Prezentacja członków

Dodaj

Koen Lenaerts urodził się w 1954 r. w Mortsel (Belgia). W 1977 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na niderlandzkojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium (Katholieke Universiteit Leuven, Belgia), a następnie kontynuował studia na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA). W 1978 r. uzyskał tytuł Master of Laws, a w 1979 r. – Master in Public Administration. Po powrocie na katolicki uniwersytet w Lowanium uzyskał w 1982 r. tytuł doktora prawa.

Na tym uniwersytecie rozpoczął też w 1979 r. pracę zawodową jako asystent, a następnie, od 1983 r., jako profesor prawa europejskiego. W trakcie swojej kariery akademickiej wykładał również w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia) w latach 1984-1989 oraz na wydziale prawa Harvardu (Harvard Law School, USA) jako profesor wizytujący w 1989 r.

Pracę w Trybunale Sprawiedliwości K. Lenaerts rozpoczął jako referendarz sędziego Renégo Jolieta i pełnił tę funkcję w latach 1984-1985, a następnie w latach 1986-1989 praktykował jako członek palestry w Brukseli.

Został mianowany sędzią Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 25 września 1989 r., czyli z dniem rozpoczęcia działalności przez ten nowo utworzony sąd. W Sądzie Pierwszej Instancji zasiadał przez ponad czternaście lat, po czym w dniu 7 października 2003 r. został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby na dwie kolejne kadencje, trwające od 9 października 2006 r. do 8 października 2012 r., a następnie w dniu 9 października 2012 r. – na wiceprezesa Trybunału Sprawiedliwości.

W dniu 8 października 2015 r. został wybrany na prezesa Trybunału Sprawiedliwości i od tego czasu piastuje to stanowisko.

Thomas von Danwitz urodził się w 1962 r. w Bedburgu/Erft (Niemcy). Studiował na reńskim uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Bonn (Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn, Niemcy), gdzie w 1986 r. zdał pierwszy egzamin państwowy, a także na uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria). Podjął studia doktoranckie na wspomnianym uniwersytecie w Bonn i w 1988 r. uzyskał tytuł doktora prawa. Jest absolwentem krajowej szkoły administracji (École nationale d’administration, Francja), w której w 1990 r. otrzymał międzynarodowy dyplom administracji publicznej. W 1992 r. ukończył aplikację w Kolonii (Niemcy), zdawszy drugi egzamin państwowy, a w 1996 r. uzyskał habilitację na tymże uniwersytecie w Bonn, gdzie był pracownikiem naukowym.

Jego praca naukowa koncentrowała się na niemieckim prawie publicznym i prawie europejskim. W latach 1996-2003 wykładał te przedmioty jako profesor uniwersytetu Ruhry w Bochum (Ruhr-Universität Bochum, Niemcy), na którym w latach 2000-2001 zajmował stanowisko dziekana wydziału prawa. W latach 2003-2006 wykładał na uniwersytecie w Kolonii (Universität zu Köln, Niemcy), a w 2006 r. został dyrektorem instytutu prawa publicznego i nauki administracji.

W toku dalszej kariery zawodowej był profesorem zaproszonym Fletcher School of Law and Diplomacy na uniwersytecie w Tufts (Tufts University, USA) w 2000 r., wykładał na uniwersytecie w Tours (université François Rabelais de Tours, Francja) w latach 2001–2006, a następnie na uniwersytecie w Pryżu (université de Paris I Panthéon-Sorbonne, Francja) w latach 2005–2006. W 2005 r. nauczał i prowadził badania podczas pobytu na uniwersytecie kalifornijskim (University of California, Berkeley, USA). W 2004 r. został członkiem zarządu niemieckiej konferencji prawników (Ständige Deputation des Deutschen Juristentags), w którym działał do 2014 r.

T. von Danwitz został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2006 r. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby i pełnił tę funkcję od 9 października 2012 r. do 8 października 2018 r. Od dnia 8 października 2024 r. T. von Danwitz jest wiceprezesem Trybunału Sprawidliwości.

François Biltgen urodził się w 1958 r. w Luksemburgu (Wielkie Księstwo Luksemburga). W 1981 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1982 r. – dyplom studiów podyplomowych (DEA) w dziedzinie prawa wspólnotowego, ekonomii i nauk społecznych uniwersytetu w Paryżu (université de Paris II Panthéon-Assas, Francja). W tym samym roku ukończył instytut studiów politycznych w Paryżu (Institut d’études politiques de Paris, Francja).

W 1987 r. został przyjęty do palestry Wielkiego Księstwa Luksemburga i w latach 1987-1999 praktykował jako adwokat. Rozwijał jednocześnie karierę polityczną jako sekretarz ugrupowania parlamentarnego partii chrześcijańsko-społecznej (Parti Chrétien social) w parlamencie luksemburskim w latach 1983-1994, oraz, w latach 1987-1999, jako radca miejski w Esch-sur-Alzette (Luksemburg), gdzie w latach 1997-1999 pełnił urząd członka kolegium (échevin), dzięki czemu miał okazję pełnić w latach 1994-1999 funkcję członka zastępcy w luksemburskiej delegacji do Komitetu Regionów Unii Europejskiej. W 1994 r. został wybrany na pięcioletnią kadencję do parlamentu luksemburskiego, gdzie brał aktywny udział w działalności ustawodawczej, pełniąc między innymi funkcje sprawozdawcy wielu projektów ustaw dotyczących aktów prawa Unii.

Po wyborach w 1999 r. został powołany do rządu luksemburskiego i odpowiadał za szereg ministerstw: był kolejno, w latach 1999-2004, ministrem pracy i zatrudnienia, ministrem wyznań, ministrem stosunków z parlamentem oraz ministrem delegowanym komunikacji; w latach 2004-2009 – ministrem pracy i zatrudnienia, ministrem wyznań i ministrem kultury, szkolnictwa wyższego i badań naukowych, a następnie; w latach 2009-2013 – ministrem sprawiedliwości, ministrem służby publicznej i reformy administracji, ministrem szkolnictwa wyższego i badań naukowych, ministrem komunikacji i środków przekazu oraz ministrem wyznań.

Zadania przydzielone mu w ramach funkcji ministerialnych odpowiadały również obowiązkom na szczeblu międzynarodowym. W 2005 r. przewodniczył różnym formacjom Rady Unii Europejskiej. W latach 2005 i 2009 F. Biltgen sprawował funkcje współprzewodniczącego konferencji ministerialnej procesu bolońskiego, a w latach 2012-2013 – konferencji międzyministerialnej Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA).

F. Biltgen został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2013 r., a od dnia 8 października 2024 r. pełni funkcję prezesa izby.

Küllike Jürimäe urodziła się w 1962 r. w Haapsalu (Estonia). Uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych (równoważny z tytułem Master) w 1986 r. na uniwersytecie w Tartu (Tartu ülikool, Estonia). Kontynuowała studia wyższe w estońskiej szkole dyplomacji, którą ukończyła w 1992 roku. W 2003 r., po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Padwie (Università degli Studi di Padova, Włochy) i na uniwersytecie w Nottingham (University of Nottingham, Zjednoczone Królestwo), uzyskała dyplom European Master w dziedzinie praw człowieka i demokratyzacji.

Od 1986 r. przez pięć lat pracowała na stanowisku prokuratora w Tallinie (Estonia). W latach 1991-1993 była doradcą prawnym, a w latach 1992-1993 – doradcą generalnym estońskiej izby przemysłowo-handlowej (Eesti Kaubandus-Tööstuskoda). W latach 1993-2004 pełniła urząd na stanowisku sędziego w sądzie apelacyjnym w Tallinie (Tallinna Ringkonnakohus, Estonia).

K.Jürimäe została mianowana sędzią Sądu w dniu 12 maja 2004 r. Od dnia 23 października 2013 r. jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości, a od dnia 8 października 2021 r. pełni w nim funkcję prezesa izby.

Constantinos Lycourgos urodził się w 1964 r. w Nikozji (Cypr). W 1985 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1987 r. – dyplom prawa wspólnotowego wyższego stopnia na uniwersytecie w Paryżu (université Panthéon-Assas Paris II, Francja), gdzie obronił także w 1991 r. pracę doktorską z prawa.

Został przyjęty do palestry na Cyprze w 1993 r. i praktykował jako adwokat w izbie adwokackiej w Nikozji do 1996 r., kiedy to został mianowany specjalnym doradcą do spraw europejskich w cypryjskim ministerstwie spraw zagranicznych. Zajmował to stanowisko do 1999 r., a następnie był doradcą do spraw prawa wspólnotowego w służbie prawnej Republiki Cypru w latach 1999-2002. W latach 1998-2003 był członkiem delegacji cypryjskiej odpowiedzialnej za negocjacje akcesyjne do Unii Europejskiej, a jednocześnie, w latach 2002-2014, członkiem delegacji cypryjsko-greckich w negocjacjach dotyczących kompleksowego rozwiązania problemu cypryjskiego.

Dzięki swojej wiedzy fachowej zajmował w latach 2002-2007 stanowisko głównego prawnika, a następnie w latach 2007-2014 – głównego rzecznika Republiki Cypru. W latach 2003-2014 kierował departamentem prawa europejskiego w służbie prawnej Republiki Cypru. W latach 2004-2014 reprezentował też rząd cypryjski jako pełnomocnik przed sądami Unii Europejskiej.

C. Lycourgos został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 8 października 2014 r., a od dnia 8 października 2021 r. pełni funkcję prezesa izby.

Irmantas Jarukaitis urodził się w 1973 r. w Prenach (Litwa). W 1997 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2008 r. – tytuł doktora na uniwersytecie w Wilnie (Vilniaus universitetas, Litwa). Prowadził na tym uniwersytecie działalność dydaktyczną, w latach 1999-2018 był tam asystentem, a następnie profesorem. Podejmował się również innych zadań z zakresu badań prawniczych, o czym świadczą jego liczne publikacje z zakresu prawa europejskiego i prawa konstytucyjnego. Jednocześnie aktywnie angażował się w tworzenie litewskiego stowarzyszenia prawa europejskiego, którego jest współzałożycielem.

W 1997 r. rozpoczął służbę na rzecz państwa w departamencie prawa europejskiego litewskiego ministerstwa sprawiedliwości: w latach 2002-2003 był tam głównym specjalistą, następnie szefem sekcji, a w latach 2004-2010 – zastępcą dyrektora generalnego. W latach 2010-2018 sprawował urząd sędziego naczelnego sądu administracyjnego Litwy (Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas), a w latach 2012-2017 był jego wiceprezesem. W latach 2015-2017 pełnił obowiązki prezesa tego sądu, a także zasiadał w radzie sądownictwa (Teisėjų taryba, Litwa).

I. Jarukaitis jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości od dnia 8 października 2018 r., a od dnia 8 października 2024 r. pełni funkcję prezesa izby.

Maria Lourdes Arastey Sahún urodziła się w 1959 r. w Tarragonie (Hiszpania). Studiowała na uniwersytecie w Barcelonie (Universitat de Barcelona, Hiszpania), w 1983 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w latach 1984-1985 odbyła szkolenie sędziowskie w szkole sądownictwa (Escuela Judicial, Hiszpania).

W latach 1985-1989 była sędzią sądu rejonowego w Sant Feliu de Llobregat (Juzgado de Distrito de Sant Feliu de Llobregat, Hiszpania) i w Barcelonie (Juzgado de Distrito de Barcelona, Hiszpania). Pracowała przez rok, w 1989 r., w sądzie pracy i ubezpieczeń społecznych w Barcelonie (Juzgado de lo Social nº 7 de Barcelona, Hiszpania), a następnie w izbie pracy i ubezpieczeń społecznych sądu najwyższego Katalonii (Tribunal Superior de Justicia de Cataluña, Hiszpania), w której zasiadała do 2009 r., kiedy to została mianowana sędzią sądu najwyższego (Tribunal Supremo, Hiszpania). W latach 2013-2021 orzekała również jako sędzia w sądzie administracyjnym Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) (Bruksela, Belgia).

Oprócz pracy w wymiarze sprawiedliwości M. L. Arastey Sahún zajmowała się także działalnością akademicką. W latach 1998-2008 pracowała jako profesor prawa pracy i ubezpieczeń społecznych na uniwersytecie w Barcelonie. Była także wykładowczynią w krajowych centrach studiów prawniczych, między innymi w Hiszpanii (regularnie), Bułgarii (2008) i Rumunii (2008), a także w szkole sądownictwa im. Jana Karola I Burbona dla Ameryki Centralnej i Karaibów (Escuela Judicial Juan Carlos I de Centroamérica y el Caribe, 2006). M. L. Arastey Sahún wykładała i uczestniczyła w konferencjach na wielu uniwersytetach. Zasiadała w licznych organach działających w szczególności w dziedzinach prawa Unii, kształcenia i sprawdzania kompetencji sędziów, a także alternatywnych metod rozwiązywania konfliktów.

M. L. Arastey Sahún została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r., a od dnia 8 października 2024 r. pełni funkcję prezesa izby.

Maciej Szpunar urodził się w 1971 r. w Krakowie (Polska). W 1995 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Śląskim (Polska), a w 1996 r. w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia). W 2000 r. obronił pracę doktorską z prawa, w 2009 r. został doktorem habilitowanym nauk prawnych, a w 2013 r. – profesorem prawa na Uniwersytecie Śląskim. W 1998 r. prowadził działalność akademicką w Jesus College w Cambridge (Zjednoczone Królestwo) jako „Visiting Scholar”, a następnie w 1999 r. na uniwersytecie w Liège (université de Liège, Belgia) oraz w 2003 r. w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji (Włochy).

W 2001 r. został członkiem Izby Adwokackiej w Katowicach i rozpoczął praktykę adwokacką, którą prowadził do 2008 r. Był wówczas również członkiem zespołu prawa prywatnego międzynarodowego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego przy polskim Ministrze Sprawiedliwości.

W latach 2008-2009 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej (Polska), po czym w latach 2010-2013 urzędował w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Przez te trzy lata reprezentował rząd polski jako pełnomocnik w wielu sprawach rozpoznawanych przez sądy Unii Europejskiej.

Chętnie poświęcał się uniwersyteckim badaniom naukowym oraz należał do kolegiów redakcyjnych wielu czasopism prawniczych, w związku z czym ma też na swoim koncie liczne publikacje z dziedziny prawa europejskiego i prawa prywatnego międzynarodowego.

M. Szpunar został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 23 października 2013 r., a od dnia 11 października 2018 r. sprawuje funkcję pierwszego rzecznika generalnego.

Siniša Rodin urodził się w 1963 r. w Zagrzebiu (Chorwacja). W 1987 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Zagrzebiu (Sveučilište u Zagrebu, Chorwacja), a następnie kontynuował naukę w USA, gdzie w 1992 r. uzyskał tytuł Master of Laws na uniwersytecie Michigan (University of Michigan). Po powrocie do Chorwacji kontynuował studia na uniwersytecie w Zagrzebiu, gdzie w 1995 r. uzyskał tytuł doktora prawa. W latach 2001-2002 był stypendystą Fulbrighta i Visiting Scholar na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA).

Karierę zawodową rozpoczął w 1987 r. jako adiunkt na uniwersytecie w Zagrzebiu. Od 2003 r. jest profesorem prawa Unii Europejskiej tego uniwersytetu, a w 2006 r. powierzono mu katedrę im. Jeana Monneta, którą przyznano mu ad personam w 2011 r. W 2012 r. został profesorem wizytującym na wydziale prawa uniwersytetu Cornell (Cornell Law School, Cornell University, USA). W trakcie całej kariery akademickiej S. Rodin opublikował liczne prace upowszechniające w Chorwacji wiedzę o prawie Unii.

W latach 2006-2011 był członkiem chorwackiego zespołu, który zakreślił ramy negocjacji i procesu przystąpienia Chorwacji do Unii, jednocześnie był w latach 2009-2010 członkiem chorwackiej komisji ds. reformy konstytucyjnej oraz przewodniczącym grupy roboczej ds. przystąpienia Chorwacji do Unii.

S. Rodin został pierwszym chorwackim sędzią Trybunału Sprawiedliwości i pełni urząd na tym stanowisku od dnia 4 lipca 2013 r.

Andreas Kumin urodził się w 1965 r. w Grazu (Austria). Studiował prawo na uniwersytecie w Grazu (Karl-Franzens-Universität Graz, Austria), gdzie w 1987 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1990 r. – tytuł doktora prawa. Na tym samym uniwersytecie otrzymał również w 1988 r. dyplom licencjacki z translatoryki. W związku z kształceniem na urzędnika podjął w 1991 r. studia we Francji w krajowej szkole administracji [École nationale d’administration (ENA), Francja], gdzie w 1992 r. uzyskał dyplom międzynarodowych studiów administracji publicznej („cycle international long d’administration publique”).

Działalność zawodową rozpoczął w 1990 r. jako urzędnik w austriackim ministerstwie spraw zagranicznych, gdzie pracował do 1994 r. najpierw w służbie prawnej, a następnie w dyrekcji generalnej polityki integracji gospodarczej i europejskiej. W latach 1994-2000 był radcą w stałym przedstawicielstwie Austrii przy Biurze Narodów Zjednoczonych i organizacjach wyspecjalizowanych w Genewie (Szwajcaria). W latach 2000-2019 pozostawał w służbie austriackiego ministerstwa spraw zagranicznych, najpierw jako kierownik wydziału ds. zagadnień prawnych pierwszego filaru Unii Europejskiej, a następnie, w latach 2005-2019, jako dyrektor departamentu prawa europejskiego.

Na swoim koncie ma liczne publikacje z dziedziny prawa Unii, powstałe w toku jego kariery akademickiej, którą rozpoczął w 2007 r. jako wykładowca w instytucie prawa europejskiego i międzynarodowego uniwersytetu w Innsbrucku (Leopold-Franzens-Universität Innsbruck, Austria), kontynuował między innymi jako wykładowca akademii dyplomatycznej w Wiedniu (Diplomatische Akademie Wien, Austria) w latach 2012-2018, a od 2014 r. jako współprowadzący podczas licznych konferencji na uniwersytecie ekonomicznym w Wiedniu (Wirtschaftsuniversität Wien, Austria). W okresie 2014-2019 był zatrudniony jako profesor w instytucie prawa europejskiego na uniwersytecie w Grazu, gdzie nadal prowadzi zajęcia jako profesor honorowy, który to tytuł nadano mu w 2020 r.

A. Kumin został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 20 marca 2019 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Niilo Jääskinen urodził się w 1958 r. w Mikkeli (Finlandia). Na uniwersytecie w Helsinkach (Helsingin yliopisto, Finlandia) uzyskał w 1980 r. licencjat, a w 1982 r. – dyplom ukończenia studiów prawniczych wyższego stopnia. W 2008 r. obronił na tym uniwersytecie pracę doktorską z prawa. Wcześnie zainteresował się nauczaniem i to właśnie na uniwersytecie w Helsinkach został w 1980 r. wykładowcą prawa, które to stanowisko zajmował do 1986 r.

W 1983 r. pracował przez rok jako referendarz i sędzia tymczasowy w sądzie pierwszej instancji w Rovaniemi (Rovaniemen kihlakunnanoikeus, Finlandia). W latach 1987-1989 zajmował stanowisko doradcy prawnego w fińskim ministerstwie sprawiedliwości, gdzie został następnie szefem wydziału prawa europejskiego, którym kierował w latach 1990-1995. Jednocześnie w latach 1989-1990 pełnił funkcję doradcy prawnego w fińskim ministerstwie spraw zagranicznych. Odpowiadał za kwestie prawne i instytucjonalne, w ramach swych obowiązków uczestniczył w negocjacjach w sprawie przystąpienia Finlandii do Unii Europejskiej, a następnie w latach 1995-2000 zajmował stanowiska doradcy i sekretarza do spraw europejskich w wielkiej komisji parlamentu fińskiego.

W wymiarze sprawiedliwości N. Jääskinen zasiadał w naczelnym sądzie administracyjnym (Korkein hallinto-oikeus, Finlandia) na stanowisku sędziego tymczasowego w latach 2000-2002 oraz sędziego w latach 2003-2009.

W dniu 7 października 2009 r. został członkiem Trybunału Sprawiedliwości jako rzecznik generalny, który to urząd pełnił do dnia 7 października 2015 r. Po powrocie do kraju ponownie urzędował jako sędzia naczelnego sądu administracyjnego w latach 2015-2019, a w latach 2018-2019 był jego wiceprezesem.

N. Jääskinen został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2019 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Dimitrios Gratsias urodził się w 1957 r. w Atenach (Grecja). W 1980 r. uzyskał dyplom magistra prawa na uniwersytecie narodowym im. Kapodistriasa w Atenach (Ethniko kai Kapodistriako Panepistimio Athinon, Grecja), a w 1981 r. – dyplom studiów pomagisterskich w dziedzinie prawa publicznego [diplôme d’études approfondies (DEA) en droit public] na uniwersytecie w Paryżu (université Paris I, Panthéon-Sorbonne, Francja). Rok później w uniwersyteckim centrum studiów wspólnotowych i europejskich uniwersytetów w Paryżu (Centre universitaire d’études communautaires et européennes, Université Paris I, Francja) uzyskał świadectwo ukończenia studiów z zakresu prawa wspólnotowego.

W 1985 r. D. Gratsias rozpoczął karierę zawodową w radzie stanu (Symvoulio tis Epikrateias, Grecja), gdzie pełnił urząd na stanowisku sędziego. Był w niej następnie mianowany na kolejne szczeble sędziowskie, odpowiednio, w 1992 r. i 2005 r. W czasie gdy pełnił wspomniane funkcje został on również mianowany na dwa lata (1998, 1999) członkiem stowarzyszonym specjalnego sądu najwyższego (Anotato Eidiko Dikastirio, Grecja), a w 2006 r. zasiadał przez rok w specjalnym sądzie do spraw dyscyplinarnych (Eidiko Dikastirio Agogon Kakodikias, Grecja). W 2008 r. był członkiem wyższej rady sądownictwa administracyjnego (Anotato Dikastiko Symvoulio Dioikitikis Dikaiosinis, Grecja). W roku sądowym 2009-2010 sprawował zaś funkcję inspektora sądownictwa administracyjnego.

W latach 1994-1996 D. Gratsias pracował w Trybunale Sprawiedliwości jako referendarz w gabinecie rzecznika generalnego Georgesa Cosmasa.

D. Gratsias był sędzią Sądu w okresie od 25 października 2010 r. do 6 października 2021 r. i pełnił urząd prezesa izby przez dwie kolejne kadencje, od 18 września 2013 r. do 30 września 2019 r. Sędzią Trybunału Sprawiedliwości jest od dnia 7 października 2021 r.

Miroslav Gavalec urodził się w 1961 r. w Zlinie (Czechosłowacja). Uzyskał dyplom inżyniera mechanika urządzeń termicznych i jądrowych na politechnice w Pradze (České vysoké učení technické v Praze, Czechosłowacja) i pracował, w latach 1986-1991, na różnych stanowiskach w sektorze energii jądrowej.

Podążając za swoimi zainteresowaniami w dziedzinie nauk społecznych, w latach 1990-1995 studiował na uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie (Univerzita Komenského v Bratislave, Słowacja), gdzie w 1995 r. uzyskał dyplom magistra prawa, a w 2010 r. – tytuł doktora prawa (PhD).

W 2001 r. został sędzią do spraw gospodarczych i rodzinnych oraz sędzią do spraw administracyjnych w sądzie pierwszej instancji w Bratysławie (Okresný súd Bratislava III, Słowacja). Orzekał w nim do 2005 r., gdy przeszedł do sądu najwyższego Republiki Słowackiej (Najvyšší súd Slovenskej republiky), w którym zasiadał najpierw jako sędzia izby administracyjnej, a od 2009 r. jako prezes pierwszego wydziału izby administracyjnej.

Oprócz pracy w wymiarze sprawiedliwości M. Gavalec zajmował się działalnością akademicką. W latach 2005-2011 był wykładowcą w instytucie nauk ekonomicznych i zarządzania w paneuropejskiej szkole wyższej (Paneurópska vysoká škola, Słowacja).W latach 2006-2014 był wykładowcą w instytucie prawa administracyjnego i prawa prywatnego na uniwersytecie paneuropejskim.

M. Gavalec był ponadto, w latach 2005-2020, członkiem Europejskiego Forum Sędziów na Rzecz Środowiska Naturalnego (EUFJE), a w latach 2006-2015 należał do Stowarzyszenia Europejskich Sędziów Administracyjnych.

M. Gavalec został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Juliane Kokott urodziła się w 1957 r. we Frankfurcie nad Menem (Niemcy). W latach 1976-1982 studiowała na uniwersytecie w Bonn (Universität Bonn, Niemcy) i na uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria). Otrzymała stypendium Fulbrighta, wyjechała na uniwersytet w Waszyngtonie (American University, Washington DC, USA) i uzyskała tam w 1983 r. tytuł LL.M. Po powrocie do Europy uzyskała w 1985 r. stopień doktora prawa na uniwersytecie w Heidelbergu (Universität Heidelberg, Niemcy). Tytuł doktorski otrzymała też w 1990 r. na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA). Ponadto w 1985 r. uzyskała dyplom międzynarodowej akademii prawa konstytucyjnego (Académie Internationale de Droit Constitutionnel) z siedzibą w Tunisie.

Działalność akademicką rozpoczęła w 1991 r. jako profesor zaproszona na uniwersytecie kalifornijskim (University of California, Berkeley, USA). Kontynuowała pracę w Niemczech, jako profesor niemieckiego i obcego prawa publicznego, prawa międzynarodowego i prawa europejskiego na uniwersytecie w Augsburgu (Universität Augsburg) w 1992 r., na uniwersytecie w Heidelbergu w 1993 r. i na uniwersytecie Heinricha Heinego w Düsseldorfie (Heinrich-Heine-Universität Düsseldorf) w latach 1994-1999. W 1999 r. objęła katedrę profesorską na uniwersytecie w St. Gallen (Universität St. Gallen, Szwajcaria), na którym wykładała prawo międzynarodowe, międzynarodowe prawo gospodarcze i prawo europejskie. W 2000 r. powierzono jej na tymże uniwersytecie funkcję dyrektor instytutu prawa europejskiego i międzynarodowego prawa gospodarczego, a następnie, w latach 2001-2003, zastępczyni dyrektora programu studiów podyplomowych w dziedzinie prawa gospodarczego.

Podjęła następnie współpracę z rządem niemieckim, który desygnował ją w 1995 r. na stanowisko sędzi zastępczyni w Trybunale ds. Koncyliacji i Arbitrażu Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE). Do 2003 r. była wiceprzewodniczącą rady doradczej rządu federalnego ds. globalnych zmian środowiska [Wissenschaftliche Beirat „Globale Umweltveränderungen” der Bundesregierung (WBGU), Niemcy].

J. Kokott została mianowana rzecznik generalną Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2003 r. W latach 2006-2007 pełniła funkcję pierwszego rzecznika generalnego.

Alexander Arabadjiev urodził się w 1949 r. w Błagojewgradzie (Bułgaria). Studiował na uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii (Sofiyski universitet „Sv. Kliment Ohridski”, Bułgaria), na którym ukończył studia w 1972 r.

W 1975 r. został sędzią sądu pierwszej instancji w Błagojewgradzie (Rayonen sad Blagoevgrad, Bułgaria), w którym urzędował do 1983 r., kiedy to rozpoczął trwającą do 1986 r. pracę w sądzie okręgowym w Błagojewgradzie (Okrazhen sad Blagoevgrad, Bułgaria). Następnie w latach 1986-1991 zasiadał w sądzie najwyższym (Varhoven Sad, Bułgaria) oraz w latach 1991-2000 w trybunale konstytucyjnym (Konstitutsionen sad, Bułgaria). W latach 1997-1999 był członkiem Europejskiej Komisji Praw Człowieka.

W latach 2001-2006 czasowo odszedł z sądownictwa, poświęcając się procesowi akcesyjnemu Bułgarii do Unii Europejskiej, w którym brał aktywny udział jako poseł do parlamentu bułgarskiego, a także jako obserwator w Parlamencie Europejskim, w okresie od sierpnia 2005 r. do grudnia 2006 r. W latach 2002-2003 uczestniczył w opracowaniu strategii Unii Europejskiej wobec wyzwań stawianych przez rozszerzenie z 2004 r., jako członek konwentu europejskiego w sprawie przyszłości Europy.

W dniu 12 stycznia 2007 r., kilka dni po przystąpieniu Bułgarii do Unii Europejskiej, A. Arabadjiev został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości i od tej pory sprawuje ten urząd. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby i pełnił tę funkcję od 9 października 2018 r. do 7 października 2024 r.

Eugene Regan urodził się w 1952 r. w Kilcoon (Irlandia). Studiował na uniwersytecie w Dublinie (University College Dublin, Irlandia), gdzie w 1974 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów w dziedzinie nauk politycznych i ekonomicznych, a w 1975 r. – tytuł magistra ekonomii politycznej. Dopełnił wykształcenia tytułem magistra prawa międzynarodowego i prawa porównawczego, uzyskanym w 1979 r. na wolnym uniwersytecie w Brukseli (Université libre de Bruxelles, Belgia).

W 1975 r. pracował przez rok jako analityk ekonomiczny w stowarzyszeniu irlandzkich rolników [Irish Farmers’ Association (IFA), Dublin]. W latach 1975-1979 prowadził działania związane z ochroną irlandzkich sektorów rolniczych, kierując biurem IFA przy Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej. W latach 1980-1984 zajmował stanowisko dyrektora generalnego irlandzkiego stowarzyszenia eksporterów mięsa (Irish Meat Exporters Association). Po zakończeniu pracy (1985-1988) w charakterze doradcy politycznego Petera Sutherlanda, komisarza odpowiedzialnego za sprawy konkurencji w Komisji Europejskiej, powrócił do działalności w sektorze rolnictwa i w latach 1989-1995 był dyrektorem generalnym dużego podmiotu działającego na irlandzkim rynku handlu mięsem.

M. Regan został Barrister w Honorable Society of King’s Inns (Dublin) w 1985 r. i praktykował w palestrze Irlandii w latach 1995-2005 w tym charakterze, zaś w latach 2005-2015 – jako Senior Counsel. W latach 2007-2011 był członkiem senatu (Seanad, Irlandia).

M. Regan został sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2015 r. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby i pełnił tę funkcję od 9 października 2018 r. do 7 pażdziernika 2024 r.

Nuno Piçarra urodził się w 1957 r. w Sintrze (Portugalia). Studiował prawo na uniwersytecie w Lizbonie (Universidade de Lisboa, Portugalia); w 1980 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1986 r. – tytuł magistra prawa. W późniejszym czasie, na wydziale prawa uniwersytetu Nova w Lizbonie (Universidade Nova de Lisboa, Portugalia) napisał i obronił w 2003 r. pracę doktorską.

W toku kariery akademickiej był najpierw, w latach 1981-1986, asystentem na wydziale prawa uniwersytetu w Lizbonie, a następnie, w latach 1987-1996, profesorem zaproszonym w instytucie studiów europejskich uniwersytetu Kraju Saary (Universität des Saarlandes, Niemcy). Na uniwersytecie Nova w Lizbonie zajmował stanowiska adiunkta w latach 2003-2008 oraz profesora prawa w latach 2008-2018. W latach 2014-2018 wykładał również na papieskim uniwersytecie Comillas (Universidad Pontificia Comillas, Hiszpania) jako profesor zaproszony. Jego zainteresowanie pracą badawczą znalazło wyraz w licznych publikacjach jego autorstwa z dziedziny prawa konstytucyjnego oraz prawa Unii, w szczególności z zakresu obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, swobodnego przepływu osób i prawa instytucjonalnego.

W 1986 r. N. Piçarra po raz pierwszy podjął służbę w Trybunale Sprawiedliwości. Pracował na stanowisku prawnika lingwisty do 1987 r., a następnie prawnika weryfikatora w latach 1987-1990. W 1990 r. został referendarzem w Sądzie Pierwszej Instancji, zatrudnionym w gabinecie prezesa José Luísa da Cruza Vilaçy, z którym pracował do 1995 r., a następnie – w gabinecie sędziego Rui Manuela Gensa de Moury Ramosa, do 1996 r.

W latach 1996-1999 sprawował powierzone mu przez rząd Portugalii obowiązki krajowego koordynatora do spraw swobodnego przepływu osób w obszarze europejskim, w portugalskim ministerstwie spraw zagranicznych, a także członka komitetu K4 w Radzie oraz Grupy Centralnej Schengen (stałej struktury uzgodnieniowej układu z Schengen).

W latach 2004-2018 był delegowany jako portugalski członek „FreSsco” – sieci niezależnych ekspertów w dziedzinach swobodnego przepływu pracowników i koordynacji zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej  oraz „Odysseus” –  akademickiej sieci studiów prawnych nad imigracją i azylem w Europie. W latach 2015-2018 zasiadał również w zarządzie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej w Wiedniu (Austria).

N. Piçarra został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 8 października 2018 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Athanasios Rantos urodził się w 1953 r. w Atenach (Grecja). W 1976 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Atenach (Panepistimio Athinon, Grecja), a w 1990 r. uzupełnił wykształcenie o studia podyplomowe (maîtrise de spécialisation) prawa europejskiego na wolnym uniwersytecie w Brukseli (Université libre de Bruxelles, Belgia). W 1992 r. został „Fellow” w międzynarodowym instytucie praw człowieka w Genewie i Strasburgu [Institut international des droits de l’homme Genève (Szwajcaria) et Strasbourg (Francja)].

W 1978 r. praktykował przez rok w zawodzie adwokata palestry w Atenach, a potem zasiadał w radzie stanu (Symvoulio tis Epikrateias, Grecja): w latach 1979-2020 pełnił w niej urząd na kolejnych szczeblach sędziowskich, następnie został jej wiceprezesem, a potem prezesem. W latach 2000-2020 był członkiem specjalnego sądu najwyższego (Anotato Eidiko Dikastirio, Grecja), a w latach 2011-2020 – prezesem specjalnego sądu do spraw dyscyplinarnych (Eidiko Dikastirio Agogon Kakodikeias, Grecja). W latach 1996-2020 zasiadał, najpierw jako członek, a potem jako prezes, w wyższej radzie sądownictwa administracyjnego (Anotato Symvoulio Dioikitikis Dikaiosynis, Grecja). W latach 2011-2020 piastował także funkcję przewodniczącego rady dyscyplinarnej nauczycieli akademickich (Peitharchiko Symvoulio Melon Didaktikou Ereunitikou Prosopikou ton Anotaton Ekpaideutikon Idrymaton, Grèce).

Oprócz funkcji w wymiarze sprawiedliwości A. Rantos pełnił też wielokrotnie rolę przewodniczącego komisji opracowujących projekty aktów prawnych. Był członkiem centralnej komisji ds. przygotowywania projektów ustaw (Κentriki Nomoparaskeuastiki Epitropi, Grecja). Swe powołanie nauczycielskie realizował między innymi jako wykładowca prawa europejskiego i prawa administracyjnego w krajowej szkole administracji (Ethniki Scholi Dimosias Dioikisis, Grecja) w latach 1990-1994, a także w krajowej szkole sądownictwa (Ethniki Scholi Dikastikon Leitourgon, Grecja) w latach 1995-2016. Zajmował się rozmaitymi zagadnieniami prawnymi, co zaowocowało licznymi pracami badawczymi, z których większość została opublikowana.

A. Rantos został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 10 września 2020 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Ineta Ziemele urodziła się w 1970 r. w Jełgawie (Łotwa). W 1993 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie łotewskim (Latvijas Universitāte) i w tym samym roku uzupełniła wykształcenie studiami w zakresie amerykańskiego systemu prawnego, prawa i polityki Wspólnot Europejskich oraz nauk politycznych na uniwersytecie w Aarhus (Aarhus Universitet, Dania). W 1994 r. uzyskała tytuł magistra prawa międzynarodowego na uniwersytecie w Lund (Lunds Universitet, Szwecja); zakończyła kształcenie na uniwersytecie w Cambridge (Cambridge University, Zjednoczone Królestwo), gdzie w 1999 r. obroniła doktorat z prawa.

Karierę zawodową rozpoczęła w latach 1990-1992 jako asystentka parlamentarna w parlamencie łotewskim, po czym w latach 1992-1995 zajmowała stanowisko konsultanta w komisji spraw zagranicznych parlamentu łotewskiego. W 1995 r. została mianowana doradczynią łotewskiego premiera; w latach 1999-2001 pracowała również w Dyrekcji Generalnej Praw Człowieka Rady Europy w Strasburgu (Francja).

Ponadto I. Ziemele prowadziła od 1993 r. akademicką działalność dydaktyczną jako asystent w katedrze teorii prawnej i politycznej oraz w katedrze prawa międzynarodowego i prawa morskiego na uniwersytecie łotewskim. Następnie do 1999 r. była wykładowczynią prawa międzynarodowego i europejskiego oraz kierowała do 1999 r. założonym przez siebie instytutem praw człowieka uniwersytetu łotewskiego. Była ponadto profesorem fundacji Söderberg, a następnie profesor wizytującą w wyższej szkole prawa w Rydze (Rīgas Juridiskā augstskola, Łotwa), gdzie od 2001 r. jest profesorem prawa międzynarodowego i praw człowieka. W latach 2001-2005 wykładała również jako profesor wizytująca w instytucie Raoula Wallenberga na uniwersytecie w Lund.

Karierę w wymiarze sprawiedliwości I. Ziemele rozpoczęła w 2005 r., kiedy została powołana na stanowisko sędziego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, które to stanowisko piastowała, także jako przewodnicząca sekcji, do 2014 r. W 2015 r. została mianowana sędzią trybunału konstytucyjnego (Latvijas Republikas Satversmes tiesa, Łotwa), którego była prezesem w latach 2017-2020.

Od 2017 r. jest członkinią korespondencyjną łotewskiej akademii nauk, z którą współpracuje poprzez prace badawcze w zakresie prawa, co owocuje licznymi publikacjami.

I. Ziemele została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 6 października 2020 r. i od tego czasu pełni urząd na tym stanowisku.

Zoltán Csehi urodził się w 1965 r. w Budapeszcie (Węgry). W 1990 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie Loránda Eötvösa w Budapeszcie (Eötvös Loránd Tudományegyetem, Węgry), a w 1991 r. – dyplom Master of Laws na uniwersytecie Ruprechta i Karola w Heidelbergu (Ruprecht-Karls-Universität Heidelberg, Niemcy). Następnie odbył studia doktoranckie na wspomnianym uniwersytecie w Budapeszcie i w 2004 r. obronił pracę doktorską. W 1992 r. ukończył także historię sztuki na tymże uniwersytecie w Budapeszcie.

Został przyjęty do palestry w Budapeszcie i w latach 1995-2016 prowadził na Węgrzech praktykę adwokacką. W latach 2004-2016 oprócz wykonywania zawodu adwokata pełnił również rolę arbitra w stałym trybunale arbitrażowym rynków finansowych i kapitałowych (Pénz és Tőkepiaci Állandó Választottbíróság, Węgry) oraz arbitra ad hoc.

Z. Csehi zajmował się nauczaniem prawa na uniwersytecie w Budapeszcie, w latach 1991-2005 jako profesor uczelni, a następnie w latach 2005-2016 jako profesor. Nauczał także na katolickim uniwersytecie Pétera Pázmánya (Pázmány Péter Katolikus Egyetem, Węgry), w latach 2007-2013 jako kierownik katedry prawa handlowego, a od 2013 r. jako profesor. Objął następnie, na lata 2013-2016, stanowisko kierownika katedry prawa prywatnego i handlowego, w 2017 r. – profesora badawczego prawa prywatnego i handlowego, a w 2018 r. – kierownika katedry prawa cywilnego. Od 2013 r. był profesorem zaproszonym na katolickim uniwersytecie w Lyonie (université catholique de Lyon, Francja).

Z. Csehi został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 kwietnia 2016 r., w którym zasiadał przez pięć lat, a następnie w dniu 7 października 2021 r. został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości.

Octavia Spineanu-Matei urodziła się w 1967 r. w Vălenii de Munte (Rumunia). W 1990 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych z wyróżnieniem na uniwersytecie Aleksandra Jana Cuzy w Jassach (Universitatea Alexandru Ioan Cuza din Iași, Rumunia), a w 1999 r. – tytuł doktora prawa w akademii policyjnej „Alexandru Ioan Cuza” (Academia de Poliție „Alexandru Ioan Cuza”, Rumunia).

W 1991 r. rozpoczęła działalność zawodową jako sędzia sądu pierwszej instancji w Bukareszcie (Judecătoria sectorului 4 București, Rumunia), gdzie pracowała do 1996 r. W latach 1996-1999 była sędzią sądu okręgowego w Bukareszcie (Tribunalul București, Rumunia), a w latach 1997-1999 – jego prezes. W latach 1999-2005 orzekała jako sędzia w sądzie apelacyjnym w Bukareszcie (Curtea de Apel București, Rumunia), w tym w latach 1999-2003 jako prezes wydziału cywilnego, a następnie została mianowana, na lata 2006-2016, sędzią najwyższego sądu kasacyjnego i sprawiedliwości (Înalta Curte de Casație și Justiție, Rumunia).

W latach 2006-2016 O. Spineanu-Matei była członkiem zewnętrznym Wielkiej Izby Odwoławczej Europejskiego Urzędu Patentowego w Monachium (Niemcy).

Od 1997 r. zajmowała się także kształceniem rumuńskich sędziów i referendarzy jako wykładowczyni w krajowym instytucie sądownictwa (Institutul Național al Magistraturii, Rumunia). Była tam również członkinią rady naukowej, a w latach 2011-2016 – dyrektorką. Zasiadała też w zarządzie krajowej szkoły sekretarzy sądowych (Școala Națională de Grefieri, Rumunia). W latach 2012-2016 była członkinią rady szkoły doktoranckiej uniwersytetu w Bukareszcie (Universitatea din București, Rumunia). Jest współautorką opracowań oraz autorką licznych artykułów prawniczych, regularnie uczestniczy w krajowych i międzynarodowych konferencjach.

O. Spineanu-Matei została mianowana sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r. Zasiadała w nim przez pięć lat, po czym w dniu 7 października 2021 r. została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości.

Laila Medina urodziła się w 1971 r. w Jełgawie (Łotwa). Studiowała w międzynarodowym instytucie prawa morskiego (IMO International Maritime Law Institute, Malta) i uzyskała tam w 1995 r. dyplom magistra międzynarodowego prawa morza. W 2002 r. uzyskała następnie dyplom magistra prawa Unii w wyższej szkole prawa w Rydze (Rīgas Juridiskā augstskola, Łotwa).

W 1995 r. podjęła pracę w łotewskim ministerstwie transportu jako kierownik wydziału prawnego i zastępczyni dyrektora departamentu morza. Pracowała na tym stanowisku do 2002 r., kiedy to otrzymała w tym ministerstwie funkcję doradczyni sekretarza stanu do spraw europejskich.

W latach 2004-2005 L. Medina urzędowała jako zastępczyni dyrektora biura spraw europejskich w kancelarii stanu Republiki Łotewskiej.

W 2005 r. została dyrektorką departamentu planowania polityki w łotewskim ministerstwie sprawiedliwości. Po 2006 r. pełniła w ministerstwie sprawiedliwości funkcje zastępczyni sekretarza stanu do spraw polityki sektorowej, a następnie, w latach 2009-2021, zastępczyni sekretarza stanu do spraw polityki prawnej.

Część kariery zawodowej L. Medina poświęciła też nauczaniu. W latach 1998-2006 była wykładowczynią prawa europejskiego i prawa instytucjonalnego Unii Europejskiej w szkole administracji publicznej (Valsts administrācijas skola, Łotwa). W 2012 r. prowadziła szkolenia dla sędziów i notariuszy dotyczące rozporządzenia Rzym III. Od 2008 r. była członkinią rady wydziału prawa wyższej szkoły handlowej Turība (Biznesa augstskola Turība, Łotwa).

L. Medina została mianowana rzecznik generalną Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Bernardus (Ben) Maria Polycarpus Smulders urodził się w 1960 r. w Hadze (Niderlandy). W 1983 r. uzyskał tytuł magistra prawa na uniwersytecie w Lejdzie (Universiteit Leiden, Niderlandy). Kontynuował studia w szkole ekonomii i nauk politycznych w Londynie (London School of Economics and Political Science, Zjednoczone Królestwo), gdzie w 1984 r. uzyskał tytuł magistra prawa. Kształcił się następnie w 2010 r. w szkole biznesu w Londynie (London Business School, Zjednoczone Królestwo), w 2011 r. w INSEAD Fontainebleau (Francja) oraz w 2018 r. w szkole biznesu uniwersytetu Stanforda (Stanford Business School, USA).

W 1985 r. B. Smulders rozpoczął działalność zawodową jako adwokat w palestrze w Amsterdamie i pozostał w tym zawodzie do 1990 r.

W 1991 r. podjął pracę w służbie prawnej Komisji Europejskiej, gdzie do 1994 r. pracował w zespole do spraw swobodnego przepływu kapitału, swobody przedsiębiorczości, swobody świadczenia usług, podatków, unii celnej i unii gospodarczej i walutowej oraz w zespole do spraw pomocy państwa i dumpingu.

B. Smulders kontynuował pracę w Komisji w gabinetach komisarza odpowiedzialnego za sprawy zewnętrzne i rozszerzenie, Hansa van der Broeka (1995-1999), komisarza odpowiedzialnego za rynek wewnętrzny, podatki i unię celną, Fritsa Bolkesteina (1999-2000) i przewodniczącego, Romana Prodiego (2000-2004). W latach 2004-2008 był szefem gabinetu komisarz odpowiedzialnej za konkurencję, Neelie Kroes, a następnie głównym doradcą prawnym na stanowisku dyrektora w zespole ds. instytucji i unii gospodarczej i walutowej Służby Prawnej Komisji (2008-2014). Następnie był kolejno szefem gabinetu zastępcy przewodniczącego Komisji, Fransa Timmermansa (2014-2019) i głównym doradcą prawnym na stanowisku dyrektora w zespole ds. Światowej Organizacji Handlu i polityki handlowej Służby Prawnej Komisji (2020-2022). W latach 2022-2024 zajmował stanowisko zastępcy dyrektora generalnego w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji, gdzie odpowiadał za kontrolę pomocy państwa.

Od 2012 r. sprawuje sporadycznie urząd sędziego zastępcy w izbie cywilnej i handlowej sądu apelacyjnego w Hadze (Gerechtshof Den Haag, Niderlandy), rozstrzygając w szczególności sprawy związane z odpowiedzialnością państwa za naruszenia prawa Unii, prawem międzynarodowym publicznym lub kwestiami immunitetu egzekucyjnego państwa trzeciego. Ponadto poświęca się karierze akademickiej, przede wszystkim w dziedzinie prawa międzynarodowego i europejskiego: od 2003 r. pełni rolę wykładowcy Kolegium Europejskiego w Parmie (Fondazione Collegio Europeo di Parma, Włochy), od 2019 r. –  uniwersytetu w Paryżu (université Paris-Panthéon-Assas, Francja) oraz od 2013 r. –profesora wizytującego wolnego uniwersytetu w Brukseli (Vrije Universiteit Brussel, Belgia) i Kolegium Europejskiego w Brugii (Belgia). W latach 1994-2005 wykładał również na uniwersytecie w Amsterdamie (Universiteit van Amsterdam, Niderlandy) i na uniwersytecie Radbouda w Nijmegen (Radboud Universiteit Nijmegen, Niderlandy). W latach 2002-2022 B. Smulders był członkiem, a następnie przewodniczącym rady doradczej instytutu europejskiego (Curatorium Europa Instituut) wydziału prawa uniwersytetu w Lejdzie. W latach 2008-2024 był członkiem kolegium redakcyjnego „Common Market Law Review”.

Jest autorem licznych książek i artykułów, w szczególności z zakresu prawa konkurencji, prawa instytucjonalnego, ochrony państwa prawnego, rynku wewnętrznego oraz unii gospodarczej i walutowej.

B. Smulders jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości od dnia 7 października 2024 r.

Dean Spielmann urodził się w 1962 r. w Luksemburgu (Wielkie Księstwo Luksemburga). W 1988 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na francuskojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium (université catholique de Louvain, Belgia), a następnie kontynuował studia w Fitzwilliam College na uniwersytecie w Cambridge (University of Cambridge, Zjednoczone Królestwo), gdzie w 1990 r. uzyskał tytuł Master of Laws.

W latach 1989-2004 wykonywał zawód adwokata w Luksemburgu, a ponadto pracował jako nauczyciel akademicki, między innymi prawa karnego, praw człowieka oraz postępowania przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka. W latach 1991-1997 był asystentem prowadzącym pracę naukową na francuskojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium, a w latach 1996-2006 – wykładowcą na uniwersytecie w Luksemburgu (Université du Luxembourg). W latach 1997-2009 wykładał także na uniwersytecie w Nancy (université Nancy II, Francja), zaś w latach 2017-2018 – w instytucie studiów politycznych w Paryżu (Institut d’études politiques de Paris, Francja).

Jest autorem licznych opracowań i artykułów oraz członkiem komitetów naukowych i kolegiów redakcyjnych licznych czasopism prawniczych.

W 2000 r. został mianowany członkiem komisji konsultacyjnej praw człowieka w Luksemburgu, w której zasiadał do 2004 r. W latach 2002-2004 był także członkiem komisji praw człowieka i prawa karnego Rady Adwokatur i Stowarzyszeń Prawniczych Europy (CCBE) oraz sieci niezależnych ekspertów Unii Europejskiej w dziedzinie praw podstawowych.

W 2004 r. został mianowany sędzią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu (Francja), w którym pełnił potem kolejno funkcje prezesa sekcji w 2011 r., wiceprezesa w 2012 r. oraz prezesa w latach 2012-2015.

D. Spielmann został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 kwietnia 2016 r., a od 30 września 2019 r. do 6 października 2024 r. pełnił funkcję prezesa izby.

Od dnia 7 października 2024 r. jest rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości.

Massimo Condinanzi urodził się w 1964 r. w Biella (Włochy). W 1988 r. uzyskał dyplom prawa na uniwersytecie w Genui (Università degli Studi di Genova, Włochy). W 1993 r. uzyskał doktorat z prawa Wspólnot Europejskich na uniwersytecie w Bolonii (Università degli Studi di Bologna, Włochy).

M. Condinanzi rozpoczął akademicką działalność zawodową w 1990 r. jako asystent wykonujący pracę dydaktyczną i naukową w instytucie prawa międzynarodowego wydziału prawa na uniwersytecie w Mediolanie (Università degli Studi di Milano, Włochy) i pracował tam do 1996 r. W latach 1996‑1998 był pracownikiem naukowym i prowadził badania w dziedzinie prawa międzynarodowego na tym wydziale.

W 1997 r. został referendarzem w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich i pracował w gabinecie rzecznika generalnego Giuseppego Tesaura, a następnie rzecznika generalnego Antonia Saggia.

Po powrocie do Włoch w 1998 r. wykładał prawo międzynarodowe na uniwersytecie w Bolonii jako profesor nadzwyczajny prawa międzynarodowego oraz prawo Unii Europejskiej na kampusie w Piacenzy katolickiego uniwersytetu Najświętszego Serca (Università Cattolica del Sacro Cuore, Włochy). W latach 2001‑2004 wykładał na uniwersytecie w Genui, a następnie w latach 2004‑2005 na wydziale prawa uniwersytetu w Mediolanie. Na tym wydziale został w 2005 r. profesorem zwyczajnym prawa Unii i jest nim do dziś, obecnie jako kierownik katedry prawa Unii Europejskiej i katedry prawa postępowania sądowego Unii Europejskiej. W latach 2014‑2018 był na tym wydziale koordynatorem sekcji prawa międzynarodowego i prawa Unii Europejskiej w departamencie włoskiego i ponadnarodowego prawa publicznego. Był profesorem wizytującym na uniwersytecie w Paryżu (université Paris-Panthéon-Assas, Francja), uniwersytecie Monteskiusza w Bordeaux (université Montesquieu Bordeaux IV, Francja), uniwersytecie Aleksandra Jana Cuzy w Jassach (Universitatea Alexandru Ioan Cuza din Iași, Rumunia) i uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria). Był członkiem i sprawozdawcą komisji doktorskich, w szczególności w dziedzinie prawa postępowania sądowego Unii Europejskiej, na uniwersytecie w Paryżu, na uniwersytecie Monteskiusza w Bordeaux i na uniwersytecie w Montpellier (université de Montpellier, Francja).

Z uwagi na swoje zainteresowanie prawem postępowania sądowego Unii Europejskiej od 2023 r. jest dyrektorem „Revue du contentieux européen”.

W latach 2016‑2018 i 2019‑2023 koordynował jednostkę do spraw postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przy prezydium rady ministrów Republiki Włoskiej.

Od 2005 r. wykonywał również zawód adwokata jako członek palestry w Biella i Mediolanie. W tym charakterze brał udział w licznych sprawach przed sądami Unii.

Równolegle z tą działalnością był aktywny jako członekm zarządu Akademii Prawa Europejskiego w Trewirze (ERA, Niemcy) i wykładowca, a następnie, od 2018 r., jako ekspert ds. szkolenia w najwyższej szkole sądownictwa (Scuola Superiore della Magistratura, Włochy).

M. Condinanzi jest autorem licznych książek i artykułów, w szczególności z zakresu prawa Unii, ponadto brał udział, często jako organizator, w licznych krajowych i międzynarodowych konferencjach prawniczych. W 2017 r. uczestniczył w koordynacji prac redakcyjnych nad pierwszym komentarzem w języku włoskim dotyczącym poszczególnych artykułów do regulaminu postępowania przed sądami europejskimi. W latach 2017‑2023 był również koordynatorem jednostki badawczej realizującej program badawczy o znaczeniu krajowym (PRIN 2017) zatytułowany „Dove va l’Europa?” (dokąd zmierza Europa?).

M. Condinanzi jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości od dnia 7 października 2024 r.

Fredrik Schalin urodził się w 1964 r. w Sztokholmie (Szwecja). W 1991 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Sztokholmie (Stockholms universitet, Szwecja), następnie zaś w 1990 r. – licencjat z prawa, a w 1994 r. – dyplom ukończenia studiów podyplomowych z prawa wspólnotowego i europejskiego na uniwersytecie w Paryżu (université de Paris I Panthéon-Sorbonne, Francja).

Działalność zawodową rozpoczął jako referendarz, w latach 1991-1993 w sądzie pierwszej instancji w Södertälje (Södertälje tingsrätt, Szwecja), a w latach 1994-1995 w sądzie apelacyjnym z siedzibą w Sztokholmie (Svea hovrätt, Szwecja). W latach 1995-1996 orzekał jako sędzia sądu pierwszej instancji Gotlandii (Gotlands tingsrätt, Szwecja) i sędzia sądu pierwszej instancji w Norrtälje (Norrtälje tingsrätt, Szwecja), a następnie, w latach 1996-1997 – ponownie w sądzie apelacyjnym w Sztokholmie.

W 1997 r. objął stanowisko zastępcy sekretarza komisji parlamentarnej szwedzkiego ministerstwa finansów, a w 1999 r. został powołany na doradcę prawnego do spraw europejskich w szwedzkim ministerstwie spraw zagranicznych.

Pracę w Trybunale Sprawiedliwości rozpoczął w roku 1998 r. jako referendarz sędziego Hansa Ragnemalma, następnie pełnił tę funkcję w latach 1999-2006 w gabinecie sędziego Stiga von Bahra.

Po powrocie do kraju F. Schalin praktykował w latach 2006-2008 jako prawnik, a po przyjęciu do palestry w Sztokholmie w 2008 r. – jako adwokat. W 2009 r. powrócił do wymiaru sprawiedliwości na stanowisko sędziego, a następnie prezesa izby sądu pierwszej instancji w Södertörn (Södertörns tingsrätt, Szwecja), w którym orzekał do 2016 r.

Zajmował się ponadto pracą akademicką jako wykładowca na uniwersytecie w Sztokholmie w latach 2006-2008, a od 2011 r. w szwedzkiej akademii sądownictwa (Domstolsakademin).

F. Schalin został mianowany sędzią Sądu w dniu 8 czerwca 2016 r., a od 19 września 2022 r. do 6 października 2024 r. pełnił funkcję prezesa izby.

Od dnia 7 października 2024 r. jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości.

Andrea Biondi urodził się w 1965 r. we Florencji (Włochy). Studiował na uniwersytecie we Florencji (Università degli Studi di Firenze, Włochy), gdzie w 1990 r. uzyskał tytuł magistra prawa, a w 1996 r. doktorat w dziedzinie prawa porównawczego.

Karierę zawodową rozpoczął w 1993 r. na University College London (Zjednoczone Królestwo), a w latach 1994‑1997 pracował na uniwersytecie w Birmingham (University of Birmingham, Zjednoczone Królestwo). W 1997 r. podjął pracę w King’s College London (Zjednoczone Królestwo), gdzie w 2006 r. został profesorem prawa Unii Europejskiej i odtąd zajmuje to stanowisko. W latach 2001‑2024 był również dyrektorem centrum prawa europejskiego w King’s College London.

W trakcie całej swojej kariery zawodowej A. Biondi regularnie wykładał jako profesor wizytujący na renomowanych uniwersytetach, w szczególności na uniwersytecie LUISS w Rzymie (Libera Università Internazionale degli Studi Sociali Guido Carli „LUISS”, Włochy), na uniwersytecie Bocconiego (Università Bocconi, Włochy), na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie (Università degli Studi di Roma „La Sapienza”, Włochy), na wolnym uniwersytecie w Berlinie (Freie Universität Berlin, Niemcy), na uniwersytecie w Paryżu (université Paris II Panthéon-Assas, Francja), na uniwersytecie Georgetown (Georgetown University, USA) oraz w Kolegium Europejskim w Natolinie (Polska).

W 2021 r. był wiceprezesem izby odwoławczej Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) Unii Europejskiej.

A. Biondi został przyjęty do włoskiej palestry w 2001 r., a w latach 2003‑2024 podejmował kolejno pracę w charakterze doradcy w dwóch kancelariach adwokackich w Londynie.

Jest autorem licznych opracowań i publikacji, w szczególności z zakresu prawa Unii.

A. Biondi został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2024 r.

Stéphane Gervasoni urodził się w 1967 r. w Voiron (Francja). W 1988 r. ukończył instytut studiów politycznych w Grenoble [Institut d’études politiques (IEP), Francja], a w 1993 r. – krajową szkolę administracji [École nationale d’administration (ENA), Francja] (rocznik im. Léona Gambetty).

Karierę zawodową rozpoczął w radzie stanu (Conseil d’État, Paryż, Francja), gdzie pracował od 1993 r. jako auditeur, a od 1996 r. jako maître des requêtes (do 2008 r., w którym został mianowany conseiller d’État). Na tych stanowiskach wypełniał zadania sędziego sprawozdawcy w wydziale spraw spornych do 1997 r., zasiadał również w tym czasie w wydziale spraw społecznych (w latach 1996-1997). Powierzono mu jednocześnie w latach 1994-1996 stanowisko commissaire du gouvernement w specjalnej komisji odwoławczej ds. rent i emerytur, czasowo przyłączonej do rady stanu, zaś w latach 1995-1997 – doradcy prawnego we francuskim ministerstwie służby cywilnej oraz w urzędzie miasta Paryża.

W 1997 r. S. Gervasoni otrzymał stanowisko sekretarza generalnego prefektury departamentu Yonne (Francja), pełniącego również funkcję podprefekta okręgu Auxerre, które zajmował do 1999 r. Następnie urzędował w prefekturze departamentu Savoie (Francja) na stanowisku, w latach 1999-2001, sekretarza generalnego i podprefekta okręgu Chambéry (Francja).

Funkcje pełnione przez S. Gervasoniego w radzie stanu i w administracji publicznej przygotowały go do podjęcia pracy w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w którym w latach 2001-2005 był referendarzem sędziego Jeana-Pierre’a Puissocheta. Został mianowany sędzią Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w dniu 5 października 2005 r., czyli z dniem rozpoczęcia działalności tego nowo utworzonego sądu. Urzędował w nim do dnia 6 października 2011 r., w tym od 6 października 2008 r. do 6 października 2011 r. jako prezes izby.

W latach 2011-2013 S. Gervasoni powrócił do rady stanu, na stanowisko zastępcy prezesa ósmej izby wydziału postępowań spornych.

Prowadził ponadto działalność akademicką jako wykładowca, w latach 1993-1995 w instytucie studiów politycznych (IEP) w Paryżu, a od 2016 r. na uniwersytecie w Luksemburgu (Université de Luxembourg). Był także w latach 2001-2005 członkiem komisji odwoławczej Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), a w latach 2011-2013 – członkiem komisji odwoławczej Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA).

S. Gervasoni został mianowany sędzią Sądu w dniu 16 września 2013 r. Został dwukrotnie wybrany przez grono sędziów Sądu na prezesa izby i pełnił tę funkcję od dnia 21 września 2016 r. do dnia 19 września 2022 r.

Niels Fenger urodził się w 1968 r. w Kopenhadze (Dania). W 1992 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Kopenhadze (Københavns Universitet, Dania), a w 2004 r. doktorat z prawa na uniwersytecie w Aarhus (Aarhus Universitet, Dania).

Na początku kariery zawodowej pracował w duńskim ministerstwie sprawiedliwości, gdzie zajmował stanowisko kierownika sekcji w biurze prawa Unii Europejskiej w latach (1992‑1993) oraz w biurze prawa cywilnego (1993‑1994). W 1994 r. podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości jako referendarz w gabinecie rzecznika generalnego Michaela Bendika Elmera.

Po powrocie do Danii w 1995 r. wykładał jako pracownik naukowy prawo administracyjne i prawo Unii na uniwersytecie w Kopenhadze. W latach 1996‑2000 ponownie był zatrudniony w duńskim ministerstwie sprawiedliwości, jako kierownik sekcji w biurze prawa konstytucyjnego i administracyjnego.

W 2001 r. podjął pracę w duńskim ministerstwie spraw wewnętrznych jako kierownik biura odpowiedzialnego za kontrolę zgodności z prawem decyzji gminnych w dziedzinie handlu i środowiska. W 2002 r. został dyrektorem służby prawnej Urzędu Nadzoru Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) i w tym charakterze do 2009 r. reprezentował tę instytucję przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałem EFTA.

W 2009 r. został profesorem prawa administracyjnego na uniwersytecie w Kopenhadze, które to stanowisko zajmował do 2017 r. Jest autorem licznych opracowań i artykułów z dziedziny prawa Unii, prawa administracyjnego i postępowania przed sądami duńskimi.

W latach 2014‑2015, a następnie w latach 2017‑2019 był sędzią sądu apelacyjnego regionu wschodniego (Østre Landsret, Dania).

W latach 2014‑2016 był również członkiem duńskiej komisji rozstrzygającej w przedmiocie dopuszczalności odwołań w sprawach cywilnych i karnych.

W latach 2019‑2024 N. Fenger pełnił stanowisko duńskiego rzecznika parlamentarnego.

N. Fenger został sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2024 r.

Ramona Frendo urodziła się w 1971 r. w Zejtun (Malta). W 1993 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych pierwszego, a w 1995 r. – drugiego stopnia na uniwersytecie na Malcie (Università ta' Malta). Dalsze studia odbyła na uniwersytecie w Cambridge (Cambridge University, Zjednoczone Królestwo), gdzie w 1996 r. uzyskała tytuł master z kryminologii. W 2018 r. dopełniła kształcenia, uzyskawszy dyplom ukończenia studiów trzeciego stopnia z prawa europejskiego w King’s College London (Zjednoczone Królestwo).

R. Frendo rozpoczęła pracę w zawodzie adwokata palestry na Malcie, który wykonywała w latach 1996-2019. Z uwagi na swoją multidyscyplinarną wiedzę pracowała, w latach 1997-1998, jako doradczyni prawna w maltańskim ministerstwie ochrony socjalnej oraz, w latach 1997-2019, jako ekspertka prawna przy sądach w Valetcie (Malta), a także, w latach 2006-2019 – dla szeregu towarzystw ubezpieczeniowych.

W latach 2006-2019 była członkinią panelu arbitrażowego Malty, a w latach 2009-2019 – komisji ds. zatrudnienia na Malcie. W latach 2012-2013 zasiadała w krajowej komisji ds. rodziny, a w 2013 r. również w komisji ds. całościowej reformy wymiaru sprawiedliwości. Następnie, w latach 2014-2016, była członkinią komisji ds. reformy prawa (Malta). W 2016 r. została delegowana przez rząd maltański jako specjalna doradczyni do grupy roboczej ds. wiz Rady Unii Europejskiej, której to grupie przewodniczyła w trakcie maltańskiej prezydencji Rady w pierwszej połowie 2017 r.

R. Frendo została mianowana sędzią Sądu w dniu 20 marca 2019 r. Po pięciu latach urzędowania, w dniu 7 października 2024 r., została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości, w którym zasiada obecnie.

Rimvydas Norkus urodził się w 1979 r. w Kłajpedzie (Litwa). W 2001 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Wilnie (Vilniaus universitetas, Litwa). Studia doktoranckie w dziedzinie prawa odbył na uniwersytecie Michała Römera (Mykolo Romerio universitetas, Litwa), gdzie w 2005 r. obronił pracę doktorską.

Działalność zawodową rozpoczął w latach 1999-2000 jako asystent sądowy w sądzie apelacyjnym Litwy (Lietuvos apeliacinis teismas), a w latach 2000-2003 pełnił w tym sądzie funkcję doradcy prezesa. W latach 2003-2009 był dyrektorem służby praktyki sądowniczej w naczelnym sądzie administracyjnym Litwy (Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas).

W latach 2009-2010 pracował jako prawnik lingwista w Parlamencie Europejskim, po czym powrócił do kraju i w latach 2010-2012 zajmował stanowisko dyrektora departamentu ds. badań prawnych sądu najwyższego Litwy (Lietuvos Aukščiausiasis Teismas). W latach 2012-2013 orzekał w sądzie apelacyjnym Litwy, potem przez rok był sędzią sądu najwyższego, zaś w latach 2014-2019 – jego prezesem. W latach 2016-2018 był ponadto przewodniczącym rady sądownictwa Litwy (Lietuvos Teisėjų taryba).

W latach 2007-2008 r. R. Norkus zajmował się również pracą akademicką jako profesor nadzwyczajny uniwersytetu Michała Römera, a w latach 2012–2019 jako profesor instytutu prawa prywatnego. Jest również autorem licznych publikacji z dziedziny prawa.

Alfredo Calot Escobar urodził się w 1961 r. w Walencji (Hiszpania). Studiował na uniwersytecie w Walencji (Universidad de Valencia, Hiszpania), gdzie w 1984 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych.

W styczniu 1986 r. został zatrudniony przez radę izb handlowych wspólnoty autonomicznej Walencji jako analityk handlowy w biurze handlowym Hiszpanii w Toronto (Kanada). Pracował tam do czasu podjęcia służby w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w dniu 16 lipca 1986 r., gdzie został przyjęty jako laureat konkursu otwartego na stanowiska pierwszych prawników lingwistów języka hiszpańskiego w dyrekcji tłumaczeń.

W 1990 r. awansował na prawnika weryfikatora i pozostał na tym stanowisku do 1993 r., kiedy to przeszedł do służby ds. prasy i informacji Trybunału.

W 1995 r. zdał kolejny konkurs otwarty, na administratorów, organizowany przez Parlament Europejski. Dzięki niemu został pracownikiem sekretariatu komisji instytucjonalnej, gdzie zajmował się przygotowaniem rozmaitych sprawozdań prawnych dla posłów, w szczególności w ramach konferencji międzyrządowej, której prace poprzedziły zawarcie traktatu z Amsterdamu.

W 1996 r. został zatrudniony w gabinecie sekretarza Trybunału Sprawiedliwości, w którym pracował na stanowisku attaché do 1999 r., gdy został referendarzem w gabinecie rzecznika generalnego Dámasa Ruiza-Jaraba Colomera.

Bogatszy o to nowe doświadczenie zawodowe, w 2000 r. powrócił do służby tłumaczeń Trybunału jako kierownik wydziału języka hiszpańskiego, w którego tworzeniu brał udział 14 lat wcześniej.

W 2001 r. został mianowany dyrektorem tłumaczeń, w przełomowym dla wielojęzyczności momencie, gdyż zbliżało się rozszerzenie Unii o dziesięć nowych państw członkowskich, a wraz z nim – niemal podwojenie liczby języków urzędowych, która wzrosła z 11 do 20.

Po zmianach w strukturze administracyjnej Trybunału A. Calot Escobar został w czerwcu 2007 r. mianowany dyrektorem generalnym służby tłumaczeń.

W dniu 6 października 2010 r. obrano go sekretarzem Trybunału Sprawiedliwości i nadal zajmuje to stanowisko po tym, jak w 2022 r., po upływie drugiej kadencji, został mianowany na kolejną.