ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
(πρώτο τμήμα)

της 25ης Ιουνίου 2015

Υπόθεση F‑55/14

EE

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Συμβασιούχος υπάλληλος – Μη ανανέωση συμβάσεως ορισμένου χρόνου – Ακυρωτικά αιτήματα – Διαδικασία ανανεώσεως – Άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο α΄, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Δικαίωμα ακροάσεως – Προσβολή – Αγωγικά αιτήματα – Ηθική βλάβη»

Αντικείμενο:      Προσφυγή‑αγωγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο EE ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη ανανεώσεως της συμβάσεώς του ως συμβασιούχου υπαλλήλου και της αποφάσεως περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεώς του, καθώς και να υποχρεωθεί η Επιτροπή να του καταβάλει αποζημίωση 20 000 ευρώ.

Απόφαση:      Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη ανανεώσεως της συμβάσεως του ΕΕ ως συμβασιούχου υπαλλήλου, η οποία ανακοινώθηκε προφορικώς στις 14 Οκτωβρίου 2013 και επιβεβαιώθηκε με υπηρεσιακό σημείωμα της 13ης Δεκεμβρίου 2013, ακυρώνεται. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταδικάζεται να καταβάλει στον ΕΕ το ποσό των 10 000 ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα του EE.

Περίληψη

1.      Υπαλληλικές προσφυγές – Βλαπτική πράξη – Έννοια – Απόφαση περί μη ανανεώσεως συμβάσεως – Απόφαση διακρινόμενη της συμβάσεως – Εμπίπτει

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 25 και 90 § 1)

2.      Υπάλληλοι – Συμβασιούχοι υπάλληλοι – Πρόσληψη – Μη ανανέωση συμβάσεως ορισμένου χρόνου – Λήψη της αποφάσεως χωρίς να παρασχεθεί προηγουμένως στον ενδιαφερόμενο η δυνατότητα να υποβάλει τις παρατηρήσεις του – Προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως

(Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρθρο 41 § 2, στοιχείο a΄· Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού, άρθρο 47)

1.      Απόφαση περί μη ανανεώσεως συμβάσεως ορισμένου χρόνου συνιστά βλαπτική πράξη υπό την έννοια του άρθρου 25 του ΚΥΚ εφόσον διακρίνεται από την εν λόγω σύμβαση, τέτοια δε περίπτωση συντρέχει ιδίως όταν η απόφαση στηρίζεται σε νέα στοιχεία ή όταν με αυτήν η Διοίκηση λαμβάνει θέση επί αιτήσεως του ενδιαφερομένου υπαλλήλου σχετικής με την προβλεπόμενη στη σύμβαση δυνατότητα ανανεώσεως της συμβάσεως αυτής.

(βλ. σκέψη 25)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: απόφαση της 23ης Νοεμβρίου 2010, Gheysens κατά Συμβουλίου, F‑8/10, EU:F:2010:151, σκέψη 64

2.      Ο σεβασμός των δικαιωμάτων άμυνας και, ειδικότερα, του δικαιώματος ακροάσεως ως προς τα στοιχεία που ενδέχεται να ληφθούν υπόψη σε βάρος του υπαλλήλου προς θεμελίωση βλαπτικής γι’ αυτόν αποφάσεως συνιστά ουσιώδη τύπο του οποίου η παράβαση μπορεί να εξεταστεί αυτεπαγγέλτως.

Συναφώς, η απόφαση περί μη ανανεώσεως συμβάσεως συμβασιούχου υπαλλήλου επηρεάζει δυσμενώς την κατάσταση του ενδιαφερομένου υπαλλήλου, καθόσον έχει ως αποτέλεσμα να του στερεί τη δυνατότητα να συνεχίσει την εργασιακή του σχέση. Όμως, τα δικαιώματα άμυνας, όπως κατοχυρώνονται πλέον με το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο έχει γενική εφαρμογή, συμπεριλαμβάνουν, ενώ συγχρόνως είναι ευρύτερα, το διαδικαστικό δικαίωμα, που προβλέπεται στην παράγραφο 2, στοιχείο α΄, του εν λόγω άρθρου, κάθε προσώπου σε προηγούμενη ακρόαση πριν από τη λήψη, έναντι αυτού, ατομικού μέτρου που το επηρεάζει δυσμενώς.

Εξάλλου, όσον αφορά ειδικότερα τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν την επιβολή περιορισμών σε θεμελιώδες δικαίωμα, αρκεί να θεωρηθεί ότι, αν ο ενδιαφερόμενος είχε τύχει της δέουσας ακροάσεως, η αρμόδια για τη σύναψη των συμβάσεων προσλήψεως αρχή θα είχε μπορέσει να λάβει περισσότερες πληροφορίες ώστε να εξετάσει κατά πόσον η απόφαση περί μη ανανεώσεως της συμβάσεως είχε ή όχι σχέση με την κατάσταση του ενδιαφερομένου στον τόπο εργασίας του και να κατανοήσει καλύτερα τις συνθήκες υπό τις οποίες εκτελούσε την εργασία του. Συνεπώς, δεν αποκλείεται η απόφαση της εν λόγω αρχής περί μη ανανεώσεως της συμβάσεως του ενδιαφερομένου να ήταν διαφορετική αν είχε παρασχεθεί σ’ αυτόν η δυνατότητα να καταστήσει λυσιτελώς γνωστή την άποψή του.

(βλ. σκέψεις 35, 37 και 40)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: αποφάσεις της 21ης Δεκεμβρίου 2011, Γαλλία κατά People’s Mojahedin Organization of Iran, C‑27/09 P, EU:C:2011:853, σκέψη 65· της 22ας Νοεμβρίου 2012, M., C‑277/11, EU:C:2012:744, σκέψεις 81 έως 83, και της 18ης Ιουλίου 2013, Επιτροπή κατά Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P και C‑595/10 P, EU:C:2013:518, σκέψεις 98 και 99

ΓΔΕΕ: απόφαση της 11ης Σεπτεμβρίου 2013, L κατά Κοινοβουλίου, T‑317/10 P, EU:T:2013:413, σκέψη 81

ΔΔΔΕΕ: αποφάσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2008, Bui Van κατά Επιτροπής, F‑51/07, EU:F:2008:112, σκέψη 77, και της 17ης Σεπτεμβρίου 2014, Wahlström κατά Frontex, F‑117/13, EU:F:2014:215, σκέψη 27