WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (piąta izba)

z dnia 11 grudnia 2007 r.

Sprawa T‑66/05

Jörn Sack

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dodatek funkcyjny – Funkcja „szef wydziału” – Równość traktowania – Obowiązek uzasadnienia – System językowy

Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczących określenia wymiaru wynagrodzenia skarżącego za miesiące od maja 2004 r. do lutego 2005 r., żądanie ponownego obliczenia wynagrodzenia za te miesiące i żądanie stwierdzenia nieważności wyraźnej decyzji oddalającej zażalenie skarżącego, doręczonej mu w dniu 26 listopada 2004 r.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron ponosi własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Pasek wypłaty wyjawiający decyzję o odmowie udzielenia lub odebraniu korzyści finansowej

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Kwalifikacja podlegająca ocenie sądu

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90 ust. 2)

3.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Data złożenia

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90 ust. 2)

4.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Jednoczesne zażalenia zbiorowe i indywidualne

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90 ust. 2)

5.      Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres – Niewystarczające uzasadnienie – Konwalidacja w trakcie postępowania spornego – Przesłanki

(art. 253 WE; regulamin pracowniczy urzędników, art. 90 ust. 2)

6.      Urzędnicy – Równość traktowania

7.      Urzędnicy – Organizacja służb – Wydział – Pojęcie

1.       Paski wypłaty stanowią zasadniczo akty niekorzystne, które mogą podlegać zaskarżeniu. Jednak w konkretnym przypadku paska wypłaty, z którego wynika, że organ powołujący podjął decyzję o odmówieniu urzędnikowi przyznania korzyści finansowej lub odebraniu korzyści finansowej, która wcześniej została mu przyznana, jedynie pierwszy pasek wypłaty wyjawiający tę decyzję stanowi zaskarżalną decyzję. Paski wypłaty z kolejnych miesięcy potwierdzają jedynie wspomnianą decyzję, a w związku z tym stanowią akty wyłącznie potwierdzające pierwszy pasek wypłaty i nie mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności.

(zob. pkt 31)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 262/80 Andersen i in. przeciwko Parlamentowi, 19 stycznia 1984 r., Rec. str. 195, pkt 4; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑192/99 Dunnett i in. przeciwko EBI, 6 marca 2001 r., Rec. str. II‑813, pkt 66, 69

2.      Zadaniem Sądu jest dokonanie dokładnej kwalifikacji prawnej pism skierowanych przez urzędnika do organu powołującego przed wniesieniem skargi i odnalezienie wśród nich pisma, które stanowi zażalenie wymagane zgodnie z regulaminem pracowniczym, przy czym dla Sądu nie jest wiążące, jak pisma te zostały zakwalifikowane przez strony.

W tym względzie akt niekorzystny organu powołującego może stanowić przedmiot jednego tylko zażalenia, wniesionego na ten akt przez zainteresowanego urzędnika. Pozostałe pisma, które tenże skierował ewentualnie do organu powołującego po złożeniu zażalenia, choćby nawet zostały zakwalifikowane jako zażalenia, nie mogą stanowić ani wniosków, ani zażaleń, tylko powinno się je uważać za zwykłe pisma ponawiające zażalenie i nie mogą one skutkować przedłużeniem postępowania poprzedzającego wniesienie skargi.

W związku z tym, jako że dwa zażalenia, jedno złożone indywidualnie, a drugie – zbiorowo, mają ten sam przedmiot, tylko jedno z nich, a mianowicie to, które zostało złożone najpierw, stanowi zażalenie w rozumieniu art. 90 regulaminu pracowniczego, a drugie, wniesione później, należy uznać za zwykłe pismo ponawiające zażalenie.

(zob. pkt 36, 37, 41)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑14/91 Weyrich przeciwko Komisji, 7 czerwca 1991 r., Rec. str. II‑235, pkt 39, 41; sprawa T‑67/91 Torre przeciwko Komisji, 25 lutego 1992 r., Rec. str. II‑261, pkt 28, 32

3.      Za datę złożenia zażalenia należy przyjąć chwilę, w której administracja jest w stanie się z nim zapoznać.

W tym względzie urzędnik nie może ponosić negatywnych konsekwencji spowodowanych czynnikami niezależnymi od jego woli, a mogących opóźnić przekazanie jego pisma w sprawie zażalenia i nie może odpowiadać za błędy lub opieszałość w przekazywaniu tego pisma między kolejnymi służbami wewnątrz instytucji będącej adresatem zażalenia.

(zob. pkt 38, 44)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑54/90 Lacroix przeciwko Komisji, 25 września 1991 r., Rec. str. II‑749, pkt 29, 30

4.      Nie ma nic nieprawidłowego w udzieleniu przez instytucję, w decyzji w sprawie oddalenia zażalenia, łącznej odpowiedzi zarówno na zażalenie indywidualne, jak i na zażalenie zbiorowe.

(zob. pkt 64)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑10/94 Kratz przeciwko Komisji, 17 maja 1995 r., Rec. str. II‑1455, pkt 20

5.      Uzasadnienie wymagane przez art. 253 WE powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w zależności od okoliczności danej sprawy, w szczególności zaś z uwzględnieniem treści aktu, charakteru podnoszonych interesów oraz interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których akt dotyczy bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 253 WE winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę.

W tym względzie, chociaż wniesienie skargi kładzie kres możliwości konwalidacji przez organ powołujący jego decyzji poprzez udzielenie odpowiedzi w sprawie oddalenia zażalenia, początkowy brak uzasadnienia można naprawić w określonych wyjątkowych okolicznościach, poprzez udzielenie dodatkowych wyjaśnień nawet w toku postępowania, gdy zainteresowany posiadał przed wniesieniem skargi informacje stanowiące zaczątek uzasadnienia.

(zob. pkt 65–67)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑52/90 Volger przeciwko Parlamentowi, 12 lutego 1992 r., Rec. str. II‑121, pkt 40; sprawa T‑117/01 Roman Parra przeciwko Komisji, 20 lutego 2002 r., RecFP str. I‑A‑27, II‑121, pkt 30, 32; sprawa T‑277/03 Vlachaki przeciwko Komisji, 8 marca 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑57, II‑243, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑253, II‑1169, pkt 36

6.      Zasada równego traktowania nie daje urzędnikowi prawa do dochodzenia korzyści finansowej przyznanej innemu urzędnikowi niezgodnie z prawem.

(zob. pkt 122, 163)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 188/83 Witte przeciwko Parlamentowi, 9 października 1984 r., Rec. str. 3465, pkt 15; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑22/99 Rose przeciwko Komisji, 22 lutego 2000 r., RecFP str. I‑A‑27, II‑115, pkt 39

7.      Pojęcie wydziału, kierowanego przez szefa wydziału, należy zdefiniować jako odrębną strukturę administracyjną, wyposażoną we własne zasoby ludzkie, a często również finansowe, stanowiącą jednostkę organizacji administracyjnej danej instytucji.

(zob. pkt 130)