Διακρίσεις λόγω αναπηρίας

Το Δικαστήριο είχε μεν διατυπώσει για πρώτη φορά, το 2006, ορισμό της «αναπηρίας», πλην όμως αυτός αναθεωρήθηκε το 2013 προκειμένου να ενσωματωθεί ο ορισμός που υιοθετήθηκε με τη Σύμβαση των Ήνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, την οποία η Ένωση επικύρωσε το 2009. Το Δικαστήριο έχει εξετάσει αρκετές περιπτώσεις διακρίσεων λόγω αναπηρίας σχετιζόμενων, συνήθως, με απόλυση.

Το Δικαστήριο ορίζει την αναπηρία ως μειονεκτικότητα, οφειλόμενη, ιδίως, σε διαρκή πάθηση φυσική, διανοητική ή ψυχική, η οποία σε συνδυασμό με διάφορους περιορισμούς μπορεί να παρακωλύσει την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή του συγκεκριμένου ατόμου στον επαγγελματικό βίο σε ισότιμη βάση με τους υπόλοιπους εργαζομένους. Εξάλλου, το  Δικαστήριο υπογράμμισε ότι η ασθένεια αυτή καθεαυτήν δεν μπορεί να εξομοιωθεί με αναπηρία. Αντιθέτως, στην περίπτωση που η ασθένεια ή άλλο πρόβλημα υγείας εμπίπτουν στον ορισμό αυτό (όπως ενδέχεται να συμβαίνει, για παράδειγμα, στην περίπτωση της παχυσαρκίας), πρέπει να  θεωρηθούν αναπηρία, ανεξαρτήτως της φύσης ή της προέλευσής τους.

Επομένως, πρόσωπο το οποίο απολύθηκε για λόγους που σχετίζονται με τέτοια ασθένεια είναι θύμα δυσμενούς διάκρισης λόγω αναπηρίας (αποφάσεις της 11ης Ιουλίου 2006, Chacón Navas, C-13/05· της  11ης  Απριλίου 2013,  Ring και Skouboe Werge, C-335/11 και C-337/11, και της 18ης Δεκεμβρίου 2014, FOA, C-354/13).

Το Δικαστήριο αποφάνθηκε, εξάλλου, το 2008, ότι το δίκαιο της Ένωσης προστατεύει τους εργαζομένους που υφίστανται δυσμενή διάκριση λόγω της αναπηρίας του τέκνου τους. Συγκεκριμένα, η απαγόρευση άμεσης δυσμενούς διάκρισης δεν περιορίζεται στα ίδια τα άτομα με αναπηρίες, αλλά περιλαμβάνει και τους εργαζομένους που πρέπει να παρέχουν φροντίδα στο τέκνο τους το οποίο έχει ειδικές ανάγκες (απόφαση της 17ης Ιουλίου 2008, Coleman, C-303/06).