Dyskryminacja ze względu na orientację seksualną

W 2015 r. Trybunał stwierdził, że stałe wykluczenie homoseksualnych i biseksualnych mężczyzn z krwiodawstwa może stanowić dyskryminację, chyba że zostało naukowo ustalone, iż u tych osób istnieje wysokie ryzyko nabycia ostrych chorób zakaźnych, takich jak w szczególności zakażenie wirusem HIV, i dochowana została zasada proporcjonalności. Państwo członkowskie nie może zatem wprowadzić stałego wykluczenia tych osób, bez zbadania, czy istnieją inne, mniej restrykcyjne, ale równie skuteczne techniki wykrywania wirusa HIV we krwi mimo istnienia okresu następującego po zakażeniu wirusowym, podczas którego biomarkery wykorzystywane w ramach badań pobranej krwi wskażą negatywny wynik pomimo zakażenia dawcy („okres utajenia”). Ponadto kwestionariusz i osobista rozmowa z dawcą mogą ewentualnie umożliwić zidentyfikowanie w sposób bardziej szczegółowy ryzykownych zachowań seksualnych (wyrok z dnia 29 kwietnia 2015 r., Léger, C-528/13).

Trybunał orzekł ponadto, że pracownik, który zawarł cywilny pakt solidarności (PACS) ze swoim partnerem tej samej płci, powinien uzyskać te same korzyści co korzyści przyznawane pracownikom heteroseksualnym z okazji zawarcia przez nich małżeństwa, takie jak urlop okolicznościowy i dodatek płacowy, jeśli zawarcie związku małżeńskiego przez pary homoseksualne nie jest dopuszczalne, a „PACS” ma takie samo znaczenie prawne jak małżeństwo dla celów otrzymania urlopu okolicznościowego (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Hay, C-267/12).