Sprawa T‑82/13
(publikacja fragmentów)
Panasonic Corp.
i
MT Picture Display Co. Ltd
przeciwko
Komisji Europejskiej
Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Światowy rynek kineskopów do telewizorów i monitorów komputerowych – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG – Porozumienia i uzgodnione praktyki w dziedzinie cen, podziału rynków, zdolności i produkcji – Prawo do obrony – Dowód uczestnictwa w kartelu – Jednolite i ciągłe naruszenie – Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. – Proporcjonalność – Grzywny – Nieograniczone prawo orzekania
Streszczenie – wyrok Sądu (trzecia izba) z dnia 9 września 2015 r.
1. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Kontrola sądowa – Nieograniczone prawo orzekania – Zakres – Granica – Poszanowanie zasady niedyskryminacji
(art. 101 TFUE, 261 TFUE)
2. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Ustalenie – Ustalenie kwoty podstawowej – Ustalenie wartości sprzedaży – Użycie najbardziej wiarygodnych dostępnych danych – Metoda obliczania zdefiniowana w wytycznych – Obowiązek zastosowania przez Komisję wytycznych z poszanowaniem zasad równości traktowania i ochrony uzasadnionych oczekiwań – Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań niewiążąca w ten sam sposób sądów Unii w ramach nieograniczonego prawa orzekania
(art. 101 TFUE, 261 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art 23 ust. 2; komunikat Komisji 2006/C 210/02, pkt 13, 15)
1. Jeżeli chodzi o sprawowaną przez sąd Unii kontrolę decyzji Komisji w dziedzinie konkurencji, nieograniczone prawo orzekania uprawnia ten sąd do zmiany zaskarżonego aktu, nawet jeżeli nie stwierdza jego nieważności, z uwzględnieniem wszelkich okoliczności faktycznych, aby zmienić na przykład wysokość grzywny.
Jednak wykonywanie nieograniczonego prawa orzekania nie może prowadzić, przy ustalaniu kwoty grzywien, do dyskryminacji pomiędzy przedsiębiorstwami, które wzięły udział w porozumieniu sprzecznym z art. 101 ust. 1 TFUE. Jeżeli Sąd postanowił, konkretnie w odniesieniu do jednego z tych przedsiębiorstw, odstąpić od zastosowania przyjętej przez Komisję i niezakwestionowanej metody obliczania, musi on wyjaśnić w wyroku, dlaczego tak postąpił.
(por. pkt 155, 156)
2. Zgodnie z pkt 13 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 w celu ustalenia kwoty podstawowej grzywny, jaka ma zostać nałożona za naruszenie reguł konkurencji, Komisja uwzględnia wartość sprzedaży dóbr lub usług zrealizowanych przez przedsiębiorstwo, mających bezpośredni lub pośredni związek z naruszeniem, w danym sektorze geograficznym na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego. W tym kontekście pkt 15 wytycznych przewiduje, że w celu ustalenia wartości sprzedaży danego przedsiębiorstwa Komisja korzysta z najbardziej wiarygodnych danych dostępnych w przypadku tego przedsiębiorstwa.
Wytyczne określają normę postępowania, która stanowi pewną wskazówkę dla praktyki administracyjnej i od której Komisja nie może odstąpić w konkretnym przypadku bez podania powodów, które byłyby zgodne z zasadą równego traktowania. Przyjmując bowiem takie normy postępowania i ogłaszając poprzez publikację, że będzie je stosować od tej pory do przypadków w nich przewidzianych, dana instytucja sama sobie wyznacza granice uznania i nie może odejść od tych norm bez narażania się, stosownie do okoliczności, na sankcje z tytułu naruszenia ogólnych zasad prawa, takich jak zasada równego traktowania lub zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań.
Tymczasem wprawdzie Komisja jest zobowiązana do przestrzegania zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, gdy stosuje reguły zawierające wskazówki, które sama sobie narzuciła, jednak wspomniana zasada nie może wiązać w ten sam sposób sądów Unii w zakresie, w jakim nie zamierzają one stosować szczególnej metody obliczania grzywien w ramach nieograniczonego prawa orzekania, ale badają w każdym indywidualnym przypadku sytuacje, które zostają im przedstawione, uwzględniając wszystkie okoliczności faktyczne i prawne z nimi związane.
(por. pkt 157, 167, 168)