Υπόθεση T‑228/12 AJ

DD

κατά

Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«Ευεργέτημα πενίας — Αίτημα υποβληθέν προ της ασκήσεως προσφυγής ακυρώσεως — Περιοριστικά μέτρα εις βάρος ορισμένων αξιωματούχων της Λευκορωσίας»

Περίληψη — Διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου (πρώτο πενταμελές τμήμα) της 10ης Νοεμβρίου 2014

Ένδικη διαδικασία — Αίτηση παροχής του ευεργετήματος πενίας — Προϋποθέσεις χορηγήσεως — Αίτημα το οποίο υποβλήθηκε πριν την άσκηση προσφυγής στρεφόμενης κατά των πράξεων με τις οποίες επιβλήθηκαν περιοριστικά μέτρα εις βάρος του αιτούντος — Παραδεκτό — Έλλειψη προσκομίσεως, από τον αιτούντα, άδειας αποδεσμεύσεως δεσμευμένων κεφαλαίων — Δεν ασκεί επιρροή

(Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρθρο 47, εδ. 2, 2η περίοδος, και 3· Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρα 94 § 1 και 96 § 3· κανονισμός 765/2006 του Συμβουλίου, άρθρο 3 § 1)

Η απόρριψη αιτήσεως παροχής ευεργετήματος πενίας αποκλειστικώς για τον λόγο ότι ο αιτών δεν προσκόμισε την άδεια εθνικής αρχής, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, του κανονισμού 765/2006, σχετικά με περιοριστικά μέτρα εις βάρος της Λευκορωσίας, μολονότι η αίτηση παροχής ευεργετήματος πενίας πληροί τις προϋποθέσεις οι οποίες προβλέπονται στον Κανονισμό Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, θα έθιγε το θεμελιώδες δικαίωμα αποτελεσματικής ένδικης προστασίας.

Συγκεκριμένα, τα περιοριστικά μέτρα πρέπει να εφαρμόζονται χωρίς να στερούν τα πρόσωπα των οποίων τα κεφάλαια δεσμεύθηκαν από αποτελεσματική πρόσβαση στη δικαιοσύνη, ιδίως όταν πρόκειται περί αμφισβητήσεως της νομιμότητας των πράξεων με τις οποίες επιβλήθηκαν τα επίμαχα περιοριστικά μέτρα. Επομένως, προκειμένου να καταστεί δυνατή συνεκτική ερμηνεία του Κανονισμού Διαδικασίας και του κανονισμού 765/2006, το Γενικό Δικαστήριο είναι ταυτοχρόνως υποχρεωμένο, αφενός, να παρέχει ευεργέτημα πενίας σε κάθε αιτούντα ο οποίος αναφέρεται στο παράρτημα Ι του εν λόγω κανονισμού και ο οποίος πληροί τις προβλεπόμενες στα άρθρα 94 επ. του Κανονισμού Διαδικασίας προϋποθέσεις, καθιστώντας δυνατή την επίτευξη του σκοπού του κανονισμού, και, αφετέρου, να βεβαιωθεί ότι το παρασχεθέν ευεργέτημα πενίας θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικώς για την κάλυψη των δικηγορικών εξόδων του αιτούντος και δεν θα θίξει τον σκοπό του επιβληθέντος περιοριστικού μέτρου, όπως ορίζεται στο άρθρο 2, παράγραφος 2, του κανονισμού 765/2006.

Συναφώς, οι διατάξεις του Κανονισμού Διαδικασίας καθιστούν δυνατόν για το Γενικό Δικαστήριο να διασφαλίσει ότι το ευεργέτημα πενίας θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικώς για την κάλυψη των δικηγορικών εξόδων του αιτούντος. Αφενός, μόνον τα δικηγορικά έξοδα μνημονεύονται στο άρθρο 94, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας ως δαπάνες οι οποίες μπορούν να αναληφθούν από το ταμείο του Γενικού Δικαστηρίου. Αφετέρου, σύμφωνα με το άρθρο 96, παράγραφος 3, του Κανονισμού Διαδικασίας, το Γενικό Δικαστήριο μπορεί, με τη διάταξη περί παροχής ευεργετήματος πενίας, χωρίς να προκαθορίσει το ύψος του, να επισημάνει απλώς ένα ανώτατο ποσόν το οποίο δεν μπορούν, καταρχήν, να υπερβούν οι δαπάνες και η αμοιβή του δικηγόρου. Τέλος, αποτελεί συνήθη πρακτική το Γενικό Δικαστήριο να καταβάλλει το ποσόν το οποίο έχει υπολογισθεί με τον ως άνω τρόπο απευθείας στον διορισμένο συνήγορο, ώστε ο αιτών να μην έχει τη δυνατότητα να καταστρατηγήσει το ευεργέτημα πενίας χρησιμοποιώντας το για σκοπούς άλλους από εκείνους για τους οποίους παρασχέθηκε. Όσον αφορά τον δικηγόρο, υποχρεούται βάσει των διατάξεων του κανονισμού 765/2006 να μην εκχωρήσει στον αιτούντα μέρος ή το σύνολο της αμοιβής που του χορηγήθηκε, όπως εξάλλου απαγορεύεται, γενικότερα, να θέσει άμεσα ή έμμεσα στη διάθεση του αιτούντος κεφάλαια ή οικονομικούς πόρους.

(βλ. σκέψεις 26, 30, 32-36)