Języki urzędowe Unii Europejskiej i języki urzędowe państw członkowskich

24 języki urzędowe Unii, których wykaz zawiera rozporządzenie nr 1/58, nie pokrywają się z językami urzędowymi państw członkowskich. Niektóre z tych języków, takie jak luksemburski (język urzędowy w Luksemburgu wraz z niemieckim i francuskim), nie są językami urzędowymi Unii Europejskiej.

Przed przystąpieniem do Unii każde przyszłe państwo członkowskie określa język, którym zamierza się posługiwać jako językiem urzędowym w ramach Unii. Lista języków urzędowych może zatem ulec zmianie. Przy okazji nowych przystąpień dodaje się języki, które mogłyby ewentualnie zniknąć w przypadku wystąpienia z Unii Europejskiej. Do tej pory klauzula o wystąpieniu została użyta tylko raz przez Zjednoczone Królestwo, którego językiem urzędowym w Unii był język angielski. Język ten nie zniknął jednak z języków urzędowych Unii, ponieważ jest językiem urzędowym na szczeblu krajowym w dwóch państwach członkowskich (Irlandii i Malcie), a także jest często używany jako lingua franca w instytucjach europejskich lub w handlu międzynarodowym: głosowanie, którego wynikiem byłaby jednomyślna zgoda państw członkowskich zgromadzonych w Radzie Unii Europejskiej, niezbędne do takiego zniesienia, nie zostało przewidziane.

Każdy z języków urzędowych Unii ma przypisany kod ISO (Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej), który jest używany w szczególności do identyfikacji różnych wersji językowych tego samego dokumentu:

Zobacz także

> Wielojęzyczność – Opracowanie Tom 1