Skarga wniesiona w dniu 9 października 2009 r. - Neubrandenburger Wohnungsgesellschaft przeciwko Komisji
(Sprawa T-407/09)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Neubrandenburger Wohnungsgesellschaft mbH (Neubrandenburg, Niemcy) (przedstawiciele: M. Núñez Müller i J. Dammann, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (D/53320) z dnia 29 lipca 2009 r.;
tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie, że nie wszczynając formalnego postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 88 ust. 2 WE, Komisja uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 88 WE i rozporządzenia WE nr 659/1999, oraz
obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca kwestionuje decyzję Komisji D/53320 z dnia 29 lipca 2009 r. dotyczącą postępowania CP 141/2007 - Niemcy, potencjalna pomoc dotycząca prywatyzacji mieszkań w Neubrandenburg. W decyzji tej Komisja stwierdza wstępnie, że umowy zawarte przez stronę skarżącą w ramach prywatyzacji mieszkań komunalnych w Neubrandenburg, będące przedmiotem skargi wniesionej przez nią do Komisji, nie zawierają elementów pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.
Tytułem żądania ewentualnego, strona skarżąca żąda stwierdzenia, że nie wszczynając formalnego postępowania wyjaśniającego, Komisja uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 88 ust. 2 WE.
W uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
W zarzucie pierwszym strona skarżąca utrzymuje, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na to, że Komisja nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 88 ust. 2 WE, chociaż w trakcie wstępnego postępowania wyjaśniającego, wszczętego w następstwie skargi wniesionej do Komisji przez stronę skarżącą, Komisja napotkała poważne trudności w ocenie kwestii zgodności spornych środków ze wspólnym rynkiem. Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła art. 87 ust. 1 WE stwierdzając, że sporne umowy nie zawierają elementów pomocy państwa. Komisja nadużyła także przysługujące jej uprawnienia dyskrecjonalne. Na koniec podnoszony jest zarzut, że zaskarżona decyzja nie została dostatecznie uzasadniona, przez co został naruszony art. 253 WE.
W uzasadnieniu skargi na bezczynność, którą wniesiono tytułem żądania ewentualnego, strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
W zarzucie pierwszym strona skarżąca twierdzi, że pomimo wystosowania formalnego wezwania do działania zgodnie z art. 232 ust. 2 WE Komisja wstrzymywała się od interwencji w trakcie wstępnego postępowania wyjaśniającego ze względu na trudności napotkane przy ocenie spornych umów, podczas gdy była zobowiązana do wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego na mocy art. 88 ust. 2 WE. W zarzucie drugim strona skarżąca podnosi, że nie przystępując do wszczęcia postępowania Komisja naruszyła ponadto art. 4 ust. 4 rozporządzenia WE nr 659/1999
1 ze względu na to, że w trakcie wstępnego postępowania wyjaśniającego Komisja miała powody mieć wątpliwości co do zgodności spornych umów ze wspólnym rynkiem. W zarzucie trzecim strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła przewidziany w art. 87 i 88 WE podział kompetencji w zakresie kontroli pomocy państwa pomiędzy nią a sądami krajowymi ze względu na to, że Komisja wszczęła postępowanie wyjaśniające tylko w zamiarze jego odroczenia, oczekując na zakończenie równoległego postępowania toczącego się między stroną skarżącą a beneficjentami pomocy przed sądami krajowymi.