Dyskryminacja ze względu na niepełnosprawność

W 2006 r. Trybunał po raz pierwszy przedstawił definicję „niepełnosprawności", natomiast w 2013 r. definicję tę zmodyfikował w celu uwzględnienia definicji użytej w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych, ratyfikowanej przez Unię w 2009 r. Trybunał miał okazję badać wiele przypadków dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność związanych zasadniczo ze zwolnieniem z pracy.

Trybunał definiuje niepełnosprawność jako ograniczenie wynikające w szczególności z trwałego osłabienia funkcji fizycznych, umysłowych lub psychicznych, które w oddziaływaniu z różnymi barierami mogą utrudniać danej osobie pełny i skuteczny udział w życiu zawodowym na równi z innymi pracownikami. Z drugiej strony Trybunał zaznaczył, że nie można w sposób prosty zrównać choroby i niepełnosprawności. Natomiast w przypadku, gdy choroba lub inny problem zdrowotny odpowiadają tej definicji (tak może być w przypadku otyłości), muszą być niezależnie od ich rodzaju i pochodzenia uważane za niepełnosprawność.

Osoba zwolniona z pracy z powodów wynikających z takiej choroby jest zatem ofiarą dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność (wyroki: z dnia 11 lipca 2006 r., Chacón Navas, C-13/05; z dnia 11 kwietnia 2013 r., Ring i Skouboe Werge, C-335/11 i C-337/11; z dnia 18 grudnia 2014 r., FOA, C-354/13).

Ponadto Trybunał orzekł w 2008 r., że prawo Unii chroni pracowników dyskr yminowanych ze względu na niepełnosprawność ich dziecka. Zakaz bezpośredniej dyskryminacji nie ogranicza się bowiem tylko do osób niepełnosprawnych, ale obejmuje również pracowników, którzy sprawują opiekę nad swoim niepełnosprawnym dzieckiem (wyrok z dnia 17 lipca 2008 r., Coleman, C-303/06).