ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

Τρία δισεκατομμύρια επιβάτες ταξιδεύουν αεροπορικώς κάθε χρόνο. Το 2004 η Ένωση θέσπισε έναν κανονισμό για τα δικαιώματα των επιβατών αερομεταφορών οι οποίοι αναχωρούν από 'η φτάνουν σε αερολιμένα που βρίσκεται εντός κράτους μέλους (κανονισμός 261/2004). Το Δικαστήριο καλείται τακτικά να ερμηνεύσει τον κανονισμό αυτόν, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομοιόμορφη εφαρμογή του σε όλα τα κράτη μέλη. Το Δικαστήριο έχει απαντήσει ιδίως σε ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο ερώτημα: σε ποιες περιπτώσεις και υπό ποιες προϋποθέσεις πρέπει να αποζημιώνει τους επιβάτες ο αερομεταφορέας;

Ενώ ο κανονισμός του 2004 προβλέπει μόνον ότι οι επιβάτες μιας ακυρωθείσας πτήσης οι οποίοι μεταφέρονται με άλλη πτήση στον προορισμό τους δικαιούνται αποζημίωση όταν υφίστανται καθυστέρηση τριών ωρών ή περισσότερο σε σχέση με την αρχικώς προβλεπόμενη διάρκεια του ταξιδιού, το Δικαστήριο έκρινε το 2009 ότι οι επιβάτες των οποίων η πτήση καθυστέρησε τρεις ώρες ή περισσότερο έχουν επίσης δικαίωμα αποζημίωσης. Πράγματι, δεν δικαιολογείται η διαφορετική μεταχείριση των επιβατών καθυστερημένων πτήσεων όταν και αυτοί φτάνουν στον τελικό προορισμό τους με καθυστέρηση τουλάχιστον τριών ωρών.

Το Δικαστήριο διευκρίνισε στην ίδια απόφαση ότι, σε περίπτωση ακύρωσης ή σημαντικής καθυστέρησης μιας πτήσης, οι αερομεταφορείς μπορούν να απαλλάσσονται από την υποχρέωση αποζημίωσης όταν αποδεικνύουν ότι η ακύρωση ή η καθυστέρηση οφείλονται σε έκτακτες περιστάσεις που εκφεύγουν του αποτελεσματικού τους ελέγχου και που δεν θα μπορούσαν να αποφευχθούν ακόμη και αν είχαν ληφθεί όλα τα εύλογα μέτρα (απόφαση της 19ης Νοεμβρίου 2009, Sturgeon, C-402/07).