. Michelogiannaki, w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu Komisji Europejskiej – L. Grønfeldt i J. Tomkin, w charakterze pełnomocników,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 14 września 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 17 ust. 1 i art. 27 ust. 1 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180, s. 31, zwanego dalej „rozporządzeniem Dublin III”) i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy AHY, obywatelem Somalii, a Minister for Justice (ministrem sprawiedliwości, Irlandia, zwanym dalej „ministrem”) dotyczącego decyzji ministra odmawiającej skorzystania z uprawnień dyskrecjonalnych na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III w celu rozpatrzenia wniosku AHY o udzielenie ochrony międzynarodowej i wskazującej, że zostanie on przekazany do Szwecji.
Ramy prawne
Prawo Unii
3 Zgodnie z motywami 4, 5, 17 i 19 rozporządzenia Dublin III:
„(4) Konkluzje [nadzwyczajnego spotkania Rady Europejskiej, które odbyło się w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r.] stwierdziły, że [wspólny europejski system azylowy] powinien zawierać, w krótkim terminie, jasną i wykonalną metodę określania, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za rozpatrywanie wniosku o udzielenie azylu.
(5) Metoda taka powinna być oparta na kryteriach obiektywnych i sprawiedliwych, zarówno dla państw członkowskich, jak i dla zainteresowanych osób. W szczególności powinna ona umożliwiać szybkie ustalenie odpowiedzialnego państwa członkowskiego, tak by zagwarantować skuteczny dostęp do procedur udzielania ochrony międzynarodowej i nie powinna zagrażać celowi, jakim jest szybkie rozpatrywanie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej.
[…]
(17) Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość odstąpienia od kryteriów ustalania odpowiedzialności, w szczególności ze względów humanitarnych i ze względu na trudne położenie wnioskodawcy, tak aby umożliwić połączenie członków rodziny, krewnych lub innych osób należących do rodziny oraz rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w tym lub innym państwie członkowskim, nawet jeżeli zgodnie z wiążącymi kryteriami określonymi w niniejszym rozporządzeniu nie ma obowiązku rozpatrzenia tego wniosku.
[…]
(19) W celu zapewnienia skutecznej ochrony praw zainteresowanych osób należy określić gwarancje prawne oraz prawo do skutecznego środka zaskarżenia w odniesieniu do decyzji dotyczących przekazania do odpowiedzialnego państwa członkowskiego, zgodnie w szczególności z art. 47 [Karty]. W celu zapewnienia przestrzegania prawa międzynarodowego skuteczny środek zaskarżenia w odniesieniu do takich decyzji powinien obejmować zbadanie zarówno stosowania niniejszego rozporządzenia, jak i sytuacji prawnej oraz faktycznej w państwie członkowskim, do którego wnioskodawca jest przekazywany”.
4 Artykuł 3 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi:
„Państwa członkowskie rozpatrują każdy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej złożony przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który składa wniosek na terytorium jednego z nich, w tym na granicy lub w strefach tranzytowych. Wniosek jest rozpatrywany przez jedno państwo członkowskie, którym jest państwo, które kryteria wymienione w rozdziale III wskazują jako odpowiedzialne”.
5 Artykuł 17 rzeczonego rozporządzenia, zatytułowany „Klauzule dyskrecjonalne”, jest zamieszczony w tytule IV tego rozporządzenia i w ust. 1 przewiduje:
„Na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 1 każde państwo członkowskie może zdecydować o rozpatrzeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wniesionego w tym państwie przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, nawet jeżeli za takie rozpatrzenie nie jest odpowiedzialne na podstawie kryteriów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.
Państwo członkowskie, które zdecydowało się rozpatrzyć wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej na mocy niniejszego ustępu, staje się odpowiedzialnym państwem członkowskim oraz przyjmuje zobowiązania związane z tą odpowiedzialnością. W odpowiednich przypadkach powiadamia ono, korzystając z sieci łączności elektronicznej DubliNet ustanowionej na mocy art. 18 rozporządzenia [Komisji (WE) nr 1560/2003 z dnia 2 września 2003 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 343/2003 (Dz.U. 2003, L 222, s. 3)], uprzednio odpowiedzialne państwo członkowskie, państwo członkowskie przeprowadzające postępowanie w sprawie ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego lub państwo członkowskie, do którego został złożony wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie wnioskodawcy.
Państwo członkowskie, które staje się odpowiedzialne zgodnie z niniejszym ustępem, niezwłocznie zaznacza ten fakt w systemie Eurodac zgodnie z rozporządzeniem [Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia nr 604/2013 oraz w sprawie występowania o porównanie z danymi Eurodac przez organy ścigania państw członkowskich i Europol na potrzeby ochrony porządku publicznego, oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1077/2011 ustanawiające Europejską Agencję ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (Dz.U. 2013, L 180, s. 1)], dodając datę wydania decyzji o rozpatrzeniu wniosku”.
6 Artykuł 27 rozporządzenia Dublin III, noszący tytuł „Środki zaskarżenia”, jest zredagowany następująco:
„1. Wnioskodawca lub inna osoba, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. c) lub d), ma prawo wniesienia do sądu skutecznego środka zaskarżenia w formie odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie, z powodów faktycznych lub prawnych, decyzji o przekazaniu.
2. Państwa członkowskie zapewniają zainteresowanej osobie rozsądny termin na skorzystanie z prawa do wniesienia skutecznego środka zaskarżenia na mocy ust. 1.
3. Na użytek odwołań lub wniosków o ponowne rozpoznanie dotyczących decyzji o przekazaniu, państwa członkowskie określają w swoim prawie krajowym, że:
a) odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie daje zainteresowanej osobie prawo do pozostania w zainteresowanym państwie członkowskim do czasu rozstrzygnięcia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie; lub
b) następuje automatyczne zawieszenie przekazania, a zawieszenie to wygasa po upływie pewnego rozsądnego okresu, w którym sąd – po dokonaniu dokładnej i wnikliwej analizy wniosku – podejmuje decyzję, czy odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie powoduje zawieszenie przekazania; lub
c) zainteresowanej osobie daje się możliwość złożenia do sądu w rozsądnym terminie wniosku o zawieszenie wykonania decyzji o przekazaniu do czasu rozstrzygnięcia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie. Państwa członkowskie zapewniają skuteczny środek zaskarżenia, zawieszając przekazanie do czasu podjęcia decyzji w sprawie pierwszego wniosku o zawieszenie. Wszelkie decyzje w sprawie tego, czy zawiesić wykonanie decyzji o przekazaniu, są podejmowane w racjonalnym terminie, pozwalającym jednak na dokładną i wnikliwą analizę wniosku o zawieszenie wykonania. Decyzja o niezawieszaniu wykonania decyzji o przekazaniu zawiera uzasadnienie.
4. Państwa członkowskie mogą postanowić, że właściwe organy, działając z urzędu, mogą podjąć decyzję o zawieszeniu wykonania decyzji o przekazaniu do czasu rozstrzygnięcia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie.
[…]”.
7 Artykuł 29 tego rozporządzenia stanowi:
„1. Przekazanie osoby ubiegającej się o azyl lub innej osoby, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. c) lub d), z wnioskującego państwa członkowskiego do odpowiedzialnego państwa członkowskiego jest przeprowadzane zgodnie z prawem krajowym wnioskującego państwa członkowskiego, po konsultacjach między zainteresowanymi państwami członkowskimi, tak szybko, jak to jest praktycznie możliwe, a najpóźniej w ciągu sześciu miesięcy od wyrażenia zgody na złożony przez inne państwo członkowskie wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie zainteresowanej osoby lub od ostatecznej decyzji w sprawie odwołania się lub ponownego rozpoznania, w przypadku gdy mają one skutek zawieszający, zgodnie z art. 27 ust. 3.
[…]
2. W przypadku gdy nie dokonano przekazania w terminie sześciomiesięcznym, odpowiedzialne państwo członkowskie zostaje zwolnione z obowiązku przejęcia lub wtórnego przejęcia zainteresowanej osoby, a odpowiedzialność zostaje przeniesiona na wnioskujące państwo członkowskie. Termin ten może być przedłużony do maksymalnie jednego roku, jeżeli przekazania nie można było przeprowadzić w związku z uwięzieniem zainteresowanej osoby lub do maksymalnie osiemnastu miesięcy, jeżeli zainteresowana osoba uciekła.
[…]”.
Prawo irlandzkie
8 Artykuł 3 European Union (Dublin System) Regulations 2018 [rozporządzenia z 2018 r. w sprawie Unii Europejskiej (system dubliński)] (S.I. nr 62 z 2018 r., zwanego dalej „rozporządzeniem z 2018 r.”) powierza kompetencje w zakresie ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na podstawie kryteriów wymienionych w rozdziale III rozporządzenia Dublin III i w zakresie wydania decyzji o przekazaniu urzędnikom ochrony międzynarodowej, należącym do International Protection Office (urzędu ochrony międzynarodowej, Irlandia, zwanego dalej „IPO”).
9 Artykuł 6 rozporządzenia z 2018 r. przewiduje, że do rozpatrzenia odwołania od decyzji o przekazaniu właściwy jest International Protection Appeals Tribunal (sąd apelacyjny ds. ochrony międzynarodowej, Irlandia).
10 Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia z 2018 r. wprowadza w życie skutek zawieszający przewidziany w art. 27 ust. 3 lit. a) rozporządzenia Dublin III i przewiduje zasadniczo, że osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej, która wnosi odwołanie na podstawie art. 6 rozporządzenia z 2018 r., ma prawo do pozostania w państwie do czasu rozpatrzenia odwołania.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
11 Skarżący w postępowaniu głównym, AHY, jest obywatelem Somalii. W dniu 21 stycznia 2020 r. złożył on wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej w Irlandii ze względu na to, że w Somalii padł ofiarą zamachu bombowego, w którym został zburzony jego sklep i zginął jeden z pracowników. W wyniku tego zamachu on sam posiada blizny na dłoniach i ramionach.
12 W wyniku weryfikacji w systemie Eurodac okazało się, że AHY złożył już w Szwecji dwa wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej – w dniu 5 listopada 2012 r. i w dniu 2 października 2017 r. i że oba te wnioski zostały oddalone.
13 W konsekwencji organy irlandzkie skierowały do Królestwa Szwecji wniosek o wtórne przejęcie na podstawie art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Dublin III. Wspomniane państwo członkowskie wyraziło na to zgodę w dniu 19 lutego 2020 r.
14 W dniu 23 lipca 2020 r. AHY otrzymał powiadomienie o decyzji o przekazaniu do Szwecji. W dniu 5 sierpnia wniósł odwołanie od tej decyzji IPO do International Protection Appeals Tribunal (sądu apelacyjnego ds. ochrony międzynarodowej), domagając się zastosowania klauzuli dyskrecjonalnej przewidzianej w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III i podnosząc w szczególności, że cierpi na depresję.
15 International Protection Appeals Tribunal (sąd apelacyjny ds. ochrony międzynarodowej) oddalił to odwołanie w dniu 5 października 2021 r. i utrzymał w mocy decyzję o przekazaniu.
16 Po otrzymaniu informacji, że w dniu 16 grudnia tego samego roku powinien stawić się w Garda National Immigration Bureau (krajowym urzędzie imigracyjnym, Irlandia) w celu przygotowania jego przekazania do Szwecji, które miało nastąpić najpóźniej do dnia 6 kwietnia 2022 r., AHY zwrócił się w dniu 15 listopada 2021 r. do ministra z wnioskiem o skorzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych, o których mowa w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III. Wniosek ten został oddalony w dniu 16 lutego 2022 r.
17 AHY odwołał się od decyzji ministra do sądu odsyłającego, High Court (wysokiego Trybunału, Irlandia). Na poparcie tego odwołania podnosi on w szczególności, że na podstawie art. 27 rozporządzenia Dublin III odwołania od decyzji odmawiających skorzystania z uprawnień dyskrecjonalnych przewidzianych w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia mają automatyczny skutek zawieszający.
18 W pierwszej kolejności sąd odsyłający zauważa, że w Irlandii decyzja w sprawie przekazania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową należy do kompetencji IPO, natomiast decyzja o skorzystaniu z uprawnień dyskrecjonalnych na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III jest prerogatywą ministra. Ponadto przewidziane w art. 27 tego rozporządzenia odwołania od decyzji o przekazaniu powinny, na podstawie art. 6 rozporządzenia z 2018 r., być wnoszone do International Protection Appeals Tribunal (sądu apelacyjnego ds. ochrony międzynarodowej), podczas gdy decyzje ministra mogą być zaskarżone do High Court (wysokiego trybunału) wyłączenie w trybie judicial review, to jest środka zaskarżenia w trybie szczególnej kontroli sądowej zgodności z prawem działań administracji.
19 Zdaniem sądu odsyłającego system ten jest źródłem licznych trudności ze względu na brak koordynacji procedur i terminów wydawania decyzji i wnoszenia odwołań. Osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej, wobec której wydano decyzję o przekazaniu, mogłaby zatem, tak jak skarżący w postępowaniu głównym, po oddaleniu jej odwołania od decyzji o przekazaniu przez International Protection Appeals Tribunal (sąd apelacyjny ds. ochrony międzynarodowej), wnieść o zastosowanie przewidzianej w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III klauzuli dyskrecjonalnej.
20 W drugiej kolejności sąd odsyłający zastanawia się nad tym, czy odwołanie od decyzji ministra o odmowie skorzystania z uprawnień dyskrecjonalnych przyznanych mu w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III może mieć skutek zawieszający w odniesieniu do decyzji o przekazaniu, w szczególności gdy decyzja ta była już przedmiotem odwołania na podstawie art. 27 tego rozporządzenia. W tym względzie odnosi się on do wyroku z dnia 23 stycznia 2019 r., M.A. i in. (C‑661/17, zwanego dalej „wyrokiem M.A. i in.”, EU:C:2019:53) i wyjaśnia, że w wyroku tym Trybunał, jak się wydaje, nie rozstrzygnął kwestii, czy przepisy dotyczące skutku zawieszającego zawarte w art. 27 wspomnianego rozporządzenia mają zastosowanie w przypadku wniesienia odwołania od decyzji wydanej na podstawie art. 17 tego rozporządzenia.
21 W tych okolicznościach High Court (wysoki trybunał) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
„1) Czy prawo do skutecznego środka zaskarżenia w formie odwołania od »decyzji o przekazaniu« lub wniosku o jej ponowne rozpoznanie, z powodów faktycznych lub prawnych, zgodnie z przepisami art. 27 ust. 1 rozporządzenia [Dublin III], obejmuje prawo do takiego skutecznego środka zaskarżenia od decyzji, podjętej przez państwo członkowskie na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III, co do skorzystania z przyznanego mu w art. 17 ust. 1 uprawnienia dyskrecjonalnego do rozpatrzenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wniesionego w tym państwie przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, nawet jeżeli za takie rozpatrzenie nie jest ono odpowiedzialne na podstawie kryteriów ustanowionych w rozporządzeniu Dublin III?
2) W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:
a) czy wynika z tego, że wnioskujące państwo członkowskie nie może wykonać decyzji o przekazaniu do chwili rozstrzygnięcia złożonego przez wnioskodawcę wniosku o skorzystanie z uprawnienia dyskrecjonalnego przyznanego w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III?
b) czy przepisy art. 27 ust. 3 rozporządzenia [Dublin III], który zobowiązuje państwa członkowskie do zastosowania w ich krajowych porządkach prawnych jednego z trzech wariantowych modeli skutku zawieszającego na użytek odwołań od decyzji o przekazaniu lub wniosków o ich ponowne rozpoznanie, odnoszą się również do środka zaskarżenia decyzji na podstawie art. 17 ust. 1 [tego rozporządzenia], w której odmawia się skorzystania z możliwości przejęcia odpowiedzialności za wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej […]?
c) jeżeli żadne konkretne uregulowanie krajowe nie wprowadza jednego z trzech wariantowych modeli skutku zawieszającego, o których mowa w art. 27 ust. 3 rozporządzenia [Dublin III], to czy w przypadku zaskarżenia decyzji odmownej na podstawie art. 17 [ust. 1 tego rozporządzenia] sądy rozpatrujące taki środek zaskarżenia są zobowiązane do nadania w prawie krajowym skutku zawieszającego w oparciu o jeden z tych trzech wariantowych modeli, a jeżeli tak, to w oparciu o który z tych modeli?
d) czy wszystkie środki zaskarżenia o skutku zawieszającym, o których mowa w art. 27 ust. 3 rozporządzenia [Dublin III], należy traktować jako powodujące zawieszenie biegu terminu wykonania decyzji o przekazaniu na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia Dublin III?
3) W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:
a) czy prawo do skutecznego środka prawnego zagwarantowane w art. 47 [Karty] uniemożliwia wnioskującemu państwu członkowskiemu wykonanie decyzji o przekazaniu do chwili rozpatrzenia złożonego przez wnioskodawcę wniosku o skorzystanie z uprawnienia dyskrecjonalnego na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III?
b) czy prawo do skutecznego środka prawnego zagwarantowane w art. 47 [Karty] uniemożliwia wnioskującemu państwu członkowskiemu wykonanie decyzji o przekazaniu do chwili rozstrzygnięcia w przedmiocie środka zaskarżenia w trybie szczególnej kontroli sądowej zgodności z prawem działań administracji (judicial review) od decyzji odmownej wydanej na podstawie art. 17 [ust. 1 rozporządzenia Dublin III], który został wniesiony zgodnie z przepisami prawa krajowego?
c) alternatywnie – czy środek zaskarżenia w trybie kontroli sądowej od decyzji odmownej wydanej na podstawie [art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III], wniesiony zgodnie z przepisami prawa krajowego, powoduje zawieszenie biegu terminu wykonania decyzji o przekazaniu na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia Dublin III lub wywołuje innego rodzaju skutek zawieszający w odniesieniu do decyzji o przekazaniu?”.
Postępowanie przed Trybunałem
22 Sąd odsyłający wniósł o zastosowanie w niniejszej sprawie pilnego trybu prejudycjalnego przewidzianego w art. 23a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w art. 107 regulaminu postępowania przed Trybunałem.
23 W dniu 21 czerwca 2022 r., na wniosek sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu rzecznika generalnego, druga izba Trybunału postanowiła nie uwzględnić tego wniosku.
W przedmiocie pytań prejudycjalnych
W przedmiocie pytania pierwszego
24 Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia skutecznego środka zaskarżenia przeciwko decyzji wydanej w trybie klauzuli dyskrecjonalnej, o której mowa w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia.
25 W tym względzie art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III przewiduje, że osoba, wobec której wydano decyzję o przekazaniu, ma prawo wniesienia do sądu skutecznego środka zaskarżenia w formie odwołania od tej decyzji lub wniosku o jej ponowne rozpoznanie, z powodów faktycznych lub prawnych.
26 Zakres tego środka zaskarżenia został sprecyzowany w motywie 19 rozporządzenia, w którym wskazano, że w celu zapewnienia zgodności z prawem międzynarodowym skuteczny środek zaskarżenia przewidziany rzeczonym rozporządzeniem w odniesieniu do decyzji o przekazaniu powinien obejmować zarówno zbadanie stosowania rozporządzenia, jak i zbadanie sytuacji prawnej i faktycznej w państwie członkowskim, do którego osoba ubiegająca się o azyl ma zostać przekazana (wyrok z dnia 2 kwietnia 2019 r., H. i R., C‑582/17 i C‑583/17, EU:C:2019:280, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
27 Wskazawszy w pkt 75 wyroku M.A. i in., że art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III nie przewiduje wyraźnie środka zaskarżenia od decyzji państwa członkowskiego o nieskorzystaniu z możliwości przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, Trybunał orzekł w pkt 4 sentencji tego wyroku, że ten pierwszy przepis należy interpretować w ten sposób, iż nie wymaga on od państw członkowskich ustanowienia środka zaskarżenia decyzji o nieskorzystaniu z możliwości przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, bez uszczerbku dla możliwości zaskarżania tej decyzji w ramach odwołania od decyzji o przekazaniu.
28 W niniejszej sprawie AHY podnosi jednak przed sądem odsyłającym oraz w swoich uwagach na piśmie przedstawionych Trybunałowi, że przewidziane w art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III prawo do skutecznego środka zaskarżenia przeciwko decyzji o przekazaniu powinno również obejmować prawo do skutecznego środka zaskarżenia decyzji wydanej na podstawie art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia ze względu na to, że Trybunał stwierdził również w pkt 64 wyroku M.A. i in., że przyznany w tym ostatnim przepisie państwom członkowskim zakres uznania stanowi integralną część przewidzianych w tym rozporządzeniu mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu.
29 Przepisów rozporządzenia Dublin III nie można interpretować w ten sposób.
30 Prawdą jest, że Trybunał wskazał już, iż środek zaskarżenia przewidziany w art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III nie może być przedmiotem wykładni zawężającej (zob. podobnie wyrok z dnia 7 czerwca 2016 r., Ghezelbash, C‑63/15, EU:C:2016:409, pkt 53).
31 I tak Trybunał orzekł już, że w świetle w szczególności ogólnego rozwoju systemu ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej wniesionego w jednym z państw członkowskich w związku z przyjęciem rozporządzenia Dublin III oraz w świetle celów wskazanych w tym rozporządzeniu, jego art. 27 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim odwołanie od decyzji o przekazaniu powinno umożliwiać odniesienie się do przestrzegania zarówno zasad przypisania odpowiedzialności za zbadanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, jak i przewidzianych w nim gwarancji proceduralnych (wyrok z dnia 2 kwietnia 2019 r., H. i R., C‑582/17 i C‑583/17, EU:C:2019:280, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
32 Jednakże, nawet jeśli przyjąć, że art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III stanowi integralną część przewidzianych w tym rozporządzeniu mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, to przepisu tego nie można, ze względu na jego charakter, utożsamiać z innymi kryteriami ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej przewidzianymi we wspomnianym rozporządzeniu.
33 Należy bowiem przypomnieć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Dublin III wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej złożony przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca na terytorium jednego z państw członkowskich, bez względu na to, które to państwo, jest co do zasady rozpatrywany jedynie przez państwo członkowskie, które kryteria wymienione w rozdziale III tego rozporządzenia wskazują jako odpowiedzialne.
34 System ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego wypracowany przez prawodawcę Unii, w który wpisuje się to rozporządzenie, zmierza – jak wynika z jego motywów 4 i 5 – do umożliwienia w szczególności szybkiego ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego, tak by zagwarantować skuteczny dostęp do procedur udzielania ochrony międzynarodowej, i nie zagrażać celowi, jakim jest szybkie rozpatrywanie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej.
35 W tym kontekście państwo członkowskie, w którym złożono wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, ma obowiązek przestrzegania procedur przewidzianych w rozdziale VI tego rozporządzenia w celu ustalenia państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie tego wniosku, wymagania od tego państwa członkowskiego, by dokonało przejęcia danej osoby, a kiedy wniosek ten zostanie uwzględniony – do przekazania tej osoby do tego państwa członkowskiego.
36 Jednak, na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia Dublin III, art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia przewiduje, że każde państwo członkowskie może zdecydować o rozpatrzeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, wniesionego w tym państwie przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, nawet jeżeli za takie rozpatrzenie nie jest odpowiedzialne na podstawie tych kryteriów.
37 Celem tego przepisu jest zachowanie prerogatyw państw członkowskich przy wykonywaniu prawa udzielania ochrony międzynarodowej (wyrok z dnia 5 lipca 2018 r., X, C‑213/17, EU:C:2018:538, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 Ponadto z brzmienia art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III wyraźnie wynika, że przepis ten ma charakter fakultatywny, ponieważ pozostawia w gestii każdego państwa członkowskiego decyzję o rozpatrzeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym do niego wystąpiono, nawet jeżeli za takie rozpatrzenie nie jest ono odpowiedzialne zgodnie z określonymi w tym rozporządzeniu kryteriami ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego. Wykonywanie tego uprawnienia nie jest ponadto uzależnione od żadnego szczególnego warunku. Uprawnienie to ma na celu umożliwienie każdemu państwu członkowskiemu podjęcia suwerennej decyzji, ze względów politycznych, humanitarnych lub praktycznych, o wyrażeniu zgody na rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, nawet jeżeli nie jest za to odpowiedzialne na podstawie określonych we wspomnianym rozporządzeniu kryteriów [wyrok z dnia 30 listopada 2023 r., Ministero dell’Interno i in. (Wspólna ulotka– Odesłanie pośrednie), C‑228/21, C‑254/21, C‑297/21, C‑315/21 i C‑328/21, EU:C:2023:934, pkt 146 i przytoczone tam orzecznictwo].
39 Ze względu na zakres uznania przyznany w ten sposób państwom członkowskim do danego państwa członkowskiego należy określenie okoliczności, w których zamierza ono korzystać z uprawnienia przewidzianego w przewidzianej w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III klauzuli dyskrecjonalnej i zgodzić się na rozpatrzenie przez nie samo wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, w odniesieniu do którego nie jest ono odpowiedzialne na podstawie kryteriów określonych w tym rozporządzeniu [wyrok z dnia 30 listopada 2023 r., Ministero dell’Interno i in. (Wspólna ulotka– Odesłanie pośrednie), C‑228/21, C‑254/21, C‑297/21, C‑315/21 i C‑328/21, EU:C:2023:934, pkt 147 i przytoczone tam orzecznictwo].
40 W tym kontekście Trybunał wielokrotnie orzekał, że żadna okoliczność, nawet jeśli wynika z praw podstawowych, nie może zobowiązywać państwa członkowskiego do skorzystania z tej klauzuli i do samodzielnego rozpatrzenia wniosku, za który nie jest odpowiedzialne (zob. analogicznie wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., Puid, C‑4/11, EU:C:2013:740, pkt 37; a także wyroki: z dnia 16 lutego 2017 r., C.K. i in., C‑578/16 PPU, EU:C:2017:127, pkt 97; M.A. i in., pkt 61, 72).
41 Prawdą jest, jak przypomniano w pkt 31 niniejszego wyroku, że Trybunał wielokrotnie orzekał, iż art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w nim środek zaskarżenia przeciwko decyzji o przekazaniu powinien umożliwiać odniesienie się zarówno do przestrzegania zasad przypisania odpowiedzialności za zbadanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, jak i do przewidzianych w tym rozporządzeniu gwarancji proceduralnych. Jednakże, jak podkreślił rzecznik generalny w pkt 62 i 63 opinii, orzecznictwo to, wywodzące się w szczególności z wyroków: z dnia 7 czerwca 2016 r., Ghezelbash (C‑63/15, EU:C:2016:409); z dnia 7 czerwca 2016 r., Karim (C‑155/15, EU:C:2016:410); z dnia 26 lipca 2017 r., Mengesteab (C‑670/16, EU:C:2017:587), opiera się na założeniu, że każdy z przepisów tego rozporządzenia rozpatrywanych w tych wyrokach mieści się w ramach, w których powinno toczyć się postępowanie w sprawie ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego. Przepisy te, takie jak art. 19 ust. 2 akapit drugi lub art. 21 ust. 1 rozporządzenia Dublin III ustanawiają bowiem zasady, które dane państwo członkowskie jest zobowiązane stosować na mocy tego rozporządzenia i które w konsekwencji przyznają osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową prawo do tego, by państwo to wywiązało się ze swoich obowiązków w tym zakresie.
42 Tymczasem, jak wynika z motywu 17 rozporządzenia Dublin III, rozporządzenie to, w drodze przepisów jego rozdziału III, ustanawia „wiążące kryteria” do celów ustalenia państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, przyznając jednocześnie państwom członkowskim w art. 17 wspomnianego rozporządzenia, który znajduje się w jego rozdziale IV, możliwość odstąpienia od tych kryteriów odpowiedzialności i rozpatrzenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego na ich terytorium lub na terytorium innego państwa członkowskiego, nawet jeżeli za takie rozpatrzenie nie są odpowiedzialne na podstawie tych wiążących kryteriów. W konsekwencji decyzja danego państwa o skorzystaniu z uprawnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III, i o rozpatrzeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, jest decyzją dyskrecjonalną, która nie jest oparta na wiążących kryteriach, do których państwo członkowskie ma obowiązek się stosować na mocy wspomnianego rozporządzenia.
43 Wynika stąd, że decyzji wydanej na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III nie można utożsamiać z decyzją o przekazaniu w rozumieniu art. 27 ust. 1 tego rozporządzenia, w związku z czym ten ostatni przepis nie nakłada na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia skutecznego środka zaskarżenia przeciwko takiej decyzji dyskrecjonalnej.
44 Wykładni tej nie może podważyć okoliczność, że w wyroku M.A. i in. Trybunał orzekł, iż okoliczność, że art. 27 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia nie nakłada na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia takiego środka zaskarżenia, nie stoi na przeszkodzie temu, by zainteresowana osoba zaskarżyła taką decyzję dyskrecjonalną w ramach odwołania od wydanej wobec niej decyzji o przekazaniu.
45 Z uwagi tej nie wynika bowiem w żaden sposób, że możliwość zakwestionowania takiej odmowy skorzystania z klauzuli dyskrecjonalnej w ramach odwołania od decyzji o przekazaniu znajduje swoją podstawę w prawie Unii.
46 Przeciwnie, skoro Trybunał uznał, że art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III nie wymaga, aby państwa członkowskie przewidziały szczególny środek zaskarżenia przeciwko decyzji odmawiającej wykonania uprawnień dyskrecjonalnych przewidzianych w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, możliwość zaskarżenia tej decyzji w ramach odwołania od decyzji o przekazaniu może opierać się wyłącznie na prawie krajowym.
47 W świetle ogółu powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, iż art. 27 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że nie nakłada on na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia skutecznego środka zaskarżenia przeciwko decyzji wydanej na podstawie klauzuli dyskrecjonalnej, o której mowa w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia.
W przedmiocie pytania drugiego
48 Pytanie drugie zostało zadane na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze. Ze względu na odpowiedź udzieloną na pytanie pierwsze nie ma potrzeby udzielania odpowiedzi na pytanie drugie.
W przedmiocie pytania trzeciego
49 Poprzez pytanie trzecie sąd odsyłający zmierza zasadniczo i na wypadek odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy art. 47 Karty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wykonało decyzję o przekazaniu, zanim zostanie rozpatrzony wniosek o skorzystanie przez to państwo członkowskie z uprawnień dyskrecjonalnych na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III lub środek zaskarżenia w trybie szczególnej kontroli sądowej wniesiony na podstawie przepisów prawa krajowego przeciwko odpowiedzi udzielonej na taki wniosek. Tytułem ewentualnym sąd odsyłający zmierza do ustalenia, czy art. 29 ust. 1 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że termin sześciu miesięcy na dokonanie przekazania osoby ubiegającej się o udzielenie ochrony międzynarodowej, o którym mowa w tym przepisie, rozpoczyna bieg od wyrażenia zgody przez inne państwo członkowskie na wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie zainteresowanej osoby lub od ostatecznej decyzji w sprawie odwołania lub ponownego rozpoznania decyzji o przekazaniu, w przypadku gdy zgodnie z art. 27 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia nadano im skutek zawieszający, a nie od daty ostatecznej decyzji w sprawie odwołania od decyzji wnioskującego państwa członkowskiego, podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu, o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej pozwalającej na rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.
50 Co się tyczy w pierwszej kolejności pytań sądu odsyłającego dotyczących art. 47 Karty, to zmierzają one do ustalenia, czy przepis ten narzuca skutek zawieszający wykonanie decyzji o przekazaniu, w przypadku gdy osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej wniosła o zastosowanie klauzuli dyskrecjonalnej, o której mowa w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III lub w przypadku gdy wnioskodawca wniósł środek zaskarżenia przeciwko odpowiedzi udzielonej na taki wniosek.
51 W tym względzie należy stwierdzić, że ponieważ – jak przypomniano w pkt 32 niniejszego wyroku – art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy uznać za integralną część przewidzianych w tym rozporządzeniu mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, sytuacja rozpatrywana w postępowaniu głównym – w zakresie, w jakim dotyczy ona wykonywania uprawnień dyskrecjonalnych przyznanych tym przepisem państwom członkowskim – obejmuje stosowanie prawa Unii w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty, w związku z czym generalnie ma ona zastosowanie do tej sytuacji (zob. podobnie wyrok z dnia 19 listopada 2019 r., TSN i AKT, C‑609/17 i C‑610/17, EU:C:2019:981, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).
52 Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 47 Karty ma zastosowanie tylko wtedy, gdy powołująca się na ten artykuł osoba dochodzi praw i wolności zagwarantowanych prawem Unii lub gdy wobec tej osoby toczy się postępowanie karne stanowiące przejaw stosowania prawa Unii [wyrok z dnia 22 lutego 2022 r., RS (Skutki wyroków sądu konstytucyjnego), C‑430/21, EU:C:2022:99, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo].
53 Tymczasem z odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze wynika, że państwo członkowskie nie może być zobowiązane do skorzystania z klauzuli dyskrecjonalnej, o której mowa w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III.
54 W braku takiego obowiązku osobie ubiegającej się o udzielenie ochrony międzynarodowej nie przysługuje żadne zagwarantowane prawem Unii prawo do tego, aby państwo członkowskie skorzystało z tej klauzuli i przyznanych mu w niej uprawnień dyskrecjonalnych.
55 Ponieważ sytuacja rozpatrywana w postępowaniu głównym nie dotyczy sytuacji, w której osoba powołująca się na art. 47 Karty powołuje się na prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii, ani zresztą w sposób oczywisty sytuacji, w której wobec takiej osoby toczy się postępowanie karne stanowiące stosowanie prawa Unii, z orzecznictwa przypomnianego w pkt 52 niniejszego wyroku wynika, że ów art. 47 nie ma zastosowania w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym. W konsekwencji art. 47 Karty nie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wykonało decyzję o przekazaniu przed rozstrzygnięciem wniosku złożonego na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III lub środka zaskarżenia przeciwko odpowiedzi udzielonej na taki wniosek.
56 Co się tyczy w drugiej kolejności pytań sądu odsyłającego przedstawionych tytułem ewentualnym, to zmierzają one do ustalenia, czy art. 29 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w tym przepisie termin sześciu miesięcy rozpoczyna bieg od daty ostatecznej decyzji w sprawie środka zaskarżenia wniesionego przeciwko decyzji wnioskującego państwa członkowskiego, podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu, o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej umożliwiającej rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.
57 Należy stwierdzić, że brzmienie art. 29 ust. 1 jest w tym względzie jasne i precyzyjne.
58 Przepis ten przewiduje bowiem, że termin sześciu miesięcy rozpoczyna bieg od wyrażenia zgody przez inne państwo członkowskie na wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie zainteresowanej osoby lub od ostatecznej decyzji w sprawie odwołania się lub ponownego rozpoznania, w przypadku gdy mają skutek zawieszający zgodnie z art. 27 ust. 3 rozporządzenia Dublin III.
59 Ponieważ wspomniany przepis nie przewiduje, że termin ten zaczyna biec od ostatecznej decyzji w sprawie środka zaskarżenia wniesionego przeciwko decyzji wnioskującego państwa członkowskiego – podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu – o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej umożliwiającej rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, nie można uznać, że taki środek zaskarżenia skutkuje zawieszeniem biegu terminu na wykonanie decyzji o przekazaniu przewidzianego w art. 29 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia lub w inny sposób ma skutek zawieszający w odniesieniu do decyzji o przekazaniu.
60 W związku z tym, w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym termin sześciu miesięcy na dokonanie przekazania osoby ubiegającej się o udzielenie ochrony międzynarodowej zaczyna biec od dnia oddalenia środka zaskarżenia wniesionego przeciwko decyzji o przekazaniu zainteresowanej osoby, a nie od daty ostatecznej decyzji w przedmiocie środka zaskarżenia wniesionego przeciwko decyzji wnioskującego państwa członkowskiego – podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu – o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej umożliwiającej rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.
61 W świetle całości powyższych rozważań na pytanie trzecie należy odpowiedzieć następująco:
– Artykuł 47 Karty należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do sytuacji, w której osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej, objęta decyzją o przekazaniu, zwróciła się do państwa członkowskiego, które wydało tę decyzję, z wnioskiem o skorzystanie z przysługujących mu uprawnień dyskrecjonalnych na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III lub wniosła środek zaskarżenia do sądu przeciwko odpowiedzi udzielonej na taki wniosek, w związku z czym to postanowienie Karty tym bardziej nie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wykonało w tych okolicznościach decyzję o przekazaniu, zanim zapadnie rozstrzygnięcie w przedmiocie takiego wniosku lub w przedmiocie środka zaskarżenia przeciwko odpowiedzi na taki wniosek.
– Artykuł 29 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że termin sześciu miesięcy na dokonanie przekazania osoby ubiegającej się o udzielenie ochrony międzynarodowej, o którym mowa w tym przepisie, rozpoczyna bieg od wyrażenia zgody przez inne państwo członkowskie na wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie zainteresowanej osoby lub od ostatecznej decyzji w sprawie odwołania lub ponownego rozpoznania decyzji o przekazaniu, w przypadku gdy zgodnie z art. 27 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia mają one skutek zawieszający, a nie od daty ostatecznej decyzji w sprawie odwołania od decyzji wnioskującego państwa członkowskiego, podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu, o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej pozwalającej na rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.
W przedmiocie kosztów
62 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:
1) Artykuł 27 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca
należy interpretować w ten sposób, że:
nie nakłada on na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia skutecznego środka zaskarżenia przeciwko decyzji wydanej na podstawie klauzuli dyskrecjonalnej, o której mowa w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia.
2) – Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej
należy interpretować w ten sposób, że:
nie ma on zastosowania do sytuacji, w której osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej, objęta decyzją o przekazaniu, zwróciła się do państwa członkowskiego, które wydało tę decyzję, z wnioskiem o skorzystanie z przysługujących mu uprawnień dyskrecjonalnych na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 604/2013 lub wniosła środek zaskarżenia do sądu przeciwko odpowiedzi udzielonej na taki wniosek, w związku z czym to postanowienie Karty tym bardziej nie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wykonało w tych okolicznościach decyzję o przekazaniu, zanim zapadnie rozstrzygnięcie w przedmiocie takiego wniosku lub w przedmiocie środka zaskarżenia przeciwko odpowiedzi na taki wniosek.
– Artykuł 29 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 604/2013
należy interpretować w ten sposób, że:
termin sześciu miesięcy na dokonanie przekazania osoby ubiegającej się o udzielenie ochrony międzynarodowej, o którym mowa w tym przepisie, rozpoczyna bieg od wyrażenia zgody przez inne państwo członkowskie na wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie zainteresowanej osoby lub od ostatecznej decyzji w sprawie odwołania lub ponownego rozpoznania decyzji o przekazaniu, w przypadku gdy zgodnie z art. 27 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia mają one skutek zawieszający, a nie od daty ostatecznej decyzji w sprawie odwołania od decyzji wnioskującego państwa członkowskiego – podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu – o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej pozwalającej na rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.
Podpisy