Sprawa T‑214/08
Paul Alfons Rehbein (GmbH & Co.) KG
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego OUTBURST – Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy OUTBURST – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009] – Przedstawienie dowodów po raz pierwszy przed izbą odwoławczą – Artykuł 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009) – Zasada 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95
Streszczenie wyroku
1. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny
(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 43 ust. 2; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 2)
2. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny – Wymóg przedstawienia konkretnych i obiektywnych dowodów
(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 43 ust. 2)
3. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Termin wyznaczony przez Urząd – Przedstawienie dodatkowych dowodów po upływie terminu w przypadku zaistnienia nowych okoliczności – Dopuszczalność
(rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 1)
1. Przy dokonywaniu wykładni pojęcia rzeczywistego używania w rozumieniu art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy wziąć pod uwagę okoliczność, że ustanawiając wymóg uprzedniego rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, aby na znak ten można było powołać się w sprzeciwie wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, prawodawca działał z intencją ograniczenia kolizji między dwoma znakami, o ile nie istnieje ku temu żadne gospodarcze uzasadnienie wynikające z aktywnego funkcjonowania znaku na rynku.
Nie jest natomiast celem art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 i zasady 22 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 ani ocena sukcesu handlowego, ani kontrola strategii gospodarczej danego przedsiębiorstwa, ani też zastrzeżenie ochrony znaków towarowych wyłącznie dla sytuacji, w których dochodzi do handlowego wykorzystania tych znaków na dużą skalę.
Znak towarowy jest rzeczywiście używany wówczas, gdy korzysta się z niego zgodnie z jego podstawową funkcją, jaką jest zagwarantowanie, że towary i usługi, dla których został zarejestrowany, pochodzą z określonego przedsiębiorstwa, w celu wykreowania lub zachowania rynku zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem przypadków używania o charakterze symbolicznym, mającym na celu jedynie utrzymanie praw do znaku towarowego. Ponadto przesłanka dotycząca rzeczywistego używania znaku towarowego wymaga, by znak ten w postaci, w jakiej jest chroniony na właściwym terytorium, był używany publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz.
Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku towarowego powinna być oparta na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo, w szczególności zaś powinna ona uwzględniać sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym, charakter tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz zasięg i częstotliwość używania znaku.
Jeśli chodzi o zakres używania wcześniejszego znaku, to należy mieć na uwadze w szczególności, z jednej strony, handlowy wymiar ogółu czynności stanowiących używanie oraz, z drugiej strony, długość okresu, w którym czynności te miały miejsce, jak również częstotliwość tych czynności.
(por. pkt 21–24)
2. By móc ustalić, czy mamy do czynienia z rzeczywistym używaniem wcześniejszego znaku w rozumieniu art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, należy dokonać całościowej oceny uwzględniającej wszystkie istotne czynniki występujące w danej sprawie. Ponadto rzeczywiste używanie znaku towarowego nie może zostać dowiedzione za pomocą przypuszczeń i domniemań, tylko musi opierać się na konkretnych i obiektywnych dowodach, z których wynika, iż znak był używany faktycznie i na wystarczającą skalę na danym rynku.
(por. pkt 25)
3. Zgodnie z zasadą 22 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w przypadku gdy strona wnosząca sprzeciw musi dostarczyć dowód używania lub istnienia uzasadnionych powodów nieużywania, Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) wzywa tę stronę do przedstawienia wymaganego dowodu w określonym przez Urząd terminie. Jeżeli strona wnosząca sprzeciw nie przedstawi tego dowodu przed upływem terminu, Urząd odrzuca sprzeciw.
Zasada ta nie może być interpretowana w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uwzględnieniu dowodów uzupełniających, w sytuacji gdy pojawiły się nowe okoliczności, nawet jeżeli zostały one przedstawione po upływie wspomnianego terminu.
Wspomnianą zasadę należy bowiem rozumieć w ten sposób, że nic nie może stać na przeszkodzie wzięciu pod uwagę dowodów uzupełniających, które są po prostu dołączone do innych dowodów przedstawionych w wyznaczonym terminie, jeżeli pierwotne dowody nie są nieistotne, ale zostały uznane za niewystarczające. Takie stwierdzenie, które w żadnym wypadku nie powoduje, że wspomniana zasada jest zbędna, jest tym bardziej trafne, że skarżąca nie nadużyła wyznaczonych terminów poprzez umyślne zastosowanie taktyk opóźniających lub oczywiste niedbalstwo oraz dlatego że przedstawione przez nią dowody uzupełniające ograniczały się do poparcia informacji wynikających już z oświadczeń pisemnych przedstawionych w wyznaczonym terminie.
(por. pkt 46, 53)