WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)
z dnia 7 marca 2007 r.
Sprawa T‑110/04
Paulo Sequeira Wandschneider
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej – Postępowanie w sprawie oceny za lata 2001 i 2002 – Skarga o stwierdzenie nieważności – Uzasadnienie – Ocena osiągnięć – Dowody – Skarga o odszkodowanie
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot, po pierwsze, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 23 kwietnia 2003 r. przyjmującej sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącego za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r., oraz po drugie, wniosek o odszkodowanie.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 23 kwietnia 2003 r. przyjmującej sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącego za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r. Skarga o odszkodowanie zostaje oddalona. Komisja pokrywa koszty postępowania w całości.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Przekroczenie terminu
(regulamin pracowniczy, art. 43)
2. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Zmiana metody oceny
(regulamin pracowniczy, art. 43)
3. Urzędnicy – Ocena –Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej
(regulamin pracowniczy, art. 43)
4. Urzędnicy – Prawa i obowiązki – Obowiązek pogodzenia konieczności niezależnego myślenia ze zhierarchizowaną organizacją służby publicznej
5. Urzędnicy – Zasady – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Zasada dobrej administracji
1. Z wyjątkiem szczególnych okoliczności sprawozdanie z oceny nie może zostać unieważnione wyłącznie z powodu sporządzenia go z opóźnieniem. O ile opóźnienie w sporządzeniu sprawozdania z oceny może w określonym przypadku powodować powstanie roszczenia o odszkodowanie, o tyle nie może ono mieć wpływu na ważność sprawozdania z oceny ani – w związku z tym – uzasadnić jego unieważnienia.
(zob. pkt 39)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑278/01 den Hamer przeciwko Komisji, 7 maja 2003 r., RecFP str. I‑6139, II‑665, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo
2. W przypadku gdy w celu większego zróżnicowania i uwzględnienia niuansów ocen analitycznych, jakim poddawani są urzędnicy, instytucja zastępuje jedną metodę inną, taka zmiana metody oznacza nieuchronnie, że uzgodnienie starej metody oceny z nową nie może dokonać się przy zastosowaniu stałego mechanizmu korelacyjnego. Modyfikacja wyznaczników oceny szczególnie utrudnia zatem porównanie między starą i nową oceną urzędnika.
(zob. pkt 104)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑40/89 Turner przeciwko Komisji, 22 lutego 1990 r., Rec. str. II‑55, publikacja streszczenia, pkt 23; sprawa T‑165/04 Vounakis przeciwko Komisji, 13 lipca 2006 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 141
3. Administracja ma obowiązek uzasadnienia sprawozdań z oceny w sposób szczegółowy i wystarczający. Ogólne komentarze dołączone do ocen analitycznych powinny umożliwić ocenianemu zbadanie ich zasadności przy pełnej znajomości rzeczy, a także, o ile zajdzie potrzeba, pozwolić sądowi wspólnotowemu na sprawowanie kontroli sądowej; ważne jest, aby w tym zakresie istniała spójność między tymi ocenami i mającymi stanowić ich uzasadnienie komentarzami.
W tym względzie w ramach systemu ocen ustanowionego przez Komisję dla urzędnika mogą być niekorzystne nie pojedyncze uwagi lub oceny formułowane na poszczególnych etapach postępowania kolejno przez oceniającego, zatwierdzającego, wspólny komitet ds. ocen oraz oceniającego w postępowaniu odwoławczym, lecz oceny końcowe wpisane do sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej, i dlatego powinny być one uzasadnione.
Ponadto o ile nie można wymagać od przełożonych, by w sprawozdaniach ze spotkań, protokołach, notatkach służbowych lub innych dokumentach informowali o każdym nagannym lub podlegającym krytyce zachowaniu czy też o postawie urzędnika, o tyle brak jakiegokolwiek konkretnego dowodu na poparcie krytyki lub zarzutów dotyczących zachowania ocenianego urzędnika uniemożliwia temu urzędnikowi ocenę, czy zarzucane mu zachowania faktycznie miały miejsce bądź stwierdzenie zasadności ocen tych zachowań, a Sądowi nie pozwala na sprawowanie kontroli; brak ten stanowi zatem naruszenie obowiązku uzasadnienia.
(zob. pkt 108, 110, 117)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑23/91 Maurissen przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 21 października 1992 r., Rec. str. II‑2377, pkt 41; sprawa T‑187/01 Mellone przeciwko Komisji, 12 czerwca 2002 r., RecFP str. I‑A‑81, II‑389, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. sprawa Vounakis przeciwko Komisji, pkt 84
4. Samodzielność w myśleniu, jaką winien wykazać się urzędnik przy wypełnianiu określonych zadań, nie powinna stać w sprzeczności z tym, iż należy on do zespołu o zhierarchizowanej strukturze i jako urzędnik – z wyjątkiem okoliczności szczególnych przewidzianych w regulaminie – ma obowiązek spełniania poleceń swych przełożonych.
(zob. pkt 154)
5. Ciążący na administracji obowiązek staranności w stosunku do urzędników, który odzwierciedla równowagę między wzajemnymi prawami i obowiązkami, jakie regulamin pracowniczy ustanowił w relacjach między władzą publiczną a urzędnikami służby publicznej, wraz z zasadą dobrej administracji zobowiązują przełożonych, by rozstrzygając o sytuacji urzędnika, uwzględniali nie tylko interes służby, lecz także interes danego urzędnika.
(zob. pkt 184, 185)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑207/95 Ibarra Gil przeciwko Komisji, 5 lutego 1997 r., RecFP str. I‑A‑13, II‑31, pkt 75; sprawa T‑93/96 Presle przeciwko Cedefopowi, 16 lipca 1998 r., RecFP str. I‑A‑387, II‑1111, pkt 83; sprawa T‑11/03 Afari przeciwko EBC, 16 marca 2004 r., RecFP str. I‑A‑65, II‑267, pkt 42, 217