Officiële talen van de Europese Unie en officiële talen van de lidstaten

De 24 officiële EU‑talen, die worden opgesomd in verordening 1/58, vallen niet samen met de officiële talen van de lidstaten. Sommige van deze talen, zoals het Luxemburgs (dat net als het Duits en het Frans een officiële taal is van Luxemburg), zijn namelijk geen officiële EU‑taal.

Nieuwe lidstaten geven vóór hun toetreding tot de Unie aan welke taal zij in Unieverband willen gebruiken als hun officiële taal. De lijst van officiële talen is dus evolutief. Er kunnen talen aan worden toegevoegd bij nieuwe toetredingen en in het geval van een vertrek uit de Unie zouden er talen van kunnen worden verwijderd. Van de terugtrekkingsclausule is tot dusver nog maar één keer gebruikgemaakt, namelijk door het Verenigd Koninkrijk, dat het Engels als officiële EU‑taal had. Het Engels is echter niet van de lijst met officiële EU‑talen geschrapt, omdat het de status van officiële taal heeft in twee andere lidstaten (Ierland en Malta) en bovendien dikwijls als voertaal wordt gebruikt in de Europese instellingen of in het internationale verkeer. Daarom is er niet overwogen om de Raad van de Europese Unie te laten stemmen over het eventuele schrappen van het Engels als officiële EU‑taal, waarmee alle lidstaten zouden hebben moeten instemmen.

Elk van de officiële EU‑talen heeft een ISO-code (ISO staat voor International Organization for Standardization), die met name wordt gebruikt om de verschillende taalversies van een bepaald document aan te duiden:

Zie ook

> Meertaligheid – Deel 1