Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 7 marca 2024 r. – WebGroup Czech Republic, a.s., NKL Associates s. r. o./Ministre de la Culture, Premier minister
(Sprawa C-188/24, WebGroup Czech Republic i NKL Associates)
Język postępowania: francuski
Sąd odsyłający
Conseil d’État
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: WebGroup Czech Republic, a.s., NKL Associates s. r. o.
Strona przeciwna: Ministre de la Culture, Premier minister
przy udziale: Osez le féminisme!, Le mouvement du Nid, Les effronté-E-S
Pytania prejudycjalne
Po pierwsze, czy przepisy należące do prawa karnego, w szczególności przepisy generalne i abstrakcyjne, które kwalifikują określone czyny jako przestępstwa podlegające ściganiu, należy uznać za należące do „dziedziny podlegającej koordynacji” w dyrektywie 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r.1 , jeżeli mogą one mieć zastosowanie zarówno do zachowania usługodawcy świadczącego usługi społeczeństwa informacyjnego, jak i do zachowania każdej innej osoby fizycznej lub prawnej, czy też należy uznać – zważywszy że dyrektywa ma jedynie na celu harmonizację niektórych aspektów prawnych tych usług, że nie harmonizuje ona dziedziny prawa karnego jako takiego i że ustanawia ona jedynie wymogi dotyczące tych usług – iż takie przepisy karnych nie mogą być postrzegane jako wymogi mające zastosowanie do dostępu oraz wykonywania działalności w zakresie usług społeczeństwa informacyjnego należących do „dziedziny podlegającej koordynacji” w tej dyrektywie? W szczególności czy przepisy karne, których celem jest ochrona małoletnich, wchodzą w zakres tej „dziedziny podlegającej koordynacji”?
Czy nałożenie na wydawców usług udostępniania treści online obowiązku wdrożenia rozwiązań mających na celu uniemożliwienie małoletnim dostępu do rozpowszechnianych przez nich treści pornograficznych należy uznać za działanie należące do „dziedziny podlegającej koordynacji” w dyrektywie 2000/31/WE, która harmonizuje jedynie niektóre aspekty prawne wskazanych usług, zważywszy, że obowiązek ten dotyczy, co prawda, wykonywania działalności polegającej na świadczeniu usługi społeczeństwa informacyjnego w zakresie, w jakim odnosi się on do działań usługodawcy, jakości lub treści usługi, ale nie dotyczy on jednak siedziby usługodawców, informacji handlowych, umów zawieranych drogą elektroniczną, odpowiedzialności pośredników, kodeksów postępowania, pozasądowych dróg rozstrzygania sporów, ani dochodzenia praw przed sądem oraz współpracy między państwami członkowskimi, a zatem nie dotyczy on żadnej z kwestii regulowanych przepisami harmonizującymi zawartymi w rozdziale II dyrektywy?
W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytania, w jaki sposób należy pogodzić wymogi wynikające z dyrektywy 2000/31/WE z wymogami wynikającymi z ochrony praw podstawowych w Unii Europejskiej, w szczególności ochrony godności ludzkiej i najlepszego interesu dziecka zagwarantowanymi w art. 1 i 24 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz w art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w sytuacji gdy samo przyjęcie indywidualnych środków w odniesieniu do danej usługi wydaje się nie zapewniać skutecznej ochrony tych praw? Czy istnieje ogólna zasada prawa Unii Europejskiej, która zezwala państwom członkowskim na przyjmowanie, w szczególności w nagłych przypadkach, środków – także wtedy, gdy są one generalne i abstrakcyjne w stosunku do określonej kategorii usługodawców – jakich wymaga ochrona małoletnich przed naruszeniami ich godności i integralności, poprzez odstąpienie w razie konieczności od ustanowionej w tej dyrektywie zasady podlegania usługodawców objętych dyrektywą 2000/31/WE regulacjom prawnym państwa ich pochodzenia?
____________
1 Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. 2000, L 178, s. 1).