WYROKI KOHLL I DECKER Z 1998 R.

Wyrok Kohll: brak wymogu uzyskania uprzedniej zgody w przypadku planowanego leczenia ambulatoryjnego w innym państwie członkowskim

W 1994 r. Raymond Kohll, obywatel luksemburski, chciał, aby jego małoletnia córka poddała się leczeniu przez ortodontę praktykującego w Niemczech i zwrócił się do luksemburskiej kasy chorych o wydanie uprzedniej zgody. Kasa chorych odmówiła wydania tej zgody z tego względu, że leczenie nie było pilne i mogło zostać z łatwością przeprowadzone w Luksemburgu. Powołując się na swobodę przepływu usług (a nie na rozporządzenie nr 1408/71), R. Kohll twierdził, że ma prawo poddać swą córkę leczeniu w Niemczech bez uzyskania uprzedniej zgody i zwrócić się do swej kasy chorych o zwrot kosztów, nie w oparciu o stawki stosowane w państwie leczenia (Niemcy), lecz w oparciu o stawki stosowane w odniesieniu do tego rodzaju leczenia w państwie pacjenta (Luksemburg).

Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że leczenie prowadzone przez osobę zawodowo zajmującą się opieką zdrowotną należy uznać za usługę. W tych okolicznościach uzależnienie od uzyskania uprzedniej zgody pokrycia – zgodnie ze stawkami stosowanymi w państwie pacjenta – kosztów planowanego leczenia ambulatoryjnego stanowi przeszkodę w swobodnym przepływie usług, ponieważ wymóg uzyskania takiej zgody zniechęca ubezpieczonych do poddawania się leczeniu przez osoby świadczące usługi opieki zdrowotnej praktykujące w innym państwie członkowskim. Trybunał stwierdził ponadto, że takie uregulowanie nie jest uzasadnione ani ryzykiem poważnego naruszenia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego, ani względami ochrony zdrowia publicznego (28 kwietnia 1998, Kohll, C-158/96).

Wyrok Decker: brak wymogu uzyskania uprzedniej zgody w przypadku zakupu w innym państwie członkowskim produktów leczniczych lub wyrobów medycznych na receptę

Pacjent może uzyskać receptę na produkty lecznicze lub wyroby medyczne od lekarza praktykującego w jednym państwie członkowskim i postanowić zakupić te produkty lub wyroby w aptece znajdującej się w innym państwie członkowskim (czy to udając się fizyczne do tego państwa, czy też poprzez sprzedaż wysyłkową). Tak było w przypadku Nicolasa Deckera, który w 1992 r. kupił okulary w Belgii na receptę wystawioną przez okulistę praktykującego w Luksemburgu. Luksemburska kasa chorych odmówiła zwrotu kosztów okularów z tego względu, że zakup miał miejsce za granicą bez uzyskania uprzedniej zgody.

Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że odmowa zwrotu kosztów wyrobów medycznych zakupionych bez uprzedniej zgody w innym państwie członkowskim stanowi nieuzasadnioną przeszkodę w swobodnym przepływie towarów, ponieważ taki wymóg nie jest uzasadniony względami zdrowia publicznego w celu zagwarantowania jakości wyrobów medycznych dostarczanych w innych państwach członkowskich. Od tego czasu pacjenci mogą kupować bez uprzedniej zgody produkty lecznicze lub wyroby medyczne w innym państwie członkowskim i zwracać się o zwrot poniesionych przez nich kosztów do ich kasy chorych zgodnie ze stawkami stosowanymi w ich własnym państwie (28 kwietnia 1998 r., Decker, C-120/95).