Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 marca 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas - Litwa) – postępowania wszczęte przez Agnieškę Anisimovienė i in. (C-688/15) oraz « Indėlių ir investicijų draudimas » VĮ (C-109/16)
(Sprawy połączone C-688/15 i C-109/16)1
(Odesłanie prejudycjalne – Systemy gwarancji depozytów i rekompensat dla inwestorów – Dyrektywa 94/19/WE – Artykuł 1 pkt 1 – Depozyty – Sytuacje przejściowe w ramach normalnych operacji bankowych – Dyrektywa 97/9/WE – Artykuł 2 ust. 2 akapit drugi – Środki finansowe należne inwestorom bądź należące do nich i posiadane w ich imieniu w związku z operacjami inwestycyjnymi – Instytucja kredytowa emitująca papiery wartościowe – Środki finansowe wpłacone przez jednostki do tej instytucji kredytowej tytułem subskrypcji przyszłych papierów wartościowych – Stosowanie dyrektywy 2004/39/WE – Upadłość rzeczonej instytucji przed wyemitowaniem danych papierów wartościowych – Przedsiębiorstwo publiczne odpowiedzialne za systemy gwarancji depozytów i rekompensat dla inwestorów – Możliwość powołania się na dyrektywy 94/19/WE i 97/9/WE względem tego przedsiębiorstwa)
Język postępowania: litewski
Sąd odsyłający
Lietuvos Aukščiausiasis Teismas
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Agnieška Anisimovienė i in.
przy udziale: bankas „Snoras” AB, w likwidacji, „Indėlių ir investicijų draudimas” VĮ, bankas „Finasta” AB (C-688/15)
« Indėlių ir investicijų draudimas » VĮ
przy udziale : Alvydas Raišelis, bankas « Snoras » AB, w likwidacji (C‑109/16)
Sentencja
Przepisy, po pierwsze, dyrektywy 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów, a po drugie, dyrektywy 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/14/WE z dnia 11 marca 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że roszczenia dotyczące środków finansowych, którymi obciążone zostały rachunki należące do jednostek w instytucji kredytowej i przekazanych na rachunki otwarte w imieniu tej instytucji tytułem subskrypcji przyszłych papierów wartościowych, które miała ona wyemitować, w wypadku gdy emisja tych papierów nie została jednak przeprowadzona w związku z upadłością tej instytucji, są objęte zarówno systemami rekompensat dla inwestorów przewidzianymi przez dyrektywę 97/9, jak też systemami gwarancji depozytów przewidzianymi przez dyrektywę 94/19.
Artykuł 2 ust. 3 dyrektywy 97/9 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, w której roszczenia wchodzą w zakres zarówno systemów gwarancji depozytów przewidzianych w dyrektywie 94/19, jak też systemów rekompensat dla inwestorów przewidzianych w dyrektywie 97/9, i w której ustawodawca krajowy nie zaliczył takich roszczeń do systemu objętego jedną lub drugą z tych dyrektyw, sąd rozpatrujący sprawę nie może samodzielnie zdecydować na podstawie tego przepisu, z którego systemu mogą skorzystać osoby mające te roszczenia. Natomiast w takiej sytuacji to do tych osób należy wybór rekompensaty z jednego lub drugiego systemu przewidzianego w prawie krajowym w celu transponowania tych dyrektyw.
Po pierwsze, art. 1 pkt 1 dyrektywy 94/19, zmienionej dyrektywą 2009/14, a po drugie art. 1 pkt 4 oraz art. 2 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 97/9 należy interpretować w ten sposób, że jednostki mogą powoływać się na te przepisy przed sądem krajowym na poparcie roszczeń o rekompensatę wobec przedsiębiorstwa publicznego odpowiedzialnego w państwie członkowskim za systemy gwarancji depozytów i rekompensat dla inwestorów.
____________
1 Dz.U. C 106 z 21.3.2016.Dz.U. C 156 z 2.5.2016.