POSTANOWIENIE SĄDU (siódma izba)
z dnia 21 czerwca 2017 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 – Dochodzenie zewnętrzne OLAF‑u – Sprawozdanie i zalecenia – Akty niepodlegające zaskarżeniu – Niedopuszczalność
W sprawie T-289/16
Inox Mare Srl, z siedzibą w Rimini (Włochy), reprezentowana przez adwokata R. Holzeisen,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez J. Baquera Cruza, D. Nardiego oraz L. Grønfeldt, a następnie przez J. Baquera Cruza oraz D. Nardiego, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności raportu końcowego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dotyczącego dochodzenia zewnętrznego OF/2013/0086/B1 [THOR(2015) 40189 z dnia 26 listopada 2015 r.], odnoszącego się do tego raportu zalecenia dyrektora generalnego OLAF‑u [THOR(2015) 42057 z dnia 9 grudnia 2015 r.] oraz wcześniejszych i ściśle powiązanych aktów OLAF‑u,
SĄD (siódma izba),
w składzie: V. Tomljenović, prezes, A. Marcoulli (sprawozdawca) i A. Kornezov, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Inox Mare Srl, jest spółką kapitałową prawa włoskiego, która przywozi do Unii Europejskiej i sprzedaje na jej terytorium wyroby złączne ze stali nierdzewnej. Między 2010 i 2012 r. skarżąca zakupiła bardzo dużą ilość wyrobów złącznych ze stali nierdzewnej pochodzących z Filipin.
2 Od marca 2013 r. Agenzia delle Dogane e dei Monopoli (agencja ceł i monopoli, Włochy) w oparciu o informacje przekazane przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w ramach dochodzenia OF/2013/0086/B1 przekazała skarżącej za pośrednictwem pięciu izb terenowych 42 protokoły stwierdzające oszustwo celne, 43 decyzje w sprawie poboru oraz 43 decyzje nakładające kary na całkowitą kwotę ponad 8,5 mln EUR.
3 W dniu 25 marca 2016 r., w ramach postępowania między jedną z izb terenowych agencji ceł i monopoli a skarżącą, skarżąca zapoznała się z raportem końcowym OLAF‑u dotyczącym dochodzenia zewnętrznego OF/2013/0086/B1 [THOR(2015) 40189 z dnia 26 listopada 2015 r.] (zwanym dalej „raportem z dnia 26 listopada 2015 r.”) i odnoszącym się do tego raportu zaleceniem dyrektora generalnego OLAF–u [THOR(2015) 42057 z dnia 9 grudnia 2015 r.] (zwanym dalej „zaleceniem z dnia 9 grudnia 2015 r.”) (zwanymi dalej łącznie „zaskarżonymi aktami”), które stanowiły załączniki do pism procesowych przedłożonych przez OLAF.
4 W raporcie z dnia 26 listopada 2015 r. wskazano, że wyroby złączne ze stali nierdzewnej przywiezione do siedmiu państw członkowskich jako wyroby pochodzące z Filipin – państwa korzystającego z preferencji celnych, pochodziły w rzeczywistości z Taiwanu – państwa, do którego stosuje się należności celne oraz środki antydumpingowe. W raporcie z dnia 26 listopada 2015 r. stwierdza się w istocie, że wynoszące około 19,2 mln EUR, w tym około 5,6 mln EUR we Włoszech, należności celne przywozowe odnoszące się do tych wyrobów nie zostały uiszczone i mogą zostać odzyskane.
5 Zaleceniem z dnia 9 grudnia 2015 r. dyrektor generalny OLAF‑u zalecił agencji ceł i monopoli podjęcie wszystkich odpowiednich środków w celu zapewnienia odzyskania kwoty około 5,6 mln EUR wskazanej w raporcie z dnia 26 listopada 2015 r. i zapobieżenia wszelkiej innej szkodzie w budżecie Unii. Wreszcie, dyrektor generalny OLAF‑u zwrócił się do owej agencji we wspomnianym zaleceniu o poinformowanie Urzędu o ewentualnych podjętych działaniach lub decyzjach.
Postępowanie i żądania stron
6 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 3 czerwca 2016 r. skarżąca wniosła rozpatrywaną skargę i zwróciła się do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów oraz „wcześniejszych i ściśle powiązanych aktów OLAF‑u”;
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
7 Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 lipca 2016 r. Komisja podniosła na podstawie art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem zarzut niedopuszczalności i wniosła do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
8 W dniu 25 sierpnia 2016 r. skarżąca przedstawiła uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności, w których wnosi do Sądu o oddalenie podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności jako bezzasadnego.
Co do prawa
9 Zgodnie z art. 130 §§ 1 i 7 regulaminu postępowania, jeżeli strona pozwana o to wnosi, Sąd może rozstrzygnąć w przedmiocie niedopuszczalności skargi bez rozpoznawania sprawy co do istoty. W niniejszej sprawie, jako że Komisja wniosła o rozstrzygnięcie w przedmiocie niedopuszczalności, Sąd, uznając, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy, postanowił rozstrzygnąć w przedmiocie tego wniosku bez dalszych czynności procesowych.
10 Komisja twierdzi, że zaskarżone akty nie mogą być przedmiotem skargi ze strony skarżącej na podstawie art. 263 TFUE, ponieważ raport sporządzony przez OLAF po zakończeniu dochodzenia oraz zalecenie dyrektora generalnego OLAF‑u odnoszące się do tego raportu nie wywołują wiążących skutków prawnych, nawet w odniesieniu do osób w nich wskazanych, co zresztą nie ma miejsca w niniejszej sprawie w przypadku skarżącej.
11 Skarżąca kwestionuje argumenty Komisji. Twierdzi ona, że włoskie organy celne są związane treścią zaskarżonych aktów i działają w charakterze zwykłego poborcy należności celnych, któremu nie przysługuje jakikolwiek zakres uznania.
12 Na wstępie należy przypomnieć, że na mocy art. 263 akapit pierwszy TFUE Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej kontroluje zgodność z prawem aktów zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec osób trzecich.
13 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału aktami lub decyzjami, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, są jedynie środki wywołujące wiążące skutki prawne mogące naruszyć interesy strony skarżącej poprzez znaczącą zmianę jej sytuacji prawnej (wyroki: z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9; z dnia 26 stycznia 2010 r., Internationaler Hilfsfonds/Komisja, C‑362/08 P, EU:C:2010:40, pkt 51).
14 Jeśli chodzi o akty OLAF‑u, w pierwszej kolejności z orzecznictwa Sądu wypracowanego w odniesieniu do rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. 1999, L 136, s. 1) wynika, że raport OLAF‑u sporządzony po zakończeniu dochodzeń zewnętrznego i wewnętrznego nie zmienia znacząco sytuacji prawnej osób, które są w nim imiennie wskazane (wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., Camós Grau/Komisja, T‑309/03, EU:T:2006:110, pkt 48; zob. także podobnie postanowienie z dnia 22 czerwca 2015 r., In vivo/Komisja, T‑690/13, niepublikowane, EU:T:2015:519, pkt 24). Z tego samego orzecznictwa wynika, że w kontekście procedury regulującej dochodzenia prowadzone przez OLAF charakter końcowy raportu tego urzędu nie nadaje mu jednak charakteru aktu wywołującego wiążące skutki prawne (wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., Camós Grau/Komisja, T‑309/03, EU:T:2006:110, pkt 49).
15 W tym względzie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu z przepisów rozporządzenia nr 1073/1999, w szczególności z motywu 13 i art. 9 tego rozporządzenia, wynika, że wnioski OLAF‑u zawarte w raporcie końcowym nie mogą prowadzić w sposób automatyczny do wszczęcia postępowania sądowego lub dyscyplinarnego, gdyż właściwe organy mają swobodę wyboru działań, jakie podejmą w następstwie raportu końcowego, w związku z czym tylko te organy mogą wydać decyzje zmieniające sytuację prawną osób, wobec których w raporcie zalecono wszczęcie takich postępowań (zob. wyroki: z dnia 6 kwietnia 2006 r., Camós Grau/Komisja, T‑309/03, EU:T:2006:110, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 4 października 2006 r., Tillack/Komisja, T‑193/04, EU:T:2006:292, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo). O ile OLAF może w tych raportach zalecić wydanie aktów mających wiążące skutki prawne, niekorzystnych dla zainteresowanych osób, o tyle jednak opinia wyrażona przez Urząd w tym zakresie nie zobowiązuje do niczego, również w kategoriach proceduralnych, organów, do których była adresowana (wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., Camós Grau/Komisja, T‑309/03, EU:T:2006:110, pkt 50).
16 Podobnie, zgodnie z orzecznictwem, za akt niekorzystny nie można uznać przekazania przez OLAF organom krajowym informacji, ponieważ nie zmienia ono w znaczący sposób sytuacji prawnej zainteresowanego, skoro zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999 krajowe organy sądowe mają swobodę uznania, zgodnie z ich własnymi uprawnieniami, w zakresie oceny treści i znaczenia tych informacji, a tym samym działań, które należy w związku z nimi podjąć (zob. wyrok z dnia 20 maja 2010 r., Komisja/Violetti i in., T‑261/09 P, EU:T:2010:215, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie postanowienie z dnia 22 czerwca 2015 r., In vivo/Komisja, T‑690/13, niepublikowane, EU:T:2015:519, pkt 24). W związku z tym za ewentualne wszczęcie postępowania sądowego na skutek przekazania informacji przez OLAF, a także wynikające stąd akty prawne, jedyną i całkowitą odpowiedzialność ponoszą organy krajowe (wyrok z dnia 4 października 2006 r., Tillack/Komisja, T‑193/04, EU:T:2006:292, pkt 70).
17 W drugiej kolejności zasady wynikające z orzecznictwa przypomnianego w pkt 14–16 powyżej znajdują także zastosowanie do ram prawnych odnoszących się do dochodzeń zewnętrznych OLAF‑u wynikających z nowego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013, L 248, s. 1).
18 Z motywu 31 rozporządzenia nr 883/2013 wynika bowiem, tak jak przewidywał motyw 13 rozporządzenia nr 1073/1999, że decyzja w sprawie dalszego postępowania po zakończeniu dochodzeń należy do właściwych organów państw członkowskich na podstawie raportów końcowych z dochodzenia sporządzonych przez OLAF. Poza tym z motywu 32 tego samego rozporządzenia wynika, że właściwe organy państw członkowskich powinny składać OLAF‑owi, na jego wniosek, „sprawozdania z ewentualnych działań” podjętych na podstawie informacji przekazanych im przez Urząd.
19 Ponadto art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 883/2013 stanowi przede wszystkim, że po zakończeniu dochodzenia przez OLAF z upoważnienia dyrektora generalnego sporządza się raport, w którym wskazuje się między innymi procedurę, ustalone fakty z określeniem ich wstępnej kwalifikacji prawnej, ich szacowane skutki finansowe oraz wnioski z dochodzenia. Artykuł 11 ust. 1 akapit drugi tego samego rozporządzenia uściśla także, iż „wraz z raportem przekazuje się zalecenia dyrektora generalnego dotyczące ewentualnej konieczności podjęcia działań”, a art. 11 ust. 2 owego rozporządzenia wskazuje, że raporty stanowią dopuszczalny dowód w postępowaniu administracyjnym lub sądowym państwa członkowskiego, w którym istnieje potrzeba ich wykorzystania, w taki sam sposób i na takich samych warunkach jak raporty urzędowe sporządzane przez krajowych kontrolerów administracyjnych, i że podlegają one tym samym przepisom dotyczącym oceny co przepisy normujące wspomniane raporty urzędowe i mają taką samą wartość dowodową jak te raporty. Artykuł 11 ust. 3 tego samego rozporządzenia stanowi ponadto, że raporty i zalecenia sporządzone w następstwie dochodzenia zewnętrznego są przekazywane właściwym organom zainteresowanych państw członkowskich oraz, w razie konieczności, właściwym służbom Komisji. Wreszcie, art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 883/2013 stanowi, że na wniosek OLAF‑u właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich przekazują Urzędowi w odpowiednim czasie informacje o „ewentualnie podjętych działaniach” po przekazaniu zaleceń sporządzonych w następstwie dochodzenia zewnętrznego.
20 Z jednej strony z przepisów art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 883/2013 wynika, że raporty OLAF‑u stanowią jedynie dowody, które mogą zostać wykorzystane w krajowych postępowaniach administracyjnych lub sądowych, że należy dokonać ich oceny wedle reguł dowodowych określonych w prawie krajowym i że ich wartość dowodowa jest określona w owym prawie krajowym. Nie chodzi zatem o akty, które na mocy rozporządzenia nr 883/2013 są niekorzystne jako takie dla osób imiennie w nich wskazanych.
21 Z drugiej strony na mocy przepisów art. 11 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2013, przekazaniu raportu i zaleceń właściwym organom krajowym nie towarzyszą obowiązki dotyczące sprawozdania z działań, jakie organy te powinny podjąć w związku z rozpatrywanymi aktami względem osób, które są w nich imiennie wskazane. Chociaż przywołany przez skarżącą art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 883/2013 przewiduje co prawda, że organy krajowe są zobowiązane powiadomić OLAF, na jego wniosek, o działaniach podjętych po przekazaniu zaleceń, nie zmienia to faktu, iż zgodnie z brzmieniem tego przepisu owe działania nie mają charakteru obowiązkowego, lecz „ewentualny”.
22 Z przepisów rozporządzenia nr 883/2013, a zwłaszcza z motywu 31 i z art. 11 tego rozporządzenia, wynika zatem, że jak wskazano w orzecznictwie przypomnianym w pkt 15 powyżej, raport i zalecenia sporządzane przez OLAF w następstwie dochodzenia zewnętrznego i przekazane właściwym organom zainteresowanych państw członkowskich nie mogą automatycznie skutkować wszczęciem krajowego postępowania administracyjnego lub sądowego ani tym bardziej przyjęciem wynikających z tego raportu i zaleceń aktów prawnych. Na organach krajowych spoczywa bowiem obowiązek podjęcia decyzji o dalszych działaniach w następstwie sporządzenia raportu i zalecenia, w związku z czym tylko te organy mogą wydać decyzje zmieniające sytuację prawną osób, wobec których OLAF zalecił wszczęcie takich postępowań.
23 Wniosku tego nie podważa przywołana przez skarżącą okoliczność, że art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 883/2013 stanowi, iż w zaleceniach sporządzonych przez OLAF „wskazuje się w stosownych przypadkach działania dyscyplinarne, administracyjne, finansowe lub sądowe, które powinny zostać podjęte przez […] właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich”.
24 Należy bowiem zaznaczyć, że wyrażenie „doivent prendre (powinny zostać podjęte)”, które występuje w wersji francuskiej art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 883/2013, a także zasadniczo w wersji włoskiej („devono adottare”), nie występuje w innych wersjach językowych tego przepisu, takich jak wersje angielska, niemiecka, bułgarska, grecka czy portugalska.
25 Należy przypomnieć, że wszystkim wersjom językowym tekstu prawa Unii należy co do zasady przypisać takie samo znaczenie. W celu zapewnienia jednolitej wykładni prawa Unii należy w związku z tym w przypadku różnic między tymi wersjami interpretować dany przepis na podstawie ogólnej systematyki i celu regulacji, której część on stanowi (zob. wyrok z dnia 20 września 2012 r., Węgry/Komisja, T‑89/10, niepublikowany, EU:T:2012:451, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 Otóż w niniejszym przypadku przede wszystkim należy stwierdzić, że art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2013 nie dotyczy skutków, lecz jedynie treści raportu i zaleceń. Tak więc zwłaszcza w wersji angielskiej tego przepisu określenie „shall” odnosi się wyraźnie do treści zaleceń („shall […] indicate”). Ponadto art. 11 ust. 3 i 6 rozporządzenia nr 883/2013 normują odpowiednio przekazanie raportu i zaleceń właściwym organom krajowym oraz działania podjęte po tym przekazaniu. Przepisy te nie przewidują obowiązków dotyczących działań, jakie organy te powinny podjąć w związku z rozpatrywanymi aktami względem osób, które są w nich imiennie wskazane. Wreszcie, należy przypomnieć, że z motywu 31 rozporządzenia nr 883/2013 wynika, iż organy krajowe podejmują decyzje o dalszych działaniach w następstwie wydania raportów przez OLAF.
27 W konsekwencji, uwzględniając ogólną systematykę i cel danego uregulowania, art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr° 883/2013 nie można interpretować w ten sposób, że skutkuje on obowiązkami spoczywającymi na organach krajowych będących adresatami raportu oraz zaleceń OLAF‑u dotyczących działań, jakie organy te powinny podjąć w związku z rozpatrywanymi aktami względem osób, które są w nich imiennie wskazane.
28 Podsumowując, utrwalone orzecznictwo Sądu odnoszące się do aktów OLAF‑u oraz odpowiednie przepisy rozporządzenia nr 883/2013 wskazują, że zaskarżone akty nie wywołują żadnego wiążącego skutku prawnego mogącego w sposób znaczący zmienić sytuację prawną skarżącej w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 13 powyżej, w związku z czym na organach krajowych spoczywa obowiązek podjęcia decyzji, zgodnie z ich własnymi uprawnieniami, w sprawie dalszych działań, które należy podjąć po sporządzeniu raportu z dnia 26 listopada 2015 r. oraz w szczególności po przedstawieniu zalecenia z dnia 9 grudnia 2015 r.
29 Taki sam wniosek nasuwa się w odniesieniu do „wcześniejszych i ściśle powiązanych aktów OLAF‑u”, a mianowicie w odniesieniu do wskazanych w uwagach w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności „informacji pośrednich, o których mowa w art. 12 [rozporządzenia nr 883/2013]”, jakie OLAF przekazał włoskim organom celnym. Bez konieczności zajmowania stanowiska co do tego, czy skarga została skierowana przeciwko tym aktom w sposób prawidłowy, co Komisja podważa, należy przypomnieć, że w żadnym wypadku za akt niekorzystny nie można w szczególności uznać przekazania przez OLAF organom krajowym informacji, ponieważ na mocy art. 12 rozporządzenia nr 883/2013, organy, które otrzymują informacje od OLAF‑u zgodnie z ich własnymi uprawnieniami, winny dokonać oceny treści i znaczenia tych informacji, a tym samym działań, które należy w związku z nimi podjąć (zob. analogicznie wyrok z dnia 20 maja 2010 r., Komisja/Violetti i in., T‑261/09 P, EU:T:2010:215, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 22 czerwca 2015 r., In vivo/Komisja, T‑690/13, niepublikowane, EU:T:2015:519, pkt 24).
30 Nawet przy założeniu, że w niniejszej sprawie włoskie organy celne, które przekazały skarżącej dokumenty celne wskazane w pkt 2 powyżej, rzeczywiście oparły się na informacjach pośrednich wskazanych w pkt 29 powyżej, a wręcz po zapoznaniu się z nimi, na raporcie z dnia 26 listopada 2015 r. lub na zaleceniu z dnia 9 grudnia 2015 r., okoliczność ta nie oznacza jednak, że akty OLAF‑u wywołują wiążące skutki prawne, ponieważ dokumenty celne wskazane w pkt 2 powyżej nie wynikały automatycznie ze wspomnianych aktów OLAF‑u, lecz o ich wydaniu zdecydowały włoskie organy celne zgodnie ze swoimi własnymi uprawnieniami.
31 Żaden z podnoszonych przez skarżącą argumentów nie pozwala na podważenie tych wniosków.
32 Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że zaskarżone akty wyłączają jej prawo do tego, by agencja ceł i monopoli dokonała, w myśl art. 116–121 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1, zwanego dalej „kodeksem celnym Unii”), zwrotu na jej rzecz należności celnych przywozowych lub umorzenia ich. Podobnie twierdzi ona, że zaskarżone akty pozbawiają ją prawa do rejestracji jako upoważnionego przedsiębiorcy w myśl art. 38 i 39 kodeksu celnego Unii.
33 Argumenty te nie mogą zostać uwzględnione, ponieważ w świetle stwierdzeń poczynionych w pkt 22 powyżej raport z dnia 26 listopada 2015 r. oraz zalecenia z dnia 9 grudnia 2015 r. nie zawierają żadnego spoczywającego na organach krajowych automatycznego obowiązku przyjęcia danego środka względem skarżącej i tylko na tych organach spoczywa obowiązek podjęcia decyzji, zgodnie z ich własnymi uprawnieniami, w sprawie dalszych działań, które należy podjąć po sporządzeniu raportu oraz po przedstawieniu zaleceń, w tym w dziedzinie celnej.
34 W tym względzie należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa Sądu wynika, iż zastosowanie materialnego prawa celnego Unii, w tym wydanie decyzji wymagających retrospektywnego pokrycia niepobranych należności celnych, należy bowiem do wyłącznej kompetencji krajowych organów celnych. Decyzje wydane przez owe organy w myśl tego prawa mogą zostać zaskarżone przed sądem krajowym, a ten może wnieść sprawę do Trybunału na podstawie art. 267 TFUE (wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., Schenker Customs Agency/Komisja, T‑576/11, EU:T:2015:206, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 12 listopada 2013 r., Wünsche Handelsgesellschaft International/Komisja, T‑147/12, niepublikowany, EU:T:2013:587, pkt 24, 25 i przytoczone tam orzecznictwo).
35 W szczególności, jeśli chodzi, po pierwsze, o ewentualny wniosek o zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych, należy przypomnieć, że z orzecznictwa wynika, iż krajowe organy celne dokonują własnej oceny wniosków przedstawionych przez każdego z importerów, w celu uwzględnienia wszelkich cech charakterystycznych, faktycznych i prawnych mogących charakteryzować konkretną sytuację każdego podmiotu gospodarczego (zob. podobnie wyrok z dnia 12 marca 2015 r., Vestel Iberia i Makro autoservicio mayorista/Komisja, T‑249/12 i T‑269/12, niepublikowany, EU:T:2015:150, pkt 79–82).
36 Jeśli chodzi, po drugie, o ewentualny wniosek o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy, w żadnym wypadku z art. 38 i 39 kodeksu celnego Unii ani z art. 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. 2015, L 343, s. 558, zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”) nie wynika, że w niniejszej sprawie na mocy zaskarżonych aktów należy automatycznie uznać, iż skarżąca nie spełnia kryterium wymienionego w art. 39 lit. a) kodeksu celnego Unii, dotyczącego braku poważnego naruszenia lub powtarzających się naruszeń przepisów prawa celnego i przepisów podatkowych oraz braku skazania za poważne przestępstwo karne związane z działalnością gospodarczą wnioskodawcy.
37 Na mocy art. 29 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego na krajowym organie celnym spoczywa bowiem obowiązek zbadania, czy są spełnione kryteria wymienione w art. 39 kodeksu celnego. W tym celu organ ten korzysta z własnych uprawnień dyskrecjonalnych, które umożliwiają mu w szczególności uwzględnienie „specyficznych cech przedsiębiorców, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw”. Krajowy organ celny może także uznać, na podstawie art. 24 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego dotyczącego kryterium wskazanego w art. 39 lit. a) kodeksu celnego Unii, „naruszenie za nieistotne, biorąc pod uwagę liczbę lub skalę powiązanych operacji” oraz biorąc pod uwagę, że „nie będzie miał wątpliwości co do tego, że wnioskodawca działał w dobrej wierze”.
38 W konsekwencji w związku z tym, że na włoskich organach celnych spoczywa obowiązek stosowania prawa celnego Unii, a zwłaszcza dokonania oceny w przedmiocie ewentualnego wniosku o zwrot lub umorzenie przedstawionego przez skarżącą oraz w przedmiocie ewentualnego wniosku o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy, zaskarżone akty nie szkodzą w żadnym stopniu wykonywaniu owego uprawnienia dyskrecjonalnego.
39 Po drugie, skarżąca twierdzi, że jeśli jej skargę należałoby uznać za niedopuszczalną, skarżąca zostałaby pozbawiona skutecznej ochrony sądowej, gdyż możliwość skorzystania z wydania orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest niepewna i hipotetyczna.
40 W tym względzie należy przypomnieć, że jak stwierdzono w pkt 22 powyżej, na organach krajowych spoczywa obowiązek podjęcia decyzji o dalszych działaniach podejmowanych w następstwie wydania zaleceń, które zostały im przekazane przez OLAF. Na organach tych spoczywa również obowiązek ustalenia, czy otrzymane informacje uzasadniają wszczęcie postępowania lub wymagają, by postępowanie zostało wszczęte. W rezultacie ochrona sądowa przeciwko takiemu postępowaniu powinna zostać zapewniona na poziomie krajowym, ze wszystkimi gwarancjami przewidzianymi przez prawo krajowe, w tym gwarancjami, które, jako że wynikają z praw podstawowych stanowiących integralną część ogólnych zasad prawa Unii, winny również być przestrzegane przez państwa członkowskie, wówczas gdy wprowadzają one w życie przepisy Unii. W ramach skargi wniesionej do sądu krajowego sąd ów ma możliwość, a wręcz w niektórych przypadkach obowiązek, w drodze wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowanym do Trybunału na podstawie art. 267 TFUE, zadania Trybunałowi pytania, w stosownych przypadkach na wniosek stron, w przedmiocie wykładni przepisów prawa Unii, które uważa za niezbędne do wydania orzeczenia [zob. podobnie postanowienie z dnia 19 kwietnia 2005 r., Tillack/Komisja, C‑521/04 P(R), EU:C:2005:240, pkt 38, 39; wyrok z dnia 20 lipca 2016 r., Oikonomopoulos/Komisja, T‑483/13, EU:T:2016:421, pkt 28, 32].
41 Poza tym, co się tyczy argumentu skarżącej dotyczącego w istocie rzekomego braku skuteczność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w niniejszej sprawie w świetle bezpośredniej skargi o stwierdzenie nieważności, należy przypomnieć, że takie twierdzenie, nawet gdyby okazało się prawdzie, nie uprawnia Sądu do zastępowania organów Unii stanowiących prawo i zmieniania ustanowionego traktatem systemu środków zaskarżenia i procedur mającego na celu powierzenie Trybunałowi i Sądowi kontroli zgodności z prawem aktów instytucji. W żadnym wypadku owo twierdzenie nie może skutkować tym, że akty, które nie podlegają zaskarżeniu, gdyż nie wywołują wiążących skutków prawnych w rozumieniu art. 263 akapit pierwszy TFUE, staną się zaskarżalne (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 czerwca 2000 r., Salamander i in./Parlament i Rada, T‑172/98 i T‑175/98–T‑177/98, EU:T:2000:168, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 12 stycznia 2007 r., SPM/Komisja, T‑447/05, EU:T:2007:3, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).
42 Po trzecie, jeśli chodzi o naruszenia – norm proceduralnych, prawa do dowodów oraz do kontradyktoryjności, a także praw podstawowych oraz prawa skarżącej do ochrony sądowej przeciwko czynnościom dochodzeniowym niezgodnym z prawem – których miał dopuścić się OLAF, należy przypomnieć, że z orzecznictwa wynika, iż przywołane w ramach skargi o stwierdzenie nieważności braki prawne, którymi, jak twierdzi się w niniejszej sprawie, dotknięte jest sprawozdanie z dochodzenia OLAF‑u, nie mogą nadawać temu sprawozdaniu charakteru aktu niekorzystnego. Tego rodzaju naruszenia mogą bowiem być kwestionowane tylko w ramach skargi skierowanej przeciwko późniejszemu aktowi zaskarżalnemu w zakresie, w jakim wpłynęłyby one na jego treść, a nie niezależnie od takiego aktu (zob. wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., Camós Grau/Komisja, T‑309/03, EU:T:2006:110, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).
43 Poza tym należy przypomnieć, że z orzecznictwa wynika, iż powaga uchybienia zarzucanego danej instytucji lub znaczenie wynikającego z niego naruszenia w zakresie przestrzegania praw podstawowych nie pozwala wykluczyć stosowania bezwzględnej przeszkody procesowej przewidzianej traktatem oraz nie skutkuje tym, że akty, które nie podlegają zaskarżeniu, gdyż nie wywołują wiążących skutków prawnych, staną się zaskarżalne. Zaskarżalności aktu nie można bowiem wywieść z ewentualnej niezgodności z prawem tego aktu (zob. podobnie wyrok z dnia 15 stycznia 2003 r., Philip Morris International/Komisja, T‑377/00, T‑379/00, T‑380/00, T‑260/01 i T‑272/01, EU:T:2003:6, pkt 87).
44 Po czwarte, skarżąca twierdzi, że informacje przekazane przez OLAF agencji ceł i monopoli wyrządziły skarżącej krzywdę za sprawą niektórych komunikatów prasowych wydanych przez ową agencję oraz artykułów prasowych, które się do nich odnosiły. Otóż nawet przy założeniu, że takie informacje mogą wyrządzić szkodę, nie mogą one jednak nadawać raportowi z dnia 26 listopada 2015 r. oraz zaleceniu z dnia 9 grudnia 2015 r. charakteru aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 263 TFUE (zob. podobnie wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., Camós Grau/Komisja, T‑309/03, EU:T:2006:110, pkt 56).
45 Po piąte, rozstrzygnięcie przyjęte w postanowieniu z dnia 13 kwietnia 2011 r., Planet/Komisja (T‑320/09, EU:T:2011:172), przywołane przez skarżącą na poparcie wniosku, zgodnie z którym raport z dnia 26 listopada 2015 r. oraz zalecenie z dnia 9 grudnia 2015 r. są aktami podlegającymi zaskarżeniu, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, w świetle zwłaszcza cech aktów rozpatrywanych w tamtej sprawie.
46 Z jednej strony należy bowiem przypomnieć, że z pkt 21–27 i 53 postanowienia z dnia 13 kwietnia 2011 r., Planet/Komisja (T‑320/09, EU:T:2011:172), wynika, iż sprawa zakończona wydaniem tego postanowienia dotyczyła aktów wydanych w wyniku „postępowania szczególnego” zmierzającego do wpisania podmiotu na listę alarmową, a konkretniej wniosku OLAF‑u skierowanego do księgowego Komisji o aktywację ostrzeżenia odnoszącego się do podmiotu w systemie wczesnego ostrzegania (SWO) oraz aktywację samego ostrzeżenia przez księgowego Komisji. Z drugiej strony z pkt 47 i 48 owego postanowienia wynika, że akty te wywołują skutki, które zmieniały w sposób istotny sytuację prawną podmiotu wpisanego na listę alarmową, gdyż w następstwie aktywacji ostrzeżenia, w celu uzyskania zaangażowania środków finansowych Unii, podmiot ten był zobowiązany dostosować się do wymogów lub środków wzmożonej ostrożności nałożonych przez odpowiednich urzędników zarządzających.
47 Tymczasem zaskarżone akty OLAF‑u nie wiążą organów, które są ich adresatami i nie zmieniają w znaczący sposób sytuacji prawnej skarżącej, jeśli chodzi o konsekwencje, jakie owe organy powinny z nich wyciągnąć.
48 Po szóste, orzecznictwo przytoczone przez skarżącą w celu wykazania braku uprawnień dyskrecjonalnych włoskich organów celnych, a mianowicie wyroki z dnia 23 listopada 1971 r., Bock/Komisja (62/70, EU:C:1971:108), oraz z dnia 17 stycznia 1985 r., Piraiki‑Patraiki i in./Komisja (11/82, EU:C:1985:18), nie mają zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy.
49 Należy bowiem zaznaczyć, że z pkt 3–11 wyroku z dnia 23 listopada 1971 r., Bock/Komisja (62/70, EU:C:1971:108), oraz z pkt 2–32 wyroku z dnia 17 stycznia 1985 r., Piraiki‑Patraiki i in./Komisja (11/82, EU:C:1985:18), wynika, iż wyroki te nie dotyczą tego, czy rozpatrywane akty wywoływały wiążące skutki prawne w rozumieniu art. 263 akapit pierwszy TFUE, lecz tego, czy akty te dotyczyły strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.
50 W każdym wypadku należy zauważyć, że w pkt 23 i 26 postanowienia z dnia 6 marca 2014 r., Northern Ireland Department of Agriculture and Rural Development/Komisja (C‑248/12 P, niepublikowanego, EU:C:2014:137), sam Trybunał stwierdził, że rozstrzygnięcie przyjęte w wyroku z dnia 17 stycznia 1985 r., Piraiki‑Patraiki i in./Komisja (11/82, EU:C:1985:18), znajduje swoje uzasadnienie w konkretnych sytuacjach, w świetle których zostało one wydane, co wynika z samego brzmienia owego wyroku.
51 W tym względzie należy przypomnieć, że zarówno wyrok z dnia 23 listopada 1971 r., Bock/Komisja (62/70, EU:C:1971:108), jak i wyrok z dnia 17 stycznia 1985 r., Piraiki‑Patraiki i in./Komisja (11/82, EU:C:1985:18), dotyczyły szczególnych przypadków, w których Komisja zezwoliła, na wniosek państwa członkowskiego, na przyjęcie przez to państwo środków ochronnych. W tych okolicznościach nie ma najmniejszych wątpliwości, że państwo członkowskie, które wniosło o takie środki, zastosuje się do nich celem wyciągnięcia z nich wszelkich konsekwencji (zob. postanowienie z dnia 8 lipca 2004 r., Regione Siciliana/Komisja, T‑341/02, EU:T:2004:228, pkt 79). Okoliczności te nie mają jednak miejsca w niniejszej sprawie.
52 Z całości powyższych rozważań wynika, że z uwagi na to, iż zaskarżone akty, a w każdym wypadku „wcześniejsze i ściśle powiązane akty OLAF‑u”, są pozbawione wiążących skutków prawnych, nie można ich uznać za akty podlegające zaskarżeniu w rozumieniu art. 263 akapit pierwszy TFUE.
53 Niniejszą skargę należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.
W przedmiocie kosztów
54 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Inox Mare Srl pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.
Sporządzono w Luksemburgu w dnia 21 czerwca 2017 r.