Prezentacja członków

Dodaj

Marc van der Woude urodził się w 1960 r. w Gorredijk (Niderlandy). Pierwsze lata studiów spędził na uniwersytecie w Groningen (Rijksuniversiteit Groningen, Niderlandy), gdzie w 1983 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych. Następnie do 1984 r. studiował w Kolegium Europejskim (Belgia).

Po ukończeniu nauki prowadził aktywną działalność dydaktyczną i badawczą w Kolegium Europejskim, gdzie do 1986 r. zajmował stanowisko asystenta. Następnie w latach 1986-1987 wykładał na uniwersytecie w Lejdzie (Universiteit Leiden, Niderlandy). W trakcie całej swojej kariery zawodowej nie rezygnował z nauczania; w 2000 r. został mianowany profesorem prawa na uniwersytecie Erazma w Rotterdamie (Erasmus Universiteit Rotterdam, Niderlandy). Jako autor licznych publikacji przyczynił się do rozwoju dorobku prawniczego w dziedzinie prawa konkurencji, co poświadczają liczne opracowania w tej dziedzinie.

Równolegle z działalnością akademicką M. van der Woude wykonywał zawód prawnika. W latach 1987-1989 pracował w Komisji Wspólnot Europejskich jako sprawozdawca w dyrekcji generalnej ds. konkurencji. Następnie podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, gdzie w latach 1989-1992 był referendarzem sędziów Thymena Koopmansa i Paula Joana George’a Kapteyna. Został powołany na stanowisko administratora w Komisji Europejskiej, gdzie w latach 1992-1993 pracował w wydziale koordynacji dyrekcji generalnej ds. konkurencji, a w latach 1993-1995 był członkiem służby prawnej. W 1995 r. został członkiem palestry w Brukseli (Belgia), gdzie specjalizował się w sprawach z dziedziny prawa konkurencji.

M. van der Woude został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 września 2010 r. W dniu 18 września 2013 r. został wybrany przez grono sędziów Sądu na prezesa izby, a w dniu 20 września 2016 r. – na wiceprezesa Sądu. W dniu 27 września 2019 r. został wybrany na prezesa Sądu i od tego czasu piastuje to stanowisko.

Savvas S. Papasavvas urodził się w 1969 r. w Nikozji (Cypr). Studiował na uniwersytecie narodowym im. Kapodistriasa w Atenach (Ethnikó kai Kapodistriakó Panepistímio Athinón, Grecja), gdzie w 1991 r. uzyskał dyplom równoważny z tytułem magistra prawa (Ptychion). Studia trzeciego stopnia odbył na uniwersytecie w Paryżu (université Paris II, Francja), gdzie uzyskał w 1992 r. dyplom studiów pomagisterskich z dziedziny prawa publicznego. W 1995 r. ukończył studia doktorskie na uniwersytecie w Aix- Marseille (université d’Aix-Marseille III, Francja) i uzyskał tytuł doktora prawa.

S.S. Papasavvas został przyjęty do palestry na Cyprze i od 1993 r. należał do izby adwokackiej w Nikozji oraz praktykował w zawodzie adwokata do czasu powołania go do Sądu w 2004 r.

Nauczał również na uniwersytecie na Cyprze (Panepistímio Kýprou), w latach 1997–2002 jako wykładowca, a następnie w latach 2002‑2004 jako profesor prawa konstytucyjnego.

S.S. Papasavvas został mianowany sędzią Sądu w dniu 12 maja 2004 r. Przez dwie kadencje, od 15 września 2010 r. do 25 września 2016 r., pełnił funkcję prezesa izby. W dniu 27 września 2019 r. został wybrany przez grono sędziów na wiceprezesa Sądu i obecnie zajmuje w Sądzie to stanowisko.

Anna Marcoulli urodziła się w 1974 r. w Nikozji (Cypr). W 1995 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie Anglii Wschodniej (University of East Anglia, Zjednoczone Królestwo), a w 1996 r. – master z prawa na uniwersytecie w Bristolu (University of Bristol, Zjednoczone Królestwo).

W 1997 r. została przyjęta do palestry na Cyprze, a w latach 1998-2008 pracowała w służbie prawnej Republiki Cypru jako członkini departamentu prawa Unii Europejskiej.

W 2005 r. podjęła pracę w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich jako oddelegowana ekspert krajowa w dyrekcji badań i dokumentacji, w której pozostała do 2007 r. Następnie w latach 2008-2016 była zatrudniona w służbie prawnej Komisji Europejskiej. W 2012 r. uczestniczyła w prowadzeniu prac prezydencji cypryjskiej w Radzie Unii Europejskiej i sprawowała tam funkcje doradczyni prawnej.

A. Marcoulli została mianowana sędzią Sądu w dniu 13 kwietnia 2016 r. W dniu 30 września 2019 r. została wybrana przez grono sędziów Sądu na prezes izby i obecnie sprawuje tę funkcję.

Jesper Svenningsen urodził się w 1966 r. w Aalborgu (Dania). Studiował na uniwersytecie w Aarhus (Aarhus Universitet, Dania), gdzie w 1989 r. uzyskał juridisk kandidateksamen.

Po studiach rozpoczął działalność zawodową jako aplikant w kancelarii odpowiedzialnej za doradztwo prawne duńskiego rządu (Kammeradvokaten, Kopenhaga), a następnie na lata 1991-1993 został referendarzem rzecznika generalnego Clausa Gulmanna w Trybunale Sprawiedliwości. Powrócił do pracy w Kammeradvokaten w latach 1993-1995; w tym okresie został przyjęty do palestry w Danii oraz uzyskał uprawnienia do występowania przed sądem apelacyjnym (Landsret, Dania). Wykładał także w tym czasie prawo Unii na uniwersytecie w Kopenhadze (Københavns Universitet, Dania).

W latach 1995-1999 pracował w Europejskim Instytucie Administracji Publicznej (EIPA-IEAP) w Luksemburgu jako profesor, a następnie jako pełniący obowiązki dyrektora. W 1997 r. miał przerwę w tej pracy na prowadzenie praktyki w duńskiej kancelarii adwokackiej w Brukseli. W 1999 r. został przyjęty do służby prawnej Urzędu Nadzoru Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA), a w 2000 r. –  do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako prawnik lingwista. Z tego stanowiska został w 2003 r. oddelegowany jako referendarz do gabinetu Clausa Gulmanna, sędziego Trybunału Sprawiedliwości. W latach 2006-2013 był referendarzem sędziego Larsa Baya Larsena w Trybunale Sprawiedliwości.

J. Svenningsen został mianowany sędzią Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 7 października 2013 r. i urzędował w nim do czasu rozwiązania tego sądu z dniem 1 września 2016 r. Został mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w dniu 19 września 2016 r., a w dniu 30 września 2019 r. został wybrany przez grono sędziów Sądu na stanowisko prezesa izby.

Maria José Costeira urodziła się w 1967 r. w Porto (Portugalia). W 1991 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Coimbrze (Universidade de Coimbra, Portugalia), po czym w 2001 r. zrobiła studia podyplomowe z prawa własności intelektualnej na wydziale prawa uniwersytetu w Lizbonie (Universidade de Lisboa, Portugalia).

W latach 1991-1992 odbyła staż adwokacki w palestrze w Coimbrze (Portugalia), a w 1992 r. rozpoczęła aplikację sędziowską w szkole sądownictwa (Centro de Estudos Judiciários, Portugalia). W 1995 r. została sędzią. W latach 1995-1997 orzekała w sądzie rejonowym w Cascais (Tribunal Judicial da Comarca de Cascais, Portugalia), w sądzie rejonowym w Ferreira do Zêzere (Tribunal Judicial da Comarca de Ferreira do Zêzere, Portugalia) i w sądzie karnym w Lizbonie (Tribunal da Pequena Instância Criminal de Lisboa, Portugalia), w latach 1999-2016 – w sądzie handlowym w Lizbonie (Tribunal do Comércio da Comarca de Lisboa, Portugalia), a w 2016 r. – w sądzie apelacyjnym w Coimbrze (Tribunal da Relação de Coimbra, Portugalia). Jej działalność w wymiarze sprawiedliwości nie polegała jedynie na rozpoznawaniu spraw, angażowała się również w reprezentowanie środowiska sędziowskiego jako sekretarz generalna, w latach 2012-2015, portugalskiego stowarzyszenia sędziów, któremu następnie przewodniczyła do 2016 r.

Od 2003 r. M.J. Costeira wykładała, jako profesor zaproszona, prawo własności przemysłowej, prawo konkurencji i prawo handlowe na wydziałach prawa uniwersytetu w Lizbonie, uniwersytetu w Coimbrze, uniwersytetu Nova w Lizbonie (Universidade Nova de Lisboa, Portugalia), katolickiego uniwersytetu portugalskiego (Universidade Católica Portuguesa, Portugalia), w szkole prawa uniwersytetu w Minho (Escola de Direito da Universidade do Minho, Portugalia) oraz w szkole sądownictwa (Centro de Estudos Judiciários).

M.J. Costeira została mianowana sędzią Sądu Unii Europejskiej w dniu 19 września 2016 r., a w dniu 30 września 2019 r. została wybrana przez grono sędziów Sądu na stanowisko prezesa izby.

Krystyna Kowalik-Bańczyk urodziła się w 1976 r. w Gdańsku (Polska). W 1999 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Gdańskim (Polska), a w 2000 r. ukończyła studia podyplomowe na uniwersytecie nauk społecznych w Tuluzie (université des sciences sociales de Toulouse, Francja). Studiowała następnie w Kolegium Europejskim w Brugii (Collège d’Europe, Belgia), gdzie w 2002 r. otrzymała tytuł Master of Laws z prawa europejskiego. W Polskiej Akademii Nauk obroniła w 2004 r. pracę doktorską i uzyskała tytuł doktora prawa.

W latach 2002-2010 wykładała w Warszawie w Centrum Europejskim Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Wyższej Szkole Prawa i Administracji. W latach 2006-2014 poświęcała się zarówno pracy dydaktycznej, jak i pracy naukowej jako adiunkt (2006), a następie profesor (2014) Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. W latach 2010-2016 prowadziła również zajęcia z prawa międzynarodowego i prawa Unii Europejskiej jako wykładowczyni Politechniki Gdańskiej (Polska) i jako profesor wizytująca na uniwersytetach w Paryżu (université Panthéon-Assas de Paris, Francja) i w Nicei (université Sophia-Antipolis de Nice, Francja), a także na uniwersytecie w Luksemburgu (Université du Luxembourg, Luksemburg).

Jest autorką licznych publikacji z dziedziny prawa europejskiego; uczestniczyła w wydaniu szeregu opracowań prawniczych, w tym jako redaktorka.

K. Kowalik-Bańczyk została mianowana sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r. Od dnia 19 września 2022 r. pełni funkcję prezesa izby.

Alexander Kornezov urodził się w 1978 r. w Jambolu (Bułgaria). W 2002 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii (Sofiyski universitet „Sveti Kliment Ohridski”, Bułgaria), a w 2004 r. – tytuł Master of Laws z prawa europejskiego w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia). Doktoranckie studia prawnicze odbył w bułgarskiej akademii nauk (Balgarska Akademia na naukite) i w 2008 r. obronił pracę doktorską.

W latach 2004-2006 praktykował jako adwokat w palestrze w Brukseli (Belgia) w kancelarii adwokackiej. W 2007 r. podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości i do 2016 r. był referendarzem sędziego Alexandra Arabadjieva.

A. Kornezov zajmował się również działalnością akademicką jako profesor prawa procesowego Unii na uniwersytecie gospodarki narodowej i światowej (Universitet za natzionalno i svetovno stopanstvo, Bułgaria) w latach 2008-2012 oraz na uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii w latach 2010-2013. W latach 2014-2016 był profesorem prawa Unii i prawa międzynarodowego prywatnego w bułgarskiej akademii nauk. Od 2020 r. wykłada prawo zamówień publicznych Unii Europejskiej na uniwersytecie w Luksemburgu (Université du Luxembourg, Luksemburg). W związku z licznymi pracami w dziedzinie prawa Unii wygłaszał wykłady na wielu uniwersytetach w różnych państwach członkowskich. Jest autorem licznych publikacji i opracowań z zakresu prawa Unii.

A. Kornezov był sędzią Sądu do spraw Służby Publicznej Unii od 13 kwietnia 2016 r. do 31 sierpnia 2016 r. Został mianowany sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r. Od dnia 30 września 2019 r. pełni funkcję prezesa izby.

Laurent Truchot urodził się w 1962 r. w Paryżu (Francja). W 1984 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów w instytucie studiów politycznych [Institut d’études politiques (IEP)] w Paryżu (Francja). W latach 1986-1988 był słuchaczem krajowej szkoły sądownictwa (École nationale de la magistrature) w Bordeaux (Francja).

Działalność zawodową rozpoczął na stanowisku sędziego sądu wielkiej instancji w Marsylii (tribunal de grande instance de Marseille, Francja), w którym orzekał w latach 1988-1990. Następnie, w latach 1990-1992, pracował jako sędzia w dyrekcji spraw cywilnych francuskiego ministerstwa sprawiedliwości. W latach 1992-1994 zajmował kolejno stanowiska zastępcy kierownika i kierownika wydziału w dyrekcji generalnej ds. konkurencji, konsumentów i zwalczania nadużyć finansowych francuskiego ministerstwa gospodarki, finansów i przemysłu. W 1994 r. został mianowany doradcą technicznym we francuskim ministerstwie sprawiedliwości i pełnił tę funkcję do 1995 r., po czym został mianowany sędzią sądu wielkiej instancji w Nîmes (tribunal de grande instance de Nîmes, Francja), w którym orzekał w latach 1995-1996.

L. Truchot pracował w Trybunale Sprawiedliwości w latach 1996-2001 jako referendarz rzecznika generalnego Philippe’a Légera. Następnie, w latach 2001-2007, był referendarzem w sądzie kasacyjnym (Cour de cassation, Francja).

W latach 2007-2013 był sędzią Sądu; w latach 2010-2013 pełnił w nim też funkcję prezesa izby.

Po powrocie do Francji w 2013 r. został mianowany sędzią sądu kasacyjnego, w którym zasiadał do 2019 r.

L. Truchot został ponownie mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r., a od dnia 19 września 2022 r. pełni funkcję prezesa izby.

Ornella Porchia urodziła się w 1966 r. w Chivasso (Włochy). W 1991 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Turynie (Università degli Studi di Torino, Włochy), a w 1996 r. –tytuł doktora prawa na uniwersytecie handlowym w Mediolanie (Università Commerciale Luigi Bocconi, Włochy).

W 1994 r. rozpoczęła działalność zawodową jako adwokat palestry w Turynie, a następnie, w latach 1997-2002, pracowała na uniwersytecie w Turynie jako adiunkt. W latach 2002-2007 wykładała tam prawo międzynarodowe na stanowisku profesora, a od 2007 r. – prawo Unii na stanowisku profesora uczelni.

W latach 2010-2014 pracowała w biurze analiz trybunału konstytucyjnego (Corte costituzionale, Włochy). W latach 2014-2019 pełniła funkcję doradczyni prawnej w stałym przedstawicielstwie Włoch przy Unii Europejskiej. Jej prace naukowe w dziedzinie prawa Unii i prawa międzynarodowego zaowocowały licznymi publikacjami.

O. Porchia została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r., a od dnia 19 września 2022 r. pełni funkcję prezesa izby.

Roberto Mastroianni urodził się w 1964 r. w Cosenza (Włochy). W 1987 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie we Florencji (Università degli Studi di Firenze, Włochy), a w 1990 r. – tytuł master z prawa w Penn State University Dickinson School of Law stanowego uniwersytetu w Pensylwanii (The Pennsylvania State University, USA). Na doktoranckie studia prawnicze udał się na uniwersytet w Bolonii (Università di Bologna, Włochy), gdzie w 1992 r. obronił pracę doktorską. Na studiach postdoktorskich przebywał w latach 1992-1993 na uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria), a w latach 1993 i 1994 na uniwersytecie w Amsterdamie (Universiteit van Amsterdam, Niderlandy) i w szkole prawa w Nowym Jorku (New York Law School, USA).

R. Mastroianni był początkowo, w latach 1992-1997, pracownikiem naukowym w dziedzinie prawa międzynarodowego na uniwersytecie we Florencji, a następnie podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości, gdzie w latach 1997-2000 pełnił funkcję referendarza rzeczników generalnych Giuseppego Tesaura i Antonia Saggia.

Następnie, w latach 2000-2019, poświęcił się pracy akademickiej jako profesor prawa Unii na uniwersytecie Fryderyka II w Neapolu (Università degli Studi di Napoli Federico II, Włochy), co zaowocowało licznymi publikacjami. W latach 2011-2013 był również profesorem wizytującym wykładającym prawo Unii i europejskie postępowanie sądowe na uniwersytecie w Paryżu (université Paris 2 – Panthéon-Assas, Francja). W latach 2013-2017 wykładał również prawo Unii w wyższej szkole nauk społecznych „Guido Carli” (Libera Università Internazionale degli Studi Sociali Guido Carli, Włochy). W 2015 r. został profesorem prawa porównawczego konkurencji w Sturm College of Law uniwersytetu w Denver (University of Denver, USA), w którym wykładał do 2019 r.

W latach 1993-2019 R. Mastroianni był adwokatem uprawnionym do występowania przed włoskimi sądami najwyższymi. W latach 2013-2015 był członkiem zarządu włoskiego towarzystwa prawa międzynarodowego [Società Italiana di Diritto Internazionale (SIDI)], a w latach 2018-2021 – włoskiego stowarzyszenia badaczy prawa Unii Europejskiej [Associazione Italiana Studiosi di Diritto dell’Unione Europea (AISDUE)]. W latach 2015-2018 był także doradcą do spraw prawodawstwa w departamencie spraw europejskich rządu włoskiego.

R. Mastroianni został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r., a od dnia 10 października 2024 r. pełni funkcję prezesa izby.

Petra Škvařilová-Pelzl urodziła się w 1975 r. w Pradze (Czechosłowacja). Studiowała prawo w Republice Czeskiej i w Niemczech i uzyskała tytuł Magister iuris (summa cum laude) na uniwersytecie Karola w Pradze (Univerzita Karlova, Republika Czeska) w 1999 r. Podjęła studia doktoranckie z prawa na uniwersytecie w Hamburgu (Universität Hamburg, Niemcy), gdzie w 2004 r. obroniła pracę doktorską (summa cum laude). Posiada również dyplom tłumacza ustnego z języka niemieckiego uzyskany w 1995 r. w państwowej szkole językowej w Pradze (Státní jazyková škola, Republika Czeska).

W 1999 r. rozpoczęła działalność zawodową jako pracowniczka naukowa w katedrze prawa handlowego, prawa morskiego i prawa gospodarczego na uniwersytecie w Hamburgu, po czym zdała konkurs przeprowadzony przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) w celu naboru czeskich prawników do instytucji europejskich. Została w ten sposób urzędniczką w dyrekcji generalnej biblioteki oraz badań i dokumentacji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w latach 2004–2019 pracowała na stanowisku administrator prawnik. W latach 2010–2016 pełniła tę funkcję jako attachée dyrektora generalnego. W latach 2017–2018 pracowała jako referendarz w gabinecie sędzi Marii Berger w Trybunale.

P. Škvařilová-Pelzl jest autorką publikacji, w szczególności w dziedzinie prawa Unii i prawa porównawczego. Zajmowała się również pracą akademicką na uniwersytecie Karola, gdzie zasiadała też w komisjach egzaminacyjnych, przed którymi odbywały się obrony prac doktorskich z prawa Unii, a także w akademii służby publicznej (Verwaltungsakademie des Bundes, Austria) w Wiedniu. P. Škvařilová-Pelzl występowała również na licznych konferencjach, w tym w ramach odbywającego się co dwa lata czesko-niemieckiego festiwalu prawa.

P. Škvařilová-Pelzl została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r., a od dnia 10 października 2024 r. pełni funkcję prezesa izby.

Marc Jaeger urodził się w 1954 r. w Luksemburgu (Wielkie Księstwo Luksemburga).W 1979 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie Roberta Schumana w Strasburgu (université Robert Schuman à Strasbourg, Francja), następnie kontynuował studia w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia), gdzie uzyskał w 1980 r. dyplom ukończenia podyplomowych studiów europejskich (diplôme d’études européennes approfondies).

W 1981 r. został przyjęty do palestry w Luksemburgu i do 1983 r. praktykował jako adwokat. Następnie został mianowany attaché de justice délégué w prokuraturze generalnej Luksemburga (Procureur général de Luxembourg), a po przepracowanym tam roku został sędzią w sądzie rejonowym w Luksemburgu (tribunal d’arrondissement de Luxembourg), w którym orzekał w latach 1984-1986.

Pracę w Trybunale Sprawiedliwości rozpoczął jako referendarz rzecznika generalnego Jeana Mischa, z którym pracował w latach 1986-1988, po czym w latach 1988-1996 r. urzędował w gabinecie sędziego G. Federica Manciniego.

Pracę w sądownictwie łączył z nauczaniem: od 2003 r. M. Jaeger wykładał na uniwersytecie w Luksemburgu (Université du Luxembourg), a  od 2015 r. – w wyższej szkole nauk społecznych „Guido Carli” (Libera Università Internazionale degli Studi Sociali Guido Carli, Włochy). W latach 2001-2018 był przewodniczącym Institut universitaire international Luxembourg (IUIL), a w latach 2011-2016 – zarządu uniwersytetu w Luksemburgu.

M. Jaeger został mianowany sędzią Sądu w dniu 11 lipca 1996 r. W okresie od 10 września 2004 r. do 31 sierpnia 2007 r. był prezesem izby. Został wybrany przez grono sędziów na prezesa Sądu i piastował to stanowisko przez cztery kolejne kadencje, trwające od 17 września 2007 r. do 26 września 2019 r.

Heikki Kanninen urodził się w 1952 r. w Helsinkach (Finlandia). W 1976 r. ukończył studia ekonomiczne w wyższej szkole handlowej w Helsinkach (Helsingin kauppakorkeakoulu, Finlandia), a w 1978 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na wydziale prawa uniwersytetu w Helsinkach (Helsingin yliopisto, Finlandia). Na tej samej uczelni uzupełnił w 1988 r. wykształcenie o prawnicze studia podyplomowe.

H. Kanninen rozpoczął działalność zawodową w 1978 r. jako referendarz w naczelnym sądzie administracyjnym (Korkein hallinto-oikeus, Finlandia), a następnie, w latach 1979‑1981, był sekretarzem generalnym komisji ds. reformy systemu ochrony prawnej w administracji publicznej (Hallinnon oikeusturvakomitea, Finlandia), powołanej przez fiński rząd.

W 1981 r. powrócił do naczelnego sądu administracyjnego i do 1984 r. zajmował w nim stanowisko głównego administratora. Następnie, w latach 1984‑1985, był sekretarzem generalnym komisji ds. reformy sądownictwa administracyjnego (Hallintolainkäyttökomitea, Finlandia). W latach 1986-1993 pracował w departamencie legislacji fińskiego ministerstwa sprawiedliwości jako doradca. W latach 1991-1993 zasiadał ponadto w komisji odwoławczej do spraw uchodźców (Turvapaikkalautakunta, Finlandia). W 1993 r. pracował naukowo w instytucie międzynarodowego prawa gospodarczego na uniwersytecie w Helsinkach (Helsingin yliopiston kansainvälisen talousoikeuden instituutti).

Później, także w 1993 r. został mianowany zastępcą sekretarza Trybunału Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) (Genewa, Szwajcaria) i urzędował na tym stanowisku do 1995 r. Następnie podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, gdzie w latach 1995-1998 był referendarzem sędziego Leifa Sevóna.

Po powrocie do Finlandii zajmował, w latach 1998-2005, stanowisko sędziego w naczelnym sądzie administracyjnym, a jednocześnie poświęcał się działalności w komisji ds. rozwoju fińskich organów wymiaru sprawiedliwości, której był wiceprzewodniczącym w latach 2001-2003.

H. Kanninen był sędzią Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w okresie od 6 października 2005 r. do 6 października 2009 r. i sprawował funkcję prezesa izby w okresie od 1 października 2008 r. do 6 października 2009 r. W dniu 7 października 2009 r. został mianowany sędzią Sądu. Był prezesem izby w okresie od 23 listopada 2011 r. do 16 września 2013 r. Został wybrany przez grono sędziów na wiceprezesa Sądu na kadencję trwającą od 17 września 2013 r. do 19 września 2016 r. Jednocześnie pełnił funkcję prezesa izby Sądu. Był ponownie wybierany przez grono sędziów Sądu na prezesa izby w dniu 21 września 2016 r. oraz w dniu 30 września 2019 r. i pełnił tę funkcję do dnia 19 września 2022 r.

Mariyana Kancheva urodziła się w 1958 r. w Trjawnie (Bułgaria). W 1984 r. uzyskała tytuł magistra prawa na uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii (Sofiyski universitet „Sveti Kliment Ohridski”, Bułgaria), a w 2009 r. dodatkowo tytuł master z prawa europejskiego w instytucie studiów europejskich na wolnym uniwersytecie w Brukseli (Université libre de Bruxelles, Belgia).

Działalność zawodową rozpoczęła w latach 1985-1986 jako asesor sądowa w sądzie okręgowym w Sofii (Sofiyski Okrazhen Sad, Bułgaria). W latach 1986-1988 była doradczynią prawną. Następnie do 2011 r. prowadziła praktykę adwokacką jako członkini palestry w Sofii (Bułgaria), a w latach 2007-2011 – w Brukseli (Belgia). W latach 1992-1994 M. Kancheva zajmowała stanowisko dyrektor generalnej biura obsługi korpusu dyplomatycznego w bułgarskim ministerstwie spraw zagranicznych. Na przestrzeni swojej kariery zawodowej specjalizowała się także w wielu dziedzinach, w szczególności w prawie własności intelektualnej (jest wpisana na listę przedstawicieli w zakresie własności intelektualnej urzędu patentowego Republiki Bułgarii, Patentno Vedomstvo na Republika Bulgaria) oraz w prawie gospodarczym (jest wpisana na listę syndyków upadłościowych ministerstwa sprawiedliwości Republiki Bułgarii).

Pełniła ponadto funkcję arbitra przy rozstrzyganiu sporów handlowych w Bułgarii. Jako doradczyni prawna w parlamencie bułgarskim brała udział w tworzeniu aktów prawnych różnego rodzaju. Jest autorką licznych publikacji i książek z dziedziny prawa europejskiego. Ponadto M. Kancheva brała udział w licznych seminariach, zjazdach i konferencjach krajowego i międzynarodowego szczebla.

M. Kancheva została mianowana sędzią Sądu w dniu 19 września 2011 r.

Vesna Tomljenović urodziła się w 1956 r. w Rijece (Chorwacja). W 1979 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Rijece (Sveučilište u Rijeci), a następnie w 1984 r. – tytuł master z prawa i w 1996 r. – tytuł doktora prawa na uniwersytecie w Zagrzebiu (Sveučilište u Zagrebu, Chorwacja). W 1982 r. została przyjęta do palestry w Chorwacji.

W latach 2005-2013 była koordynatorką specjalistycznego programu studiów wyższych na temat prawa integracji europejskiej na uniwersytecie w Rijece. W latach 2005-2013 kierowała katedrą prawa międzynarodowego i europejskiego prawa prywatnego. W 2003 r. była profesor wizytującą w szkole prawa uniwersytetu Tulane (Tulane University, USA) w ramach programu Fulbrighta. Była na liście arbitrów stałego trybunału arbitrażowego chorwackiej izby handlowej (Stalno arbitražno sudište Hrvatske gospodarske komore, Chorwacja).

W latach 2005-2013 była szefową grupy roboczej zespołu negocjacyjnego Republiki Chorwacji odpowiedzialnej za rozdział 28 dorobku prawnego Unii (ochrona konsumentów i zdrowia). Od 2006 r. była przewodniczącą chorwackiego stowarzyszenia prawa porównawczego (Hrvatska udruga za poredbeno pravo).

V. Tomljenović została mianowana sędzią Sądu w dniu 4 lipca 2013 r. Została wybrana przez grono sędziów Sądu na prezesa izby w dniu 21 września 2016 r. oraz, ponownie, w dniu 30 września 2019 r. i pełniła tę funkcję do dnia 19 września 2022 r.

Geert De Baere urodził się w 1979 r. w Antwerpii (Belgia). W 2002 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Antwerpii (Universiteit Antwerpen, Belgia), a w 2003 r. – dyplom Master of Laws w King’s College na uniwersytecie w Cambridge (University of Cambridge, Zjednoczone Królestwo). Wykształcenie dopełnił prawniczymi studiami doktoranckimi w King’s College na uniwersytecie w Cambridge, gdzie w 2007 r. obronił pracę doktorską. W trakcie studiów doktoranckich był zaproszony, w 2005 r., jako pracownik naukowy na wydział prawa uniwersytetu Columbia (Columbia Law School, Columbia University, USA).

Po ukończeniu przewodu doktorskiego, w latach 2007-2009, prowadził pracę naukową na stażu postdoktorskim na uniwersytecie w Antwerpii.

Następnie w 2009 r. rozpoczął pracę na niderlandzkojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium (Katholieke Universiteit Leuven, Belgia), gdzie był z początku wizytującym wykładowcą prawa Unii i prawa międzynarodowego, a potem wykładał te przedmioty, w latach 2010-2014, jako adiunkt, a od 2015 r. – jako docent.

W latach 2007-2009 G. De Baere był referendarzem w Trybunale Sprawiedliwości w gabinecie rzecznik generalnej Eleanor Sharpston, a w latach 2016-2017 – sędzi Alexandry (Sachy) Prechal.

Został mianowany sędzią Sądu w dniu 4 października 2017 r., a od dnia 8 października 2021 r. do dnia 19 września 2022 r. pełnił funkcję prezesa izby.

Maja Brkan urodziła się w 1979 r. w Mariborze (Słowenia). W 2003 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Lublanie (Univerza v Ljubljani, Słowenia), a w 2004 r. – dyplom master z prawa na uniwersytecie w Nowym Jorku (New York University, USA). Posiada również dyplom akademii prawa europejskiego Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego (Florencja, Włochy, 2004). Studia doktoranckie odbyła na uniwersytecie w Lublanie, gdzie w 2007 r. obroniła pracę doktorską na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej.

Działalność zawodową rozpoczęła w 2004 r. jako prawnik lingwista w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w 2005 r. pracowała jako stażystka w gabinecie sędziego Aindriasa Ó Caoimh w Trybunale Sprawiedliwości, a następnie, w latach 2005-2006, w sądzie apelacyjnym w Lublanie (Višje sodišče v Ljubljani, Słowenia).

W 2007 r. powróciła do pracy w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w gabinecie rzecznik generalnej Vericy Trstenjak, najpierw, w latach 2007-2008, jako asystent prawna, a następnie, w latach 2008-2011 – jako referendarz. W latach 2011-2013 pracowała jako referendarz w gabinecie sędziego Marka Ilešiča.

Później M. Brkan zajęła się pracą dydaktyczną na uniwersytecie w Maastricht (Universiteit Maastricht, Niderlandy), w latach 2013-2018 jako wykładowczyni prawa Unii Europejskiej, a w latach 2018-2021 – profesor prawa Unii Europejskiej. W latach 2014-2017 wykładała również prawo Unii Europejskiej na uniwersytecie w Hasselt (Universiteit Hasselt, Belgia). Jako wykładowczyni wizytująca prowadziła w 2011 r. zajęcia na uniwersytecie w Primorskiej (Univerza na Primorskem, Słowenia), a w 2014 r. – na uniwersytecie w Lublanie oraz na uniwersytecie w Pekinie (Běijīng Shīfàn Dàxué, Chiny). Wyjeżdżała ponadto na pobyty badawcze: w latach 2016 i 2018 do Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego we Florencji, w 2019 r. – na uniwersytet kalifornijski (University of California, Berkeley, USA) i na uniwersytet autonomiczny w Barcelonie (Universitat Autònoma de Barcelona, Hiszpania) oraz w 2020 r. – na uniwersytet w Lublanie.

W 2017 r. M. Brkan została dyrektor stowarzyszoną centrum prawa europejskiego (Maastricht Centre for European Law) uniwersytetu w Maastricht i przez trzy lata pełniła tę funkcję. W 2021 r. została koordynatorką programu zaawansowany master w dziedzinie ochrony prywatności, cyberbezpieczeństwa i zarządzania danymi (Advanced Master in Privacy, Cybersecurity and Data Management) w europejskim centrum ds. ochrony prywatności i cyberbezpieczeństwa (European Centre on Privacy and Cybersecurity) uniwersytetu w Maastricht. W latach 2018-2020 była członkinią komisji egzaminacyjnej na tym uniwersytecie.

W latach 2013-2019 była członkinią rady European Law Institute (ELI). W latach 2015-2021 była redaktor stowarzyszoną „European Data Protection Law Review”, a od 2021 r. – członkinią kolegium redakcyjnego. Od 2020 r. była też członkinią kolegium redakcyjnego platformy informacyjnej EU Law Live.

M. Brkan jest autorką licznych publikacji z dziedziny prawa Unii Europejskiej. Regularnie gości z wykładami na uniwersytetach w Europie i USA.

M. Brkan została mianowana sędzią Sądu w dniu 6 lipca 2021 r.

Pēteris Zilgalvis urodził się w 1964 r. w Inglewood (USA). Studiował na uniwersytecie kalifornijskim w Los Angeles (University of California, Los Angeles – UCLA, USA), gdzie w 1986 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów w dziedzinie nauk politycznych. Kontynuował studia na uniwersytecie Południowej Kalifornii (University of Southern California, USA), gdzie uzyskał w 1990 r. tytuł doktora prawa.

W tym samym roku rozpoczął działalność zawodową jako główny doradca w służbie prawnej łotewskiej komisji ds. ochrony środowiska (Latvijas Republikas Vides aizsardzības komiteja, Augstākā padome), w której pozostał do 1992 r. Następnie podjął pracę w łotewskim ministerstwie spraw zagranicznych, gdzie zajmował się stosunkami z Parlamentem Europejskim, ONZ, Programem Środowiskowym Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNEP) i Organizacją Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO). Ponadto w 1991 r. został przyjęty do zawodu adwokata w Kalifornii (USA).

W 1993 r. P. Zilgalvis objął stanowisko specjalisty ds. środowiska dla regionu bałtyckiego w Banku Światowym, a w 1996 r. został mianowany głównym doradcą ds. prawa ochrony środowiska w ramach projektu „Federacja Rosyjska – projekt zarządzania środowiskowego”.

W 1997 r. został zastępcą kierownika służby bioetycznej w Radzie Europy i pozostał na tym stanowisku do 2005 r. Następnie zatrudnił się w Komisji Europejskiej jako kierownik wydziału ds. rządów i etyki, a w 2010 r. – kierownik wydziału ds. chorób zakaźnych i zdrowia publicznego. W latach 2010-2016 kontynuował pracę w Komisji Europejskiej na stanowisku kierownika wydziału ds. zdrowia i dobrostanu. W 2016 r. został kierownikiem wydziału ds. innowacji cyfrowych i technologii blockchain i zajmował to stanowisko do 2021 r. Jest również autorem licznych publikacji w czasopismach prawniczych, w szczególności związanych z dziedzinami bioetyki, technologii cyfrowych, praw człowieka i prawa ochrony środowiska.

P. Zilgalvis został mianowany sędzią Sądu w dniu 27 września 2021 r.

Ion Gâlea urodził się w 1978 r. w Jassach (Rumunia). W 2000 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Bukareszcie (Universitatea din București, Rumunia), a także tytuł magistra prawa europejskiego na uniwersytecie w Paryżu (Paris 1 Panthéon-Sorbonne, Francja) w ramach programu Collège juridique franco-roumain d’études européennes organizowanego we współpracy z uniwersytetem w Bukareszcie. W 2002 r. uzyskał dyplom master stosunków międzynarodowych w krajowej szkole nauk politycznych i administracyjnych (Școala Națională de Studii Politice și Administrative, Rumunia). Studia kontynuował na uniwersytecie w Grazu (Karl-Franzens-Universität Graz, Austria), gdzie w 2006 r. uzyskał dyplom magistra studiów europejskich. Po powrocie do Rumunii podjął prawnicze studia doktoranckie na uniwersytecie w Bukareszcie i w 2008 r. obronił pracę doktorską.

I. Gâlea rozpoczął działalność zawodową w rumuńskim ministerstwie spraw zagranicznych, w którym w latach 2000-2002 zajmował stanowisko attaché dyplomatycznego w dyrekcji prawa międzynarodowego i traktatowego, a w latach 2002-2007 – kierownika wydziału prawa wspólnotowego. W latach 2007-2009 pracował w zawodzie zaufania publicznego jako notariusz.

Po powrocie do ministerstwa spraw zagranicznych I. Gâlea został mianowany ekspertem w dyrekcji prawa Unii, zaś w latach 2009-2010 był jej dyrektorem. Następnie w latach 2010-2016 sprawował stanowisko dyrektora generalnego do spraw prawnych.

W latach 2016-2020 był ambasadorem Rumunii w Bułgarii, a w 2021 r. został dyrektorem generalnym departamentu dwustronnych stosunków europejskich i współpracy regionalnej ministerstwa spraw zagranicznych.

I. Gâlea prowadził także zajęcia z prawa na uniwersytecie w Bukareszcie: w latach 2002-2012 był asystentem, w latach 2012-2016 – wykładowcą, a w latach 2016-2021 – docentem. W 2021 r. został mianowany profesorem tego uniwersytetu.

Wykładał także w 2010 r. jako profesor wizytujący w armeńskiej akademii dyplomatycznej (Hayastani divanagitakan dprots’), a także w latach 2009-2015 w rumuńskim instytucie dyplomatycznym (Institutul Diplomatic Român) oraz w 2015 r. na uniwersytecie w La Coruña (Universidade da Coruña, Hiszpania).

Jest autorem licznych publikacji z dziedziny prawa.

I. Gâlea został mianowany sędzią Sądu w dniu 27 października 2021 r.

Ioannis Dimitrakopoulos urodził się w 1971 r. w Atenach (Grecja). W 1992 r. uzyskał tytuł magistra prawa na uniwersytecie w Atenach (Ethniko kai Kapodistriako Panepistimio Athinon, Grecja), a w 1994 r. ukończył studia z tytułem magistra prawa na uniwersytecie w Paryżu (université Paris II Panthéon-Assas, Francja).

W 1995 r. został przyjęty do palestry w Atenach i wykonywał zawód adwokata do 1997 r.

Od 1998 r. zasiadał w radzie stanu (Symvoulio tis Epikrateias, Grecja) jako audytor i pełnił w niej funkcję maître des requêtes od roku 2005 do roku 2022, gdzie zajmował się w szczególności sprawami z zakresu prawa podatkowego, prawa konkurencji i znaków towarowych oraz prawa zamówień publicznych. W 2022 r. został powołany na stopień radcy stanu. Równolegle ze sprawowaniem tych funkcji w latach 2009–2010 był członkiem komitetu planowania i organizacji rady stanu. Przez trzy lata, od 2005 r., I. Dimitrakopoulos był współpracownikiem Biura Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich (Strasburg, Francja) jako starszy doradca prawny, a w 2008 r. powrócił do rady stanu.

W latach 2010–2020 I. Dimitrakopoulos pełnił także funkcję zastępcy przewodniczącego izby odwoławczej Europejskiej Agencji Chemikaliów (Helsinki, Finlandia).

W latach 2014–2015 został powołany na stanowisko sędziego pomocniczego w specjalnym sądzie najwyższym (Anotato Eidiko Dikastirio, Grecja) oraz w specjalnym sądzie ustanowionym na podstawie art. 88 ust. 2 konstytucji Grecji (Eidiko Dikastirio tou arthrou 88 par. 2 tou Syntagmatos). W latach 2014–2016 I. Dimitrakopoulos pełnił również funkcję wiceprezesa stowarzyszenia sędziów rady stanu.

I. Dimitrakopoulos poświęca się ponadto pracy badawczej i dydaktycznej. W latach 2003–2004 wykładał jako Senior Visiting Fellow na uniwersytecie kalifornijskim w Berkeley (University of California, Berkeley, USA), gdzie prowadził zajęcia z europejskiego prawa ochrony środowiska i prawa porównawczego. Od 2010 r. jest on również profesorem w krajowej szkole sądownictwa (Ethniki Scholi Dikastikon Leitourgon, Grecja). I. Dimitrakopoulos jest autorem licznych publikacji, w tym z zakresu prawa podatkowego, prawa europejskiego i praw podstawowych.

I. Dimitrakopoulos został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 stycznia 2022 r.

Damjan Kukovec urodził się w Lublanie (Słowenia) w 1977 r. W 2001 r. ukończył studia licencjackie z zakresu prawa na wydziale prawa uniwersytetu w Lublanie (Univerza v Ljubljani, Słowenia), a w 2002 r. uzyskał tytuł magistra prawa na Harvardzie (Harvard Law School, USA). To na tej ostatniej uczelni kontynuował studia doktoranckie, zakończone obroną rozprawy doktorskiej w 2015 r.

W 2002 r. rozpoczął karierę zawodową jako aplikant sędziowski w sądzie apelacyjnym w Lublanie (Višje sodišče v Ljubljani, Słowenia), gdzie pracował w tym charakterze do 2004 r. W 2004 r. rozpoczął pracę jako prawnik w  Specjalnym Sądzie dla Sierra Leone (Freetown, Sierra Leone) oraz w sądzie konstytucyjnym (Ustavno sodišče, Słowenia).

W 2005 r. D. Kukovec rozpoczął pracę w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako prawnik, a następnie, w latach 2006‑2018, pracował w Służbie Prawnej Komisji Europejskiej. W 2006 r. stał się ponadto członkiem słoweńskiej palestry.

D. Kukovec równolegle poświęca się karierze akademickiej, przede wszystkim w dziedzinie prawa europejskiego. W latach 2011‑2013 prowadził zajęcia z prawa globalnego na Harvardzie i w Institute for Global Law and Policy (instytut prawa globalnego i polityki globalnej) tej uczelni. Następnie wykładał na licznych uczelniach prawniczych na całym świecie, w tym w 2014 r. na uniwersytecie w Rio de Janeiro (FGV Direito Rio, Rio de Janeiro, Brazylia), w 2016 r. – na uniwersytecie w Kent (University of Kent’s Brussels School of International Studies, Belgia), w latach 2016 i 2017 – w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji (Włochy), a w latach 2018‑2020 – na uniwersytecie w Lublanie. Od 2018 r. D. Kukovec jest również starszym wykładowcą prawa i zastępcą dyrektora studiów doktoranckich na uniwersytecie Middlesex w Londynie (Middlesex University, Zjednoczone Królestwo).

D. Kukowec jest autorem licznych publikacji z zakresu prawa Unii. Jest też regularnie zapraszany jako wykładowca przez wiele uniwersytetów na całym świecie.

D. Kukovec został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 stycznia 2022 r.

William Valasidis urodził się w 1971 r. w Salonikach (Grecja). W 1993 r. ukończył studia na uniwersytecie Arystotelesa w Salonikach (Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis, Grecja), a w 1996 r. uzyskał tytuł Master of Laws w Harvard Law School (Stany Zjednoczone).

W latach 1993‑1995 W. Valasidis był praktykantem, w ramach odbywania aplikacji adwokackiej, w kancelarii adwokackiej. Został przyjęty do palestry w Salonikach w 1996 r. i następnie praktykował w kancelariach w Meksyku i Stanach Zjednoczonych.

Pracę w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpoczął po raz pierwszy w 1998 r. jako referendarz w gabinecie sędziego Kraterosa Ioannou. W. Valasidis sprawował tę funkcję następnie w gabinecie sędziego Vassiliosa Skourisa, który został prezesem Trybunału w 2003 r. i z którym współpracował przez piętnaście lat (1999‑2014).

W 2014 r. został mianowany dyrektorem ds. protokołu i informacji w Trybunale, a następnie dyrektorem ds. komunikacji, które to stanowisko zajmował do 2022 r.

Jest autorem publikacji prawniczych i artykułów, dużą wagę przywiązuje do nauczania praktyki prawa Unii, aktywnie angażując się w organizację i przebieg konkursu European Law Moot Court Competition, najpierw jako członek jury w latach 2004‑2005, a następnie jako członek i wiceprezes European Law Moot Court Society w latach 2006‑2022. Jest również stałym uczestnikiem krajowych i międzynarodowych konferencji.

W. Valasidis został mianowany sędzią Sądu w dniu 15 września 2022 r.

Steven Verschuur urodził się w 1977 r. w Arnhem (Niderlandy). Studiował prawo na uniwersytecie w Utrechcie (Universiteit Utrecht, Niderlandy) i uzyskał tytuł magistra prawa w 2001 r. Kontynuował naukę na uniwersytecie w Liège (université de Liège, Belgia), gdzie w 2002 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów podyplomowych z zakresu prawa europejskiego. Pracę doktorską z zakresu prawa obronił w 2010 r. na uniwersytecie w Utrechcie.

Od 2002 r. S. Verschuur praktykuje w licznych kancelariach w Niderlandach i Belgii jako adwokat z zakresu różnych dziedzin prawa Unii, takich jak: konkurencja, pomoc państwa, polityka handlowa, zamówienia publiczne i środki ograniczające przyjęte w kontekście wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii.

Jest także autorem wielu artykułów z tych dziedzin publikowanych w czasopismach i opracowaniach prawniczych.

Równocześnie w latach 2021–2022 Steven Verschuur był także sędzią-zastępcą w wydziale cywilnym sądu rejonowego dla Zelandii-Brabancji Zachodniej (rechtbank Zeeland-West-Brabant, Niderlandy).

S. Verschuur został mianowany sędzią Sądu w dniu 15 września 2022 r.

Saulius Lukas Kalėda urodził się w 1976 r. w Krakowie (Polska). W 1999 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Wilnie (Vilniaus universitetas, Litwa), następnie, w 2000 r. – dyplom master w Zentrum für Europäische Integrationsforschung na uniwersytecie w Bonn (Universität Bonn, Niemcy), a w 2002 r. – doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim (Kraków, Polska).

W 1998 r. S.L. Kalėda rozpoczął działalność zawodową jako prawnik w urzędzie nadzoru sektora ubezpieczeń przy rządzie Republiki Litewskiej. W latach 2002-2003, w trakcie negocjacji akcesyjnych do Unii Europejskiej, pracował jako starszy specjalista w departamencie prawa europejskiego przy rządzie Republiki Litewskiej. Następnie podjął pracę prawnika w dyrekcji generalnej ds. rynku wewnętrznego Komisji Europejskiej, którą wykonywał w latach 2003‑2004.

W latach 2004‑2013 S.L. Kalėda pracował jako referendarz w Sądzie Unii Europejskiej w gabinecie sędziego Vilenasa Vadapalasa, a następnie sędziego Egidijusa Bieliūnasa. W 2013 r. przeszedł do Trybunału Sprawiedliwości na stanowisko referendarza w gabinecie rzecznika generalnego Macieja Szpunara. W latach 2017‑2023 był członkiem Służby Prawnej Komisji Europejskiej. Reprezentował Komisję jako pełnomocnik w wielu sprawach rozpoznawanych przez sądy Unii.

W latach 2002‑2003 oraz w 2011 r. S.L. Kalėda poświęcał się ponadto pracy akademickiej jako wykładowca na uniwersytecie w Wilnie. Od 2013 r. wykłada na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest autorem licznych publikacji z zakresu instytucjonalnego i proceduralnego prawa Unii.

S.L. Kalėda został mianowany sędzią Sądu w dniu 27 września 2023 r.

Louise Spangsberg Grønfeldt urodziła się w 1980 r. w Ishøj (Dania). W 2004 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2007 r. – dyplom magistra prawa na uniwersytecie w Kopenhadze (Københavns Universitet, Dania). W 2007 r. zdobyła również dyplom master w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia). W 2012 r. została przyjęta do zawodu adwokata w Danii.

W 2007 r. L. Spangsberg Grønfeldt rozpoczęła działalność zawodową na stażu adwokackim, którą wykonywała do 2009 r. W tym czasie prowadziła również zajęcia z prawa Unii na uniwersytecie w Kopenhadze, najpierw jako wykładowczyni, a następnie jako starsza wykładowczyni.

W latach 2009 2013 pracowała w sekretariacie generalnym Rady Unii Europejskiej jako prawnik lingwista.

W latach 2013 2016 L. Spangsberg Grønfeldt była członkiem Służby Prawnej Komisji Europejskiej w zespole do spraw budżetowych. Następnie do 2018 r. pracowała na stanowisku referendarza w Sądzie Unii Europejskiej w gabinecie sędziego Jespera Svenningsena. Pod koniec 2018 r. ponownie podjęła pracę w Służbie Prawnej Komisji Europejskiej (zespół ds. pomocy państwa), a w 2019 r. została członkiem gabinetu Margrethe Vestager, wiceprzewodniczącej wykonawczej Komisji Europejskiej. Od końca 2020 r. do 2023 r. pracowała w zespole ds. sprawiedliwości i spraw wewnętrznych Służby Prawnej Komisji Europejskiej.

L. Spangsberg Grønfeldt została mianowana sędzią Sądu w dniu 27 września 2023 r.

Hervé Cassagnabère urodził się w 1976 r. w Bajonnie (Francja). Uzyskał dyplomy: w 1997 r. instytutu studiów politycznych w Bordeaux [Institut d’études politiques (IEP) de Bordeaux, Francja], w 1999 r. wyższej szkoły handlowej w Paryżu [École des Hautes Études Commerciales (HEC Paris), Francja] oraz w 2004 r. krajowej szkoły administracji [École Nationale d’Administration (ENA), Paryż i Strasburg, Francja].

Został członkiem francuskiej rady stanu (Conseil d’État), gdzie rozpoczął pracę w 2004 r. jak sędzia sprawozdawca w czwartej izbie ds. sporów, specjalizującej się w szczególności w dziedzinie służby publicznej.

W latach 2008–2010 H. Cassagnabère był oddelegowany przez radę stanu w charakterze doradcy do gabinetu premiera Francji, gdzie odpowiadał za sprawy kultury. W 2010 r. został mianowany zarządzeniem ministra kultury dyrektorem generalnym krajowej instytucji publicznej o charakterze administracyjnym, narodowego muzeum Picassa w Paryżu (Musée national Picasso – Paris).

Z końcem 2012 r., po okresie sprawowania funkcji sędziego sprawozdawcy w radzie stanu, H. Cassagnabère został oddelegowany na osiem lat do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako referendarz.

W 2020 r. powrócił do pracy w radzie stanu (w ósmej izbie, specjalizującej się w sporach dotyczących podatków i mienia publicznego) w celu wykonywania funkcji sędziego asesora, odpowiedzialnego za rewizję pracy sędziów sprawozdawców. Od 2021 r. był również członkiem wydziału spraw wewnętrznych rady stanu, którego zadaniem jest wydawanie opinii prawnych na temat projektów ustaw i rozporządzeń związanych z ministerstwami spraw wewnętrznych, sprawiedliwości i kultury.

H. Cassagnabère był ponadto w szczególności sprawozdawcą przed francuską komisją ds. dostępu do dokumentów administracyjnych (CADA), sprawozdawcą najwyższej rady własności literackiej i artystycznej przy francuskim ministrze kultury, radcą prawnym stowarzyszenia „Forum des droits sur Internet” oraz radnym gminy Biarritz (Francja).

H. Cassagnabère łączył pracę w sądownictwie i administracji z pracą wykładowcy prawa publicznego w instytutach studiów politycznych w Bordeaux i w Paryżu (Francja), a także nauczyciela w szkole palestry w Paryżu (École de formation du Barreau de Paris, Francja). Wykładał również w Akademii Prawa Europejskiego (ERA) w Trewirze (Niemcy) i w instytucie kształcenia i badań naukowych radców przy radzie stanu i sądzie kasacyjnym (Institut de formation et de recherche des avocats aux conseils, Francja), a także brał udział w kształceniu ustawicznym w zakresie prawa Unii członków francuskiej rady stanu.

Jest autorem licznych publikacji z dziedziny prawa Unii.

H. Cassagnabère został mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w dniu 7 października 2024 r.

Raphaël Meyer urodził się w 1979 r. w Zürichu (Szwajcaria). W 2001 r. uzyskał dyplom magistra prawa angielskiego na uniwersytecie w Paryżu (université Panthéon-Assas, Francja) oraz dyplom ukończenia studiów prawniczych uniwersytetu w Oksfordzie (University of Oxford, Zjednoczone Królestwo), zaś w 2002 r. – dyplom master z prawa Unii Europejskiej na tym samym uniwersytecie w Paryżu. Kontynuował studia w Kolegium Europejskim (Belgia), gdzie w 2003 r. uzyskał dyplom master z prawa europejskiego. W 2004 r. zdobył świadectwo uprawnień zawodowych adwokata w szkole palestry w Paryżu (École de formation du Barreau de Paris, Francja) oraz dyplom instytutu prawa publicznego handlowego uniwersytetu w Paryżu (université Paris-Sud 11, Francja).

R. Meyer rozpoczął działalność zawodową jako adwokat w palestrze w Paryżu, który to zawód wykonywał w latach 2005‑2007. W latach 2008‑2012 pracował jako administrator w Urzędzie Nadzoru Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) w Brukseli (Belgia).

W 2012 r. zatrudnił się w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako administrator w dyrekcji badań i dokumentacji. W 2014 r. został pracownikiem Sądu Unii Europejskiej jako referendarz w gabinecie prezesa Marca Jaegera.

W latach 2016–2024 pełnił funkcję radcy prawnego w służbie prawnej Rady Unii Europejskiej, gdzie pracował kolejno w zespołach ds. kwestii instytucjonalnych, regulaminu pracowniczego, sporów (2016‑2020), sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (2020‑2024), a w 2024 r., jako starszy radca prawny, w zespole ds. zatrudnienia, spraw społecznych, edukacji, rolnictwa i rybołówstwa.

R. Meyer łączył pracę w Radzie Unii Europejskiej z pracą wykładowcy na uniwersytecie Lotaryngii (université de Lorraine, Francja).

R. Meyer został mianowany sędzią Sądu w dniu 7 października 2024 r.

Urodzony w 1963 r. w Asti (Włochy), V. Di Bucci rozpoczął studia prawnicze na Università degli Studi di Torino (Uniwersytecie w Turynie, Włochy), gdzie uzyskał tytuł magistra prawa w 1986 r. Kontynuował studia na Uniwersytecie Nancy II (Francja), gdzie w 1988 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów podyplomowych w zakresie prawa wspólnotowego.

W 1987 r. V. Di Bucci podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości jako prawnik lingwista we włoskim dziale tłumaczeń. W 1988 r. został zatrudniony przez sędziego G. Federica Manciniego jako referendarz w jego gabinecie, którą to funkcję pełnił do 1991 r. Ponownie zajmował stanowisko referendarza sędziego Manciniego w latach 1994–2000.

W latach 1991–1994 V. Di Bucci był członkiem zespołu „Transport, środowisko, konsumenci” w służbie prawnej Komisji Europejskiej. Ponownie dołączył do służby prawnej tej instytucji w 2000 r. jako członek zespołu „Pomoc państwa i antydumping”. W latach 2007–2010 był członkiem, a następnie doradcą prawnym zespołu „Konkurencja”. W 2010 r. został mianowany głównym doradcą prawnym zespołu „Pomoc państwa i antydumping”, a w latach 2014–2023 zajmował to samo stanowisko w zespole „Prawo gospodarcze”.

W dniu 5 czerwca 2023 r. V. Di Bucci został wybrany na stanowisko sekretarza Sądu

Jest autorem publikacji z zakresu prawa Unii, w szczególności postępowań przed sądami Unii, pomocy państwa i prawa Unii bankowej.