Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2014 r. – Léon Van Parys przeciwko Komisji

(Sprawa T-171/14)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Léon Van Parys NV (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci P. Vlaemminck, B. Van Vooren i R. Verbeke)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 24 stycznia 2014 r., na mocy którego informuje ona o zawieszeniu terminu na rozpatrzenie sprawy na podstawie art. 907 rozporządzenia nr 2454/93;

stwierdzenie, że na podstawie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie REM/REC 07/07 art. 909 rozporządzenia nr 2454/93 ma zastosowanie w pełni na korzyść skarżącej;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 907 i art. 909 rozporządzenia nr 2454/93¹ oraz prawa do dobrej administracji sformułowanego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Na mocy wyroku Sądu z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie Van Parys przeciwko Komisji stwierdzono nieważność z mocą wsteczną decyzji Komisji K(2010) 2858, w związku z czym upłynął dziewięciomiesięczny termin na rozpatrzenie sprawy i w związku z tym Komisja nie mogła już wydać decyzji w przedmiocie wniosku o umorzenie.W każdym razie Komisja naruszyła swe kompetencje w zakresie, w którym podjęła działania wykraczające poza to, co konieczne, aby doprowadzić jej częściowo uznaną za nieważną decyzję do zgodności z wyrokiem Sądu z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie T-324/10. W ten sposób Komisja naruszyła art. 266 ust. 1 TFUE w odniesieniu do jej kompetencji w zakresie podejmowania działań dla celów wykonania wyroków Sądu.Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 907 rozporządzenia nr 2454/93 oraz prawa do dobrej administracji sformułowanego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ Komisja niezgodnie z prawem skorzystała z możliwości złożenia wniosku o informacje na podstawie art. 907 rozporządzenia nr 2454/93, aby wykluczyć przyszłe zastosowanie art. 909 rozporządzenia nr 2454/93 lub przynajmniej odwlec je w czasie.