WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 8 czerwca 2011 r.
Sprawa T‑20/09 P
Komisja Europejska
przeciwko
Luigiemu Marcucciowi
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Renta inwalidzka – Skarga uznana za częściowo zasadną w pierwszej instancji ze względu na brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji – Artykuł 78 regulaminu pracowniczego – Przeniesienie w stan spoczynku z powodu niezdolności do pracy – Komitet ds. Inwalidztwa
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie F-41/06 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑A‑1‑339, II‑A‑1‑1851.
Orzeczenie: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie F-41/06 Marcuccio przeciwko Komisji zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 maja 2005 r. o przeniesieniu L. Marcuccia w stan spoczynku z powodu niezdolności do pracy i o przyznaniu mu renty inwalidzkiej w zakresie, w jakim zasądza od Komisji na rzecz L. Marcuccia kwotę 3000 EUR i dokonuje podziału kosztów w związku z omawianym stwierdzeniem nieważności oraz zasądzeniem (pkt 1, 2, 4 i 5 sentencji wyroku). Sprawa zostaje przekazana do Sądu do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Komitet ds. Inwalidztwa – Kontrola sądowa – Zakres – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 78)
2. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Właściwość Sądu – Kontrola zakresu obowiązku uzasadnienia zaskarżonej decyzji
(art. 253 WE; regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)
3. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Decyzja wpisująca się w kontekst znany jej adresatowi
(art. 253 WE; regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)
4. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Stwierdzenie nieważności niezgodnego z prawem zaskarżonego aktu – Stosowne zadośćuczynienie za krzywdę
(regulamin pracowniczy, art. 91)
5. Odwołanie – Zarzuty – Błędna ocena okoliczności faktycznych i dowodów – Niedopuszczalność – Kontrola przez Sąd oceny okoliczności faktycznych i dowodów – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11)
1. W wypadku zastosowania art. 78 regulaminu pracowniczego sąd Unii jest właściwy w zakresie zbadania prawidłowości opinii wydanej przez Komitet ds. Inwalidztwa, to znaczy, czy wspomniana opinia zawiera uzasadnienie umożliwiające ocenę względów, na których zostały oparte zawarte w niej wnioski, oraz czy istnieje zrozumiały związek pomiędzy ustaleniami lekarskimi zawartymi w opinii a wnioskami, do jakich dochodzi komitet.
Sprawowanie kontroli sądowej w zakresie zgodności z przepisami składu i sposobu działania komisji lekarskiej i wspomnianego komitetu, jak również zgodności z przepisami opinii, jakie wydają, stanowi konsekwencję braku kontroli sądowej w odniesieniu do właściwych ocen lekarskich, które należy uznać za ostateczne, jeśli zostały przeprowadzone w prawidłowy sposób. Ponieważ celem przepisów dotyczących komisji lekarskiej i Komitetu ds. Inwalidztwa jest zlecenie biegłym z zakresu medycyny dokonania ostatecznej oceny wszelkich kwestii medycznych, ochrona praw urzędników powinna jednak zostać zapewniona poprzez sprawowanie kontroli sądowej.
(zob. pkt 45, 54)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑185/90 P Komisja przeciwko Gill, 4 października 1991 r., Rec. s. I‑4779, pkt 4; Sąd, sprawa T‑43/89 Plug przeciwko Komisji, 27 lutego 1992 r., Rec. s. II‑367, pkt 75; Sąd, sprawa T‑43/89 RV Gill przeciwko Komisji, 23 marca 1993 r., Rec. s. II‑303, pkt 36; Sąd, sprawa T‑376/94 Otten przeciwko Komisji, 21 marca 1996 r., RecFP s. I‑A‑129, II‑401, pkt 47; Sąd, sprawa T‑84/98 C przeciwko Radzie, 16 czerwca 2000 r., RecFP s. I‑A‑113, II‑497, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑376/02 O przeciwko Komisji, 23 listopada 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑349, II‑1595, pkt 29
2. Kwestia zakresu obowiązku uzasadnienia stanowi kwestię prawną, która podlega kontroli Sądu w ramach odwołania. Sprawowana w tych ramach przez Sąd kontrola zgodności z prawem decyzji musi bowiem z konieczności uwzględniać fakty, na podstawie których Sąd do spraw Służby Publicznej doszedł do wniosku, że uzasadnienie jest wystarczające lub niewystarczające.
(zob. pkt 62)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑188/96 P Komisja przeciwko V, 20 listopada 1997 r., Rec. s. I‑6561, pkt 24
3. Akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, które pozwalają mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka.
(zob. pkt 68)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑390/08 Bank Melli Iran przeciwko Radzie, 14 października 2009 r., Zb.Orz. s. II‑3967, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Stwierdzenie nieważności aktu obciążonego wadą niezgodności z prawem może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające naprawienie każdej krzywdy, jaką taki akt mógł spowodować, chyba że strona skarżąca wykaże, iż doznała krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności i niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności aktu.
W tym względzie stwierdzenie trwałej niezdolności do pracy, uznanej za całkowitą, która uniemożliwia zainteresowanemu wykonywanie obowiązków odpowiadających jego stanowisku, na podstawie art. 78 regulaminu pracowniczego, opiera się na ocenach o charakterze czysto medycznym wyrażonych przez biegłych z zakresu medycyny w trakcie postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy. To stwierdzenie stanowi obiektywny i neutralny opis stanu zdrowia zainteresowanego, który jest w szczególności powszechnie postrzegany jako całkowicie niezależny od woli czy zamiarów zainteresowanego. Taki opis nie zawiera zatem sam w sobie, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, negatywnej oceny zainteresowanego.
Tym samym tego rodzaju stwierdzenie ujęte w zaskarżonej decyzji nie zawiera negatywnej oceny umiejętności urzędnika, a tym samym stwierdzenie nieważności takiej decyzji stanowi samo w sobie stosowne i wystarczające naprawienie każdej krzywdy spowodowanej tym aktem.
(zob. pkt 73, 75, 76)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑29/01 Puente Martín przeciwko Komisji, 18 września 2002 r., RecFP s. I‑A‑157, II‑833, pkt 65; Sąd, sprawa T‑10/02 Girardot przeciwko Komisji, 6 czerwca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑129, II‑A‑2‑609, pkt 131 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Jedynie sąd orzekający w pierwszej instancji jest właściwy, po pierwsze, w przedmiocie ustalenia okoliczności faktycznych, o ile merytoryczne błędy w ustaleniach nie wynikają ze znajdujących się w aktach dokumentów, które mu przedstawiono, a po drugie, w przedmiocie oceny tego stanu faktycznego. Ocena okoliczności faktycznych, z wyłączeniem przypadków przeinaczenia przedstawionych temu sądowi dowodów, nie stanowi zatem kwestii prawnej, która jako taka poddana jest kontroli Sądu. Takie przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
(zob. pkt 81, 82)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑8/95 P New Holland Ford przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., Rec. s. I‑3175, pkt 72; Trybunał, sprawa C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. I‑3173, pkt 54; Trybunał, sprawa C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. s. I‑8935, pkt 108; Sąd, sprawa T‑222/07 P Kerstens przeciwko Komisji, 8 września 2008 r., Zb.Orz. s. I‑B‑1‑37, II‑B‑1‑267, pkt 60, 61 i przytoczone tam orzecznictwo, pkt 62