WYROK TRYBUNAŁU (trzecia izba)
z dnia 19 października 2017 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Unia celna i Wspólna taryfa celna – Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 – Artykuł 201 ust. 3 akapit pierwszy i art. 221 ust. 3 i 4 – Rozporządzenie (EWG) nr 2777/75 – Rozporządzenie (WE) nr 1484/95 – Dodatkowe należności celne przywozowe – Sztuczna konstrukcja w celu uniknięcia dodatkowych opłat celnych – Fałszywy charakter danych u podstaw zgłoszenia celnego – Osoby mogące być pociągnięte do odpowiedzialności z tytułu należności celnych – Termin przedawnienia
W sprawie C‑522/16
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (sąd najwyższy Niderlandów) postanowieniem z dnia 30 września 2016 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 7 października 2016 r., w postępowaniu:
A
przeciwko
Staatssecretaris van Financiën,
TRYBUNAŁ (trzecia izba),
w składzie: L. Bay Larsen, prezes izby, J. Malenovský, M. Safjan, D. Šváby i M. Vilaras (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: M. Campos Sánchez-Bordona,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu A przez C.H. Bouwmeestera, działającego w charakterze doradcy podatkowego,
– w imieniu rządu niderlandzkiego przez M. Bulterman i H. Stergiou, działające w charakterze pełnomocników,
– w imieniu rządu belgijskiego przez M. Jacobs i J. Van Holm, advocaten,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez A. Caeirosa i F. Wilmana, działających w charakterze pełnomocników,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 62, art. 201 ust. 3 akapit drugi oraz art. 221 ust. 3 i 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. 1992, L 302, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2, t. 4, s. 307), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. (Dz.U. 2000, L 311, s. 17 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2, t. 10, s. 239) (zwanego dalej „kodeksem celnym”) w związku z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2777/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa drobiowego (Dz.U. 1975, L 282, s. 77 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 2, s. 138), zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. (Dz.U. 2003, L 122, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 4, s. 301) (zwanym dalej „rozporządzeniem nr 2777/75”) oraz w związku z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 z dnia 28 czerwca 1995 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wprowadzania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustalającym dodatkowe należności celne przywozowe w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj i uchylającym rozporządzenie nr 163/67/EWG (Dz.U. 1995, L 145, s. 47), zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 684/1999 z dnia 29 marca 1999 r. (Dz.U. 1999, L 86, s. 6 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 25, s. 89) (zwanym dalej „rozporządzeniem nr 1484/95”).
2 Wniosek ów został przedłożony w ramach sporu pomiędzy A a Staatssecretaris van Financiën (sekretarzem stanu ds. finansów, Niderlandy) w przedmiocie wielu decyzji określających wysokość zobowiązania dotyczących dodatkowych należności celnych przywozowych i podatku obrotowego.
Ramy prawne
Prawo Unii
Kodeks celny
3 Artykuł 4 kodeksu celnego przewiduje:
„Użyte w niniejszym kodeksie określenia oznaczają:
[…]
9) »dług celny« oznacza nałożony na osobę obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności wywozowych (dług celny w wywozie), które stosuje się do towarów określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi;
10) »należności celne przywozowe« oznaczają:
– cła i opłaty o równoważnym skutku należne przy przywozie towarów,
– opłaty przywozowe ustanowione w ramach wspólnej polityki rolnej lub odrębnych przepisów mających zastosowanie do niektórych towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych;
[…]
16) »procedura celna« oznacza:
a) dopuszczenie do [swobodnego] obrotu;
[…]”.
4 Zgodnie z art. 62 kodeksu celnego:
„1. Zgłoszenia w formie pisemnej dokonuje się na formularzu zgodnym z oficjalnym, przewidzianym w tym celu wzorem. Są one podpisane i zawierają wszystkie elementy niezbędne do zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary.
2. Do zgłoszenia dołącza się wszystkie dokumenty, których przedłożenie jest wymagane dla zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary”.
5 Artykuł 79 kodeksu celnego jest sformułowany następująco:
„Dopuszczenie do swobodnego obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status celny towaru wspólnotowego.
Wymaga ono zastosowania środków polityki handlowej, spełnienia pozostałych formalności wymaganych przy przywozie towarów, jak również zastosowania opłat prawnie należnych”.
6 Artykuł 201 kodeksu celnego przewiduje:
„1. Dług celny w przywozie powstaje w wyniku:
a) dopuszczenia do swobodnego obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym,
lub
b) objęcia takiego towaru procedurą odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.
2. Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.
3. Dłużnikiem jest osoba składająca zgłoszenie. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego.
Jeżeli zgłoszenie celne o objęcie [dotyczące objęcia] towaru jedną z procedur określoną w ust. 1 zostało sporządzone na podstawie danych, co spowodowało, że należności celne przywozowe nie zostały pobrane [w oparciu o dane prowadzące do tego, że prawnie wymagane należności celne nie zostały pobrane] lub zostały pobrane w kwocie niższej niż prawnie należna, osoby, które dostarczyły tych danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia, i które wiedziały lub powinny były wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, mogą również zostać uznane za dłużników zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi”.
7 Artykuł 221 kodeksu celnego stanowi, co następuje:
„1. Niezwłocznie po dokonaniu zaksięgowania dłużnik zostaje powiadomiony o kwocie należności zgodnie z odpowiednią procedurą.
[…]
3. Powiadomienie dłużnika nie może nastąpić po upływie trzech lat, licząc od dnia powstania długu celnego. Bieg tego terminu zostaje zawieszony z chwilą złożenia odwołania w rozumieniu art. 243 na czas trwania procedury odwoławczej.
4. Jeżeli dług celny powstał na skutek czynu podlegającego, w chwili popełnienia, wszczęciu postępowania karnego, dłużnika można powiadomić o kwocie długu celnego na warunkach przewidzianych w obowiązujących przepisach, po upływie terminu trzech lat, określonych w ust. 3”.
Rozporządzenie nr 2777/75
8 Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia nr 2777/75 wylicza produkty objęte regulacją wspólnej organizacji rynku mięsa drobiowego.
9 Artykuł 5 tegoż rozporządzenia przewiduje:
„1. W celu zapobiegania lub przeciwdziałania niekorzystnym skutkom na rynku Wspólnoty powstającym w wyniku przywozu niektórych produktów wymienionych w art. 1 [ust. 1], przywóz jednego lub kilku tych produktów przy stawce celnej określonej w art. 10 [we Wspólnej taryfie celnej] podlega zapłaceniu dodatkowej należności przywozowej, jeśli są spełniane warunki ustalone w art. 5 porozumienia w sprawie rolnictwa zawartego zgodnie z art. 228 traktatu w ramach wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, chyba że jest mało prawdopodobne, że przywóz spowoduje zakłócenie rynku Wspólnoty lub gdy skutki mogą być nieproporcjonalne do zamierzonego celu.
2. Ceny spustowe, poniżej których może być nakładana dodatkowa należność przywozowa, są cenami zgłoszonymi przez Wspólnotę Światowej Organizacji Handlu.
Wolumeny graniczne, których przekroczenie jest konieczne w celu nałożenia dodatkowej należności przywozowej, są określane w szczególności na podstawie wielkości przywozu do Wspólnoty na przestrzeni trzech lat poprzedzających rok, w którym występują lub mogą wystąpić szkodliwe skutki określone w ust. 1.
3. Ceny importowe, które mają być uwzględniane przy nakładaniu dodatkowych należności przywozowych, ustalane są na podstawie cen importowych CIF danej dostawy.
Ceny importowe CIF są w tym celu porównywane z cenami reprezentatywnymi towaru na rynku światowym lub wspólnotowym rynku przywozowym.
4. Komisja przyjmuje szczegółowe zasady stosowania przepisów niniejszego artykułu zgodnie z procedurą określoną w art. 17. Przepisy te określają w szczególności:
a) produkty, na które nakłada się dodatkowe należności przywozowe na warunkach art. 5 porozumienia w sprawie rolnictwa;
b) inne kryteria niezbędne do zapewnienia stosowania ust. 1 zgodnie z art. 5 porozumienia w sprawie rolnictwa”.
Rozporządzenie nr 1484/95
10 Rozporządzenie nr 1484/95 w wersji początkowej zostało przyjęte na podstawie art. 5 ust. 4 rozporządzenia nr 2777/75.
11 Artykuł 1 rozporządzenia nr 1484/95 przewiduje:
„Dodatkowe należności przywozowe, określone w art. 5 ust. 1 rozporządzenia […] nr 2777/75, zwane dalej »cłami dodatkowymi«, stosuje się do produktów wymienionych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.
Ceny progowe, określone w art. 5 ust. 2 rozporządzenia […] nr 2777/75, są cenami przedstawionymi w załączniku II do niniejszego rozporządzenia”.
12 Artykuł 3 tegoż rozporządzenia przewiduje:
„1. Dodatkową należność celną ustanawia się na podstawie ceny importowej CIF przedmiotowej partii towarów zgodnie z przepisami art. 4.
2. Gdy cena importowa CIF za 100 kg partii towarów jest większa niż stosowana cena reprezentatywna określona w art. 2 ust. 1, importer przedstawia właściwym władzom importujących państw członkowskich co najmniej następujące dowody:
– umowę zakupu lub inny równoważny dokument,
– umowę ubezpieczenia,
– fakturę,
– świadectwo pochodzenia (o ile dotyczy to sprawy),
– umowę transportu,
– oraz, w przypadku transportu morskiego, konosament.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, importer musi złożyć zabezpieczenie, o którym mowa w art. 248 ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 [z dnia 2 lipca 1993 r. (Dz.U. 1993, L 253, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2, t. 6, s. 3)], równe kwocie cła dodatkowego, którą uiściłby, gdyby dodatkowe należności celne zostały obliczone na podstawie ceny reprezentatywnej mającej zastosowanie w odniesieniu do danego produktu.
4. Importer ma jeden miesiąc od sprzedaży omawianych produktów, przy obowiązującym terminie sześciu miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu, na udowodnienie, że partia towaru została rozdysponowana w warunkach potwierdzających prawidłowość cen określonych w ust. 2. Niedotrzymanie któregokolwiek z tych terminów pociąga za sobą utratę złożonego zabezpieczenia. Na odpowiednio uzasadniony wniosek importera termin sześciu miesięcy może zostać jednakże przedłużony przez właściwe władze najwyżej o trzy miesiące.
Złożone zabezpieczenie jest zwalniane w stopniu, w jakim warunki zbytu towaru zostały udowodnione w sposób zgodny z wymogami organów celnych.
Jeśli nie, zabezpieczenie przepada w formie zapłaty dodatkowych opłat celnych.
5. Jeżeli przy weryfikacji właściwe organy stwierdzą, że wymogi niniejszego artykułu nie zostały spełnione, ściągają należność celną zgodnie z art. 220 [kodeksu celnego]. Kwota należności celnej, która ma zostać odzyskana lub pozostaje do odzyskania, obejmuje odsetki naliczone od daty dopuszczenia towaru do swobodnego obrotu do daty odzyskania. Stosowana jest stopa procentowa obowiązująca w odniesieniu do ściągania należności na mocy prawa krajowego”.
13 Artykuł 4 rozporządzenia nr 1484/95 stanowi:
„1. Jeśli różnica między daną ceną spustową określoną w art. 1 ust. 2 a ceną importową CIF omawianej partii towaru:
a) nie przekracza o 10% ceny progowej, dodatkowa opłata celna wynosi zero;
b) jest większa niż 10%, ale nie większa niż 40% ceny progowej, dodatkowa opłata celna wynosi 30% kwoty przekraczającej 10%;
c) wynosi powyżej 40%, ale nie przekracza 60% ceny progu, dodatkowe należności celne wynoszą 50% kwoty, przy której różnica przekracza 40%, do czego dodawane są dodatkowe należności celne, o których mowa w lit. b);
d) jest większa niż 60%, ale nie większa niż 75% ceny progowej, dodatkowa opłata celna wynosi 70% kwoty przekraczającej 60% plus dodatkowa opłata celna, określona w lit. b) i c);
e) jest większa niż 75% ceny progowej, dodatkowa opłata celna wynosi 90% kwoty przekraczającej 75%, plus dodatkowe opłaty celne, określone w lit. b), c) i d)”.
14 Cena progowa i cena reprezentatywna dla każdego produktu wskazanego w rozporządzeniu nr 1484/95 zostały wskazane, odpowiednio, w załączniku II i załączniku I do tego rozporządzenia.
Prawo niderlandzkie
AWR
15 Artykuł 22e Algemene wet inzake rijksbelastingen (ogólnej ustawy podatkowej) z dnia 2 lipca 1959 r. (Stb. 1959, nr 301) w wersji mającej zastosowanie od dnia 1 lutego 2008 r. (zwanej dalej „AWR”) stanowi, co następuje:
„1. Jeżeli dokładna kwota wymaganych prawnie należności celnych przywozowych nie mogła zostać ustalona ze względu na czyn podlegający postępowaniu sądowemu w sprawach karnych, decyzja określająca wysokość zobowiązania może zostać wydana w terminie pięciu lat od daty powstania długu celnego.
2. Ustęp pierwszy nie ma zastosowania, jeżeli działanie lub zaniechanie nie miało na celu uniknięcia należności celnych przywozowych”.
Ustawa celna
16 Artykuł 48 ust. 1 Douanewet (ustawy celnej) z dnia 2 listopada 1995 r. (Stb. 1995, nr 553) w wersji mającej zastosowanie od dnia 1 sierpnia 2008 r. stanowi, co następuje:
„1. Każda osoba, która:
a) składa nieprawidłowe lub niekompletne zgłoszenie wymagane prawnie;
b) jest na mocy prawa zobowiązana do:
1) przedłożenia informacji, danych lub wskazań i nie przedkłada ich lub przedkłada je w sposób nieprawidłowy lub niekompletny;
[…]
podlega karze do sześciu miesięcy pozbawienia wolności lub karze grzywny trzeciej kategorii”.
Ustawa celna
17 Artykuł 54 Douanebesluit (ustawy celnej) z dnia 4 marca 1996 r. (Stb. 1996, nr 166) ma następujące brzmienie:
„Jeżeli zgłoszenie celne, o którym mowa w art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego […], zostało sporządzone w oparciu o dane, na podstawie których należności celne przywozowe nie zostały pobrane w całości, osoba, która dostarczyła tych danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia, i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, może również zostać uznana za dłużnika podlegających zapłacie należności celnych przywozowych”.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
18 W latach 2005 i 2006 spółka F, której siedziba znajduje się w Niemczech, sporządziła wiele zgłoszeń dopuszczenia do swobodnego obrotu w Niderlandach obejmujących partie zamrożonego, surowego mięsa z kurczaka pochodzącego z Brazylii i Argentyny.
19 W owym okresie wszystkie udziały spółki F należały do spółki D, mającej również siedzibę w Niemczech. A, jego syn B i osoba trzecia X byli akcjonariuszami spółki D i należeli do zarządu tej spółki. Do lutego 2005 r. osoba A była prezesem spółki F i została później zastąpiona na tym stanowisku przez X.
20 Spółka F zakupiła produkty ujęte w zgłoszeniach dopuszczenia do swobodnego obrotu wskazanych w pkt 18 niniejszego wyroku w spółce K z siedzibą w Urugwaju. Do wskazanych zgłoszeń dołączono faktury wystawione przez spółkę K i cena wskazana na zgłoszeniach była ceną zafakturowaną przez spółkę K względem spółki F. Cena uiszczona przez spółkę F zamieniona na cenę importową CIF zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 2777/75 była za każdym razem wyższa od ceny progowej, wskutek czego nie była należna dodatkowa należność przywozowa, o jakiej mowa w rozporządzeniach nr 2777/75 i nr 1484/95.
21 Spółka F następnie sprzedała całość tych produktów na rzecz spółki G z siedzibą w Szwajcarii i, celem dochowania obowiązku wynikającego z art. 3 ust. 4 rozporządzenia nr 1484/95, przedstawiła niderlandzkim organom celnym faktury odpowiadające tym sprzedażom. Cena zafakturowana przez spółkę F względem spółki G była systematycznie wyższa od ceny zafakturowanej przez spółkę K względem spółki F. 99% akcji spółki G należało do B – będącego synem A – który był również prezesem spółki G.
22 Niderlandzkie organy celne zażądały informacji w przedmiocie późniejszych odsprzedaży produktów przywiezionych przez spółkę F. W związku z brakiem uzyskania zadowalających odpowiedzi uznały one, że dokumenty przedstawione przez spółkę F nie pozwalają na stwierdzenie, czy cena importowa CIF zafakturowana względem tej spółki była wyższa od ceny progowej. W tych okolicznościach, w dniu 10 września 2008 r. Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (minister rolnictwa, środowiska i jakości żywienia, zwany dalej „ministrem”), działając w charakterze organu celnego, wydał szereg decyzji określających wysokość zobowiązania (zwanych dalej „decyzjami określającymi wysokość zobowiązania I”) skierowanych w szczególności do A, żądając, w zastosowaniu art. 3 ust. 5 i art. 4 rozporządzenia nr 1484/95 zapłaty dodatkowych należności celnych dotyczących przywozów wskazanych w rozpatrywanych zgłoszeniach dopuszczenia do swobodnego obrotu, oraz w odniesieniu do części spornych produktów, zapłaty podatku obrotowego.
23 W następstwie kontroli uzupełniającej niderlandzkie organy celne stwierdziły, że kupno i sprzedaż produktów przywożonych przez spółkę F były zawsze wykonywane według określonego schematu. Spółka G kupowała produkty, o których mowa, u dostawców południowoamerykańskich po cenach niższych od ceny progowej i sprzedawała je na rzecz spółki K po cenach znacznie wyższych od ceny progowej. Spółka K sprzedawała produkty na rzecz spółki F po cenach nieco wyższych od cen, po których sama je kupowała, a spółka F dokonywała następnie przywozu tych produktów celem ich dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej. Następnie spółka F sprzedawała je spółce G po jeszcze wyższej cenie. Spółka G sprzedawała je następnie na rzecz spółki D po cenie niższej zarówno od ceny, po której je kupowała, jak również od ceny progowej. Wreszcie spółka D sprzedawała produkty klientowi po cenie wyższej od ceny, po której je kupowała od spółki G, lecz niższej zarówno od ceny, którą spółka G zapłaciła spółce F, jak również od ceny zapłaconej przez spółkę F na rzecz spółki K przy przywozie tych produktów, a także od ceny progowej.
24 W świetle tych stwierdzeń i ścisłego związku między spółkami D, F i G niderlandzkie organy celne stwierdziły, że osoba A utworzyła wraz z innymi przedsiębiorcami łańcuch transakcji, w ramach którego cena początkowa produktów wskazanych w rozporządzeniu nr 2777/75, zakupionych u niezależnych dostawców południowoamerykańskich była sztucznie powiększana podczas dalszych transakcji w taki sposób, że cena importowa CIF rozpatrywanych produktów była wyższa od ceny progowej w celu uniknięcia zapłaty dodatkowych należności celnych przywozowych, o których mowa w rozporządzeniach nr 2777/75 i nr 1484/95. Minister uznał zatem, że umowy kupna i sprzedaży zawarte między spółkami G i K oraz między spółkami K i F, podobnie jak umowy zawarte między spółkami powiązanymi D, F i G stanowiły transakcje fikcyjne. W konsekwencji uznał on, że początkowa cena zafakturowana względem G przez dostawców południowoamerykańskich powinna stanowić podstawę dla celów obliczenia ceny importowej CIF i ewentualnie podlegających zapłacie dodatkowych należności celnych przywozowych.
25 Jako że obliczone w ten sposób ceny importowe CIF były niższe od ceny reprezentatywnej uwzględnianej przy wydaniu decyzji określających wysokość zobowiązania I, należna stała się kwota dodatkowych należności celnych wyższa od kwoty żądanej w owych decyzjach dla każdego zgłoszenia przedstawionego przez spółkę F. Uznając, że omawiane należności celne powstały wskutek złożenia nieprawidłowego zgłoszenia w rozumieniu art. 48 ust. 1 ustawy celnej, minister stwierdził, że owych podlegających zapłacie dodatkowych należności celnych można było zgodnie z art. 221 ust. 4 kodeksu celnego w związku z art. 22e ust. 1 AWR zażądać od dłużnika po wygaśnięciu terminu trzech lat określonego w art. 221 ust. 3 kodeksu celnego.
26 W konsekwencji, w dniach 7 i 10 maja 2010 r. minister wydał między innymi względem A decyzje określające wysokość zobowiązania dotyczące podlegających zapłacie dodatkowych należności celnych (zwane dalej „decyzjami określającymi wysokość zobowiązania II”). Owe decyzje, podobnie jak decyzje określające wysokość zobowiązania I, zostały przyjęte na podstawie art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego w związku z art. 54 ustawy celnej z tego względu, że ceny wskazane na zgłoszeniach dopuszczenia do swobodnego obrotu przedstawione przez spółkę F pochodziły z faktur sporządzonych wskutek działań A, chociaż wiedział on lub powinien wiedzieć, że owe faktury opierały się na transakcjach sztucznych.
27 W dniu 22 września 2008 r. i w dniu 19 maja 2010 r. A zaskarżył przed właściwym niderlandzkim organem celnym decyzje określające wysokość zobowiązania I i decyzje określające wysokość zobowiązania II. Skargi te zostały odrzucone decyzjami z dnia 16 stycznia 2012 r., od których osoba A odwołała się do Rechtbank Noord-Holland (sądu okręgowego prowincji Noord-Holland, Niderlandy). Po oddaleniu odwołania A wniesionego do owego sądu jako bezzasadnego A wniósł apelację na jego orzeczenie do Gerechtshof Amsterdam (sądu apelacyjnego w Amsterdamie, Niderlandy), który odrzucił apelację jako bezzasadną i utrzymał w mocy orzeczenie pierwszej instancji. A wniósł na ten wyrok Gerechtshof Amsterdam (sądu apelacyjnego w Amsterdamie) skargę kasacyjną do sądu odsyłającego.
28 Sąd odsyłający podziela ocenę Gerechtshof Amsterdam (sądu apelacyjnego w Amsterdamie), wedle której transakcje łańcuchowe rozpatrywane w postępowaniu głównym były praktykami stanowiącymi nadużycie w rozumieniu wyroku z dnia 21 lutego 2006 r., Halifax i in. (C‑255/02, EU:C:2006:121, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo), a mianowicie czynnościami, które nie były przeprowadzane w ramach zwykłych transakcji handlowych, lecz wyłącznie w celu nadużycia korzyści przewidzianych w prawie Unii, w szczególności w rozporządzeniach nr 2777/75 i nr 1484/95.
29 Mając na uwadze tę ocenę, sąd odsyłający uważa, że celem dochowania obowiązku wynikającego z art. 3 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1484/95 spółka F powinna była przedstawić niderlandzkim organom celnym faktury wystawione przez dostawców południowoamerykańskich i skierowane do spółki G. Sąd odsyłający ma jednak wątpliwości co do tego, czy zaniechanie przedstawienia tych faktur przez spółkę F jest równoznaczne z dostarczeniem „nieprawdziwych” danych „wymaganych do sporządzenia zgłoszenia” w rozumieniu art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego.
30 Sąd odsyłający ma również wątpliwości co do dokładnego zakresu pojęcia „osób, które dostarczyły [nieprawdziwych] danych” w rozumieniu art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego. W szczególności powstało dla niego pytanie, czy pojęcie to ma zastosowanie również do osoby fizycznej, takiej jak A, która sama nie przedstawiła danych koniecznych do sporządzenia zgłoszenia celnego i również nie może być uznana za osobę odpowiedzialną za to przedstawienie jako organ lub pracownik osoby prawnej, lecz która miała ścisły i świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury spółek i transakcji handlowych, w ramach której inne osoby przedstawiły tego rodzaju dane.
31 Ponadto, jako że A podniósł przed sądami niderlandzkimi, że podjął omawiane działania dopiero po uzyskaniu potwierdzenia ze strony specjalistów z prawa celnego co do zgodności takiej struktury z przepisami prawa, w szczególności mającego zastosowanie prawa danin publicznych, dla sądu odsyłającego powstało pytanie co do wpływu tej okoliczności na ocenę przesłanki ustanowionej w art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego, wedle której osoby, które przedstawiły dane, powinny wiedzieć o tym, że są one nieprawdziwe.
32 Dla sądu odsyłającego powstało również pytanie co do interpretacji art. 221 ust. 4 kodeksu celnego w zakresie dotyczącym bardziej szczegółowo kwestii, czy minister miał prawo wydać decyzje określające wysokość zobowiązania II ponad trzy lata po dokonaniu przywozu produktów, o których mowa. Sąd ów wskazał w tym zakresie, że wydaje się, iż art. 221 ust. 4 kodeksu celnego ma zastosowanie jedynie do sytuacji, w których towary były nieprawidłowo wprowadzane na terytorium Unii, jak w przypadku przemytu, a nie w sytuacjach tego rodzaju, jak w postępowaniu głównym. Jego zdaniem z tego przepisu wynika, że w sytuacji tego rodzaju jak w postępowaniu głównym dług celny powstaje w chwili przedstawienia zgłoszenia celnego, co nie stanowi czynu podlegającego postępowaniu sądowemu w sprawach karnych.
33 Wreszcie sąd odsyłający wskazał, że gdyby Trybunał dokonał interpretacji art. 221 ust. 4 kodeksu celnego w ten sposób, że brak jest możliwości przedłużenia terminu przedawnienia na podstawie tego przepisu, gdy długi celne powstały na podstawie art. 201 kodeksu celnego, to powstaje pytanie, czy wydanie decyzji określających wysokość zobowiązania II było zgodne z prawem, jako że termin trzech lat biegnący od dnia powstania długu celnego został zawieszony zgodnie z art. 201 ust. 3 wskutek wniesienia skargi A na decyzje określające wysokość zobowiązania I. Sąd ów uważa jednak, że należy ustalić, czy zgodnie z tym przepisem wprowadzenie skargi umożliwia organom celnym w czasie, gdy skarga jest zawisła przed sądem, żądać kwot dodatkowych względem kwot żądanych w decyzji określającej wysokość zobowiązania będącej przedmiotem skargi.
34 W tej sytuacji Hoge Raad der Nederlanden (sąd najwyższy Niderlandów) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
„1) Czy wykładni art. 62 kodeksu celnego w związku […] z postanowieniami rozporządzeń nr 2777/75 i nr 1484/95 należy dokonywać w taki sposób, że do danych wymienionych w art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego, na podstawie których dokonywane jest zgłoszenie celne, należą również dokumenty, wymienione w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1484/95 wymagane przy przedłożeniu organom celnym?
2) Czy wykładni art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego należy dokonywać w taki sposób, że jako osobę odpowiedzialną należy traktować także osobę fizyczną, która nie tylko ani sama nie dokonała faktycznie opisanej w tym akapicie czynności (dostarczenia »danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia« celnego), ani nie może jej być jako zarządcy spółki zarzucane dokonanie tej czynności, lecz która miała ścisły i świadomy udział w koncepcji i późniejszym sztucznym utworzeniu struktury spółek i przepływów handlowych, w ramach których (za pośrednictwem innych osób) nastąpiło później dostarczenie »danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia« celnego?
3) Czy wykładni postawionego w art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego warunku »[mimo że] wiedziały lub powinny były wiedzieć, że dane [wymagane do sporządzenia zgłoszenia są nieprawdziwe]« należy dokonywać w taki sposób, że osoby prawne i fizyczne będące doświadczonymi podmiotami gospodarczymi, nie mogą być pociągnięte do odpowiedzialności z tytułu dodatkowych należności celnych, wynikających z nadużycia prawa, jeśli utworzyły strukturę transakcji w celu uniknięcia dodatkowych należności celnych dopiero wtedy, gdy uznani rzeczoznawcy z dziedziny prawa celnego potwierdzili, że taka struktura jest dopuszczalna prawnie i w aspekcie podatkowym?
4) Czy wykładni art. 221 ust. 4 kodeksu celnego należy dokonywać w taki sposób, że trzyletni termin nie podlega przedłużeniu, gdy po upływie terminu wymienionego w art. 221 ust. 3 zdanie pierwsze kodeksu celnego zostanie stwierdzone, że celne należności przywozowe, należne stosownie do art. 201 kodeksu celnego w efekcie złożenia zgłoszenia celnego na wprowadzenie towarów do swobodnego obrotu ze względu na nieprawdziwe lub niekompletne dane w zgłoszeniu celnym nie zostały już wcześniej nałożone?
5) Czy wykładni art. 221 ust. 3 i 4 kodeksu celnego należy dokonywać w taki sposób, że gdy dłużnikowi celnemu w odniesieniu do zgłoszenia przywozowego została wskazana pozostająca do zapłacenia należność celna, a dłużnik złożył od tego powiadomienia odwołanie w rozumieniu art. 243 kodeksu celnego, organy celne mogą dodatkowo do tego zaskarżonego przed sądem powiadomienia i niezależnie od art. 221 ust. 4 kodeksu celnego w odniesieniu do tego samego zgłoszenia celnego nakładać dodatkowe, wymagane prawnie należności celne przywozowe?”.
W przedmiocie pytań prejudycjalnych
W przedmiocie pytania pierwszego
35 Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający zmierza zasadniczo do ustalenia, czy w okolicznościach tego rodzaju jak rozpatrywane w postępowaniu głównym art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że dokumenty, których przedstawienie jest wymagane na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1484/95, stanowią dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia celnego w rozumieniu tego przepisu.
36 W tym względzie należy wskazać, że art. 201 ust. 1 kodeksu celnego przewiduje, że dopuszczenie do swobodnego obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym prowadzi do powstania długu celnego w przywozie.
37 Należy również przypomnieć, że zgodnie z art. 62 ust. 2 kodeksu celnego do zgłoszenia celnego dołącza się wszystkie dokumenty, których przedłożenie jest wymagane dla zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary.
38 Z postanowienia odsyłającego wynika, że procedura celna, w ramach której zgłoszone zostały towary rozpatrywane w postępowaniu głównym, jest procedurą dopuszczenia do swobodnego obrotu, która zgodnie z art. 79 akapit drugi kodeksu celnego prowadzi do zastosowania opłat prawnie należnych. Z art. 4 pkt 10 kodeksu celnego wynika, że owe opłaty obejmują w szczególności opłaty przywozowe ustanowione w ramach wspólnej polityki rolnej lub odrębnych przepisów mających zastosowanie do niektórych towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych.
39 Z postanowienia odsyłającego wynika również, że towary rozpatrywane w postępowaniu głównym stanowią partie produktów wskazane w art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 2777/75. Rozporządzenie to zostało przyjęte na podstawie art. 42 i 43 EWG, obecnie art. 42 i 43 TFUE, które dotyczą wspólnej polityki rolnej. W związku z tym dodatkowe należności celne przywozowe ustanowione zgodnie z art. 5 owego rozporządzenia powinny być postrzegane jako stanowiące „opłaty przywozowe ustanowione w ramach wspólnej polityki rolnej” w rozumieniu art. 4 pkt 10 kodeksu celnego.
40 Ponadto sąd odsyłający precyzuje, że w niniejszej sprawie cena importowa CIF na 100 kilogramów dostawy wskazana w jednolitym dokumencie administracyjnym była wyższa od ceny reprezentacyjnej. W tych okolicznościach art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1484/95 przewiduje, że importer powinien przedstawić właściwym władzom państw członkowskich przywozu dowody przynajmniej w postaci różnych dokumentów wyliczonych w tym przepisie.
41 Z powyższego wynika, że w okolicznościach tego rodzaju jak w postępowaniu głównym przedstawienie dokumentów wskazanych w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1484/95 powinno być uznane za wymagane w celu umożliwienia sporządzenia zgłoszenia celnego w rozumieniu art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego.
42 W związku z tym na pytanie pierwsze należy udzielić odpowiedzi, że w okolicznościach tego rodzaju jak w postępowaniu głównym art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że dokumenty, których przedstawienie jest wymagane na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1484/95 stanowią dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia celnego w rozumieniu tego przepisu.
W przedmiocie pytań drugiego i trzeciego
43 Poprzez pytania drugie i trzecie sąd odsyłający zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „dłużnika” celnego w rozumieniu tego przepisu obejmuje osobę fizyczną, która miała ścisły i świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury transakcji handlowych skutkujących zmniejszeniem kwoty prawnie wymaganych należności celnych przywozowych, chociaż sama nie przedstawiła danych służących za podstawę sporządzenia zgłoszenia celnego i przystąpiła do tworzenia koncepcji i realizacji tych transakcji dopiero po uzyskaniu od rzeczoznawców z dziedziny prawa celnego zapewnienia o ich zgodności z prawem.
44 W tym względzie należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego, jeżeli zgłoszenie celne dotyczące objęcia towaru jedną z procedur celnych zostało sporządzone w oparciu o dane prowadzące do tego, że prawnie wymagane należności celne nie zostały pobrane w całości lub w części, osoby, które dostarczyły tych danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia, i które wiedziały lub powinny były wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, mogą również zostać uznane za dłużników zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi.
45 Z przepisu tego wynika, że dane stanowiące podstawę dla sporządzenia zgłoszenia celnego należy uznać za „nieprawdziwe” w rozumieniu tego przepisu, gdy doprowadziły one do tego, że prawnie wymagane należności celne przywozowe nie zostały pobrane w całości lub w części.
46 W konsekwencji, gdy zgłoszenie celne zostało sporządzone na podstawie danych dotyczących transakcji handlowych realizowanych w celu sztucznego zmniejszenia kwoty należności celnych przywozowych podlegających zapłacie, dane te powinny zostać uznane za „nieprawdziwe” w rozumieniu art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego, jeżeli prowadzą one do tego, że dodatkowe należności celne przywozowe ustanowione na mocy rozporządzenia nr 2777/75 nie zostaną pobrane w całości lub w części w odniesieniu do danych towarów.
47 Co się tyczy kwestii, czy osoba mająca ścisły i świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury spółek i transakcji handlowych leżących u podstaw tych danych może zostać uznana za osobę, która przedstawiła tego rodzaju dane dla celów zastosowania art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego, należy wskazać, że zgodnie z art. 201 ust. 3 dłużnikami długu celnego mogą być nie tylko zgłaszający lub, w przypadku reprezentacji bezpośredniej, osoba, na rzecz której jest dokonywane zgłoszenie celne, lecz również osoby, które przedstawiły dane konieczne do sporządzenia zgłoszenia.
48 Z powyższego wynika, że art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego ma na celu ułatwienie pokrycia długu celnego poprzez poszerzenie kręgu osób, które mogą zostać uznane za dłużników celnych.
49 W tym kontekście przepis ten zmierza do rozszerzenia pojęcia „dłużnika” w rozumieniu tego artykułu na osoby inne niż zgłaszający, których działanie doprowadziło do ustalenia przez organy celne kwoty wymaganych prawnie należności celnych na podstawie nieprawidłowych danych.
50 W związku z tym, w okolicznościach, w których stwierdzono, że dane osoby zaplanowały utworzenie sztucznej struktury spółek i transakcji handlowych w celu ukrycia przed organami celnymi rzeczywistych transakcji, wykładnia art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego, wedle której mogą zostać uznane za dłużników długu celnego zgodnie z tym przepisem jedynie osoby, które przekazały dane konieczne do sporządzenia tego zgłoszenia, byłoby sprzeczne z celem zamierzonym w tym przepisie.
51 W konsekwencji osobę, która miała ścisły i świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury spółek i transakcji handlowych, umożliwiając sporządzenie zgłoszenia celnego na podstawie danych, które doprowadziły do tego, że nie zostały pobrane wymagane prawnie należności celne przywozowe związane z towarami objętymi tym zgłoszeniem, należy uznać za uczestniczącą w działaniach związanych z przedstawieniem tych danych. Jest ona zatem osobą, która przedstawiła tego rodzaju dane dla celów zastosowania art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego.
52 Ponadto, jeżeli dana osoba ma świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury spółek i transakcji handlowych, należy uznać, że racjonalnie rzecz biorąc, wiedziała o nieprawdziwym charakterze pochodzących z tej struktury danych, które służyły jako podstawa zgłoszenia celnego. Jest w tym względzie bez znaczenia okoliczność, że owa osoba wzięła udział w omawianym planowaniu i sztucznym tworzeniu struktury spółek i transakcji handlowych dopiero po uzyskaniu od rzeczoznawców z dziedziny prawa celnego zapewnienia o ich zgodności z prawem.
53 W tych okolicznościach na pytania drugie i trzecie należy udzielić odpowiedzi, że art. 201 ust. 3 akapit drugi kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „dłużnika” długu celnego w rozumieniu tego przepisu obejmuje osobę fizyczną, która miała ścisły i świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury transakcji handlowych, tego rodzaju jak w postępowaniu głównym, skutkujących zmniejszeniem kwoty prawnie wymaganych należności celnych przywozowych, chociaż sama nie przedstawiła nieprawidłowych danych służących za podstawę sporządzenia zgłoszenia celnego, gdy z okoliczności sprawy wynika, że osoba ta wiedziała lub, racjonalnie rzecz biorąc, powinna była wiedzieć, że transakcje objęte tą strukturą nie były dokonywane w ramach zwykłych transakcji handlowych, lecz wyłącznie w celu nadużycia korzyści przewidzianych w prawie Unii. Jest w tym względzie bez znaczenia okoliczność, że owa osoba wzięła udział w omawianym planowaniu i sztucznym tworzeniu owej struktury dopiero po uzyskaniu od rzeczoznawców z dziedziny prawa celnego zapewnienia o ich zgodności z prawem.
W przedmiocie pytania czwartego
54 Poprzez pytanie czwarte sąd odsyłający zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 221 ust. 4 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach tego rodzaju jak w postępowaniu głównym fakt, że dług celny w przywozie powstał, zgodnie z art. 201 ust. 1 w związku z dopuszczeniem do swobodnego obrotu towarów podlegających należnościom przywozowym może prowadzić do wykluczenia możliwości powiadomienia dłużnika o kwocie należności przywozowych wymaganych w związku z tymi towarami po wygaśnięciu terminu określonego w art. 221 ust. 3 owego kodeksu.
55 Należy na wstępie przypomnieć, że w zastosowaniu art. 201 ust. 1 kodeksu celnego dopuszczenie do swobodnego obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym prowadzi do powstania długu celnego w przywozie.
56 Zgodnie z art. 221 ust. 3 kodeksu celnego powiadomienie dłużnika o kwocie należności nie może nastąpić po upływie trzech lat, licząc od dnia powstania długu celnego. Jednakże art. 221 ust. 4 przewiduje możliwość powiadomienia dłużnika przez organy celne o kwocie wymaganych prawnie należności po upływie terminu trzech lat, jeżeli dług celny powstał na skutek czynu podlegającego postępowaniu sądowemu w sprawach karnych.
57 Z pkt 40 niniejszego wyroku wynika, że w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie dodatkowe należności celne ustanowione zgodnie z art. 5 rozporządzenia nr 2777/75 mieszczą się w zakresie długu celnego. Ponieważ przedstawienie nieprawdziwych danych doprowadziło do tego, że tego rodzaju dodatkowe należności celne nie zostały pobrane w całości lub w części, należy stwierdzić, że ów dług „powstał na skutek” przedstawienia tych danych w rozumieniu art. 221 ust. 4 kodeksu celnego.
58 W tym względzie należy wskazać, że o ile z art. 201 ust. 1 kodeksu celnego wynika, że dopuszczenie do swobodnego obrotu stanowi jedno ze zdarzeń prowadzących do powstania długu celnego w przywozie wyliczonych w tym artykule, o tyle stwierdzenie to nie może oznaczać, że tego rodzaju dług nie „powstał na skutek” – w rozumieniu art. 221 ust. 4 kodeksu celnego – czynów tego rodzaju jak omawiane w postępowaniu głównym.
59 Nic bowiem nie wskazuje na to, by prawodawca Unii miał zamiar wyłączyć z zakresu stosowania art. 221 ust. 4 kodeksu celnego czyny podlegające postępowaniu sądowemu w sprawach karnych, które uniemożliwiły pobór, w całości lub w części należności celnych w ramach dopuszczenia do swobodnego obrotu.
60 Wykładnia przeciwna do powyższej mogłaby osłabić realizację celu tego przepisu polegającego na rozszerzeniu możliwości pokrycia długu celnego.
61 W konsekwencji należy stwierdzić, że wówczas gdy zastosowanie ma art. 201 kodeksu celnego, można odstąpić od przewidzianego w art. 221 ust. 3 kodeksu celnego trzyletniego terminu na powiadomienie, jeżeli towary, o których mowa, zostały dopuszczone do swobodnego obrotu w sposób niezgodny z prawem po sporządzeniu zgłoszenia celnego w oparciu o nieprawdziwe dane, a okoliczność ta stanowi czyn podlegający postępowaniu sądowemu w sprawach karnych.
62 Mając na uwadze powyższe stwierdzenia, na pytanie czwarte należy udzielić odpowiedzi, że art. 221 ust. 4 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach tego rodzaju jak w postępowaniu głównym fakt, że dług celny w przywozie powstał, zgodnie z art. 201 ust. 1 tego kodeksu w związku z dopuszczeniem do swobodnego obrotu towarów podlegających należnościom przywozowym nie może sam w sobie prowadzić do wykluczenia możliwości powiadomienia dłużnika o kwocie należności przywozowych wymaganych w związku z tymi towarami po wygaśnięciu terminu określonego w art. 221 ust. 3 owego kodeksu.
W przedmiocie pytania piątego
63 Ze wskazań sądu odsyłającego streszczonych w pkt 33 niniejszego wyroku wynika, że jeżeli Trybunał uzna, że art. 221 ust. 4 kodeksu celnego może zostać powołany w przypadku długów celnych powstałych na podstawie art. 201 tego kodeksu, brak jest konieczności udzielania odpowiedzi na pytanie piąte. Z uwagi na odpowiedź udzieloną na pytanie czwarte nie ma potrzeby odpowiadania na pytanie piąte.
W przedmiocie kosztów
64 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje:
1) W okolicznościach tego rodzaju jak w postępowaniu głównym art. 201 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. należy interpretować w ten sposób, że dokumenty, których przedstawienie jest wymagane na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1484/95 z dnia 28 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustalającego dodatkowe należności celne przywozowe w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj i uchylającego rozporządzenie nr 163/67/EWG, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 684/1999 z dnia 29 marca 1999 r. stanowią dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia celnego w rozumieniu tego przepisu.
2) Artykuł 201 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 2700/2000, należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „dłużnika” długu celnego w rozumieniu tego przepisu obejmuje osobę fizyczną, która miała ścisły i świadomy udział w koncepcji i sztucznym utworzeniu struktury transakcji handlowych, tego rodzaju jak w postępowaniu głównym, skutkujących zmniejszeniem kwoty prawnie wymaganych należności celnych przywozowych, chociaż sama nie przedstawiła nieprawidłowych danych służących za podstawę sporządzenia zgłoszenia celnego, gdy z okoliczności sprawy wynika, że osoba ta wiedziała lub, racjonalnie rzecz biorąc, powinna była wiedzieć, że transakcje objęte tę strukturą nie były dokonywane w ramach zwykłych transakcji handlowych, lecz wyłącznie w celu nadużycia korzyści przewidzianych w prawie Unii. Jest w tym względzie bez znaczenia okoliczność, że owa osoba wzięła udział w omawianym planowaniu i sztucznym tworzeniu owej struktury dopiero po uzyskaniu od rzeczoznawców z dziedziny prawa celnego zapewnienia o ich zgodności z prawem.
3) Artykuł 221 ust. 4 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 2700/2000, należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach tego rodzaju jak w postępowaniu głównym fakt, że dług celny w przywozie powstał zgodnie z art. 201 ust. 1 tego kodeksu w związku z dopuszczeniem do swobodnego obrotu towarów podlegających należnościom przywozowym nie może sam w sobie prowadzić do wykluczenia możliwości powiadomienia dłużnika o kwocie należności celnych przywozowych wymaganych w związku z tymi towarami po wygaśnięciu terminu określonego w art. 221 ust. 3 owego rozporządzenia ze zmianami.
Podpisy