ONEERLIJKE HANDELSPRAKTIJKEN

Het Unierecht verbiedt oneerlijke, misleidende en agressieve handelspraktijken die het economische gedrag van consumenten kunnen verstoren. Het Hof heeft op dit punt een uitgebreide rechtspraak ontwikkeld, waarvan op de volgende bladzijden enkele voorbeelden worden gegeven.

Gezamenlijke  aanbiedingen

De lidstaten mogen niet elk gezamenlijk aanbod van een verkoper aan een consument verbieden (zoals een tankstation dat bij elke volle tank van minstens 25 liter drie weken gratis pechhulp aanbiedt). Een gezamenlijk aanbod kan namelijk niet onder alle omstandigheden worden beschouwd als een oneerlijke handelspraktijk (arrest van 23 april 2009, VTB-VAB en Galatea, C-261/07 en C-299/07).

Het gezamenlijke aanbod van de verkoop van een computer met daarop voorgeïnstalleerde software is op zich geen oneerlijke handelspraktijk. Bovendien kan het ontbreken van vermelding van de prijs van elk voorgeïnstalleerd softwareprogramma niet worden beschouwd als een misleidende handelspraktijk, omdat de prijs van de verschillende softwareprogramma's voor de consument geen essentiële informatie vormt (arrest van 7 september 2016, Deroo-Blanquart, C-310/15).

Agressieve  en  misleidende handelspraktijken

Agressieve praktijken van handelaars die bij de consument de bedrieglijke indruk wekken dat hij een prijs heeft gewonnen, terwijl hij in werkelijkheid bepaalde kosten moet maken om van de prijs te kunnen profiteren, zijn verboden. Dit is met name het geval bij reclamefolders die de geadresseerde laten denken dat hij een cruise heeft gewonnen hoewel hij zelf de verzekering, een kajuittoeslag, de maaltijden, drank en havenbelasting moet betalen (arrest van 18 oktober 2012, Purely Creative, C-428/11).

Ook ziekenfondsen van de wettelijke ziektekostenverzekering kunnen zich schuldig maken aan oneerlijke handelspraktijken. Zo is er sprake van een misleidende praktijk wanneer een ziekenfonds zijn leden meedeelt dat zij financieel nadelige gevolgen kunnen ondervinden wanneer zij van ziekenfonds veranderen (arrest van 3 oktober 2013, Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs, C-59/12).

Tot slot mag een oproep naar een telefoonnummer van de klantenservice niet meer kosten dan een gewone oproep, omdat er anders ook in dat geval sprake zou zijn van een oneerlijke handelspraktijk (arrest van 2 maart 2017, Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs Frankfurt am Main, C-568/15).