WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 18 lutego 2016 r.(*)
Klauzula arbitrażowa – Program dostaw produktów rolnych do Rosji – Dostawy wołowiny – Niewykonanie umowy przez agencję interwencyjną – Prawo znajdujące zastosowanie – Przedawnienie – Opóźnione zwolnienie niektórych zabezpieczeń dostaw – Częściowa zapłata faktury przewozowej – Niewystarczająca zapłata niektórych faktur w walucie obcej – Odsetki za zwłokę
W sprawie Т-164/14
Calberson GE, z siedzibą w Villeneuve-Garenne (Francja), reprezentowany przez adwokatów T. Gallois oraz E. Dereviankine,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez D. Bianchiego oraz I. Galindo Martín, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez:
Republikę Francuską, reprezentowaną przez D. Colasa oraz C. Candat, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient,
mającej za przedmiot skargę na podstawie art. 272 TFUE o zasądzenie od Komisji odszkodowania za szkodę, jaką skarżąca miała ponieść w następstwie uchybień rzekomo popełnionych przez agencję interwencyjną w ramach wykonania zamówienia na przewóz wołowiny do Rosji zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 111/1999 z dnia 18 stycznia 1999 r. określającym ogólne zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2802/98 w sprawie programu dostaw produktów rolnych do Federacji Rosyjskiej (Dz.U. L 14, s. 13) oraz z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1799/1999 z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie dostaw wołowiny do Rosji (Dz.U. L 217, s. 20),
SĄD (siódma izba),
w składzie: M. van der Woude, prezes, I. Wiszniewska-Białecka i I. Ulloa Rubio (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: S. Bukšek Tomac, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 lipca 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Na mocy art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2802/98 z dnia 17 grudnia 1998 r. w sprawie programu dostaw produktów rolnych do Federacji Rosyjskiej (Dz.U. L 349, s. 12 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 24, s. 235) zrealizowano, na warunkach określonych w tym rozporządzeniu, nieodpłatne dostawy niektórych produktów rolnych do Federacji Rosyjskiej, przy czym Komisja Wspólnot Europejskich była odpowiedzialna za realizację działań zgodnie z art. 4 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, natomiast koszty dostawy wraz z transportem do portów lub do przejść granicznych bez rozładunku oraz, tam gdzie to stosowne, koszty przetwarzania we Wspólnocie, zostały ustalone w trybie postępowania w sprawie udzielenia zamówienia, zgodnie z art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia.
2 W ramach postępowania w sprawie udzielenia zamówienia wszczętego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1799/1999 z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie dostaw wołowiny do Rosji (Dz.U. L 217, s. 20) skarżąca, spółka Calberson GE, złożyła w dniu 14 września 1999 r. do Office national interprofessionnel des viandes, de l’élevage et de l’aviculture (Ofival, krajowej agencji ogólnosektorowej ds. mięsa, hodowli i rolnictwa), następnie Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer, krajowej agencji ds. produktów rolnictwa i rybołówstwa, zwanej dalej „agencją interwencyjną”) ofertę na ustalenie kosztów przewozu 5000 ton tuszy wołowej, stanowiącej partię nr 8 opisaną w załączniku II do wspomnianego rozporządzenia.
3 W drodze decyzji z dnia 24 września 1999 r. Komisja między innymi udzieliła skarżącej zamówienia na dostawę partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999.
4 W myśl rozporządzenia Komisji (WE) nr 111/1999 z dnia 18 stycznia 1999 r. określającego ogólne zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2802/98 (Dz.U. L 14, s. 13 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 24, s. 296) oraz rozporządzenia nr 1799/1999, praktyczne wprowadzenie w życie obowiązków spoczywających na Komisji w ramach tego zamówienia zostało powierzone agencji interwencyjnej. Konkretnie rzecz ujmując, agencja interwencyjna powinna była zapewnić wykonanie zobowiązań umownych w postaci płatności za dostawę i zwolnienia zabezpieczenia finansowego.
5 Po dokonaniu dostawy tuszy wołowej, o której mowa w partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999, skarżąca wniosła do agencji interwencyjnej o zwolnienie zabezpieczenia dostawy, które była zobowiązana ustanowić zgodnie ze wspomnianym rozporządzeniem, oraz o zapłatę kosztów przewozu.
6 Uznawszy, że jej wnioski nie zostały w pełni uwzględnione, skarżąca wytoczyła przed tribunal de grande instance de Paris (Francja) powództwo o odszkodowanie za szkodę, którą miała ponieść z powodu opóźnienia, jakiego agencja interwencyjna dopuściła się przy uwzględnianiu jej wniosków. W szczególności skarżąca zarzucała owej agencji, po pierwsze, że z opóźnieniem zapłaciła niektóre faktury i zwolniła niektóre gwarancje, a po drugie, że zapłaciła we frankach francuskich (FRF) faktury, które należało zapłacić w dolarach amerykańskich (USD) w oparciu o niemający zastosowania kurs wymiany. W drodze orzeczenia z dnia 19 grudnia 2001 r. wspomniany tribunal de grande instance de Paris uznał, że jest niewłaściwy do rozpoznania sporu i przekazał sprawę sądom administracyjnym. W dniu 22 stycznia 2002 r. skarżąca wniosła do tribunal administratif de Paris (Francja) skargę – zawierającą te same żądania – która została oddalona wyrokiem z dnia 30 lipca 2007 r. W dniu 28 września 2007 r. skarżąca wniosła do cour administrative d’appel de Paris (Francja) odwołanie – zawierające te same żądania – które zostało oddalone wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2010 r.
7 Po tym, jak skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Conseil d’État (Francja), sąd ten skierował do Trybunału pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni art. 16 rozporządzenia nr 111/1999. Conseil d’État zwraca się poprzez swoje pytanie zasadniczo o ustalenie, czy artykuł ten należy interpretować w ten sposób, że przyznaje on Trybunałowi właściwość do orzekania w przedmiocie wszystkich sporów dotyczących przetargu takiego jak ten, którego dotyczy postępowanie główne, w szczególności w przedmiocie skarg o odszkodowania za szkodę wynikającą z uchybień popełnionych przez agencję interwencyjną przy realizacji płatności należnej wybranemu oferentowi i zwolnieniu zabezpieczenia dostawy ustanowionego przez tego oferenta na rzecz tej agencji.
8 Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013 r., Geodis Calberson GE (C‑623/11, Zb.Orz. EU:C:2013:22) Trybunał orzekł, że art. 16 rozporządzenia nr 111/1999, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1125/1999 z dnia 28 maja 1999 r. należy interpretować w ten sposób, iż przyznaje on Trybunałowi właściwość do orzekania w przedmiocie sporów dotyczących warunków, w jakich agencja interwencyjna wyznaczona do otrzymywania ofert składanych w przetargu na bezpłatną dostawę produktów rolnych do Federacji Rosyjskiej dokonuje należnej wybranemu oferentowi płatności oraz zwolnienia zabezpieczenia dostawy ustanowionego przez tego oferenta na rzecz owej agencji, a w szczególności w przedmiocie skarg o odszkodowanie za szkodę wynikającą z uchybień popełnionych przez agencję interwencyjną przy realizacji tych działań.
9 Wyrokiem z dnia 11 marca 2013 r. Conseil d’État uchylił orzeczenie wydane w dniu 30 lipca 2007 r. przez tribunal administratif de Paris oraz wyrok wydany w dniu 6 kwietnia 2010 r. przez cour administrative d’appel de Paris i uznał, że sądy te są niewłaściwe do rozstrzygnięcia w przedmiocie wniesionej przez skarżącą skargi o odszkodowanie za szkodę.
Postępowanie i żądania stron
10 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 marca 2014 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
11 W dniu 9 czerwca 2014 r. Komisja złożyła odpowiedź na skargę.
12 Replika i duplika zostały złożone odpowiednio w dniu 22 września oraz w dniu 17 grudnia 2014 r.
13 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 lipca 2014 r. Republika Francuska wniosła o dopuszczenie jej do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego Komisję.
14 Postanowieniem z dnia 2 września 2014 r. prezes siódmej izby Sądu dopuścił tę interwencję. W dniu 15 października 2014 r. Republika Francuska przedstawiła uwagi interwenienta. Skarżąca i Komisja przedstawiły uwagi do uwag interwenienta w wyznaczonych terminach.
15 Pismem z dnia 11 czerwca 2015 r. Sąd wezwał strony do udzielenia odpowiedzi na pytanie w ramach środka organizacji postępowania zgodnie z art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. Strony zastosowały się do tego wezwania w wyznaczonym terminie.
16 Skarżąca, Komisja i Republika Francuska przedstawiły swoje stanowiska i udzieliły odpowiedzi na pytania Sądu na rozprawie w dniu 16 lipca 2015 r.
17 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 7691,60 EUR, wliczając podatki, z tytułu kosztów finansowych opóźnionego zwolnienia zabezpieczeń dostawy;
– zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 81 817,25 EUR bez podatku oraz kwoty 6344,17 USD z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych od dnia wymagalności faktur przewozowych do chwili ich faktycznej zapłaty;
– zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej „odsetek za zwłokę od odsetek za zwłokę” odpowiadających 2% za miesiąc opóźnienia zapłaty wyżej wymienionych odsetek za zwłokę (81 817,25 EUR bez podatku i 6344,17 USD);
– zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 17 400 EUR, wliczając podatki, z tytułu pozostałej kwoty faktury przewozowej;
– zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 30 580,41 EUR, wliczając podatki, ze względu na różnicę kursu wymiany;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
18 Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– posiłkowo – oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
19 Republika Francuska wnosi do Sądu o oddalenie skargi jako bezzasadnej.
Co do prawa
W przedmiocie prawa znajdującego zastosowanie
20 Skarżąca zauważa, że ponieważ strony nie wskazały wyraźnie, jakie prawo znajduje zastosowanie do umowy, prawo to należy ustalić w myśl art. 5 rozporządzenia nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U. L 177, s. 6, zwanego dalej „rozporządzeniem Rzym I”). Na podstawie zasad ustanowionych w tym rozporządzeniu prawem znajdującym zastosowanie do wspomnianej umowy jest prawo francuskie.
21 Komisja nie podważa, że na mocy rozporządzenia Rzym I prawem znajdującym zastosowanie do rozpatrywanej umowy jest prawo francuskie. Niemniej Komisja sygnalizuje, że w wyrokach z dnia 9 października 2002 r., Hans Fusch/Komisja (T‑134/01, Rec, EU:T:2002:246) oraz z dnia 10 lutego 2004 r., Calberson GE/Komisja (T‑215/01, T‑220/01 i T‑221/01, Rec, EU:T:2004:38) odnoszących się do zamówień na dostawy udzielonych na podstawie rozporządzenia nr 111/1999, Sąd nie uznał za konieczne, by ustalić, jakie prawo znajduje zastosowanie, i dokonał wykładni tego rozporządzenia, nie nawiązując do prawa krajowego. Wprawdzie Sąd stwierdził bowiem w tych sprawach, że istniał stosunek umowny między Komisją i każdym wybranym oferentem, to uwzględnił również okoliczność, iż postanowienia stanowiące przedmiot „umowy” zostały zawarte w rozporządzeniach Unii Europejskiej, które należy interpretować jednolicie we wszystkich państwach członkowskich.
22 Republika Francuska twierdzi, że spór należy rozstrzygnąć przede wszystkim w oparciu o postanowienia umowne przewidziane zasadniczo w rozporządzeniu nr 111/1999 i w rozporządzeniu nr 1799/1999 oraz że w celu wypełnienia ewentualnych luk owe rozporządzenia należy interpretować w ich kontekście. W braku powyższego państwo to uważa, że jeśli należałoby wskazać prawo znajdujące zastosowanie do spornej umowy, byłoby to prawo francuskie.
23 Na mocy art. 340 TFUE „[o]dpowiedzialność umowna Unii podlega prawu właściwemu dla danej umowy”. Prawem znajdującym zastosowanie do umowy jest prawo w wyraźny sposób przewidziane w umowie, przy czym ustalenia umowne, w których znajduje wyraz zgodna wola stron, muszą mieć pierwszeństwo przed każdym innym kryterium, które może być stosowane jedynie w razie milczenia umowy (wyrok z dnia 26 listopada 1985 r., Komisja/CO.DE.MI., 318/81, Rec, EU:C:1985:467, pkt 20–22).
24 W niniejszej sprawie, jak Trybunał zaznaczył w ww. w pkt 8 wyroku Geodis Calberson GE (EU:C:2013:22, pkt 26–28), istnieje stosunek o charakterze umownym między Komisją, jako udzielającym zamówienie, a skarżącą. Z wyjątkiem ceny, którą strony uzgodniły, odpowiednie prawa i obowiązki stron są określone przepisami rozporządzenia nr 111/1999 i rozporządzenia nr 1799/1999. Tymczasem żadne z tych dwóch rozporządzeń nie określa, jakie prawo znajduje zastosowanie do rozpatrywanej umowy w sprawach nieuregulowanych w tych rozporządzeniach.
25 W wypadku milczenia umowy sąd Unii powinien ustalić, jakie prawo znajduje zastosowanie, w oparciu o zasady ogólnie przyjęte w państwach członkowskich oraz przy wykorzystaniu zasad prawa międzynarodowego prywatnego, zwłaszcza zasad określonych w Konwencji rzymskiej z dnia 19 czerwca 1980 r. o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, zastąpionej rozporządzeniem Rzym I (zob. podobnie wyroki: z dnia 11 października 2001 r., Komisja/Oder-Plan Architektur i in., C‑77/99, Rec, EU:C:2001:531, pkt 28; z dnia 17 marca 2005 r., Komisja/AMI Semiconductor Belgium i in., C‑294/02, Zb.Orz., EU:C:2005:172, pkt 60).
26 Zgodnie z art. 3 i 5 rozporządzenia Rzym I „[u]mowa podlega prawu wybranemu przez strony” oraz „[w] zakresie, w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy przewozu towarów zgodnie z art. 3, prawem właściwym dla takiej umowy jest prawo państwa, w którym przewoźnik ma miejsce zwykłego pobytu, pod warunkiem że w tym samym państwie znajduje się miejsce przyjęcia towaru do przewozu lub miejsce dostawy, lub miejsce zwykłego pobytu nadawcy”. Jeżeli warunki te nie są spełnione „stosuje się prawo państwa, w którym znajduje się uzgodnione przez strony miejsce dostawy”.
27 W niniejszej sprawie bezsporne jest, że przewoźnik ma miejsce zamieszkania we Francji i że z załącznika II do rozporządzenia nr 1799/1999 wynika, iż przyjęcie wołowiny do Rosji miało miejsce we Francji.
28 W konsekwencji niniejszy spór należy rozstrzygnąć w oparciu o postanowienia umowne, to znaczy w świetle przepisów rozporządzenia nr 111/1999 oraz rozporządzenia nr 1799/1999, a w sprawach nieuregulowanych we wspomnianych rozporządzeniach, w świetle prawa francuskiego.
W przedmiocie dopuszczalności
W przedmiocie przedawnienia
29 Komisja zauważa, że w celu dokonania oceny dopuszczalności skargi należy uwzględnić okoliczność, że kwestia właściwości sądów Unii do orzekania w przedmiocie sporów dotyczących przetargów ogłoszonych w ramach pomocy żywnościowej dla Federacji Rosyjskiej została rozstrzygnięta przez Sąd w ww. w pkt 21 wyroku Hans Fusch/Komisja (EU:T:2002:246), a udzielona odpowiedź została potwierdzona następnie w ww. w pkt 21 wyroku w sprawie Calberson GE/Komisja (EU:T:2004:38), której skarżąca była stroną. Tymczasem skarżąca wniosła niniejszą skargę dopiero w marcu 2014 r., to znaczy odpowiednio dziesięć i dwanaście lat po ogłoszeniu tych wyroków, a czternaście lat po zaistnieniu okoliczności faktycznych. W związku z powyższym sprawa jest przedawniona, a skargę należy uznać za niedopuszczalną.
30 Skarżąca twierdzi, że umowa zawarta z Komisją jest umową prawa publicznego, jako że instytucja ta działa w ramach wypełnienia zadania z zakresu usług organizacji pomocy żywnościowej i że z racji zadań, jakie zostały powierzone skarżącej przez Komisję bierze ona udział w wykonywaniu zadań z zakresu usług publicznych. Skarżąca przypomina, że w prawie francuskim przedawnienie w dziedzinie odpowiedzialności umownej osób publicznych jest unormowane w loi nº 68‑1250, du 31 décembre 1968, relative à la prescription des créances sur l’État, les départements, les communes et les établissements publics (ustawie nr 68‑1250 z dnia 31 grudnia 1968 r. o przedawnieniu wierzytelności państwa, departamentów, gmin oraz przedsiębiorstw publicznych zwanej dalej „ustawą nr 68‑1250”). Otóż na podstawie wspomnianej ustawy uprawnienie do przysługującej skarżącej refundacji nie uległo przedawnieniu.
31 Należy zaznaczyć, że, po pierwsze, ani rozporządzenie nr 111/1999, ani rozporządzenie nr 1799/1999 nie uściślają, jakie zasady znajdują zastosowanie do rozpatrywanej umowy w zakresie przedawnienia. W związku z powyższym, jak zostało wykazane w pkt 28 powyżej, zastosowanie znajduje prawo francuskie. Po drugie w prawie francuskim w braku lex specialis zastosowanie znajdują postanowienia kodeksu cywilnego.
32 Ogólny system przedawnienia roszczeń został przewidziany we francuskim kodeksie cywilnym. System ten został zmieniony na mocy loi nº 2008‑561 du 17 juin 2008, portant réforme de la prescription en matière civile (ustawy nr 2008‑561 z dnia 17 czerwca 2008 r. o reformie przedawnienia w sprawach cywilnych, zwanej dalej „ustawą nr 2008‑561”), która weszła w życie w dniu 19 czerwca 2008 r. Przed tą reformą ogólny termin przedawnienia w sprawach cywilnych wynosił 30 lat na podstawie dawnego art. 2262 kodeksu cywilnego. Po reformie, zgodnie z art. 2224 owego kodeksu, roszczenia osobiste albo majątkowe ulegają przedawnieniu z upływem pięciu lat, licząc od dnia, w którym uprawniony znał albo powinien był znać okoliczności faktyczne pozwalające mu na skorzystanie z prawa. Artykuł 2241 kodeksu cywilnego przewiduje, że bieg przedawnienia oraz bieg terminu zawitego przerywa się przez każdą czynność przed sądem, nawet przez złożenie wniosku w przedmiocie środka tymczasowego i że dzieje się tak również wtedy, gdy czynności tej dokonano przed sądem niewłaściwym albo gdy wniesienie sprawy do sądu zostaje unieważnione wskutek uchybienia proceduralnego. Na mocy art. 2242 tego kodeksu przerwanie biegu terminu wynikające z czynności przed sądem wywołuje skutki aż do zakończenia postępowania. Wreszcie art. 2231 wspomnianego kodeksu stanowi, że przerwanie biegu przedawnienia czyni bezskutecznym upływ dotychczasowego terminu, a przedawnienie o takim samym terminie jak poprzedni biegnie na nowo. Artykuły 1 i 2 ustawy nr 68‑1250, na których stosowanie powołuje się skarżąca jako na lex specialis, przewidują zaś czteroletni termin przedawnienia biegnący od pierwszego dnia roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie praw. Bieg tego terminu przerywa się wskutek wniesienia skargi do sądu, nawet jeśli sąd, do którego wniesiono skargę jest niewłaściwy do jej rozpoznania. W takim wypadku przedawnienie biegnie na nowo od pierwszego dnia roku następującego po roku, w którym orzeczenie stało się prawomocne.
33 W niniejszej sprawie skarżąca wniosła skargi przeciwko agencji interwencyjnej do tribunal de grande instance de Paris oraz do tribunal administratif de Paris odpowiednio w dniu 10 lipca 2000 r. i w dniu 22 stycznia 2002 r. (zob. pkt 6 powyżej), przy zachowaniu terminów przedawnienia wymienionych w pkt 32 powyżej. To samo tyczy się niniejszej skargi wniesionej w dniu 7 marca 2014 r., czyli przed upływem roku od wydania wyroku przez Conseil d’État, który zakończył postępowanie przed francuskimi sądami administracyjnymi (zob. pkt 9 powyżej).
34 Z powyższego wynika, że przysługujące skarżącej uprawnienie do refundacji nie uległo przedawnieniu ani na podstawie francuskiego kodeksu cywilnego, ani w sytuacji wskazywanej przez skarżącą, w której zastosowanie znajdowałyby przepisy ustawy nr 68‑1250 w sprawie przedawnienia.
35 W świetle powyższego skargę należy uznać za dopuszczalną bez konieczności ustalenia, czy, jak twierdzi skarżąca, rozpatrywaną umowę należy uznać za umowę prawa publicznego oraz czy ustawa nr 68‑1250 znajduje zastosowanie jako lex specialis.
W przedmiocie rzekomego rozszerzenia przedmiotu sporu w replice
36 Komisja, popierana przez Republikę Francuską, twierdzi, że skarżąca dokonała w replice niedozwolonego rozszerzenia określonego w skardze przedmiotu sporu. Instytucja ta zaznacza w tym względzie, że w skardze znajduje się wyraźne odniesienie do „zamówienia” na przewóz „wołowiny” w ramach „rozporządzenia nr 111/1999 i rozporządzenia nr 1799/1999” i że skarżąca cytowała w skardze i załączyła do niej jedynie ofertę z dnia 14 września 1999 r. (zob. pkt 2 powyżej), która dotyczy partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999. Natomiast w replice skarżąca twierdzi, że rozpatrywane zamówienie odnosi się do „wszystkich partii” i dotyczy przewozu „produktów rolnych”, o których mowa w rozporządzeniu nr 111/1999, przy czym nie nawiązuje już do rozporządzenia nr 1799/1999 mającego znaczenie jedynie w odniesieniu do partii nr 8. Zdaniem Komisji samo odniesienie się w skardze do pewnych faktur za inne partie nie jest wystarczające w świetle art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., by uznać, że partie te były także częścią przedmiotu sporu.
37 Republika Francuska dodaje, że skarżąca zawarła ze Wspólnotą tyle umów, ile złożyła ofert zaakceptowanych przez Komisję. W takich okolicznościach poprzez zwrócenie się w skardze o stosowanie umowy, która łączy ją ze Wspólnotą w odniesieniu jedynie do partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999, skarżąca ograniczyła przedmiot sporu do jednej umowy. Republika Francuska zauważa także, iż zgodnie z art. 44 § 5a regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. do skargi o stwierdzenie odpowiedzialności umownej załącza się egzemplarz umowy zawierającej klauzulę arbitrażową. Otóż, gdyby skarga dotyczyła innych partii, to powinna była obejmować umowy odnoszące się do tych partii.
38 Skarżąca podważa całość tych twierdzeń i stoi na stanowisku, że jej skarga „obejmuje całość zamówienia udzielonego w myśl rozporządzenia nr 111/1999 i odnosi się do wszystkich spornych partii”. Z żądań zapłaty sformułowanych w skardze oraz z wniosków dowodowych zgłoszonych na ich poparcie, a mianowicie z faktur, których zapłaty żąda się, a które odnoszą się do różnych partii określonych w różnych rozporządzeniach wykonawczych do wspomnianego rozporządzenia, jasno wynika, że przedmiot sporu nie został ograniczony do partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999. Nawiązania do wybranej oferty na tę konkretną partię dokonano jedynie tytułem przykładu.
39 Zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu z dnia 2 maja 1991 r. strona skarżąca ma obowiązek określenia przedmiotu sporu i przedstawienia powołanych zarzutów w skardze wszczynającej postępowanie.
40 W niniejszej sprawie należy zaznaczyć, że, jak prawidłowo twierdzi Komisja i Republika Francuska, skarżąca wyraźnie wskazuje na początku skargi, iż udzielono jej „zamówienia Komisji […] na przewóz wołowiny z terytorium francuskiego do [Rosji] w ramach programu zaopatrzenia przyjętego na rzecz tego kraju [r]ozporządzeniem (WE) nr 111/1999 […] oraz [r]ozporządzeniem nr 1799/1999” i że „[w] myśli [tych] [r]ozporządzeń” praktyczne wprowadzenie w życie obowiązków spoczywających na Komisji „na mocy niniejszego zamówienia” zostało powierzone agencji interwencyjnej. Skarżąca uściśla poza tym, że „[w] trakcie realizacji zamówienia” napotkała na liczne trudności związane z uchybieniami zarzucanymi agencji interwencyjnej.
41 Samo nawiązanie w skardze do pewnych faktur dotyczących zasadniczo innych partii aniżeli partia nr 8 nie jest wystarczające w świetle art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., by uznać, jak wskazano w replice, że przedmiot sporu obejmował także umowy w sprawie zamówień udzielonych skarżącej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 556/1999 z dnia 12 marca 1999 r. w sprawie dostaw wołowiny do Rosji (Dz.U. L 68, s. 19) (partie nr 1, 2 i 3), rozporządzenia Komisji (WE) nr 712/1999 z dnia 31 marca 1999 r. w sprawie przewozu wieprzowiny do Rosji (Dz.U. L 89, s. 54) (partia nr 6) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1133/1999 z dnia 28 maja 1999 r. w sprawie dostaw wołowiny do Rosji (Dz.U. L 135, s. 64) (partie nr 1 i 2).
42 Okoliczność, że wszystkie rozporządzenia wymienione w pkt 41 powyżej, przywołane po raz pierwszy w replice, są rozporządzeniami wykonawczymi do rozporządzenia nr 111/1999 nie ma znaczenia, gdyż każde rozporządzenie wykonawcze do owego rozporządzenia przewiduje nowe postępowanie przetargowe w celu udzielenia nowego zamówienia. Ponadto na mocy art. 5 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 111/1999 oferty są dopuszczane do przetargu tylko wtedy, gdy obejmują jedną partię. Tym samym skarżąca nie miała możliwości złożenia oferty na kilka partii ani uzależnienia oferty, którą składała na przydział partii, od akceptacji przez Komisję innych ofert złożonych na inne partie na podstawie wspomnianego rozporządzenia albo innych rozporządzeń.
43 Co prawda rozporządzenie nr 111/1999 przewiduje ogólne zasady stosowania programu dostaw produktów rolnych do Federacji Rosyjskiej, a te ogólne zasady są wspólne i znajdują zastosowanie do różnych rozporządzeń wymienionych przez skarżącą na etapie repliki. Jednak art. 1 i 2 rozporządzenia nr 111/1999 przewidują, że wszczęcie postępowania w sprawie udzielenia zamówienia na poszczególne dostawy następuje w drodze konkretnych rozporządzeń, takich jak rozporządzenia nr 1799/1999, nr 556/1999, nr 712/1999 i nr 1133/1999. W związku z powyższym nie można uznać, że udzielenie, w ramach tych konkretnych rozporządzeń, zamówień na poszczególne dostawy stanowi wykonanie jednej umowy odnoszącej się do zamówienia obejmującego siedem różnych partii.
44 Poza tym w art. 5 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia nr 111/1999 stwierdza się wyraźnie, że oferty złożone do agencji interwencyjnej zawierają odniesienie do rozporządzenia ogłaszającego przetarg na każdą partię i że każda oferta powinna obejmować jedną całą partię. Oferta załączona do skargi odnosi się do partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999, które nie może w żadnym wypadku odzwierciedlać zakresu obowiązków, jakich wykonania podjęła się skarżąca w ramach programu dostaw produktów rolnych do Federacji Rosyjskiej, gdyż każda oferta jest różna i została złożona w ramach odrębnego postępowania w sprawie udzielenia zamówienia.
45 W konsekwencji nawiązanie do partii innych aniżeli partia nr 8 rozporządzenia nr 1799/1999 w replice stanowi rozszerzenie przedmiotu sporu, które należy odrzucić jako niedopuszczalne.
Co do istoty
46 Na poparcie skargi skarżąca podnosi zasadniczo cztery żądania. Żądanie pierwsze dotyczy opóźnionego zwolnienia niektórych zabezpieczeń dostaw. Żądanie drugie dotyczy opóźnionej zapłaty niektórych faktur przewozowych. Żądanie trzecie dotyczy częściowej zapłaty faktury przewozowej. Żądanie czwarte dotyczy niewystarczającej zapłaty niektórych faktur w walucie innej niż określona w umowie.
47 Sąd uważa, że żądania pierwsze, trzecie i czwarte należy zbadać przed żądaniem drugim.
W przedmiocie żądania pierwszego dotyczącego opóźnionego zwolnienia niektórych zabezpieczeń dostaw
48 Skarżąca twierdzi, że trzy zabezpieczenia dostaw, które ustanowiła, zostały zwolnione z opóźnieniem, a agencja interwencyjna nie przedstawiła powodu uzasadniającego to opóźnione zwolnienie, dlatego żąda wypłaty odszkodowania z tytułu kosztów powstałych w wyniku wspomnianego opóźnienia. Skarżąca twierdzi, że nieuzasadniona odmowa zwolnienia gwarancji stanowi uchybienie mogące spowodować powstanie odpowiedzialności administracji, i przypomina, że zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia nr 111/1999 zabezpieczenie dostawy zostaje zwolnione, gdy wybrany oferent przedstawia dowód realizacji dostawy.
49 Komisja zauważa, że wobec braku zawarcia w skardze istotnych elementów, jak odniesienie do konkretnych czynności związanych z dostawą, żądanie należy uznać za niedopuszczalne na podstawie art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. W każdym wypadku Komisja uważa, że skarżąca nie wykazuje, iż poniosła koszty, które powstały w wyniku wspomnianego opóźnienia, i przypomina, że koszty zabezpieczenia bankowego były zawarte w cenie widniejącej w złożonej przez skarżącą ofercie. Ponadto zdaniem Komisji fakt, że rozporządzenie nr 111/1999 nie przewiduje terminu zwolnienia zabezpieczeń, nie oznacza, iż zwolnienie musi nastąpić w dniu otrzymania przez agencję interwencyjną dokumentów. Komisja zaznacza, że agencja interwencyjna powinna zbadać dokumenty, zanim zwolni zabezpieczenie i dokona zapłaty, gdyż w przeciwnym razie będzie musiała wystąpić przeciwko wybranemu oferentowi, jeśli, po sprawdzeniu, okaże się, iż warunki dostawy nie zostały dotrzymane. W niniejszej sprawie nie można w żadnym wypadku uznać za nierozsądne wskazanych przez skarżącą okresów zwłoki, a mianowicie 18 i 30 dni.
50 Republika Francuska podnosi, że faktury przedstawione przez skarżącą na poparcie jej żądania są opatrzone datami poprzedzającymi zawarcie umowy w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999 i że w związku z tym nie można ich łączyć z ową umową.
51 Należy zaznaczyć, podobnie jak Republika Francuska, że faktury o numerach BRU 9132021 i BRU 9132022, przedstawione przez skarżącą na poparcie jej żądania, są opatrzone datami 3 i 9 sierpnia 1999 r., czyli datami poprzedzającymi złożenie oferty przez skarżącą do agencji interwencyjnej w dniu 14 września 1999 r. oraz decyzję o udzieleniu przez Komisję na rzecz skarżącej zamówienia na partię nr 8 opisaną w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999 z dnia 24 września 1999 r. W związku z tym wspomnianych faktur nie można łączyć z umową w sprawie owej partii.
52 W konsekwencji żądanie pierwsze należy w każdym wypadku oddalić bez konieczności orzekania w przedmiocie przeszkody procesowej podniesionej przez Komisję na podstawie art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r.
W przedmiocie żądania trzeciego dotyczącego częściowej zapłaty faktury przewozowej
53 Skarżąca twierdzi, że chociaż zrealizowała całość usług przewozowych przewidzianych umową, co poświadczyła poprzez przedstawienie agencji interwencyjnej odpowiednich dokumentów, agencja ta bez uzasadnienia nie uregulowała całej faktury o numerze BRU 9131606. Skarżąca żąda zatem zasądzenia od Komisji kwoty 17 400 EUR odpowiadającej kwocie pozostałej do spłaty z tytułu owej faktury.
54 Komisja twierdzi, że żądanie to nie jest zgodne z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., gdyż skarżąca ogranicza się do stwierdzenia, iż kwota 17 400 EUR nie została zapłacona, bez wyjaśnienia, czemu owa kwota odpowiada, bez wyjaśnienia informacji przekazanej agencji interwencyjnej na poparcie tego żądania zapłaty oraz bez wyjaśnienia, dlaczego kwota ta była należna. W każdym wypadku Komisja twierdzi, że czynność przyjęcia spoczywa na wybranym oferencie, jak zostało orzeczone w ww. w pkt 21 wyroku Calberson GE/Komisja (EU:T:2004:38, pkt 147–149) i że oferta skarżącej wskazywała rzeczywiście na koszty związane z czynnościami obsługi i przyjęcia. W związku z powyższym Komisja uważa, że nie jest odpowiedzialna za opóźnienia, jakie skarżąca rzekomo napotkała przy przyjęciu towaru.
55 Republika Francuska zaznacza, że faktura przedstawiona przez skarżącą na poparcie jej żądania została opatrzona datą poprzedzającą zawarcie umowy w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999.
56 Należy stwierdzić, za Republiką Francuską, że faktura z dnia 6 lipca 1999 r. przedstawiona przez skarżącą na poparcie jej żądania została opatrzona datą poprzedzającą zawarcie umowy w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999, a mianowicie dzień 24 września 1999 r. W związku z powyższym wspomnianej faktury nie można łączyć z ową umową.
57 W konsekwencji żądanie trzecie należy w każdym wypadku oddalić bez konieczności orzekania w przedmiocie przeszkody procesowej podniesionej przez Komisję na podstawie art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r.
W przedmiocie żądania czwartego dotyczącego niewystarczającej zapłaty niektórych faktur w walucie innej niż określona w umowie
58 Skarżąca twierdzi w skardze, że zgodnie z prawem francuskim dług wyrażony w walucie obcej można uregulować w walucie krajowej, pod warunkiem, że przeliczenie następuje w dniu zapłaty. W niniejszej sprawie „jedna z partii”, na którą skarżącej udzielono zamówienia, płatna w dolarach amerykańskich, została opłacona we frankach francuskich. Skarżąca twierdzi zatem, że „cztery” rozpatrywane faktury opiewające w całości na 402 281 USD zostały uiszczone „we frankach poprzez zapłatę kwoty odpowiadającej 390 334,62 EUR” natomiast, gdyby zastosowano kurs wymiany obowiązujący w dniu zapłaty („1,0463/0,9557”), zapłata powinna wynosić 420 915,03 EUR. W związku z powyższym skarżąca żąda zasądzenia od Komisji na jej rzecz zapłaty różnicy, czyli 30 580,41 EUR.
59 Komisja twierdzi, że żądanie – z powodu pewnych sprzeczności oraz niejasności – nie spełnia wymogów określonych w art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. W każdym wypadku cour administrative d’appel de Paris stwierdził już w wyroku z dnia 6 kwietnia 2000 r., że faktury skarżącej były wyrażone zarówno w dolarach amerykańskich, jak i we frankach francuskich.
60 Republika Francuska zauważa, że skarżąca nie wskazała, które postanowienie umowne jest podstawą rzekomego przywoływanego przez skarżącą obowiązku zapłaty w dolarach amerykańskich. Wręcz przeciwnie, zgodnie z art. 5 lit. d) rozporządzenia nr 111/1999 warunkiem dopuszczenia oferty do przetargu jest wyrażenie różnych podawanych kwot w euro. Oferta skarżącej na dostawę partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999 została rzeczywiście wyrażona w euro, a nie w dolarach amerykańskich. W każdym wypadku w myśl zasady prawa francuskiego przywołanej przez skarżącą należałoby uwzględnić różnicę w wysokości 6705,45 EUR.
61 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mającym zastosowanie do Sądu na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. skarga wszczynająca postępowanie powinna zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i dokładne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie jej obrony, a Sądowi wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi, w razie potrzeby bez dodatkowych informacji na jej poparcie. Skarga powinna zatem wyjaśniać, na czym polega zarzut stanowiący jej podstawę, co oznacza, iż samo jego powołanie nie spełnia wymogów statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i wspomnianego regulaminu postępowania (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 stycznia 1995 r., Viho/Komisja, T‑102/92, Rec, EU:T:1995:3, pkt 68; z dnia 27 listopada 1997 r., Tremblay i in./Komisja, T‑224/95, Rec, EU:T:1997:187, pkt 79). Podobnie zadaniem Sądu nie jest poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach zarzutów, które mogłyby być podstawą skargi, albowiem załączniki spełniają funkcję wyłącznie dowodową i dokumentacyjną (zob. podobnie wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., Grecja/Komisja, T‑469/09, EU:T:2012:50, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
62 Jeśli chodzi o zarzucany w rozpatrywanym żądaniu dług, w niniejszej sprawie należy zaznaczyć, że podobnie jak Komisja skarżąca twierdzi w skardze, że udzielone skarżącej zamówienie na „jedną z partii” zostało wyrażone w dolarach amerykańskich, bez uściślenia, o którą partię chodzi. Skarżąca wspomina następnie „cztery faktury” o całkowitej kwocie 402 281 USD, które dotyczą tej partii, jednak nie załącza ich ani nie przedstawia żadnej innej informacji dotyczącej tych faktur.
63 Ze skargi nie wynika jednak jasno, czy skarżąca podważa fakt, że sporne faktury opłacono we frankach francuskich zamiast w dolarach amerykańskich albo czy, przeciwnie, ogranicza się ona do podważenia zastosowanego kursu wymiany. Skarżąca zauważa bowiem, że „zasadą w prawie francuskim jest, iż dług wyrażony w walucie obcej można uregulować w walucie krajowej pod warunkiem, że przeliczenie następuje w dniu zapłaty”, przez co należy rozumieć, że skarżąca ogranicza się do podważenia kursu wymiany między frankiem francuskim a dolarem amerykańskim. Ponadto, zamiast wskazać wspomniany kurs wymiany, skarżąca nawiązuje do kursu wymiany między dolarem amerykańskim a euro, nie uściślając w skardze dnia będącego punktem odniesienia.
64 W takich okolicznościach niniejsze żądanie nie jest zgodne z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. i należy je odrzucić jako niedopuszczalne.
65 W każdym wypadku należy zaznaczyć, że wśród czterech faktur, które zostały załączone do repliki, jedynie na fakturze o numerze BRU 0135699 wymienia się dostawę partii nr 8 opisaną w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999 i w konsekwencji fakturę tę można łączyć z umową w sprawie owej partii.
66 Tymczasem należy stwierdzić po pierwsze, że faktura ta została wyrażona zarówno w dolarach amerykańskich (108 173,76 USD), jak i we frankach francuskich (717 289,39 FRF) i że skarżąca nie przedstawia dowodu na konieczność opłacenia tej faktury w dolarach amerykańskich. W tym względzie należy zauważyć, że wprawdzie art. 5 rozporządzenia nr 111/1999 wymaga, by oferta była wyrażona w euro, aby mogła zostać dopuszczona do przetargu, to wspomniane rozporządzenie milczy na temat sposobów zapłaty faktur. Przepisy rozporządzenia nr 111/1999 nie wymagają, by zapłata za dostawy została dokonana w konkretnej walucie. Ponadto należy przypomnieć, że walutą obowiązującą w chwili zawarcia umowy, w dniu 24 września 1999 r., był frank francuski.
67 Z drugiej strony należy stwierdzić, że skarżąca nie stawia zarzutu, iż agencja interwencyjna zapłaciła we frankach francuskich kwotę różną od wskazanej na fakturze kwoty 717 289,39 FRF.
68 Na tej podstawie żądanie czwarte, o ile Sąd dobrze je rozumie, należy w każdym wypadku oddalić jako bezzasadne.
W przedmiocie żądania drugiego dotyczącego braku zapłaty odsetek za zwłokę
69 Skarżąca podnosi, że chociaż dokonała wszystkich świadczeń przewozowych przewidzianych w umowie w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999 i przedstawiła agencji interwencyjnej stosowną dokumentację, agencja bezzasadnie zwlekała z zapłatą spornych faktur. Skarżąca żąda w konsekwencji zasądzenia od Komisji zapłaty na jej rzecz odsetek za zwłokę oraz odsetek za zwłokę od wspomnianych odsetek. Skarżąca twierdzi także, że rozporządzenie nr 111/1999 nie zawiera żadnego przepisu regulującego termin płatności z tytułu świadczenia przewozu oraz znajdującą zastosowanie wysokość odsetek za zwłokę. W konsekwencji skarżąca uważa, iż należy odwołać się do normujących te kwestie zasad francuskiego prawa administracyjnego. Zgodnie z tymi zasadami skarżąca zauważa, że zapłata powinna była zostać dokonana po przedstawieniu faktury w chwili wywozu albo dostawy towaru albo w chwili otrzymania faktury, w wypadku gdy zapłata nie została zainkasowana w chwili wywozu albo dostawy, a opóźnienie w zapłacie skutkuje rozpoczęciem biegu terminu płatności odsetek za zwłokę z mocy prawa i bez spełniania jakichkolwiek formalności.
70 Komisja, popierana przez Republikę Francuską, uważa zasadniczo, że niniejsze żądanie należy oddalić w odniesieniu do wszystkich faktur ze względu na to, że albo nie powinny były zostać zapłacone, albo agencja interwencyjna uregulowała je, zanim skarżąca skierowała do niej wezwanie do zapłaty, albo nie można ich łączyć z przedmiotem sporu, albo nie zostały przedstawione dokumenty niezbędne do zapłaty faktur. Ponadto w braku określenia terminu ostatecznej zapłaty w rozporządzeniu nr 111/1999 i w rozporządzeniu nr 1799/1999 nie można uznać, że faktury te powinny były zostać opłacone zgodnie z natychmiastowym kursem wymiany walut. Konieczne jest bowiem udzielenie rozsądnego terminu agencji płatniczej w celu sprawdzenia skierowanych do niej wniosków. Republika Francuska dodaje, że francuski kodeks cywilny przewiduje także, iż bieg terminu płatności odsetek za zwłokę nie może rozpocząć się z mocy prawa, lecz dopiero po wezwaniu dłużnika do wywiązania się z obowiązku zapłaty.
71 W pierwszej kolejności należy oddalić – podobnie jak uczyniły to Komisja i Republika Francuska – żądanie zapłaty odsetek za zwłokę z tytułu faktur, które zostały opatrzone datą poprzedzającą zawarcie umowy w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999, to znaczy dzień 24 września 1999 r., gdyż faktur tych nie można łączyć z przedmiotem sporu określonym w skardze. W konsekwencji należy oddalić niniejsze żądanie dotyczące faktur o numerach BRU 9131230, BRU 9131356, BRU 9131823, BRU 9131824, BRU 9132738, BRU 9132739, BRU 9132764, BRU 9132021, BRU 9132022, BRU 9131606, BRU 9132744 i BRU 9132743.
72 W drugiej kolejności skarżąca nie podważa stwierdzenia, iż faktury o numerach BRU 9132954, BRU 9133012, BRU 9133148, BRU 9133149, BRU 9133152, BRU 9133153, BRU 9133286, BRU 9134237, BRU 9133287, BRU 9133917, BRU 0135094, BRU 0135699 i BRU 0136077 zostały zapłacone, zanim skarżąca skierowała do agencji interwencyjnej w dniu 3 kwietnia 2000 r. wezwania do zapłaty. Skarżąca twierdzi jednak, że na podstawie francuskiego prawa administracyjnego takie wezwanie do zapłaty nie jest konieczne w celu rozpoczęcia biegu terminu płatności odsetek za zwłokę.
73 W tym względzie, jak przypomniano w pkt 28 powyżej, prawo francuskie znajduje zastosowanie do umowy w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999 jedynie w sytuacji, gdy rozporządzenie nr 111/1999 i rozporządzenie nr 1799/1999, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez orzecznictwo, nie dostarczają żadnej wskazówki, jeśli chodzi o konkretne stosowanie warunków umownych.
74 Otóż w niniejszej sprawie, jak podkreśla Komisja, Sąd wskazał już w ramach realizacji zamówienia na wykonanie przewozu udzielonego także przez Komisję na rzecz skarżącej na podstawie rozporządzenia nr 111/1999, iż w przypadku gdy umowa przewozu nie przewiduje, że strona umowy popada w zwłokę z mocy prawa wskutek samego upływu terminu, o opóźnieniu w zapłacie można mówić dopiero z chwilą wezwania dłużnika do zapłaty (zob. podobnie ww. w pkt 21 wyrok Calberson GE/Komisja, EU:T:2004:38, pkt 144 i przytoczone tam orzecznictwo). Tym samym Sąd nie odesłał do przepisu prawa krajowego, ale nawiązał do wcześniejszego orzecznictwa, w którym również dokonano wykładni rozporządzenia nr 111/1999 (ww. w pkt 21 wyrok Hans Fusch/Komisja, EU:T:2002:246, pkt 78). Mając bowiem na względzie szczególny charakter umowy w sprawie partii nr 8 opisanej w załączniku II do rozporządzenia nr 1799/1999, ze względu na to, że odpowiednie prawa i obowiązki stron zostały określone przepisami rozporządzenia nr 111/1999 i rozporządzenia nr 1799/1999, należy zagwarantować w jak największym stopniu jednolitą interpretację umów, które wynikają z tego uregulowania. Z powyższego wynika, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, prawo francuskie, które znajduje zastosowanie do umowy jedynie w przypadku jej milczenia, nie może normować kwestii odsetek za zwłokę.
75 Z powyższego wynika, że ponieważ skarżąca nie wezwała agencji interwencyjnej do zapłaty przed dniem 3 kwietnia 2000 r., dniem pierwszego wezwania do zapłaty wystosowanego przez skarżącą, należy oddalić jej żądanie zapłaty odsetek za zwłokę z tytułu faktur, które zostały zapłacone przed tą datą, to znaczy faktur o numerach BRU 9132954, BRU 9133012, BRU 9133148, BRU 9133149, BRU 9133152, BRU 9133153, BRU 9133286, BRU 9134237, BRU 9133287, BRU 9133917, BRU 0135094, BRU 0135699 i BRU 0136077.
76 W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o fakturę o numerze BRU 0137658 z dnia 18 maja 2000 r., z akt sprawy nie wynika, że była ona przedmiotem wezwania do zapłaty. Należy bowiem zaznaczyć, że wezwanie do zapłaty z dnia 29 maja 2000 r., które widnieje w aktach sprawy, nie odnosi się do wspomnianej faktury, lecz do innej faktury z dnia 2 lutego 2000 r. W konsekwencji, mając na względzie brak wezwania do zapłaty, należy także oddalić żądanie skarżącej dotyczące faktury o numerze BRU 0137658.
77 W czwartej kolejności, jeśli chodzi o fakturę o numerze BRU 0135473, należy przypomnieć, że art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 111/1999 stanowi, iż do żądania dokonania płatności należy załączyć różne dokumenty towarzyszące (kopia dokumentów przewozowych, świadectwo odbioru, kopia pozwolenia na wywóz itp.), w których braku płatność nie może zostać dokonana. W konsekwencji samo wystawienie faktury nie uprawnia do otrzymania płatności.
78 W niniejszej sprawie ze skargi wynika, że faktura o numerze BRU 0135473 z dnia 2 lutego 2000 r. została zapłacona w dwóch ratach, odpowiednio w dniu 23 maja i w dniu 13 czerwca 2000 r. Jak podkreśliła Komisja, z załączników do skargi wynika jednak, że płatności nie można było dokonać wcześniej ze względu na to, że agencja interwencyjna nie otrzymała wszystkich wymaganych dokumentów. O dokumenty te agencja interwencyjna zwróciła się do skarżącej pismem z dnia 18 maja 2000 r. Z załącznika 14 do skargi wynika, że pismem z dnia 22 maja 2000 r. skarżąca przekazała niektóre dokumenty, jednak nie przekazała przynajmniej jednego z żądanych dokumentów, a mianowicie dokumentu przewozowego (CMR) odpowiadającego formularzowi celnemu o numerze EX1 294905. Wobec braku dowodu na przekazanie przez skarżącą przed dniem 13 czerwca 2000 r. wszystkich dokumentów niezbędnych do dokonania płatności należy oddalić żądanie skarżącej dotyczące owej faktury. W braku bowiem wymagalnego długu bieg terminu płatności odsetek za zwłokę nie może się rozpocząć.
79 Wreszcie, jeśli chodzi o faktury o numerach BRU 0135095, BRU 0136486 i BRU 9133916, odpowiadają one dodatkowym kosztom oczekiwania w Rosji. Otóż z załączników do skargi wynika, że agencja interwencyjna wskazała w odniesieniu do owych faktur, iż mogły one zostać uregulowane dopiero po zatwierdzeniu przez służby Komisji, a skarżąca wyraziła swoją zgodę w tym względzie. W związku z powyższym skarżąca nie może twierdzić, że wspomniane faktury powinny były zostać uregulowane osiem dni po ich wysłaniu do agencji interwencyjnej. Skarżąca nie wykazuje również, że płatność owych faktur, która miała miejsce w dniu 13 czerwca 2000 r., została dokonana z opóźnieniem w stosunku do daty, w której służby Komisji wyraziły zgodę na uregulowanie tych faktur. W konsekwencji należy oddalić żądanie zapłaty odsetek za zwłokę, gdyż dotyczy ono tych samych faktur, a skarżąca nie wskazuje terminu, w którym ich płatność stała się wymagalna.
80 Z powyższego wynika, że żądanie drugie należy oddalić w całości.
81 W świetle powyższego wszystkie żądania skarżącej, o ile Sąd dobrze je rozumie, należy oddalić jako bezzasadne.
82 Należy zatem skargę oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
83 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć ją kosztami postępowania.
84 W myśl art. 138 § 1 regulaminu państwa członkowskie, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Co za tym idzie, Republika Francuska pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba),
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Calberson GE zostaje obciążony kosztami postępowania.
3) Republika Francuska pokrywa własne koszty.
van der Woude | Wiszniewska-Białecka | Ulloa Rubio |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 lutego 2016 r.
Podpisy