Υπόθεση T‑214/08

Paul Alfons Rehbein (GmbH & Co.) KG

κατά

Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς
(εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ)

«Κοινοτικό σήμα — Διαδικασία ανακοπής — Αίτηση καταχωρίσεως εικονιστικού κοινοτικού σήματος OUTBURST — Προγενέστερο εθνικό λεκτικό σήμα OUTBURST — Ουσιαστική χρήση του προγενέστερου σήματος — Άρθρο 43, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού (ΕΚ) 40/94 [νυν άρθρο 42, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009] — Προσκόμιση αποδεικτικών στοιχείων για πρώτη φορά ενώπιον του τμήματος προσφυγών — Άρθρο 74, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 40/94 (νυν άρθρο 76, παράγραφος 2, του κανονισμού 207/2009) — Κανόνας 22, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 2868/95»

Περίληψη της αποφάσεως

1.      Κοινοτικό σήμα — Παρατηρήσεις τρίτων και ανακοπή — Εξέταση της ανακοπής — Απόδειξη της χρήσεως του προγενέστερου σήματος — Ουσιαστική χρήση — Έννοια — Κριτήρια εκτιμήσεως

(Κανονισμός 40/94 του Συμβουλίου, άρθρο 43 § 2· κανονισμός 2868/95 της Επιτροπής, άρθρο 1, κανόνας 22, § 2)

2.      Κοινοτικό σήμα — Παρατηρήσεις τρίτων και ανακοπή — Εξέταση της ανακοπής — Απόδειξη της χρήσεως του προγενέστερου σήματος — Ουσιαστική χρήση — Έννοια — Κριτήρια εκτιμήσεως — Υποχρέωση προσκόμισης συγκεκριμένων και αντικειμενικών αποδεικτικών στοιχείων

(Κανονισμός 40/94 του Συμβουλίου, άρθρο 43 § 2)

3.      Κοινοτικό σήμα — Παρατηρήσεις τρίτων και ανακοπή — Εξέταση της ανακοπής — Απόδειξη της χρήσεως του προγενέστερου σήματος — Προθεσμία τασσόμενη από το Γραφείο — Προσκόμιση συμπληρωματικών αποδεικτικών στοιχείων μετά τη λήξη της προθεσμίας, αλλά λόγω εμφανίσεως νέων στοιχείων — Επιτρέπεται

(Κανονισμός 2868/95 της Επιτροπής, άρθρο 1, κανόνας 22 § 1)

1.      Στο πλαίσιο ερμηνείας της έννοιας της ουσιαστικής χρήσης κατά την έννοια του άρθρου 43, παράγραφος 2, του κανονισμού 40/94 για το κοινοτικό σήμα, είναι σκόπιμο να λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι η ratio legis της απαιτήσεως να έχει γίνει ουσιαστική χρήση του προγενέστερου σήματος προκειμένου να μπορεί το στοιχείο αυτό να αντιταχθεί σε αίτηση καταχωρίσεως κοινοτικού σήματος συνίσταται στον περιορισμό των συγκρούσεων μεταξύ δύο σημάτων, εφόσον δεν υφίσταται βάσιμος οικονομικός λόγος που να στηρίζεται στην πραγματική λειτουργία του σήματος στην αγορά.

Αντιθέτως, το άρθρο 43, παράγραφος 2, του κανονισμού 40/94 και ο κανόνας 22, παράγραφος 3, του κανονισμού 2868/95, περί της εφαρμογής του κανονισμού 40/94, δεν αποσκοπούν ούτε στην εκτίμηση της εμπορικής επιτυχίας, ούτε στον έλεγχο της οικονομικής στρατηγικής μιας επιχειρήσεως, ούτε ακόμη στην προστασία μόνον των σημάτων που ανήκουν στις σημαντικές από απόψεως μεγέθους εμπορικές εκμεταλλεύσεις.

Ουσιαστική χρήση ενός σήματος υπάρχει όταν αυτό χρησιμοποιείται σύμφωνα με τη βασική του λειτουργία, που είναι η εγγύηση της ταυτότητας προελεύσεως των προϊόντων ή υπηρεσιών για τα οποία καταχωρίστηκε, με σκοπό την εξεύρεση ή διατήρηση δυνατοτήτων πωλήσεως των εν λόγω προϊόντων και υπηρεσιών, αποκλείοντας τη συμβολική χρήση που αποσκοπεί στη διατήρηση των δικαιωμάτων που παρέχει το σήμα. Επιπλέον, η προϋπόθεση περί ουσιαστικής χρήσεως του σήματος απαιτεί το σήμα αυτό, όπως προστατεύεται στο οικείο γεωγραφικό έδαφος, να χρησιμοποιείται δημόσια και έναντι των τρίτων.

Η εκτίμηση του ουσιαστικού χαρακτήρα της χρήσης του σήματος πρέπει να στηρίζεται στο σύνολο των γεγονότων και περιστάσεων που μπορούν να αποδείξουν το υπαρκτό της εμπορικής εκμετάλλευσης του σήματος, όπως είναι ιδίως οι χρήσεις που θεωρούνται δικαιολογημένες στον οικείο οικονομικό τομέα για τη διατήρηση ή τη δημιουργία μεριδίων αγοράς υπέρ των προϊόντων ή των υπηρεσιών που προστατεύει το σήμα, η φύση των εν λόγω προϊόντων ή υπηρεσιών, τα χαρακτηριστικά της αγοράς, η έκταση και η συχνότητα χρήσης του σήματος.

Όσον αφορά την έκταση της χρήσης του προγενέστερου σήματος, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, μεταξύ άλλων, αφενός, η εμπορική αξία του συνόλου των πράξεων χρήσεως και, αφετέρου, η διάρκεια της περιόδου κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν οι πράξεις χρήσεως, καθώς και η συχνότητα των πράξεων αυτών.

(βλ. σκέψεις 21-24)

2.      Κατά την εξέταση, σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, του ουσιαστικού χαρακτήρα της χρήσης προγενέστερου σήματος κατά την έννοια του άρθρου 43, παράγραφος 2, του κανονισμού 40/94 για το κοινοτικό σήμα, είναι ανάγκη να πραγματοποιείται σφαιρική αξιολόγηση που να λαμβάνει υπόψη όλους τους παράγοντες οι οποίοι ασκούν επιρροή στην υπό κρίση περίπτωση. Περαιτέρω, η ουσιαστική χρήση ενός σήματος δεν αποδεικνύεται από πιθανότητες ή εικασίες, αλλά πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένα και αντικειμενικά στοιχεία που να αποδεικνύουν την αποτελεσματική και επαρκή χρήση του σήματος στην οικεία αγορά.

(βλ. σκέψη 25)

3.      Κατά τον κανόνα 22, παράγραφος 3, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού 2868/95, περί της εφαρμογής του κανονισμού 40/94 για το κοινοτικό σήμα, αν ο ανακόπτων υποχρεούται να αποδείξει ότι έγινε χρήση του σήματος ή ότι συντρέχουν βάσιμοι λόγοι για τη μη χρήση, το Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) τον καλεί να προσκομίσει, μέσα σε προθεσμία που του τάσσει, τα απαιτούμενα αποδεικτικά στοιχεία. Αν ο ανακόπτων δεν προσκομίσει αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία εμπρόθεσμα, το Γραφείο απορρίπτει την ανακοπή.

Ο κανόνας αυτός δεν πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι απαγορεύεται να ληφθούν υπόψη πρόσθετες αποδείξεις που συνδέονται με την ύπαρξη νέων στοιχείων, έστω και αν αυτές προσκομιστούν μετά τη λήξη της προθεσμίας αυτής.

Συγκεκριμένα, ο εν λόγω κανόνας πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ουδόλως απαγορεύει τη συνεκτίμηση συμπληρωματικών αποδεικτικών στοιχείων, τα οποία απλώς προστίθενται σε άλλα στοιχεία που έχουν κατατεθεί εμπροθέσμως, εφόσον τα αρχικά αυτά στοιχεία δεν στερούνται λυσιτέλειας, αλλά κρίθηκαν απλώς ανεπαρκή. Η εκτίμηση αυτή, η οποία σε καμία περίπτωση δεν καθιστά περιττό τον προαναφερθέντα κανόνα, ισχύει κατά μείζονα λόγο στην περίπτωση κατά την οποία ο ανακόπτων δεν παραβιάζει ταχθείσες προθεσμίες, καταφεύγοντας συνειδητά σε παρελκυστικές τακτικές ή επιδεικνύοντας πρόδηλη αμέλεια, ενώ τα συμπληρωματικά αποδεικτικά στοιχεία που προσκομίζει αρκούνται στην επιβεβαίωση των ενδείξεων που ήδη προκύπτουν από τις εμπροθέσμως κατατεθείσες έγγραφες ένορκες βεβαιώσεις.

(βλ. σκέψεις 46, 53)